Goed zicht vanaf de publiekstribune.

Vandaag was Guidje in de Bijlmer voor een opnamedag voor twee afleveringen van Een Tegen 100. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd (nouja, hij wil wel alvast kwijt dat ie niet naar Caroline Tensen heeft gestaan), maar het viel vies tegen. De eerste aflevering (uitzenddatum: 19 september, Guidje zit achter nr. 28) was zelfs ronduit hopeloos. Als speler in het publiek speel je álle vragen mee, ook als je bent afgevallen (wie over de hele dag de meeste vragen goed heeft, wint een extra prijs). Dus toen aan het begin van de uitzending werd begonnen met Een Tegen 100, en er nog een paar spelers over waren van de week ervoor, deed Guidje braaf mee met de eerste, lekker moeilijke vragen: allemaal goed. Een prettig begin. Toen ie vervolgens écht meedeed, ging ie meteen met de eerste de beste vraag (ja mensen, heel stom, maar hij was zich van geen kwaad bewust) compleet de fout in. Het werd heel die aflevering ook niet veel beter. Maar gelukkig: je doet als speler sowieso twee uitzendingen mee, dus na een pauze waarbij ie even kon bijpraten met z'n introducé Stefan (die achter de schermen lekker veel gave foto's heeft gemaakt) en wat andere kandidaten (opnamedagen zijn altijd erg gezellig) was er de tweede aflevering (uitzenddatum: 26 september, Guidje zit achter nr. 20) en die ging een heel stuk beter. In heel die uitzending maakte hij één foutje en dat kon geen kwaad; het belangrijkste bij die tweede aflevering is dat je als speler aan het einde van het programma nog over bent, want dan mag je 'door' naar de volgende opnamedag. Zeker na de desastreus verlopen eerste uitzending viel 'm dat alleszins mee, sterker nog, hij was erg trots op zichzelf. Guidje zal niets verraden, maar vooral die uitzending van 26 september is ronduit spectaculair. Aanrader.



De foto's zijn wat mysterieus; hij wil niets verraden over de afloop van het programma.

Goed zoeken. Ergens op deze foto is dé breuklijn zichtbaar.

Het rommelt momenteel nogal een beetje in en rond Christchurch in Nieuw-Zeeland; de ene na de andere naschok na de toch al niet misselijke aardbeving van 7,1 op de schaal van Richter van enkele dagen geleden. Nog een wonder dat er geen doden zijn gevallen, zoals in 1931, toen de stad Napier volledig door een aardbeving werd verwoest. Nu trilt en rommelt het in Aotearoa aan de lopende band, zoals op deze site mooi te zien is. Geen wonder als je bedenkt dat er een breuklijn dwars over het Zuidereiland loopt, grofweg vanuit de zuidwestpunt (Fiordland) naar de oostkant, zo'n slordige honderd kilometer ten noorden van Christchurch. Pin 'm er niet op vast, maar hij meent dat 'm tijdens de cruise in Doubtful Sound is verteld dat de breuklijn tussen de Australische en de Pacifische plaat zichtbaar is op deze foto; het zou die lijn lichtgekleurde rotsen bij de linkertop op de foto zijn. Voor wat het waard is. Overigens werd datzelfde Fiordland in 2008 nog getroffen door een aardbeving van 7,8 op de schaal van Richter maar in die streken woont geen hond (wel een stel pinguins). Het is trouwens wel fascinerend; zo is het stil (nouja, relatief dan) en zo begint het ineens te trillen en te schudden om vervolgens dagenlang naschokken te hebben.

Kom daar in Nederland es om; die ene aardbeving van april 1993, toen het epicentrum ergens bij Roermond lag. Daar werd Guidje nauwelijks wakker van, al was het toch nog een schok van zo'n 5,0 op de schaal van Richter. Schijnt hier in Nederland één keer in de honderd jaar voor te komen. Kan ie toch rustig gaan slapen.

Josh Ritter – So Runs The World Away

Het tragische is dat de uit Idaho afkomstige Josh Ritter met het uit 2006 stammende The Animal Years zijn magnum opus al heeft gemaakt. Als de Arctic Monkeys dat jaar niet met een allesverzengende hype waren gedebuteerd, was Ritters album met afstand eerste geworden in Guidje's eindlijstje van dat jaar. The Animal Years heeft iets wat zoveel artiesten proberen te creëren, maar wat tegelijkertijd zo weinig artiesten ook echt lúkt: sfeer. Ritter had het momentum daar, maar met de zeker niet slechte opvolger The Historical Conquests Of Josh Ritter wist hij de doorbraak naar het grote publiek niet te maken (al is Ritter in Ierland een megaster). Die doorbraak zal hij met So Runs The World Away (de titel komt uit Hamlet) ook niet maken. Het is goed, maar tegelijkertijd springt het album alle kanten op: dan heel rustig, dan een stuk sneller, nummers worden vrij ruw afgekapt en de overgangen tussen de songs zijn soms ronduit lelijk. Je zou toch denken dat Ritter het type artiest is die over zoiets nadenkt. Nu schijnt de totstandkoming van het album moeilijk te zijn geweest; Ritter wilde niet in herhaling vallen, wilde zijn vak 'herontdekken' en 'zichzelf opnieuw uitvinden.' Dan weet je het wel. Die 'heruitvinding' heeft een hoop verhalende liedjes opgeleverd. Echte hoogtepunten binnen het oeuvre zitten daar vooralsnog niet bij, al is Ritter een goede verteller. Geen wonder dat volgend jaar z'n eerste roman uit komt. Hopelijk is ie daar toch iets beter op dreef.



Scissor Sisters – Night Work

Night Work was een zware bevalling, dat blijkt al uit het feit dat het vier jaar heeft geduurd voordat de groep van zanger Jake Shears met een opvolger van het succesvolle Ta-Dah op de proppen wist te komen. Sterker nog, de groep heeft in de tussentijd een volledig album geschrapt wegens 'te slecht.' Reden voor de groep om daarna meteen producer Stuart Price te bellen voor zijn hulp. Price hielp al eerder The Killers uit de brand, wat de verklaring zal zijn dat eerste single Fire With Fire 'some musical DNA shares with The Killers-song Human' (zoals ze dat in de Britse muziekpers zo mooi kunnen verwoorden). Het was Guidje ook al opgevallen. Voor de rest is het disco voor en na dat de klok slaat. En dan vooral veel campy, gay en sleazy disco waarbij de verschillen tussen de tracks onderling subtiel zijn; in Harder You Get zijn stevig rockende gitaren te horen, Whole New Way is hevig geïnspireerd door de Bee Gees, Skin This Cat is heel erg eighties en Something Like This is lekker rudimentair. Wat verwarrend werkt, is dat songtitels aan elkaar lijken te refereren: zo staan er op Night Work een Whole New Way en een Any Which Way, een Night Work én een Night Life én een Skin This Cat en een Skin Tight. Lastig. Over het geheel is Night Work wel een erg vermakelijk album, als je tenminste tegen alle veel te nadrukkelijke en dubbelzinnige zogenaamde 'o la la' teksten kunt, maar potentiële hits ontbreken.



Surfer Blood – Astro Coast

2010 Lijkt zowaar het jaar te worden van de zomerse en zonnige westcoastpop. Eerder dit jaar was er al die ontzettend leuke plaat Fight Softly van The Ruby Suns en recent is er nieuw werk van jonge Amerikaanse groepen als Wavves, Best Coast en Surfer Blood uitgekomen. Vooral Surfer Blood is een aanrader. Dit uit Florida afkomstige viertal maakt meer surfpop, maar die is van oudsher verwant aan de westcoastpop zoals ze die in Californië goed weten te maken. Vorig jaar was er al de single Swim die juichende recensies opleverde. Die single staat bol van de reverb op de gitaar en een heel erg nadrukkelijke galm op de zang en is daarmee de perfecte soundtrack voor de zomer (ook al is de tekst ruk). Op Astro Coast meer van dat moois, al is de muziek iets te eenvormig om tien liedjes lang te kunnen boeien. Uitschieters zijn er zeker, zoals Twin Peaks, Harmonix, Floating Vibes en Fast Jabroni. En – zoals de echte surfdudes (Dick Dale) uit de jaren vijftig en zestig al deden – er staat ook een instrumentaal nummer (Neighbour Riffs) op. Zoals bij zoveel albums zakt de boel in de tweede helft van de cd een beetje in, maar goed blijft het zeker. Nogmaals: een leuke, zonnige plaat met een stoere hoes (je weet met zo'n hoesfoto meteen waar je aan toe bent: (bescheiden) herrie), maar de ultieme zomerplaat van 2010 heeft Surfer Blood niet gemaakt; die titel gaat toch naar The Ruby Suns.



Annemarieke Coenders & Wim Sebo – Go

Dit is een ontdekking die Guidje dit jaar op Folkwoods deed. Nouja, hij had voor het programmaboekje al een interview gedaan met Annemarieke Coenders, dus hij wist wel een beetje wat ie kon verwachten: Coenders die zingt en gitaar speelt en Sebo die daar drumpartijen en soundscapes aan toevoegt. Een bij voorbaat bijzondere combinatie, al was het maar omdat Coenders vijftien jaar lang één helft van het vermaarde folkduo Ygdrassil vormde en Sebo juist afkomstig is uit de avant-gardistische rockscene. Zij nam de liedjes op, stuurde ze vervolgens naar Sebo die ging kijken of hij er nog wat leuke effecten aan toe kon voegen met z'n elektronische drumkit. Live kwam die samenwerking niet helemaal goed uit de verf, maar op cd komen die twee werelden perfect samen. Dat komt allereerst doordat de vijftien liedjes van Coenders zonder uitzondering sterk zijn; het zijn mooi klein gehouden songs die vaak niet langer dan drie minuten duren en waar Sebo een spannende, diepere laag aan heeft toegevoegd. Dat gebeurt op heel subtiele wijze, zodat het nooit irritant of overdreven kunstzinnig wordt. Hoogtepunten zijn het titelnummer, I'm A Whale, No Friend Of Mine, Do Not Keep en het afsluitende November Remains. En er zijn mooie gastbijdragen van bijvoorbeeld Sido Martens, die elektrisch gitaar speelt. Maar in de beperking herkent men de meester; in het op Folkwoods als toegift gespeelde Sandman hoor je alleen Coenders met haar gitaar. Een prachtig kaal liedje.



Best Coast – Crazy For You

Jaren geleden hoorde Guidje es een song van The Baptist Generals. Het was verschrikkelijk slecht opgenomen, piepte en kraakte aan alle kanten, maar was wel geweldig. Dit was nu lo-fi. Leuk, dat lo-fi, maar het nut ontgaat Guidje – die nu eenmaal de voorkeur geeft aan mooi geproduceerde platen – een beetje. Ook dit debuut van het Californische trio Best Coast is lo-fi, maar vergeleken met The Baptist Generals is dit een overgeproduceerde, gladde plaat. Alles aan Crazy For You ademt zon uit: de gele hoes, met palmbomen en een ondergaande zon en in de letters van de bandnaam is de landkaart van Californië afgebeeld (en ja, ook het poesje (ze heet Snacks) is erg lief (Guidje was meteen verliefd)), songs hebben titels als Summer Mood, Honey, Happy en Boyfriend. Vrolijkheid troef dus op een album dat nogal blikkerig klinkt (het blijft toch lo-fi), maar dankzij de vrolijke meisjesstem van zangeres Bethany Cosentino erg optimistisch weet te stemmen. Crazy For You is de meest aanstekelijk vrolijke plaat die dit jaar uitkomt en dat is ook een beetje de makke; het is wel wat eenvormig allemaal. Op de MySpace van de groep staan trouwens clips van de Everly Brothers, de Beach Boys en Fleetwood Mac, dus dan weet je wel waar in het muzikale spectrum Best Coast zich bevindt. Maar eerlijk is eerlijk, een band die een cd met twaalf liedjes en een speelduur van amper 28 minuten uitbrengt: hoe cool is dat?

Toch een fascinerende ervaring, zo'n persconferentie van De Grote Geblondeerde Leider (vandaag was het meer Lijdend, want o o o wat heeft ie het zwaar). Wekenlang was meneer niet bereikbaar voor commentaar, maar braakte de aan verbale diarree lijdende volksmenner aan de lopende band onbeschofte tweets uit. Nu geeft ie een persconferentie die een half uur duurt maar Guidje heeft in al die tijd alleen maar het volgende gehoord: het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, ik neem (mijn mede-Limburger) Maxime Verhagen niets kwalijk, de PVV valt al helemaal niets te verwijten en o ja, het is dus de schuld van de dissidenten. Werkelijk élke vraag werd met die riedel beantwoord. Er zijn mensen die dat knap vinden, Guidje vindt het vooral dom. Zeker die journalist die aan het einde van de persconferentie nog als vraag stelde 'wat vindt u van Ab Klink?' Als Guidje daar had gestaan, had ie gevraagd of het Wilders niet goed uit kwam ermee te kappen, nu dankzij de brief van Klink de hele strategie van Wilders voor de komende kabinetsperiode was uitgelekt. En dat het ondemocratisch en tegen de Grondwet is om van Tweede Kamerleden te verwachten dat ze een contract tekenen waarin ze verklaren hun zetel op te geven als ze het niet eens zijn met het regeerakkoord. Tja, dat soort praktijken zijn bij Wilders - gezien het stemveegedrag van de PVV-fractie - heel normaal.

De Brief van Ab Klink staat op de site van de NOS. Uitgelekt, zoals dat in journalistiek jargon heet. Yeah right, als er in Nederland twee plekken zijn waar ze continu behoefte aan een TenaLady XL hebben, dan zijn het wel Den Haag en Hilversum. Het zou Guidje niet verbazen als Klink zelf (of anders één van die twee (of drie, daarover verschillen de meningen) dissidenten) de brief uit heeft laten lekken. De blik van Maxime Verhagen toen ie hoorde van het uitlekken van De Brief was kostelijk. De Smerige Gluiperige Rat (want zo noemt Guidje Verhagen toch liever) probeerde nog steeds de schijn op te houden dat er niks aan de hand was, maar hij moet woest zijn geweest. Dat kan Guidje wel begrijpen, want het is een fascinerend stukje leeswerk. Spannend. Er zit de nodige suspense in en je krijgt een goed beeld van de malversaties en intimidaties binnen de CDA fractie. Met een aantal leuke passages erin. Zoals het voorstel om bij het CDA congres, als er steun moet worden gevonden voor het regeerakkoord, niet het volledige beeld te schetsen om het akkoord er maar doorheen te drukken bij de achterban om dan pas op maandag 'voluit te gaan.' Dus zo bestuur je een land? Eerst je plannen erdoor rammen en pas achteraf verantwoording afleggen? Guidje had al zo'n vermoeden; zo wilde Verhagen heel graag voor 11 september een akkoord sluiten en een congres houden om het regeerakkoord er bij de achterban doorheen te krijgen. Mocht Wilders zich dan misdragen in New York (wat ie gaat doen), dan hoefden ze zich daar in elk geval niks meer van aan te trekken.

Maar hoe had Verhagen dat dan in gedachten? Die samenwerking? Wilders die te pas en te onpas loopt te zeiken dat het kabinet 'een stelletje lafbekken' is en de voorzitter van het CDA 'een zeurpiet.' Om even over die 'zeurpiet' te beginnen, als Henk Bleker écht een kerel was geweest, had ie meteen toen ie dat verwijt kreeg, gezegd dat de onderhandelingen subiet moesten worden stopgezet. Jij vindt de voorzitter van het CDA een zeurpiet? Jij vindt dat de mores zoals een land bestuurd dient te worden? Prima, dan staken wij nu de onderhandelingen totdat jij je weer gedraagt. Het lijkt Guidje sowieso wat idioot om een land te gaan besturen met een politicus/volksmenner/rechts-radicaal die de afgelopen kabinetsperiode(s) bij elk wissewasje roept dat er 'nieuwe verkiezingen moeten komen.' En dan ben je van de politieke steun van zo'n Gestoorde Gladiool afhankelijk? Hoe hadden ze bij het CDA gedacht dat het in de praktijk zou gaan werken? Want Wilders zou gewoon de peilingen afwachten en op het moment dat die hem gunstig gezind zouden zijn, meteen de stekker eruit trekken. Want als de politieke koers 'm niet bevalt, zet ie een grote bek op en CDA en VVD zouden wel inbinden, bang dat het kabinet zou vallen en nog banger voor de electorale gevolgen. Iedereen met ook maar een beetje politiek gevoel in z'n donder kon weten dat het daarop uit zou draaien.

Blijkbaar is de regeringsgeilheid van Verhagen (de Olympische gedachte 'meedoen is belangrijker dan winnen' indachtig) groter dan zijn politieke inzicht. Wat dat betreft heeft Guidje veel sympathie voor Ab Klink. In elk geval heeft ie veel politiek inzicht, getuige de volgende passage, als het gaat over Wilders' voornemen om bij de presentatie van de kabinetsplannen een 'eigen' presentatie te gaan houden waarin ie korte metten zou gaan maken het pas gesloten regeerakkoord:

Hij (Wilders, G) raadde de collega's aan om op dat moment maar een andere kant op te kijken en voorspelde dat de hoofden van de coalitiepartners rood zouden kleuren. Een samenbindende visie zou echt niemand hoeven te verwachten.

Hij realiseerde zich dat dit een raar beeld zou opleveren, met stevige koppen in de vrijdag en zaterdagkranten. Een betoog zoals van de PVV mag worden verwacht, zou er volgen. Daarvan moest iedereen zich maar bewust zijn. Zijn verhaal zou hij met net zoveel passie brengen als de andere partijen van de politieke samenwerking (VVD en CDA). Voluit zou hij gaan. Op zijn eigen manier. Op zijn PVV's. Voluit op het orgel. De bekende retoriek, zoals weergegeven in het verkiezingsprogramma, zal ons niet bespaard blijven, integendeel. De opmars van de PVV is dankzij het akkoord begonnen. De de-islamisering is aangebroken: hier en nu. Zoiets zal het worden, neem ik aan.

Opnieuw een fascinerend kijkje in de gedachtegang van 's lands meest gestoorde politicus sinds euh... Winny de Jong? Hans Janmaat? Boer Koekoek? Anton Mussert? Hadjememaar? Wilders die zichzelf ziet als de Grote Messias die het land gaat bevrijden van de aanstaande islamitische machtsovername? Zoiets? Natuurlijk, van een man die zich opwerpt als de grote vriend van een land dat zich keer op keer toelegt op het toepassen van staatsterreur en waar moordenaars vrij rond kunnen lopen, kan je alles verwachten, maar iedereen met een beetje gevoel in z'n donder zou zich toch moeten realiseren dat je met zo'n volslagen imbeciel niet dient te gaan regeren. En zeker niet op zo'n onmogelijke, wankele machtsbasis. Maar nee, de onderhandelingen moeten van Verhagen koste wat het kost doorgaan, dissident gedrag wordt niet getolereerd. Iedereen die kritisch is (Jan Schinkelshoek heeft toch een nieuw baantje, eminentie als Piet de Jong en Ruud Lubbers moeten zich er niet mee bemoeien, Sytze Faber krijgt dreigmails vanuit de bible belt (!)) wordt op een onbeschofte manier aan de kant geschoven. Hoe ziet Verhagen (en met hem die zeventien (of achttien) makke lammetjes die hem volgen) dat eigenlijk? Fatsoen moet je doen, maar als je het niet met ons eens bent, dan serveren we je op een smerige manier af? Meedoen, maar alleen als je onze mening deelt? Wij zijn een nette partij, maar we regeren wel met extreem-rechts?

Een fatsoenlijke partij heeft helemaal niets in een coalitie met de PVV te zoeken. Als het CDA dat écht zo graag wil, zegt dat genoeg over de rechts-radicale en conservatieve ideologie van de eigen partij. En haar achterban.

Plaats van handeling van de eerste aflevering van een nieuw seizoen Herrie In De Keuken.

Kreeg Guidje zondagmiddag ineens een mailtje van de landelijke pubquizorganisatie van Spacejunk. Of er misschien teams bereid zouden zijn om dinsdagavond een keertje mee te spelen bij een pub in Leiden, vanwege televisie-opnames. Wat voor opnames het betrof, werd nogal vaag gehouden, maar het was van Endemol. Z'n teamgenoten waren meteen enthousiast en dus ging D-Generation, met aanvulling van wat invalspelers, gistermiddag naar Leiden. De opnames bleken niet voor De Nieuwe Grote TV-Quiz te zijn (jammer), maar voor het nieuwe seizoen Herrie In De Keuken van Herman Den Blijker (eerste aflevering ergens begin november). Het idee was dat in deze Leidse pub een nieuw 'concept' zou worden ontwikkeld: op het Engelse pubfood geïnspireerd eten, maar dan netter, beter en met verse producten, gecombineerd met entertainment in de vorm van een pubquiz. Het leuke was dus: het eten was gratis, er liep een camerateam rond en er was ook een BN'er aanwezig: Herman Den Blijker. Diverse quizteams werd de mening gevraagd naar het eten en het idee achter het concept en kregen een camera met microfoon onder de neus geduwd (Guidje gelukkig niet). De quiz begon door al die tv perikelen een uur te laat en liep ook nog eens grandioos uit (dus was pas om 23.00 uur in plaats van 21.00 uur afgelopen) en D-Generation werd ook nog es tweede (waar de eerste prijs een set kookboeken van Herman Den Blijker was), maar goed, ze hebben gratis gegeten en drie van de vijf teamleden zijn ook nog eens met de topkok op de foto geweest. Maar die foto's houdt ie maar achterwege.

Zo ergens in maart 2000 ontstond een chatverslaving die enkele jaren heftig heeft aangehouden. Dat was de schuld van AVRO Nachtdienst. Het idee van dat programma was dat luisteraars vragen konden stellen in de uitzending en dat andere luisteraars daar dan antwoord op konden geven. Chatters konden dan vaak op internet nog antwoorden zoeken (of wisten gewoon erg veel). Guidje was al jaren fan van nachtradio en van dit programma en dus wilde hij wel eens een kijkje gaan nemen op de chat. Het idee was dat ie een keertje zou meechatten, maar na een nacht bleek ie zo'n beetje alle chatrecords te hebben gebroken (tja, hij typt nu eenmaal snel) en bleken sommige andere chatters 'm dermate irritant te vinden, dat ze 'm het liefst meteen weer zagen vertrekken. Dat had ie trouwens ook bijna gedaan. Na een paar uitzendingen had ie het wel gezien, maar sommige chatters lieten zich zo makkelijk provoceren dat Guidje er wel lol in begon te krijgen en andere chatters vonden dat dan ook wel weer leuk, enfin, voor ie het wist zat ie elke zaterdagnacht mee te typen. Het leverde een hoop leuke contacten op internet én in 'real life' op, maar na een jaar of vijf had ie het toch echt wel gehad. Het was ook wel wat veel van het goede om eerst te gaan stappen, dan nog te gaan chatten en de volgende dag weer fris en fruitig bij de eigen lokale radio actief te zijn.

Een paar jaar later werd het programmaformat van AVRO Nachtdienst rigoureus de nek omgedraaid. De Hoge Heren in Hilversum gooiden format helemaal om en Guidje weet niet eens meer waar ze het precies naartoe hebben veranderd, maar veel was het niet; hij heeft geen enkele keer meer geluisterd. Chatten deed ie toen toch al niet meer. Vannacht wordt het programma definitief beëindigd. Dat is jammer, want Guidje denkt dat er weinig leukere, of meer legendarische nachtradioprogramma's denkbaar zijn. Op dit web-log heeft Het Meisje van de Slijterij (één van de vele chatters die Guidje heeft leren kennen) wat oude radiofragmenten verzameld. Daar zit wat schokkend materiaal bij, zoals die keer dat Guidje met Vespasian, vruike en MartijnH een keer een uitzending bijwoonde. Nogal bleu zat ie daar ineens in een stoere radiostudio in het AKN Gebouw (hij zou er later nog vaak komen) achter de microfoon, nu leest ie dat het in 2004 moet zijn geweest. Er zit nog een leuke anekdote aan dat verhaal vast. Guidje en Vespasian (uut Grunn) kenden elkaar al langer van de chat en op het kanaal hadden ze inmiddels de gimmick ontwikkeld dat ze een stel waren dat erg verliefd op elkaar was. Eenmaal in de studio bleek dat andere chatters dachten dat ze ook écht een relatie hadden, wat voor hun twee reden was om het een paar weken later op de chat met een knallende ruzie uit te maken (enkele chatters boden spontaan bemiddeling aan). Ja mensen, een erg leuke tijd - Guidje kan een boek vol schrijven met goede anekdotes.

Er is nog een ander, eigenlijk veel leuker radiofragment. Dat is van die keer dat Guidje een vraag had over grunten. Indertijd is het opgenomen door een medechatter (Guidje is echt niet zo mediageil dat ie z'n eigen radio-optredens opneemt, al zullen andere chatters daar indertijd vermoedelijk anders over hebben gedacht (overigens, er waren luisteraars die voordat ze begonnen aan hun gesprekje eerst vroegen 'ben ik op de radio?' en je vervolgens duidelijk hoorde dat er een taperecorder werd aangezet)) en 'm toegestuurd met de mededeling 'het stoort wel een beetje.' Ja, een beetje heel erg (het Meisje van de Slijterij weigert het daarom op de site te plaatsen). Guidje was in de vaste veronderstelling dat het stukje allang verloren was gegaan in the mists of time, maar hij kwam het onlangs zowaar weer es tegen. Een erg melig fragment, met de legendarische, in november 2004 overleden Wim Rigter nog als presentator. Leuk, voor de archieven. Al stoort het wel een beetje.

Terwijl de spanning voor de komende opnames voor Een Tegen 100 stijgt en de moed 'm omgekeerd evenredig even hard in de schoenen zakt voor een goede afloop, zeker nu ze op Guidje's werk in de 'o, jij pakt dat geld wel even' fase (hij vreest dat ze het nog menen ook) zijn aanbeland, moest hij nog maar es wat oefenen op internet. Want op het werk is hij tussen de telefoontjes door dan wel het Klein Cultureel Woordenboek ('klein' is een eufemisme, het heeft ruim duizend pagina's) aan het uitpluizen (de wikipedia heeft ie al uit), de beste voorbereiding op een quiz is immers een andere quiz. Zoals Sporcle. Guidje had hier al meer van gehoord (ja, hij weet het, hij loopt achter), maar hij was nog nooit naar de site gesurft. Je weet hoe dat gaat: 'owja, dat doe ik nog wel een keertje' en vervolgens vergeet je het weer es. Maar een teamgenoot memoreerde 'm er vorige week weer aan en dus nam Guidje zonet een kijkje. En hij heeft meteen wat quizzen uitgeprobeerd. Dat ie alle Amerikaanse staten wist, is geen kunst. De puzzel naar aanleiding van BBC Big Read Top 100 was pittiger (41 antwoorden goed, al typte ie wel Matilda fout (met of zonder h, maar hij wist 'm wel degelijk), dus eigenlijk 42), de puzzel 'landen in de wereld met geen 'i' in de naam' ging dan wel weer beter (63 van de 76 landen goed, maar dat had nog beter gekund). En nu is ie verslaafd.

Leuk dus, maar het probleem is dat er bij Een Tegen 100 echt niet naar de Amerikaanse staten wordt gevraagd. Of naar landen zonder een 'i' in de naam. En Geography is dan nog een categorie die Guidje ligt; aan een puzzel in de categorie Science moet ie nog beginnen. Ai. Maar hij heeft nog twaalf dagen.

Geloof alle lyrische recensies niet. Zoals de bewering dat de nieuwe plaat van het Canadese Arcade Fire beter zou zijn dan Automatic For The People van R.E.M. (kan niet), of dat het beter zou zijn dan Radioheads OK Computer (is moeilijk). The Suburbs is een goed album, met een aantal heel sterke tracks, maar geen klassieker. Waarom het allereerst heel erg goed is, komt doordat het album begint met een openingssalvo van drie ijzersterke tracks. Écht goede albums (zoals Thirteen Tales From Urban Bohemia van de Dandy Warhols begint met het drieluik Godless, Mohammed en Nietzsche (ze waren in een filosofische bui) en Morrissey's Viva Hate opent met Alsatian Cousin, Little Man, What Now? en Everyday Is Like Sunday) hebben dat. The Suburbs begint met de titelsong, tevens eerste single, een vrij loom en voor Arcade Fire-begrippen niet eens zo pompeuze song, om op te volgen met Ready To Start (dat, als je goed luistert, een bewerking is van Keep The Car Running, de 'hit' van voorganger Neon Bible) en Modern Man. Daarna zakt het niveau wel enigszins (Rococo is nogal saai), maar er komen zo hier en daar nog wel een paar geweldige songs voorbij, waarbij het door Régine Chassagne gezongen Sprawl II (Mountains Beyond Mountains), met een heerlijk stuiterende synthesizer, een uitschieter is, temeer het na een drie minuten rustiek voortkabbelend Sprawl I (Flatland) komt en de symboliek van 'shopping malls' die 'like mountains beyond mountains' oprijzen weliswaar plat, maar wel beeldend is (zeker als je, zoals Guidje doet, altijd alles visualiseert). De afsluitende reprise van The Suburbs klinkt na al dat muzikale geweld van vijftien tracks koortsachtig ijlend.

Het voornaamste probleem met The Suburbs is dat het allemaal nogal gelijkmatig voortkabbelt, zeker in vergelijking met de bejubelde voorganger Neon Bible, dat een veel dynamischer album is. En dynamiek is erg belangrijk bij een album, zeker als je besluit daar zestien songs op te zetten. Zestien tracks ja. Waarvan de helft meer dan vier minuten duurt. Dat is veel te veel. De platenmaatschappij zal wel gedacht hebben 'krek, zestien tracks, we geven de kopers waar voor hun geld.' Maar ja, ze hadden er slimmer aan gedaan om er zes tracks af te gooien om die dan later als ep uit te brengen. Is ook commercieel. Nu moet Guidje weer heel uitgebreid de tijd gaan nemen voor deze cd en de liedjes in hapklare brokjes van vier, maximaal vijf tracks, tot zich nemen. Want het zal aan de tijdgeest liggen of misschien heeft ie gewoon de aandachtsspanne van een amoebe, maar ruim een uur lang naar één album luisteren lukt 'm nu eenmaal niet. En Dat Moet Wel. Van Win Butler (hij is de man achter de Arcade Fire). Reden voor hem om het album alleen als geheel via iTunes te koop aan te bieden (wat trouwens wel weer best commercieel is, want dan verkoop je ineens zestien tracks, waarbij je ook ineens van het mindere werk af bent. Al heeft Guidje zo'n vermoeden dat die tracks over een poosje, als de hype weer is gaan liggen, toch wel per stuk verkocht gaan worden. Maar dat is vast heel cynisch gedacht van 'm).

Want, en dat was Guidje nog bijna vergeten vermelden, The Suburbs is een conceptalbum. Over, tja de titel zegt het al, de suburbs. Dat is vrij uniek. Er zijn veel films gemaakt over de suburbs (Edward Scissorhands, American Beauty, Happiness), maar voor zover Guidje weet geen albums. En het lijkt erop alsof frontman Butler daarmee met een missie bezig is. Die is om elk nieuw album een Belangrijk Concept aan de orde te stellen. Op het debuut Funeral was dat nog de dood, op opvolger Neon Bible was dat het geloof en voor dit derde album is dat dus 'de buitenwijk' geworden (dat daarmee de onderwerpen wel steeds aardser, profaner zo u wilt worden, moeten we maar op de koop toe nemen). Hoewel, de buitenwijk an sich, het onderwerp lijkt een stukje breder genomen te worden, getuige alle melancholieke jeugdherinneringen die in de teksten voorbij komen. The Suburbs handelt bovenal ook over alle vrije tijd die je in jeugd verspilt aan het niks doen en het rondhangen en dat je daar rond je dertigste levensjaar met een mengeling van weemoed en afgrijzen op terugkijkt. Dat is een mooi gegeven en blijkbaar is het een uitgangspunt dat leeft bij de luisteraars, gezien de enthousiaste reacties en de megaverkoop (The Suburbs kwam op nr. 1 binnen in de Amerikaanse Billboard Hot 100). Toch heeft Guidje daar wat twijfels bij. Want ach, zo erg was het toch niet in je jeugd? Niksen en vervelen wordt ook wel gestimuleerd, omdat het creatief maakt. Butler is immers toch maar mooi een succesvolle eigen band begonnen.

Misschien problematischer is het om je als Nederlander te vereenzelvigen met het beeld van de typisch Noord-Amerikaanse suburbs. Al doet het daarmee wel meteen de vraag oproepen: wie maakt er hier eens een conceptalbum over de buitenwijken? Over de troosteloosheid van de vinexwijken, waar alle volgens Intratuin model ingerichte voortuinen er uniform uitzien, er elke avond liefst twee four wheel drives voor de deur staan, na 19.00 uur 's avonds de rolluiken naar beneden gaan en de gezinnetjes lekker voor de tv hangen om naar campingzenders als RTL4 of SBS6 te kijken? En waar papa onder het pseudoniem Bertje79 op internet lekker anoniem z'n gal spuit op sites als Geen Stijl en stand.nl (daarbij het liefst 'links' in het algemeen bekritiserend, al weet hij niet eens wat dat precies is) en hij samen met mama fijn extreem-rechts stemt, omdat hij vooral de rijkeluissubsidie (die ook wel hypotheekrenteaftrek wordt genoemd) in stand wil houden en wil voorkomen dat er mensen met een kleurtje of een enge godsdienst in de buurt komen wonen, want dan wordt z'n huis minder waard. Wie maakt er in Nederland een album over (film mag ook)? Spinvis maakte begin deze eeuw nog een album waarin de troosteloosheid van Nieuwegein werd bezongen, maar echt maatschappijkritisch was die cd niet te noemen, te meer het uiteindelijk toch op een heel verantwoorde VPRO-wijze werd gebracht.

Ideetje, iemand?

Maandag 6 september doet Guidje mee aan Een Tegen 100. Het zat (na de succesvol verlopen screening van afgelopen juni) al een tijdje in de pijplijn. Aanvankelijk zouden de opnames in juli zijn, maar het is uiteindelijk toch begin september geworden. Guidje vindt dat niet erg, dan heeft ie in elk geval even de tijd om z'n quizkennis nog wat bij te spijkeren. Alleen is ie er na het zien van de laatste twee afleveringen al achter dat dit onbegonnen werk is. Dat komt doordat Een Tegen 100 volstrekt onlogisch in elkaar zit. Het aantal categorieën lijkt schier onuitputtelijk: vrije tijd, koningshuizen, maten & gewichten, economie, geografie, geschiedenis, muziek (én popmuziek), scheikunde, culinair, vreemde talen, radio, media, wiskunde, televisie, mythen & legenden, etc.. En dan kan je – als je tenminste nog het privilege hebt om naast Caroline Tensen te mogen staan (iets waar Guidje niet aan moet denken. Niet alleen omdat dat 'de goden verzoeken' is, maar ook omdat Tensen dermate is opgefluft dat je je toch onwillekeurig afvraagt of ze niet radioactief is) – nog kiezen voor een 'makkelijke' vraag als de categorie je niet ligt, maar het gebeurt ook nog es heel vaak dat die makkelijke vraag nog best moeilijk is (of andersom), dus er is in de praktijk geen peil op te trekken. De voorbereidingen die Guidje dan ook verricht, hebben dan ook vooral betrekking op het opfrissen van zijn kennis van Griekse goden, de koningshuizen en maten & gewichten. Ja goed, hij heeft eindexamen gedaan in economie, maar op z'n eindlijst voor het atheneum had ie daar toch echt een mager vijfje voor, dus het antwoord op een vraag in die categorie zal ie toch niet weten. Het probleem is uiteindelijk dat Guidje elke aflevering het antwoord op minimaal één vraag niet weet en wie in het publiek zit, dus één van dé honderd is, móet alles goed beantwoorden. Inmiddels is de moed 'm in de schoenen gezakt en heeft ie geen enkel vertrouwen meer in de goede afloop. Het zou erg jammer zijn als het misging, want Een Tegen 100 is best een gave quiz en Guidje heeft momenteel erg veel lol met collega's die 'm dagelijks bestoken met allerhande quizvragen of handige quizlinks naar 'm doorsturen.

Overigens is het nog niet helemaal zeker dat de opnames op 6 september doorgaan. Op vrijdag 3 september is er ook een opnamedag en als er aan het einde van die dag nog een hoop spelers over zijn, dan schuiven die door naar de volgende opnamedag. Wanneer Guidje dán aan de beurt is: geen idee.