Puntloos 
maandag, oktober 3, 2011, 10:35 PM


De leukste BBC Quiz is nog altijd Eggheads, maar de afgelopen maanden heeft die quiz er wel een goede concurrent erbij gekregen: Pointless. Elke avond op BBC1, om 18.15 uur (Nederlandse tijd) is het met afstand de meligste quiz die Guidje kent, maar waar wel degelijk de nodige kennis bij komt kijken. De premisse is simpel en lichtjes gebaseerd op het aloude Nederlandse Vijf Tegen Vijf. Voorbeeld: willekeurig honderd mensen is gevraagd om een film met Jeff Bridges te noemen. Dan kan je natuurlijk The Big Lebowski zeggen, maar stel dat zeventig van die honderd mensen dat gezegd hebben, dan scoor je zeventig punten. Je kan beter The Vanishing zeggen (een bar slechte film waarvan Guidje niet eens wíst dat Bridges er in mee had gespeeld), want dat heeft niemand gezegd. Dan scoor je nul punten en bij Pointless (een briljante titel die helaas niet naar het Nederlands te vertalen zou zijn, mocht er ooit een Nederlandse variant van de quiz komen) gaat het er juist om zo laag mogelijk te scoren. Zou je Titanic gezegd hebben, dan scoor je honderd punten, omdat Bridges daar niet in meespeelde. Wat Pointless zo leuk maakt is het zoeken naar die heel obscure antwoorden én de soms bizarre categorieën. Guidje zag al eens 'landen met een naam die zowel met een A begint als op een A eindigt' voorbij komen. Hij roept dan meteen 'Antigua And Barbuda, dat móet pointless zijn!' Of, toen hij afgelopen donderdag bijna stuiterend voor de TV zat: Top 40 hits van de Pet Shop Boys. Guidje kon niet ophouden met het debiteren van pointless antwoorden: I'm With Stupid, Can Your Forgive Her?, Se A Vida E, etc..

Het állerleukste zijn bij Pointless de terzijdes tussen presentator Alexander Armstrong en zijn nerdy sidekick Richard Osman (broer van één van de bandleden van Suede, wat zijn enorme muziekkennis vermoedelijk verklaart). Wordt er gevraagd om één van de vijf Marx Brothers te noemen, dan zegt Osman na afloop dat naast de correcte antwoorden Groucho, Gummo, Zeppo, Chico en Harpo ook nog vijf van de honderd ondervraagden Karl als antwoord hebben gegeven. En het publiek ligt bij voorbaat al in een deuk van het lachen als Armstrong en Osman met met de categorie Politics op de proppen komen: Pointless politicians, altijd raak (varianten zijn trouwens ook erg geslaagd: Pointless Demi Moore films, Pointless Westlife singles). Een ander mooi moment was de vraag naar Top 40 hits van U2 waarbij elk van de vier spelende koppels het presteerde om een fout antwoord te geven, wat Osman ertoe bewoog om z'n excuses aan te bieden aan Bono en The Edge - mochten ze kijken (hij deed iets soortgelijks toen de deelnemers geen andere Rod Stewart hits wisten te noemen dan Maggie Mae en Sailing). Of Guidje er als niet-Brit aan mee mag doen valt zeer te betwijfelen (lees: nee), maar Pointless is een productie van Endemol in Engeland, dus u begrijpt: Guidje hoopt op een Nederlandse variant.

Gasblom 
zondag, oktober 2, 2011, 07:56 PM




Ergens halverwege jaren tachtig stonden Guidje en familie op een camping in Luxemburg. Een jongetje uit een naburige tent had de gewoonte om bij elke luchtballon die hij zag bijkans Huize Guidje's vouwwagen binnen te rennen terwijl hij uitriep 'gasblom!' Vandaag zat heel de familie plus aanhang in de achtertuin om smams 62ste verjaardag te vieren. Niemand die 'gasblom!' riep zogauw de eerste luchtballon overkwam, maar het was wel een mooi gezicht (al was het tweede exemplaar boven Tilburg beter op z'n plaats geweest).

Walvis 
zondag, oktober 2, 2011, 11:32 AM


Gisteren was Guidje bij Noah and the Whale, het tweede concert in amper twee weken tijd dat ie zag in de Nijmeegse Doornroosje. Zo kom je er zeven jaar lang niet, zo kom je er twee keer kort na elkaar. En het viel 'm nu ook weer op dat het zo'n prettig poppodium is; een niet al te grote zaal en een gemoedelijke sfeer onder zowel het publiek als het personeel. Kom daar eens om met die schaalvergroting die de Effenaar al een paar jaartjes terug heeft doorgevoerd. Tegenwoordig is dat een 'professionele' organisatie, compleet met een sfeerloos betonblok als concertzaal en personeel dat er vooral zit om te managen (de huidige directeur vertelde ooit al eens dat ze niks van muziek af weet). Want waarom komt een band als Noah and the Whale wel naar Nijmegen en niet naar Eindhoven? Een paar jaar geleden deed Guidje mee aan een bezoekerspanel van de Effenaar (ze waren daar zowaar in staat geweest z'n ingevulde enquêteformulier te ontcijferen) en was de verklaring vanuit het poppodium zelf dat bands vaak enkel in Amsterdam en Utrecht optreden. Dat wil Guidje wel geloven, maar er zijn ook heel veel bands die buiten die twee steden om nog concerten verzorgen en kijk het programma van de komende maanden er maar op na: er komt nauwelijks iets in de Effenaar dat de moeite waard is. Hooguit eind volgende maand The Drums en Cloud Control en dat is alles. Dat grote betonblok, ooit met veel bombarie neergeplant op de plek waar eerst nog dat fijne sfeervolle zaaltje stond, staat het grootste deel van de maand gewoon leeg. De programmering is ronduit veilig, op het genante af zelfs, met bekende 'succesnummers' als 7Zuma7, Motorpsycho en Hooverphonic, Nederlandse acts als Krystl, Wouter Hamel, Pete Philly en Dotan en mainstream bands als Saybia en White Lies. En als er dan eens een verrassende act komt, zoals Fool's Gold (20 oktober, gaat dat zien), dan is daar geen publiek voor te vinden, zoveel kan Guidje nu al voorspellen. Met als gevolg dat die band voor een halflege zaal speelt en de programmeur een volgende keer nóg veiligere keuzes gaat maken.

Enfin, in Nijmegen weten ze dus nog wel hoe ze moeten programmeren en dus ging Guidje naar Noah and the Whale en nam ruim de tijd om naar de Doornroosje te reizen. Als gevolg daarvan miste hij voor een belangrijk deel voorprogramma Dusty Stray, voor zover ie er iets van kon verstaan; Dusty Story bleek een folkduo, bestaande uit een man en een vrouw, die met hun lieve liedjes het leuterende publiek probeerden te overstemmen. Ai. Een paar weken terug vond Guidje nog dat de bezoekers bij Cloud Control zo beleefd waren geweest en enkel op gedempte toon met elkaar spraken. Nu was het publiek rumoerig, maar het klapte wel braaf na elk liedje, waarop de man breed glimlachend weer een nieuw liedje aankondigde. Hoofdact Noah and the Whale weet het publiek beter te boeien, want zo gauw er iemand op te luidruchtige toon iets zegt, wordt er gelijk en masse ge-sssst door andere bezoekers. En dat terwijl de eerste paar liedjes volledig de mist in gaan wegens een veel te harde bas; onder andere Life Is Life van die fijne plaat Last Night On Earth wordt daardoor volledig om zeep geholpen. Dat verbetert later in de avond en dan blijkt de band zelf er ook zin in te hebben. Zelfs de twee langzame nummers die de band speelt komen uitstekend uit de verf door het publiek dat aandacht luistert; dat geldt in het bijzonder voor een track als The Line, dat live beter klinkt dan op cd. Opvallend ook hoe jong het publiek is, zeker voor een band die nauwelijks airplay krijgt op een zender als 3FM en onder het kopje 'indie folk' te rangschikken valt – ook (afgezien van Mumford and Sons) niet de meest hippe muziek. Aan het einde van de set zingt datzelfde publiek zelfs mee met hitje L.I.F.E.G.O.E.S.O.N., al blijft het ware hoogtepunt bewaard voor de toegift met een gloedvolle vertolking van een wat ouder liedje, The First Days Of Spring.

Middernacht 
vrijdag, september 30, 2011, 12:54 PM


Als neutrino's sneller kunnen reizen dan het licht en dus in feite terugreizen in de tijd, wat zou er dan gebeuren als de ene wetenschapper een neutrino ontvangt en dan belt met een andere wetenschapper die die heeft verstuurd (er natuurlijk van uitgaande dat je neutrino's kunt versturen als ware het postpakketjes)? Dan krijg je zo'n gesprek. "Ik heb net een neutrino van je ontvangen." "Ow, dat is gek, want ik had die nog niet verstuurd." Dus dan zal die ene wetenschapper die neutrino wel móeten versturen, anders klopt de theorie niet. Ergo: er is geen vrije wil.

Goed.

Het was zomaar een gedachte die door z'n hoofd schoot toen ie gisteravond naar 'de nieuwe Woody Allen' ging. In Midnight In Paris speelt Owen Wilson (of eigenlijk een jongere Woody Allen, omdat hij dezelfde neurotische stuntelige trekjes heeft) een schrijver op een soort pre-huwelijksreis met vrouw en schoonouders (nooit doen) in Parijs. Hij maakt een avondwandeling en wordt om twaalf uur 's nachts opgepikt door een auto en meegenomen naar een feestje in het Parijs van de jaren twintig waar hij Ernest Hemingway en F. Scott Fitzgerald ontmoet. Nieuwsgierig geworden gaat ie de avonden erna terug en ontmoet dan Gertrude Stein, Pablo Picasso, Luis Buñuel, Salvador Dalí en ga zo nog maar even door. Ook hier zit een tijdreisparadox in. Want de hoofdpersoon ontmoet in dit Parijs een vrouw die over hem schrijft in een boekje. Als hij in het heden langs een boekenstalletje loopt, komt hij een passage over hem tegen. Maar als ie nooit was gaan wandelen op die eerste avond en was opgepikt door die auto die 'm meenam naar het Parijs van de jaren twintig, dan... Enfin, je snapt hoe het verder gaat. Voor de rest is het verhaal vrij obligaat en vraagt Guidje zich af waarom een man die zo gek is op cultuur (en overtuigd democraat) überhaupt valt op een rechtse vrouw met een republikein (van het type Tea Party) als papa (Guidje zou nooit op een rechtse vrouw kunnen vallen) en als je dat al doet, waarom je er dan pas in Parijs achterkomt dat die relatie toch niet echt perspectief biedt. Maar ach, Woody Allen is wel altijd leuk. Het verhaal gaat dat hij nu ook nog een film in Stockholm op wil nemen. Dat maakt nieuwsgierig, want ook die stad is erg mooi.

Martelwerktuig 
zondag, september 25, 2011, 11:28 AM


Het mag als bekend worden verondersteld dat het leukste voor popjournalisten is om een plaat helemaal de grond in te schrijven. Het is fijner om een album te luisteren dat daadwerkelijk goed is (Guidje raadt momenteel Suego Faults van Wolf Gang en de nieuwste van Laura Marling aan), maar na een paar superlatieven heb je het wel gehad. Enkele weken geleden schreef Guidje voor KindaMuzik nog een Toekomstmuziek over SuperHeavy, de supergroep bestaande uit Dave Stewart, Mick Jagger, Joss Stone, Damian Marley en A.R. Rahman. Je moet afgelopen zomer wel onder een stoeptegel hebben gelegen om er niet iets van mee te krijgen, want tot aan De Wereld Draait Door werd deze debuutplaat besproken. Dat de gasten aldaar lyrisch waren leek Guidje wat vreemd, maar het is nog merkwaardiger nu ie dit gedrocht mocht recenseren. Goed, hij schrijft nauwelijks cd-recensies, omdat die moeten worden gebaseerd op downloads en Guidje downloadt niet, maar nu kon ie via via (thnx Nick) aan het album komen. Twaalf nummers waar met veel pijn en moeite misschien één goede song op te vinden is. Nouja, die single Miracle Worker is ook nog wel aardig, maar van de ambitie van Stewart om muziek uit het westen en het oosten met elkaar te verbinden komt helemaal niks terecht. Eigenlijk is SuperHeavy in elke valkuil gestapt die voor supergroepen geldt: teveel ego's die geen water bij de wijn willen doen, iedereen móet per se een bijdrage leveren, teveel ideeën in één liedje en het gegeven dat plus en plus ook wel eens min kan zijn. Of diep min. SuperHeavy is met afstand de slechtste plaat van het jaar (nog erger dan White Lies en The Strokes, al moet de samenwerking tussen Lou Reed en Metallica nog uitkomen). Dat is jammer, omdat de premisse van Stewart 'm wel erg aansprak.

Maar ach, u weet wat ze zeggen over muziekjournalisten: het zijn gefrustreerde mislukte muzikanten en betweters waar je je niks van aan moet trekken. Maar u weet ook wat Guidje zegt over Nederlanders en muziek: dat ze geen smaak hebben. Niet voor niets komt dit album gewoon op nr. 1 binnen in de Nederlandse albumlijsten.

R.E.M. 
vrijdag, september 23, 2011, 04:37 PM


In de categorie 'beter laat dan nooit:' R.E.M. heeft bekendgemaakt ermee te stoppen. Nouja, dat klinkt wel heel onaardig, maar de laatste – pak 'm beet – drie albums waren nu niet bepaald meesterwerken. Ook met het eerder dit jaar verschenen Collapse Into Now, dat de oude tijden (van eind jaren tachtig, begin jaren negentig) moest doen herleven konden Michael Stipe en consorten nog geen deuk in een pakje boter slaan en als je kijkt naar de twee voorgangers Accelerate (2008) en Around The Sun (2004) dan waren dat ook niet bepaald hoogvliegers. Je weet ook eigenlijk wel hoe laat het is als een band in de interviews ter promotie van Accelerate zegt dat ze hun vorige album eigenlijk heel slecht vonden, maar dat ze zich nú helemaal heruitgevonden hebben. Tja. Waren ze er nu maar gewoon begin deze eeuw mee gestopt, want vergeleken met die laatste drie albums waren albums als Monster (1994) en New Adventures In Hi-Fi (1996) heuse meesterwerken, al haalt geen enkel album het bij de ultieme klassieker Automatic For The People. Voor de toen tienjarige Guidje was dat een vroege eerste introductie in de alternatieve gitaarmuziek, niet in het minst door het prachtige Drive, nog steeds een ultieme favoriet. Het cassettebandje van het album draaide ie indertijd kapot op de walkman en zelfs Everybody Hurts vond ie toen nog wel acceptabel. Daar is ie nu wel vanaf, maar R.E.M. bleef 'm dierbaar, Automatic For The People staat nog steeds in z'n persoonlijke Top 3 van beste albums aller tijden en het was de belangrijkste reden om de groep in 2005 live te gaan zien tijdens Rockin' Park.

Om het helemaal af te ronden verschijnt er later dit jaar een (nieuwe) compilatie met daarop ook wat nieuwe nummers, opgenomen ná het eerder dit jaar verschenen Collapse Into Now. Dat er nog wel muziek is opgenomen sinds die release voedt het vermoeden dat het uiteenvallen van R.E.M. nogal onverwacht moet zijn gekomen. Guidje zou Guidje niet zijn als ie niet een Top 10 van favoriete R.E.M. songs zou hebben samengesteld. Want stiekem waren ze verdomd goed.

1. Drive (Automatic For The People, 1992)
2. What's The Frequency, Kenneth? (Monster, 1994)
3. Radio Free Europe (Murmur, 1983)
4. All The Way To Reno (Reveal, 2001)
5. Orange Crush (Green, 1988)
6. The One I Love (Document, 1987)
7. Losing My Relegion (Out Of Time, 1991)
8. Nightswimming (Automatic For The People, 1992)
9. Find The River (Automatic For The People, 1992)
10. E-Bow The Letter (New Adventures In Hi-Fi, 1996)

Spoor 35 
zaterdag, september 17, 2011, 01:15 PM


Jaren geleden, Guidje had nog een OV-Jaarkaart en maakte van die gelegenheid gebruik om af en toe een dagje te gaan treinen, kwam hij eens op Nijmegen CS spoor 35 tegen. Dat verbaasde 'm. Nijmegen heeft – zoals een grote stad betaamt – een groot station, maar echt geen 35 sporen. Het loopt van 1 tot en met 5 en dan dus dit merkwaardige spoor 35. Het was in de tijd dat Guidje ook met enige regelmaat meechatte bij AVRO Nachtdienst en zo nu en dan een vraag stelde, de ene wat serieuzer dan de andere. Met de vraag 'hoe komt Nijmegen CS aan een spoor 35?' heeft ie indertijd de uitzending gehaald en het maakte heet wat los. Treinfanaten die wisten te melden dat stations veel meer sporen hadden dan met de perrons worden bediend, dus het aantal sporen loopt in de tientallen, maar aangezien spoor 35 zich vóór Spoor 1 bevindt, was dat geen plausibele verklaring. Het verlossende antwoord kwam toen iemand wist te melden dat vanaf spoor 35 vroeger de trein naar het Duitse Kleef vertrok. Dat lijntje is allang niet meer in gebruik, maar inderdaad, het spoor ligt apart van alle andere lijnen en vandaag de dag vertrekken vanaf spoor 35 alleen de treinen langs de oostgrens richting Venray en Venlo. Wat toen ook bleek: Nijmegen CS is niet uniek, want zowel Sittard als Dordrecht blijkt over een spoor 20 te beschikken (en sommige stations hebben een nummering van sporen en perrons die voor een niet-vaste bezoeker onmogelijk te volgen is. Lees: Zwolle CS).

Enfin, omdat Guidje gisteravond naar een concert van Cloud Control in Doornroosje ging en hij daaraan voorafgaand nog een interview had met de band, reisde hij al 's middags in een overvolle trein naar Nijmegen. Stond ie mooi om 17.00 uur voor de Doornroosje en omdat hij pas om 17.30 uur een interview zou hebben, bleef ie nog even buiten rondhangen om het gebouw te bewonderen. Een medewerker kwam naar buiten en riep 'm toe: 'ja, kijk nog maar goed. Over twee jaar staat ie er niet meer.' Dat verbaasde Guidje en vond ie ook vervelend om te horen. Hij loopt de deur niet plat bij de Doornroosje (de laatste keer was ruim zeveneneenhalf jaar geleden), maar het is wel een enorm leuk podium met een gemoedelijke sfeer, iets waar de Effenaar hier in Eindhoven nog heel veel van kan leren nu ze zijn overgehuisd naar dat nieuwe betonblok. Het wordt professionalisering genoemd, maar daarmee wordt de sfeer wel vakkundig omzeep geholpen. Marcel vertelde Guidje later dat de Doornroosje over een paar jaar een nieuw stulpje krijgt, vlakbij het station. Hypermodern en met een grotere capaciteit, maar er wordt voorbij gegaan aan het feit dat zo'n zaal ook gevuld moet worden en dus moeten er grotere bands worden geboekt en Nederland krijgt steeds meer van dit soort popzalen terwijl het aantal bands dat door Nederland toert en er op kan komen treden niet groter wordt. Guidje kan de Effenaar als pijnlijk voorbeeld nemen: de grote zaal is nauwelijks in gebruik, omdat grote buitenlandse bands maar hooguit twee optredens in Nederland verzorgen; in Amsterdam en soms Rotterdam, Utrecht of Groningen.

Goed. Guidje belde om 17.15 uur met de tourmanager die het interview moest uitstellen. Of ie ook om 19.00 uur langs kon komen? Dat gooide z'n schema – hij zou met Marcel een hapje gaan eten – danig in de war, maar hij kon het geregeld krijgen dat ie om 19.15 uur weer bij de Doornroosje stond voor het interview. Dat ging vervolgens een beetje op z'n janboerenfluitjes: hier is Alistair, de zanger. Waar wil je gaan zitten? Backstage goed? Okee, dan doen we het hier. Vervolgens bleek Alistair een vriendelijke gesprekspartner die wel een beetje heimwee had, maar opfleurde zo gauw de Blue Mountains – waar de groep vandaan komt – ter sprake kwamen, Guidje was er drie jaar geleden voor een paar dagen op vakantie. Waar was ie dan geweest in de Blue Mountains? Katoomba? Ah, zelf was ie opgegroeid vlakbij Wentworth Falls. En een schoolvriendinnetje woonde in Blackheath. Voor ie het wist zaten ze al vijf minuten over de Blue Mountains te praten en dat kon toch ook niet de bedoeling zijn. Uiteindelijk hadden ze een aardig gesprek, maar Alistair had nogal de neiging om enthousiast aan een verhaal te beginnen, zich na twee geestdriftig uitgesproken zinnen ineens te realiseren dat het toch anders zat om vervolgens stil te vallen en iets te stamelen als 'yeah, actually I don't know.' Dus het nieuwe liedje had ie vlak na Lowlands geschreven. Of nee, toch niet. En hij was gek op lezen en raadde een boek van Herman Hesse aan. Of nee, het was toch een ander boek.

Het optreden was erg goed, maar vooral: hard. En kort, maar Cloud Control heeft dan ook slechts één (weliswaar briljant) album uit, maar dat is niet zo erg. Liever een concert van amper een uur dat heel goed is dan een band die zo'n optreden gekunsteld probeert op te vullen met vijf covers, ellenlange jams en een hoop geleuter tussendoor. Het nieuwe liedje was heel goed, maar die ene cover van The La's in de toegift hadden ze achterwege mogen laten; er is toch geen band die over het origineel heen kan. Wat 'm nu (met oordoppen in) opviel: twee liedjes die een ritmelijn hadden die wel erg veel weg had van Paul Simons Graceland, maar de Afrikaanse invloeden lagen er sowieso altijd al dik op. Van de band zelf was door de slechte belichting en een iets te hoog ingestelde rookmachine weinig te zien. Dat leverde een wat gênant moment op toen hij bij de merchandise stand een vinyl single liet signeren en van de drie verkopers eentje z'n handtekening er niet op zette. Guidje vroeg waarom niet. Zijn reactie: 'I'm not in the band.' Guidje moest daar wel om lachen: 'I couldn't see you because of the smoke!'



Riekwest 
vrijdag, september 16, 2011, 01:07 PM
Morgen begint een week van 90's Request op 3FM. Zoals gebruikelijk stelt Guidje dan z'n persoonlijke lijstje favorieten samen, iets dat tegenwoordig hipperdehip via Feesboek ende zo gaat met als gevolg dat z'n lijstje nu mooi op de website van 3FM staat, maar hier nog ontbreekt. En dat kan natuurlijk niet. Zoals altijd vermoedt Guidje dat driekwart de Top 100 niet gaat halen, maar soit. Hij heeft ook nog nooit op een partij gestemd die later in de regering is gekomen.

Breeders - Cannonball
Connells - '74-'75
Cranberries - Linger
Crowded House - Weather With You
Everlast - What It's Like
Neil Finn - She Will Have Her Way
Chesney Hawkes - The One And Only
Chris Isaak - Wicked Game (eigenlijk al uit de jaren tachtig)
Nick Kamen - I Promised Myself
La's - There She Goes

Monaco - What Do You Want From Me
OMC - How Bizarre
Michael Penn - No Myth
Pet Shop Boys - Can You Forgive Her?
R.E.M. - Drive
Red Hot Chili Peppers - Scar Tissue
Rialto - Monday Morning 5.19
Roxette - Joyride
Travis - Why Does It Always Rain On Me?
U2 - Who's Gonna Ride Your Wild Horses

T(s)onga 
zaterdag, september 10, 2011, 12:20 PM


Van het WK Rugby zal menig sportliefhebber in Nederland niet bepaald wild worden, maar Guidje vindt het altijd wel aardig. Vier jaar geleden volgde ie het redelijk op de voet, al was de finale tussen Zuid-Afrika en Engeland (Zuid-Afrika won) die Guidje in een pub in Sheffield zag een aanfluiting. Nederland stelt op het gebied van rugby echt geen ene reet voor, hij herinnert zich een nederlaag in een oefenwedstrijd tegen Engeland van 107-0 (in de rugbywereld is Nederland een soort San Marino). Jaren geleden zag Guidje zowat elke zaterdagmiddag wel een wedstrijd op de BBC (omdat het een heerlijk lompe sport is) en hij houdt zichzelf graag voor dat ie best goed had kunnen worden in de sport als ie wat meer doorzettingsvermogen had getoond en op tijd van zwemmend redden naar rugby was geswitcht; die ene keer dat ze bij gym een keertje rugby speelden, was ie één van de besten, al had dat vooral met z'n postuur te maken. Het mooie bij het WK Rugby is dat je meteen ziet in welke landen de sport populair is: vrijwel alleen in landen die vroeger deel uitmaakten van de Commonwealth of die deelnemen aan de Six Nations Cup. Enige opmerkelijke uitzonderingen zijn Argentinië, Georgië, Roemenië, Rusland en Japan, alle vijf dan ook kansloos. Het leukste zijn natuurlijk de eilandenstaatjes in de Pacific die meedoen: Samoa, Fiji en Tonga. Van die laatste heeft de redactie van NOS Teletekst blijkbaar nog nooit gehoord, vandaar dat Guidje ze even bij praat: Tonga is een archipel in de Stille Oceaan bestaande uit 176 eilanden, telt 104.000 inwoners, heeft een koning met de naam George Tupou V en de hoofdstad heet Nuku'alofa. En is dus niet een Franse tennisser van deels Congolese afkomst met als voornaam Jo-Wilfried.

Aardbeving 
vrijdag, september 9, 2011, 11:02 AM
'Dokter, ik heb een probleem. Ik voel geen aardbevingen.' Guidje bedoelt dan een aardbeving zoals die gisteren (schijnbaar) voelbaar was in Nederland, zo eentje met een kracht van 4,5 op de schaal van Richter met als epicentrum Xanten, vlak over de grens bij Nijmegen, zo'n trilling móet hij toch voelen in Eindhoven. Maar toen hij gisteravond aan het pubquizzen was, heeft ie rond 21.00 uur toch echt niks gevoeld, ook zijn er geen kasten omgevallen. Een paar jaar geleden exact hetzelfde. 's Morgens gaat ie naar z'n vakantiebaantje en hoort ie collega's onderling zeggen 'heb jij die aardbeving net ook gevoeld?' Hij moet rond het moment van de aardbeving wat slaperig aan een tafel hebben zitten ontbijten, maar de vloer heeft ie niet voelen trillen. Natuurlijk, als het gaat om een aardbeving van de omvang van zeg maar Christchurch ja, Guidje denkt dat ie die ook wel zou voelen, maar deze beide aardbevingen zijn aan 'm voorbij gegaan. En dat terwijl de eerste de beste trein die voorbijraast toch de nodige trillingen veroorzaakt in Huize Guidje en hij díe toch echt wel voelt. De enige keer dat ie een aardbeving voelde was in 1992, toen het epicentrum bij Roermond lag (het is natuurlijk geheel terecht dat de zwaarste aardbevingen in Nederland in Limburg plaatsvinden) en de kracht van de aardbeving 5,8 op de schaal van Richter betrof. Daar werd ie midden in de nacht van wakker, zag de poster aan de muur heen en weer slingeren en hoorde z'n zus z'n slaapkamer binnenkomen: 'er is een aardbeving geweest.' Guidje had verveeld 'jaaaaa' geroepen en was weer in slaap gevallen. Opvallend, omdat ie indertijd erg geïnteresseerd was in aardbevingen en andere natuurfenomenen. (Volgens een dienstdoend journalist was de oorzaak het uit het bed van Ien Dales, een grap die indertijd niet werd gewaardeerd.)


Volgende