Herfstblog 
zondag, oktober 10, 2010, 09:40 PM


Wie niet beter zou weten, zou denken dat Guidje dit weekend niets anders heeft gedaan dan in de bossen rond Eindhoven rondgespold te hebben en constant z'n fotocamera bij de hand heeft gehouden om (op jacht op paddenstoelen die nog steeds nergens te vinden zijn) allemaal heel sfeervolle herfstfoto's te maken. Dat valt erg mee; hij houdt niet eens van het najaar hoewel, toegegeven, het weer (en de lichtval) dit weekend wel zodanig was dat ie inderdaad een aantal heel aardige foto's heeft kunnen maken. Al zegt ie het zelf. Maar afgezien van z'n fietstochtje van zaterdagmiddag heeft ie vooral veel op de bank rondgehangen en in The Catcher In The Rye gelezen (omdat Nine Stories 'm erg beviel én omdat het boek vaak bijna verboden is in Amerika – zoiets is altijd een goed teken; vermoedelijk heeft ie tegen het einde van het jaar wel het volledige oeuvre van J.D. Salinger gelezen. Zoveel meer is er toch niet) en veel nieuwe cd's geluisterd. En is hij even naar de radio gegaan voor de wekelijkse uitzending, terwijl hij met een half oog alle gebeurtenissen rond de Eindhovense marathon (die door de Keniaan Charles Kamathi in 2 uur, 7 minuten en 38 seconden (geen nieuw record) werd gewonnen) volgde.

Maar zondag besloten zijn zussen en aanhang dat het wel leuk was om in het kader van het aanstaand 37-jarig huwelijk van spap en smam eerst een uurtje te gaan wandelen en daarna uit eten te gaan in een heus pannenkoekenhuis. Laat tegenover Guidje het woord 'pannenkoeken' vallen en hij is van de partij; zeker als z'n nichtjes er ook bij zijn. De vierjarige Esmee zag wandelen niet zo zitten, laat staan het zoeken naar mooie herfstbladeren en al dan niet wilde kastanjes voor het herfststukje op de kleuterschool, en zat liever in de kinderwagen van zusje Veerle en riep tot vervelens toe vanuit die kinderwagen 'ik ben een baby' en Veerle, amper anderhalf jaar oud, stapte er dapper op los in de bossen. Toen Guidje's zwager later met haar in de kinderwagen ging rondracen, vond ze het prachtig; Veerle is nergens bang voor. Ook het betere gooi- en smijtwerk in het pannenkoekenhuis is wel aan haar besteed; menig potlood of stuk speelgoed is door de lucht gevlogen. 'Goede gooitechniek,' sprak opa bewonderend. Jaja, dacht Guidje's zus, ben er maar blij mee. Bij hun thuis vliegt er ook geregeld een vork door de kamer. En het is niet voor niets dat Esmee af en toe beschermd moet worden voor haar jongere zus.



Brulkikker 
zaterdag, oktober 9, 2010, 04:39 PM


Geen brulkikker te bekennen. En te horen.

Om Skik te citeren, vandaag was 'de letste mooie dag van 't joar misschien' en dus ging hij een eindje fietsen. Het is dan wel Noord-Brabant in plaats van Drenthe, maar dat moet maar mogen (overigens heeft J.W. Roy een Brabantse variant van het lied opgenomen). Omdat het zo heerlijk weer was, ging het fototoestel mee op de route over het Bels Lijntje. Het was erg rustig. Vreemd, want hij had juist met die twintig graden en een stralende lucht hele busladingen vijftigplussers verwacht, maar het viel dus alleszins mee. Tegenwoordig is het Bels Lijntje dus netjes geasfalteerd (Guidje blogde daar al eerder over, maar voor de rest heeft die fijne fietsroute nog niets van z'n charme verloren; de plas (die volgens de Topografische Atlas geen naam heeft) is wel wat stiller geworden (enkele maanden geleden las Guidje over een type brulkikker dat Nederland zou veroveren (hoe symbolisch) en de opmars moest tot staan worden gebracht; bij deze plas lijkt dat te zijn gelukt), de paddenstoelen zijn niet zo talrijk als Guidje had verwacht (een enkel exemplaar komt voorzichtig aarzelend tevoorschijn), bovendien zijn er nauwelijks vallende blaadjes te vinden. Maar de uiterst buigzame boom waar hij toen over al over blogde, staat nog steeds een scheetje heel erg beef. Telkens als Guidje daar langs fietst, vraagt ie zich af hoe lang het nog duurt voordat het ding omvalt.





De boom staat nog steeds een scheetje beef en paddenstoelen komen aarzelend tevoorschijn.

Kort en nieuw 6 
zaterdag, oktober 9, 2010, 12:06 PM
Guidje begint elk jaar al in januari met de samenstelling van zijn eindlijstje voor dat jaar. Inmiddels zitten we begin oktober en eigenlijk zit zijn persoonlijk Top 10 voor 2010 tjokvol. En dan moet ie eigenlijk nog ruimte zien te vinden voor een paar geslaagde nieuwe vondsten (zoals AfroCubism, waarover ie later nog gaat bloggen). Van de hieronder staande zes cd's zitten er geen bij die zijn Top 10 halen. Wat niet wil zeggen dat ze dan slecht zouden zijn, want hij zei het al eerder: 2010 is een erg leuk muziekjaar.



John Grant – Queen Of Denmark
Midlake – The Courage Of Others

Eerder dit jaar kwam The Courage Of Others, het nieuwe album van de Amerikaanse groep Midlake, uit. Een heel mooi, stemmig album dat perfect paste bij die paar eerste ijskoude maanden van dit jaar; Guidje is menig morgen naar z'n werk gefietst terwijl ie de stemmige openingstrack Acts Of Man op z'n iPod hoorde. Desondanks is The Courage Of Others vooralsnog niet bepaald erkend als meesterwerk. Integendeel, Pitchfork kraakte de band (het album kreeg een 3,6). Onterecht natuurlijk, want de folkpop (met de nadruk op folk) van Midlake is prachtig sfeervol, bijzonder mooi geproduceerd en niet eens zo heel erg anders dan de wél bejubelde voorganger The Trials Of Van Occupanther. Vraag Guidje niet waarom, maar het een paar maanden later verschenen album van John Grant, voormalig zanger van de Czars, kan daarentegen wel op veel lovende recensies rekenen (al is het niet gerecenseerd door Pitchfork). Vreemd, omdat het qua sfeer en stijl erg aan The Courage Of Others doet denken; Grant wordt op Queen Of Denmark zelfs begeleid door Midlake. Grant is een brave, nette zanger die qua zang wat doet denken aan een minder geëxalteerde Antony Hegarty: geen kopstem en niet zo huilerig, maar nog altijd erg gevoelig. Daar moet je tegen kunnen. Ook tegen de thematiek, want in een song als Jesus Hates Faggots verhaalt Grant over het hoe is om als homoseksueel op te groeien in een streng religieus milieu. Mooi en gevoelig gezongen allemaal, maar Guidje geeft dan toch de voorkeur aan Midlake.



Brandown Flowers – Flamingo

Wat mag je verwachten van een solo-album van de frontman van The Killers? Volgens hem zelf was het helemaal niet de bedoeling om in z'n eentje een album op te gaan nemen, sterker nog, hij wilde niet. Guidje vraagt zich dan af waarom je het tóch doet, als je dat zo graag niet zou willen (je bent er immers toch zelf bij). Het schijnt met het plotselinge overlijden van Flowers' moeder te maken hebben, dat zou hebben bijgedragen aan een hoop introspectieve teksten en genavelstaar. Flamingo is daarvan het resultaat; tien songs waarbij de gladjes geproduceerde single Crossfire al de nodige airplay heeft ontvangen. Dat is wel meteen de beste track van het album, voor de rest zijn Only The Young, het gospelachtige On The Floor en Swallow It, dat klinkt als een Killers-kliekje prettige songs. Op dat punt verschilt Flowers solo dus niet zo gek veel van Flowers met The Killers; ook dit album heeft een paar goede tracks als uitschieters, maar ook wat vullertjes (met het tergend vals gezongen en gespeelde Playing With Fire als dieptepunt). Omdat het een solo-album is, heeft Flowers dit keer samengewerkt met mensen buiten de eigen band en dus hebben producers Brendan O'Brien, Daniel Lanois en Stuart Price de nodige credits gekregen. Maar Flowers solo klinkt vooral als een wat minder pompeuze Killers. En dat is dan wel weer wat waard.



Hurts – Happiness

Ze ogen alsof ze zijn weggelopen uit een reclame van Tom Ford en hebben verdacht veel weg van de broertjes van Bros die eind jaren tachtig in Engeland heel eventjes heel populair waren, maar bovenal is Hurts de nieuwste muziekhype uit Engeland. Ze komen uit Manchester, stad van The Smiths, The Stone Roses en Oasis, dus de credentials zijn er zeker. Volgens Giel Beelen zijn het de nieuwe Pet Shop Boys (of de Human League, Depeche Mode, Alphaville, Erasure of Visage) maar die vergelijking maken ze niet waar (sowieso moet Beelen niet altijd elke band met een illustere voorganger vergelijken, het is ronduit irritant); vooral qua ironische teksten met dubbele bodems kan Hurts nog heel wat leren van Neil Tennant en Chris Lowe. En – om de vergelijking dan toch even te maken – waar dat duo een heel album lang kan blijven boeien, is dat met Hurts niet bepaald mogelijk. De singles Wonderful Life (toevallig (?) ook de titel van een song van jaren tachtig groep Black) en Better Than Love springen er duidelijk uit. En er is een duet met niemand minder dan Kylie Minogue (Devotion). Jammer dat de rest van die tracks het niet bij dat hoge niveau haalt, want er is niets mis met wat zwaar over the top geproduceerde en hevig door de jaren tachtig beïnvloede synthesizerpop. Zeker als het in de hitlijsten mocht belanden.



Interpol – Interpol

Je kunt de fans van het ultra-deprimerende Interpol in grofweg twee kampen verdelen. De ene helft vindt het uit 2002 stammende debuut Turn On The Bright Lights briljant en alles daarna minder, de andere helft zweert bij Our Love To Admire (2007) en digt ook dit titelloze vierde album wel. Guidje behoort tot de laatste groep. Althans, Our Love To Admire vond (en vindt) ie een erg fijne plaat (komt (heel kinderachtig) ook door de hoes). Over deze titelloze vierde plaat waren de verhalen vooraf weinig verheffend: Carlos D was tijdens de opnames uit de band gestapt, het duurde sowieso al lang voordat het album af was en dan heeft ie ook nog es geen titel. Een titelloos album is wat omineus als het al je vierde cd is, zeker als je dat uitbrengt op het label waar je ooit debuteerde. De reacties zijn vrij negatief en Guidje kan dat snappen. Ja, het is meer van hetzelfde en een groep die er drie jaar over doet om met slechts tien nieuwe tracks op de proppen te komen die echt niet allemaal bijster interessant zijn verdient een schop onder de kont, maar er staat ook zat moois op. Openingstrack Success is erg geslaagd en ook Lights, Safe Without en eerste single Barricade (heerlijk krassende gitaren in de opening) zijn echt wel geslaagde aanvullingen op de setlist van het New Yorkse kwartet. Volgende maand gaat Guidje Interpol live zien in Dortmund - es luisteren hoe het dan klinkt.



Isobel Campbell & Mark Lanegan – Hawk

Er is geen gerechtigheid. Terwijl Robert Plant & Alison Krauss een karrenvracht aan Grammy Awards wonnen met hun album Raising Sand, is het succes van Isobel Campbell & Mark Lanegan een stuk minder geweest. En dat terwijl zij ietsjes eerder waren met het concept van 'meisje met een lieve stem zingt duetten met een halve junk met een stem van schuurpapier.' Goed, zó origineel is het nou ook weer niet (dit soort duetten wordt al tijden gezongen), maar amusant is het zeker. Campbell en Lanegan zijn inmiddels toe aan hun derde album en wie denkt dat de gimmick inmiddels wel uitgewerkt zou zijn, komt bedrogen uit; Hawk is een erg goed album geworden. Campbell heeft voor dit derde album namelijk besloten een triootje aan te gaan en zingt op Hawk enkele nummers met de van Martha's Vineyard afkomstige singer-songwriter Willy Mason. Lanegan doet (ongetwijfeld vanwege een volle agenda, al zal bij hem de lol er na twee albums ook wel vanaf zijn) op acht songs mee. Wat ook helpt, is dat op Hawk de nadruk wat meer ligt op americana en zelfs een vleugje blues en soul hoorbaar zijn. Wat ontbreekt zijn de kerkklokken die (heel gothic) op de eerste twee albums om de haverklap opdoken. Typisch een gimmick die inmiddels wél is uitgewerkt. De beste songs staan echter op de eerste helft van Hawk, met Time Of The Season, We Die And See Beauty Again (goede titel) en een heerlijk rockend You Won't Let Me Down Again als hoogtepunten.

Vierde 
woensdag, oktober 6, 2010, 11:03 AM
Een week na Guidje's zo teleurstellend verlopen tweede opnamedag van Een Tegen 100 begint langzamerhand een soort berusting te ontstaan. Of zoals een bevriende quizzer al heel vriendelijk stelde: 'zo zie je maar weer, een blackout krijgen kan ook de beste overkomen.' Maar ja, je verdient er geen cent mee. Enniewee, een weekje later lijken vriendelijke, troostende woorden nog best wel wat effect te hebben. Aan reacties van vrienden, kennissen en collega's merkt Guidje dat die het vooral knap vinden dat ie nog zo ver is gekomen, niet dat ie een blackout heeft gekregen bij een vraag waar ie het antwoord wel op wist. Wat ook geholpen heeft bij de rouwverwerking zal de vierde plaats zijn die z'n quizteampje D-Generation afgelopen zaterdag behaalde bij het 'WK' (Guidje schreef het hier al eerder, WK is een overdreven benaming van een kampioenschap waarbij vrijwel alleen Nederlandse teams meedoen (hij zou wel es tegen het quizteam van Egghead Kevin willen spelen, dan merk je wel dat WK een belachelijke naam is)) in het Paard van Troje in Den Haag (maar toen in de fotorondes werd gevraagd naar een albumhoes van Morrissey én de skyline van Sydney werd afgebeeld, wist Guidje het al: de quizgoden zijn 'm vandaag goed gezind). Goed, bij de tussenstanden na vier én acht rondes stond z'n team nog derde, dus voor sommige teamleden was die vierde plek toch nog teleurstellend. Voor Guidje niet; dat bespaart 'm een foeilelijke beker die niemand wil hebben.

Gisteren was er geen huldiging in Café De Wildeman, wel was er een team dat meedeed onder de teamnaam Internet Protocol. Lachuh. Guidje is er nog niet achter wie het waren, want alle vaste teams ontkennen enige betrokkenheid bij deze valse grap (al stelden wel enkele van hen voor om hun teamnaam voor de gelegenheid aan te passen. Ha ha ha (je merkt, Guidje kan er inmiddels al wel om lachen, zij het als een boer met kiespijn)). Daarnaast had Guidje toch telkens het idee dat medequizzers gisteravond zaten te fluisteren: 'tssk, da's die jongen die niet eens weet waar de P in IP-adres voor staat' (terwijl hij eigenlijk had gehoopt dat ze zouden denken 'jeetje, die weet veel, hij weet zelfs wanneer de Hondsdagen vallen'). Overigens eindigde D-Generation gisteren als vijfde, wat ver beneden hun stand is, maar een gevolg is van een tijdelijke onderbezetting. Ze zijn wel weer een jaartje Beste Quizteam van Eindhoven. Ook daar koop je niks voor, maar het is vooral leuk voor de prestigestrijd onder de quizzers onderling. Hieronder de resultaten van alle Eindhovense teams.

4. D-Generation (68 punten)
15. Tegen Beter Weten In (60 punten)
17. Hubo Luz (58 punten)
41. The U-Gang (51 punten)

Korrelatie 
woensdag, september 29, 2010, 05:27 PM


Toen Guidje's lampje nog aan was.

Ooit zag Guidje een tekenfilmversie van de strip Peanuts. Het is heel erg lang geleden en misschien beeldt ie het zich maar in (er is namelijk niets over op de IMDB te vinden), maar er is één scène die ie zich nog levendig voor de geest kan halen. Een van de hoofdpersonen (Guidje vermoedt Charlie Brown) doet mee aan een tv quiz en krijgt op het moment suprême een blackout (er zit ook iets soortgelijks in het geweldige Magnolia, maar dat terzijde).

Ironisch dat ie zich juist die scène jaren later nog kan herinneren. Guidje moet er sinds gisteren heel de tijd aan denken. Toen was de tweede opnamedag van Een Tegen 100. Die ging heel voorspoedig; na enige tijd spelen bleef hij over als één van ongeveer tien à elf spelers. De computer koos 'm helaas niet uit. Ach, stront gebeurt. De speler die wel was 'uitverkoren' speelde z'n tegenstanders in rap tempo weg, maar Guidje bleef staan. Totdat er nog vijf spelers over waren en ze allemaal een microfoontje om kregen: 'dan kan Caroline jullie vragen wat voor werk jullie doen.' Cool. Kan Guidje vertellen dat ie informant is bij de Belastingtelefoon voor Ondernemers. Vervolgens viel er nog een speler af en mocht ie inderdaad braafjes zeggen hoe ie heet en wat ie doet. En wat er daarna gebeurde: hij weet het niet. Er komt een vraag, een moeilijke, in de categorie Computer & Internet, maar een vraag waar ie het antwoord op weet. Een vraag die je Guidje dertig keer op een dag kan stellen en dan geeft ie het correcte antwoord. Nu blokkeerde ie. Een blackout. Struikelen op een vraag waarop je het antwoord écht niet weet is al klote genoeg, maar struikelen door een blackout is ronduit zuur. Stront gebeurt. Maar die stront stinkt wel heel erg als ie alle daaropvolgende vragen wel weet te beantwoorden en hij dus een heel grote kans had gehad om naast Caroline Tensen komen te staan. Waarschijnlijk zitten zondagavond 1.999.900 van de twee miljoen kijkers voor de TV en denken ze hooguit 'he, jammer dat ie afvalt.' Diegenen die Guidje kennen, zullen verbaasd naar het scherm roepen: dat ie dat niet wéét.

Wat 'm gisteravond restte was uithuilen, heel veel goedbedoelde en troostende woorden van familie en vrienden (wat écht goedbedoeld is, maar wat het allemaal niet minder kút maakt), een paar glazen whisky achterover slaan, veel treurige muziek van Morrissey en R.E.M. draaien (Guidje vond vanmorgen zelfs Everybody Hurts een keertje mooi) en proberen goed te slapen. Dat laatste is niet gelukt. Zondag zit Guidje nógal gedesillusioneerd naar de TV te kijken. Tot die tijd baalt ie al vreselijk en schrijft ie strafregels.

De P in IP-adres staat voor Protocol.
De P in IP-adres staat voor Protocol.
De P in IP-adres staat voor Protocol.
De P in IP-adres staat voor Protocol.
De P in IP-adres staat voor Protocol.
De P in IP-adres staat voor Protocol.
De P in IP-adres staat voor Protocol.
De P in IP-adres staat voor Protocol.
De P in IP-adres staat voor Protocol.
De P in IP-adres staat voor Protocol.

90s Request 
maandag, september 27, 2010, 10:33 PM
Het moet toch weer. Guidje heeft niet het idee dat ie z'n favoriete plaatjes de Top 100 van de Jaren 90 instemt, maar in al die jaren dat ie kiesrecht heeft voor de Tweede Kamer heeft ie ook nog nooit op een partij gestemd die later ook daadwerkelijk in de regering terecht is gekomen, dus wat boeit het? Zolang de gemiddelde Nederlander een politieke onbenul is en ook nog es geen muzieksmaak heeft, kan ie toch stemmen tot ie een ons weegt. Maar ook dat is geen reden om het dan maar níet te doen.

Breeders – Cannonball
Chumbawamba – Tubthumbing
Connells – '74-'75
Cranberries – Linger
Ebba Forsberg – Lost Count
Monaco – What Do You Want From Me?
Nada Surf – Popular
Pet Shop Boys – Can You Forgive Her?
R.E.M. – Drive
Travis – Why Does It Always Rain On Me?

(Guidje heeft blijkbaar iets met vragende plaatjes.)

Owja, gisteren was ie heel eventjes op TV bij Een Tegen 100. Dankzij z'n buurvrouw die tot twee keer toe bij de eerste vraag al afviel (ze zat op stoel nr. 19). Morgen heeft ie een nieuwe opnamedag en dat betekent dat ie komende zondag sowieso weer achter stoel nr. 20 zit – de week erop moet ie ergens anders in het publiek gaan zitten, maar dat legt ie hier dan nog wel uit. Guidje verwacht er – ondanks de redelijk goede uitgangspositie (het is momenteel toch 1 tegen 25) – niet al teveel van. Dat komt omdat ie een beetje grieperig is. Maar misschien wordt ie daar juist extra scherp van. Ahum.

Vrolijk 
zondag, september 26, 2010, 03:58 PM


Guidje is er nog niet over uit. Over of hij Control, de debuutfilm van Anton Corbijn, wel echt goed vindt. Eigenlijk niet, al komt dat ook deels doordat hij niet zo heel veel heeft met de zo deprimerende muziek van het een tikkeltje overschatte Joy Division. Hij heeft de film in de bioscoop gezien, de dvd staat in de kast, maar hij draait de film nooit. Het voornaamste bezwaar dat Guidje tegen Control had (en heeft), is dat een nogal kille film is. Nu maakte Joy Division ook kille muziek, dus dat kon kloppen, maar in Corbijns nieuwste film The American (Guidje is 'm gisteren gaan kijken) zit ook verrassend weinig warmte. Ook hier is het verhaal er niet bepaald naar; in heel de film hangt een nogal beklemmende sfeer. George 'no longer Mr. Nice Guy' Clooney maakt het er ook niet makkelijker op voor die bezoekers die nog steeds stilletjes hopen dat ie wordt meegeleverd bij een Nespresso apparaat; hij legt vriendinnen om bij de vleet, handelt in wapens en doet het met de hoertjes (waarvan er verdomd veel zijn in het kleine, pittoreske dorpje waar ie noodgedwongen bivakkeert). De plot is daarentegen wel subliem en o wat weet Corbijn toch weer een aantal prachtige shots in de film te stoppen (het Italiaanse Bureau voor Toerisme kan tevreden zijn), maar ook The American eindigt uiteindelijk in mineur. Guidje vindt The American overtuigender dan Control, maar misschien is het wel een mooie uitdaging voor een eventuele derde film voor de zwaar calvinistisch ingestelde regisseur Corbijn: een vrólijke film maken.

Kunstkenner 
woensdag, september 22, 2010, 08:06 PM
Als kunstliefhebber hou je bij het pubquizzen tegenwoordig je hart vast. Dat komt doordat de makers van de pubquiz als het op cultuur aankomt in een soort parallel universum wonen waar de renaissance volgt op de Op Art en Rembrandt een bekende naam uit de action painting is. Dat is niet eens overdreven en Guidje heeft al eens overwogen om voor de grap een medewerker van het Van Abbemuseum een keertje mee te vragen; al krijgt die vermoedelijk ter plekke een hartverzakking. In het afgelopen jaar heeft Guidje al menig kunstvraag voorbij horen komen maar de vragen én de antwoorden klopten nooit. En dan bedoelt ie ook echt: nooit. Waarschijnlijk denken de makers 'krek, we doen een kunstvraag, lekker moeilijk,' maar vervolgens komen ze op de proppen met een vraag als (en deze is écht gesteld) 'welke kunstvorm wordt gekenmerkt door decoratieve elementen?' Wat? Welke kunstvorm niet? Als quizzer redeneer je dan 'waarschijnlijk hebben de makers iets gelezen over art deco, dus laten we dat invullen.' En inderdaad, hier werd art deco bedoeld (ironisch, omdat art deco bekendstaat omdat het juist níet bolstaat van de decoratieve elementen). Guidje's eigen quizteampje verloor enkele weken nog een quiz op de vraag 'in welke eeuw ontstond de moderne kunst?' Terwijl werkelijk álle teams (behalve de naaste concurrenten (hè wat toevallig) net niet) als antwoord 'negentiende eeuw' invulden (het enige juiste antwoord) zou hier 'twintigste eeuw' correct zijn. Om simpel van te worden.

Gisteravond werd het weer een stukje gênanter. 'Welke schilder wordt samen met Matisse en Braque gezien als grondlegger van het kubisme?' Dat Matisse een kubist is, is al erg geestig, maar vermoedelijk bedoelen de quizmakers hier Picasso. Dat bleek zo te zijn, maar een jaar geleden stelden dezelfde quizmakers nog als vraag 'wie was samen met Picasso de grondlegger van het kubisme?' en moest volgens deze connaisseurs het antwoord Cézanne zijn. Beide presentatoren werden bijkans belaagd door boze quizzers die het allemaal wel goed hadden (het is natuurlijk Georges Braque) maar nee, het moest écht Cézanne zijn. Inmiddels is iedereen een jaartje verder en inmiddels is dan gebleken dat Cézanne toch echt geen kubist is (maar aan rectificaties doen ze bij pubquizzen niet – het is immers maar 'een spelletje'). Maar toch, je houdt je hart vast. Wat wordt over een paar maanden tot het kubisme gerekend? Jeroen Bosch? Piet Mondriaan? Ernö Rubik?

Isobel 
maandag, september 20, 2010, 01:48 PM


Echte liefde?

Gisteren was Guidje bij het concert van Isobel Campbell & Mark Lanegan in de Effenaar. Dat voelt een beetje als een overwinning. Jaren geleden heeft Guidje es bij de Effenaar gezeurd dat Belle & Sebastian een keer naar Eindhoven moest komen. Hij deed dit samen met wat andere die hard fans uit de regio, maar het had geen effect. Guidje had de kans al heel erg klein geacht; ten eerste omdat de Effenaar toentertijd een capaciteit had van zo'n 650 man en daarmee dus allesbehalve lucratief was en er bovendien zat betere alternatieven in Nederland te vinden waren, ten tweede omdat de zaal zich van oudsher vooral richt op rock en dan nog het liefst rock uit Amerika (dus geen softe tweepop uit Schotland) en ten derde omdat Belle & Sebastian nauwelijks op tournee ging. Die paar optredens die de groep deed, waren wel altijd legendarisch, dus toch een aanbeveling om het gezelschap een keer uit te nodigen. Dat Belle & Sebastian bijna nooit op tournee ging, had te maken met de notoire heimwee van zangeres/celliste Isobel Campbell, indertijd het liefje van frontman Stuart Murdoch. Het was nog niet zo erg dat ze elke avond het liefst in haar eigen bedje wilde slapen, maar het scheelde niet veel. Toen de relatie tussen Murdoch en Campbell uitging, had dit dan ook één praktisch voordeel: Belle & Sebastian ging eindelijk vaker op tournee (al zijn ze tot op heden niet in de Effenaar gesignaleerd).
Het was dus niet voor niets dat Campbell gisteravond halverwege het concert verzuchtte dat dit het laatste optreden van de tournee was, 'na drie lange weken eindelijk naar huis.'

Medeconcertganger Marcel vond dat wel 'schattig,' Guidje vond het vooral onpraktisch. Maar de Schotse zangeres blijft nog steeds een verlegen type met een mooie solocarrière. In haar oeuvre prijken inmiddels drie platen die ze heeft gemaakt met Mark Lanegan, het type dat zo'n zware bromstem heeft dat je vermoedt dat ie elke morgen een paar kilo shag achterover slaat. Het contrast met haar lieve stem is mooi en natuurlijk is het allemaal al eerder (en recentelijk vaker; zie Angus & Julia Stone of Robert Plant & Alison Krauss) gedaan, maar leuk blijft het. Samen optreden blijft toch redelijk uitzonderlijk en bij het concert wordt het contrast tussen de twee wel weer goed duidelijk: de spots zijn gericht op Campbell die nogal timide haar teksten zingt, Lanegan staat in het donker (zal wel niet voor niets zijn gedaan) en leest z'n teksten op van een muziekstandaard (niet vreemd. Als producers in hun blackberry kijken onder 'zware bromstem,' vinden ze Mark Lanegan die dan wordt ingevlogen om wat partijen in te zingen). Campbell zegt nauwelijks iets tegen het publiek (dat trouwens opvallend beschaafd is; in de Melkweg, twee dagen eerder, heeft het publiek twee uur lang staan kletsen en de Effenaar heeft eenzelfde slechte reputatie, maar opvallend genoeg weet bijna iedereen zich te gedragen), totdat ze aan het begin van Who Built The Road, het 'hitje' van tweede album Sunday At Devil Dirt, ineens de tekst vergeet, zich geschokt verontschuldigt en naar de standaard van haar kompaan rent om de tekst te checken.

Ja, Campbell is erg schattig, maar veel zegt ze verder dus niet. Hoeft ook niet, als ze maar mooie liedjes zingt. En dat doet ze, een uur en drie kwartier lang. Na een stuk of tien songs gaat Lanegan even van het podium af. 'Waarschijnlijk even een shot zetten,' zo is de algemene consensus onder het publiek. In de tussentijd wordt voorprogramma Willy Mason het podium opgevraagd, een singer-songwriter van Martha's Vineyard die op het meest recente album Hawk een triootje met Campbell en Lanegan aan is gegaan. Ook mooi; de americana-invloeden spatten er in Cool Water vanaf en een goede keuze voor samenwerking op een volgend album, aangezien Lanegan bij Hawk toch slechts tijd had om tien nummers in te 'brommen;' Mason heeft ongetwijfeld meer tijd. Na afloop signeren Beauty & The Beast cd's en posters (nouja, die twee laatste lp's bij de merchandise stand willen ze ook nog wel signeren). Dat gaat op een bijna Eftelingachtige wijze; met een dranghek waar alle bezoekertjes netjes in een rij achter elkaar mogen gaan staan. Ook dat geeft niks, al lijkt Campbell bij het signeren met haar gedachten toch al bij Glasgow. Enigszins afwezig schrijft ze haar naam en tekent ze een hartje op Guidje's lp (iets waar ie zich geen illusies over hoeft te maken; ze heeft het op elke cd/poster/lp getekend). Over een paar weken start de Amerikaanse tournee.

Rechtse hobby's 
zondag, september 19, 2010, 07:44 PM
Omdat het fascistoïde bruinhemdenkabinet dat momenteel geformeerd wordt (maar wat er niet gaat komen, zo vermoedt Guidje) waarschijnlijk flink het mes gaat zetten in 'geldverslindende linkse hobby's' heeft Guidje es even op een rijtje gezet wat er aan rechtse hobby's is waar zoveel meer geld te halen valt. Je kan wel lopen mekkeren dat er honderden miljoenen euro's aan ontwikkelingssamenwerking over de balk worden gesmeten, maar het stelt geen biet voor in vergelijking met de rijkeluissubsidie die de hypotheekrenteaftrek is. Om maar een roemrucht voorbeeld te noemen; met afschaffing ervan zou in één klap heel het begrotingstekort kunnen worden opgelost. Om zoiets pervers wel in stand te houden, maar tegelijkertijd te korten op onderwijs, zorg en noem allemaal maar op, moet je wel een beetje heel erg van het padje af zijn. Laat staan dat het ook al zo zot is om geld te spenderen aan 'minimumstraffen.' De gevangenissen puilen nu al uit, Nederland wordt al jaren veiliger en toch laat de politiek z'n oren hangen naar het klootjesvolk dat zich onveilig vóelt. Symboolpolitiek. Guidje vermoedt dan ook dat het juist symboolpolitiek is waar Rutte I goed in zal zijn. Een grote bek hebben, stoer doen, maar uiteindelijk niets durven. Typisch Nederlands dus. En typerend voor de ons zo kenmerkende VOC-mentaliteit. Enfin, een Top 10 dus van zaken waar heel veel geld (lees: honderden miljarden euro's) te halen valt.

1. Afschaffen van hypotheekrenteaftrek
2. Geen extra wegen aanleggen
3. Afschaffen van het leger
4. Aanpakken van belastingvluchtelingen
5. Instellen van een bankenbonus
6. Stoppen met het invoeren van minimumstraffen
7. Geen geld steken in kernenergie
8. Stoppen met landbouwsubsidies
9. Geen oorlogje spelen in Irak of Afghanistan
10. Onzinnige verlagingen van het BTW-tarief 'om de bouw te stimuleren...'

...Want er worden al genoeg overbodige (en leegstaande) bedrijventerreinen aangelegd (bovendien wordt er wel erg veel over gebeld bij de BelastingTelefoon, maar dat zij zo. Over de hypotheekrenteaftrek wordt trouwens ook idioot veel gebeld). Overigens, ja vanavond is Guidje op TV te zien bij Een Tegen 100, maar verwacht er niet te veel van. Hij zit achter stoeltje 28, maar gaat bij de eerste de beste vraag dat ie mee mag doen al meteen de fout in. Kan Guidje toch niets aan doen dat bij hem thuis niet in het Bargoens over geld werd gesproken? En áls dat al gebeurde, was hij altijd in de veronderstelling dat een knaak 1 gulden 50 was. Hmf. Net vandaag kwam spap met een map aanzetten 'kijk Guido, dit gaat over Nederlands geld en alle bijnamen.' "Thanks pap, was daar een paar weken terug mee gekomen, dat had me een hoop ergernis gescheeld." Nouja, eerlijk gezegd was ie dan wel bij een andere vraag afgevallen. Nee, Guidje zal niet kijken (het wordt natuurlijk wel opgenomen voor het nageslacht; Guidje zei vanmiddag nog tegen z'n nichtje Veerle (1 jaar): 'ome Guido komt vanavond op TV! En volgende week ook, de week erna ook en de week daarna ook'), maar vooral omdat ie naar het concert van Isobel Campbell & Mark Lanegan in de Effenaar is.


Vorige Volgende