Anti-spamtips 
zaterdag, oktober 22, 2011, 11:11 AM
Omdat Guidje een paar maanden terug es een verzuurde reactie (lees: type reaguurder) op z'n blog kreeg, had ie es gecheckt hoe je het reageren van bezoekers op blogs kan uitzetten. Want het is natuurlijk leuk, dat bloggen, maar het is echt niet dat ie erop zit te wachten om door allerlei anoniem tuig voor rotte vis uitgemaakt te worden. Dat bleek te kunnen. Vervolgens werd één specifiek blogje gebombardeerd met spam. Kon Guidje op z'n vrije vrijdagmiddag één voor één tientallen reclames voor viagra, penisverlengingen en ga zo maar door weggooien. Instellingen aanpassen bleek niet te helpen, dus uiteindelijk gooide Guidje het desbetreffende blogje maar weg. Probleem opgelost, maar wel jammer, want een leuk blogje weggegooid. Afgelopen week was het weer raak: nu was Guidje's blog over z'n winst van de Blogparel de pineut (hoe de blogs worden 'gekozen' die het slachtoffer zijn van deze spamacties: geen idee, maar irritant was het wederom). Aangezien het hier wel een blogje over Guidje's overwinning betreft, wilde hij dit blogje écht niet weggooien, maar ook hier liep het spammen de spuigaten uit. Nu heeft ie (hopelijk tijdelijk) het reageren disabled. Het is, als ie er over nadenkt, niet eens zo heel gek; een blog is toch een soort dagboek en hoeveel dagboeken kent u waarin anderen kunnen reageren? Hopelijk houdt de spam op als Guidje over een paar dagen de verandering weer terugdraait (al lijkt 'm dat ijdele hoop). En wie tips heeft om het euvel te verhelpen mag reageren. Euh... een mailtje sturen.

Jessie's meisje 
vrijdag, oktober 21, 2011, 02:19 PM


Een van de leukste platen van de jaren tachtig ontdekte Guidje pas recent. Voor z'n almaar uitdijende collectie nummers op z'n iPod heeft ie al een tijdje een map Aussies: artiesten of bands van Australische afkomst. Feest natuurlijk, met fijne all time favourites als AC/DC, Midnight Oil, The Easybeats en Men At Work en recentere succesvolle bands als Cloud Control, Empire Of The Sun en Tame Impala. Van Rick Springfield wist Guidje wel dat ie Australisch is, maar hij kende het liedje Jessie's Girl vooralsnog niet. Nu is het een favoriet. Het is uiterst catchy powerpop, de synthesizer riff halverwege móet een inspiratiebron voor Jump van Van Halen zijn geweest en het heeft ook nog eens een grappig thema: de hoofdpersoon uit het liedje heeft een vriend (Jessie) en ze zijn altijd goed bevriend geweest, maar recentelijk is er iets veranderd: Jessie heeft een vriendinnetje gekregen, de ik-persoon ziet het met lede ogen aan en vraagt zich af 'wat heeft hij dat ik niet heb?' Want hij vindt zichzelf toch cool en grappig, iets dat 'Jessie's girl' maar niet in lijkt te willen zien. In het echt heette Jessie Gary en de 'girl' in kwestie zou het nooit hebben geweten dat zij hier bezongen werd. In Nederland heeft het plaatje niet eens de Top 40 gehaald, maar in de Verenigde Staten wisten ze dit meesterwerkje van Springfield wel op waarde te schatten; het stond twee weken bovenaan de Billboard Hot 100. Het zal meespelen dat de zanger al een aantal jaren de rol van Dr. Noah Drake in General Hospital vertolkte, iets dat ook prominent op het single hoesje staat vermeld. Wat wel heel freaky is, is dat Springfield ook een liedje heeft geschreven met als titel Guidje's exacte geboortedatum. En hoeveel liedjes kan je bedenken met een titel die bestaat uit een datum?

Lulu 
vrijdag, oktober 14, 2011, 08:01 PM


Kijk, het is natuurlijk lachen gieren brullen om die verschrikkelijke plaat van SuperHeavy, maar er waren vooraf in elk geval geen verwachtingen, simpelweg omdat geen enkele muziekjournalist zich kon voorstellen hoe zo'n samenwerking in hemelsnaam moest klinken. Als Guidje een collega moet geloven zitten metalliefhebbers op internetfora zich al maanden te verkneukelen over de samenwerking tussen Metallica en Lou Reed. Ja, dat leest u goed, een samenwerking tussen Lou Reed en Metallica. En dat verkneukelen doen ze omdat álles wat er tot nu toe is uitgelekt werkelijk afgrijselijk moet zijn. Wat zou dat met een band doen? Dat je weet dat je iets hebt gemaakt, in dit geval zelfs een dubbel-cd van ruim tachtig minuten, waarvan iedereen nu al onder de bank ligt van het lachen? En níet omdat het goed is. Lou Reed en Metallica. Tja, het is natuurlijk wel vergane glorie. Lou Reed was ooit de belichaming van seks & drugs & rock 'n roll, grootverbruiker van zo'n beetje alle troep die er te krijgen is, maar heeft sinds ie helemaal clean is niks fatsoenlijks meer uitgebracht. Reed houdt zich tegenwoordig dan ook liever bezig met yoga, tai-chi en groene thee. En liefjes tegen levenspartner Laurie 'O Superman' Anderson praten. In interviews blijft het de grootst mogelijke eikel, iemand die door alle journalisten wordt uitgekotst. En dan Metallica, de groep die niet meer serieus te nemen is nadat de documentaire Some Kind Of Monster is uitgebracht. In die film laat de groep zich van z'n meest kwetsbare kant zien. Daar is op zich niks mis mee, maar het is wel wat potsierlijk als er een peperdure psycholoog aan te pas moet komen om alle ego's binnen de band weer door één deur te krijgen. Guidje denkt dan 'jongens, je hóeft niet door te gaan met Metallica. Je mag er ook mee stoppen.' Bij Pitchfork hebben ze alvast veel lol, getuige dit artikel over twee teasers die zijn gemaakt ter promotie van – schrik niet – Lulu. Ja echt, zo heet deze samenwerking. Het zijn vreemde tijden.

Kort en nieuw 13 
donderdag, oktober 13, 2011, 12:52 PM


Roosbeef – Omdat Ik Dat Wil

Zingende vrouwen, deel 1. Hoewel. Want Roosbeef is dan de trotse winnaar van de Grote Prijs in de categorie singer-songwriter in 2005, het is toch ook vooral de naam van de band van frontvrouw Roos Rebergen. Ten tijde van debuutalbum Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten (door gemakzuchtige muziekjournalisten afgekort tot ZWWJHAMNMJP) was alles nog leuk aan Roosbeef: de muziek was spannend, de teksten waren geestig maar als klap op de vuurpijl was er die zang van Rebergen waar tot aan NRC Handelsblad aan toe over werd geschreven: kan ze eigenlijk wel zingen? Nu is er Omdat Ik Dat Wil en lijkt de fut uit te zijn. De teksten zijn minder spitsvondig (zo'n mooie zinsnede als 'geen loverboy wil me hebben al leg ik er zelf een gouden ketting bij' ontbreekt), de muziek is monotoner geworden met weinig tempowisselingen en het lijkt erop of Rebergen 'normaler' is gaan zingen. Over het hele album ligt een soort grauwsluier, iets dat aan de veel te nette productie is te wijten. Enkele liedjes zijn nog zeker de moeite waard, Iets Teveel Wij(n), Pulpo, albumopener Twijfelaar en Hersens (een iets minder broertje van Volle Magen, het mysterieuze liedje op de voorganger) in het bijzonder, maar Omdat Ik Dat Wil valt voor de rest nogal tegen. Waar zijn liedjes van het kaliber Onder Invloed, Jongen Gaat Het Leger In, Alles Draait of Boerderij (deel 1 én 2)? Het is jammer, omdat het debuut Guidje dierbaar was en hij het pardoes uitriep tot zijn favoriete plaat van 2009. Misschien had het met de tijd te maken. Het was op het persoonlijk vlak een beroerd jaar en wellicht had Guidje gewoon behoefte aan meisjes die niet al te zuiver geestige teksten zingen. Maar het kan ook zijn dat de gimmick gewoon is uitgewerkt.



Brooke Fraser – Flags

Zingende vrouwen, deel 2. In Nieuw-Zeeland heeft Brooke Fraser al twee albums uitgebracht met songteksten waarin Frasers christelijke geloof een belangrijke rol speelt. Maar als ambitieuze zangeres wil je wel wat meer en dus is Fraser naar Los Angeles getrokken en heeft daar Flags opgenomen. En – misschien belangrijker – het geloof speelt niet meer zo'n centrale rol in haar songteksten. Het legt haar vooralsnog geen windeieren; eerste single Something In The Water is op zowel Radio 2 als 3FM een grote hit (oftewel, muziek waarvan je moeder zegt 'he ja, dit klinkt wel leuk'). Het is een leuk deuntje dat zo nietszeggend is dat je er onmogelijk aanstoot aan kan nemen (of het moet die nietszeggendheid zijn), maar dat wel weer zo verslavend is dat je het na een tijdje niet meer uit je hoofd krijgt. Het maakte nieuwsgierig naar het album Flags en dat is een verrassend leuk album, met een paar liedjes die goed zouden kunnen fungeren als toekomstige singles (Coachella, Betty), een enkel vullertje dat echt helemaal nergens over gaat (Jack Kerouac) en een sfeervol duet met Aqualung (Who Are We Fooling). Het is nergens echt hemelbestormend, maar ook niet tenenkrommend slecht. Muzikaal bivakkeert ze dan ook ergens halverwege Sarah McLachlan en Sara Bareilles, dus Fraser kan je met een gerust hart scharen onder veilige maar altijd goede singer-songwriters. En die christelijke boodschap? Die komt sporadisch nog voorbij, getuige songtitels als Orphans, Kingdoms en Crows +Locusts.



Laura Marling – A Creature I Don't Know

Zingende vrouwen, deel 3. Van een heel andere orde dan Brooke Fraser, deze Britse folkzangeres die meer en meer wordt gezien als 'de nieuwe Joni Mitchell.' Ze is pas 21 jaar, was al één van de leden van die fijne folkgroep Noah And The Whale en maakte vorig jaar indruk met haar tweede album I Speak Because I Can (een album dat recentelijk Ryan Adams nog inspireerde bij het maken van zijn nieuwste album) dat dan ook prominent in Guidje's eindlijstje voor 2010 terechtkwam. Toen meldde een overambitieuze Marling nog dat de opvolger van dat album begin dit jaar uit zou komen, maar het heeft toch tot september geduurd voordat A Creature I Don't Know af was. Het is een intrigerend album geworden, nog iets merkwaardiger dan de directe voorganger. Marling heeft een heel onderkoelde zang, waardoor ze in eerste instantie nogal een afstandelijke indruk wekt. Dat kan niet de bedoeling zijn, want ze is een perfectionist die erg sterke songs schrijft die langzaam onder je huid kruipen en je weten te verrassen. Op I Speak Because I Can verraste ze nog met een song als Alpha Shallows, dit keer is het pièce de resistance The Beast, een epische en spannende song van ruim vijfeneenhalve minuut die rustig begint, maar uitbarst in een bijna rocktrack met heerlijk doffe, loeiharde drums. En constant die onderkoelde, ietwat afstandelijke zang van Marling. Alleen The Beast maakt het album al de moeite waard en doordat het zo briljant is, valt de rest er bijna bij in het niet. In de track die erop volgt, Night After Night, klinkt de zangeres ineens als een veel te lief meisje en irriteert ze zelfs een beetje. En ze fascineert. Een album op verliefd te worden en helemaal door geïntrigeerd te raken.



Wolf Gang – Suego Faults

Niet te verwarren met Odd Future Wolf Gang Kill Them All, dat zooitje ongeregeld onder leiding van homofoob Tyler, The Creator, de hiphophype van begin dit jaar. Wolf Gang is de band van zanger Max McElligott en zijn muziek wordt gerekend tot de symfonische rock. Of progrock. In beide gevallen zou Guidje het opvatten als een belediging want de muziek van Wolf Gang is op sommige momenten weliswaar wat bombastisch, maar nergens op Suego Faults wordt er ge-egotript met nodeloos ingewikkelde songstructuren of tracks van meer dan tien minuten. Nee, Wolf Gang maakt nogal theatrale popmuziek; alleen in het prachtig vormgegeven cd-boekje (ach jongens, wie leest die dingen tegenwoordig nog?) al wordt er naar hartenlust verkleed. Muzikaal kan je Wolf Gang rangschikken in hetzelfde rijtje als Empire Of The Sun, MGMT en The Polyphonic Spree waarbij het muzikale palet soms wordt uitgebreid tot euh... Mika. Suego Faults is dan ook geproduceerd door Dave Fridmann (The Flaming Lips, Mercury Rev, MGMT). En het fijne is dat Wolf Gang z'n beperkingen kent; dit debuut kent slechts tien tracks met daarop een paar waanzinnig mooie songs (The King And All Of His Man, Lions In Cages, Back To Back, Dancing With The Devil) en de onwaarschijnlijk fijne titeltrack. Alleen Midnight Dancers is een beetje suffig. En o ja, ook al zo sympathiek: de band bestaat verder uit ex-leden van bands als The Rakes en Ghosts, one hit wonders van het vorig decennium; ze zijn toch nog goed terecht gekomen. De ervaring leert dat er in Nederland nauwelijks een markt is voor dit soort theatrale muziek en het optreden op Lowlands was weliswaar goed, maar niet memorabel. Echter, volgende maand staat Wolf Gang op London Calling. Gaat dat zien.



Avalanche City – Our New Life Above The Ground

Het is een raadsel hoe Avalanche City het voor elkaar heeft gekregen een Nederlandse radiohit te scoren met Love Love Love. Het album Our New Life Above The Ground is enkel in thuisland Nieuw-Zeeland te verkrijgen en het is nu niet bepaald dat de groep Nederland op het moment plat toert ter promotie van dat leuke album. Het is sowieso wonderbaarlijk hoeveel Nieuw-Zeelandse bands en artiesten (The Naked and Famous, Kids Of 88, Brooke Fraser) het momenteel goed doen. Toen Guidje wat research deed naar Kids Of 88 kwam ie erachter dat het land een eigen stand heeft gehad op de laatste editie van SXSW en vermoedelijk stond die tent naast die van Nederland (de vertegenwoordigers van beide landen zitten in de Verenigde Naties immers ook naast elkaar) en was er wat geluidsoverlast. Goed. Het verhaal van Avalanche City is bijzonder: zanger Dave Baxter neemt een album op, zet het voor de aardigheid gratis op internet, wordt meer dan tienduizend keer gedownload, waarna hij denkt 'hmm, laat ik er maar es geld voor gaan vragen' en een live band formeert. Een internationale release is onvindbaar en Guidje had net een bestelling geplaatst bij de lokale platenboer (levertijd: vier weken) toen Stefan 'm later die dag mailde: ik heb het album op mp3, wil je het hebben? Ja, graag! Is Our New Life Above The Ground nu zó bijzonder? Nouja, het is vooral het juiste album op het juiste moment. Folkmuziek beleeft de zoveelste revival en Avalanche City zit handig in hetzelfde hoekje als Mumford And Sons. Natuurlijk, Love Love Love is een heel fijn liedje en andere tracks als Ends In The Ocean, The Streets en The Silence doen er echt niet voor onder. Maar het is ook een album dat zo catchy is dat het je na een aantal draaibeurten toch gaat vervelen.

Tien punten 
vrijdag, oktober 7, 2011, 01:37 PM


Eigenlijk beperkt Guidje zich het liefst tot één keer quizzen in de week, op de vaste stek in De Wildeman. Maar als zo'n beetje de volledige harde kern van díe quiz ook opduikt op donderdagavond in Carrousel, dan wil ook hij zich daar wel eens vertonen. En dus quizt Guidje af en toe mee bij een team met expats, al bestaat het team wel vrijwel volledig uit dames. De eerste keer vroeg een vlotte Indiase nog of dat een probleem was, maar opgroeiend in een gezin met twee oudere zussen kon ie haar verzekeren: Guidje is wel wat gewend. Inmiddels schuift Guidje dus zo af en toe aan, zo ook gisteravond. In De Wildeman is z'n teampje D-Generation in bloedvorm (dat wil zeggen: zes overwinningen op rij), in de Carrousel zijn de vragen wat anders en dat is natuurlijk wel wennen. Wat de Carrousel echter ook heeft, is een audioronde en juist voor die ronde was Guidje door dit team geadopteerd. Van Diederick (vaste speler in de Carrousel) had ie al gehoord dat de audioronde daar veel makkelijker is dan die in De Wildeman, dus tien punten scoren mag geen problemen opleveren (overigens haalde D-Generation afgelopen dinsdag ook tien punten toen Guidje - ahum - Anita Meyers Het Spijt Me herkende), maar tóch is het uiteindelijk wel heel leuk. Jammer van een enkele foute gok in de andere rondes (Guidje dacht dat ze enkel in De Wildeman een Rihanna-obsessie hadden), maar Five Non Blondes werd wel vierde, op maar enkele punten van de winnaars. Zoals Guidje na afloop concludeerde: dit team heeft potentie.

Kamervragen 
woensdag, oktober 5, 2011, 09:02 PM
Kijk, je kan je natuurlijk druk maken over het feit dat de PVV-fractie bij monde van übergriezel Martin Bosma kamervragen stelt over het feit dat Derk Sauer aandelen heeft in de uitgever van NRC Handelsblad en dat het bijdraagt aan Bosma's complotdenken jegens alles wat links is, maar het is toch vooral bedoeld voor de bühne. Want denkt Bosma nu werkelijk dat het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap zich met dit soort ongein moet bezighouden? (En trouwens, waarom klaagde Bosma niet toen ie op driewekelijkse basis mocht vuilspuiten op de opiniepagine van NRC Handelsblad, een dieptepunt in het bestaan van deze kwaliteitskrant?) Uiteraard niet. Toch heeft minister Van Bijsterveldt, iemand die Guidje toch op intellectueel vlak inschaalde in de categorie 'amoebes en pantoffeldiertjes,' nog serieus op de vragen gereageerd, blijkens een artikel op de site van villamedia. Het korte artikeltje is al grappig, maar wie nog meer wil lachen, pakt gewoon de brief van het ministerie er bij. Guidje constateerde enkele erg prettige steken onder water, zoals, "het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap volgt de wederwaardigheden en faits divers rond de spreiding van aandelenbezit in het particuliere bedrijfsleven niet op de voet. Dat draagt bij aan een zo gering mogelijke bestuurlijke drukte, beperkte bureaucratische lasten en een optimale focus op de kerntaken van het departement" en even later, als Van Bijsterveldt verwijst naar NRC-columnisten J.L. Heldring en Henk Hofland en Bosma's vroegere beroep, "een voorbeeld dus voor elke journalist, zelfs als deze parlementariër is geworden." Lees en geniet. En denk mee: wat een tijdsverspilling om hier vragen over te stellen. Maar ja, het is toch voor de bühne he.

Puntloos 
maandag, oktober 3, 2011, 10:35 PM


De leukste BBC Quiz is nog altijd Eggheads, maar de afgelopen maanden heeft die quiz er wel een goede concurrent erbij gekregen: Pointless. Elke avond op BBC1, om 18.15 uur (Nederlandse tijd) is het met afstand de meligste quiz die Guidje kent, maar waar wel degelijk de nodige kennis bij komt kijken. De premisse is simpel en lichtjes gebaseerd op het aloude Nederlandse Vijf Tegen Vijf. Voorbeeld: willekeurig honderd mensen is gevraagd om een film met Jeff Bridges te noemen. Dan kan je natuurlijk The Big Lebowski zeggen, maar stel dat zeventig van die honderd mensen dat gezegd hebben, dan scoor je zeventig punten. Je kan beter The Vanishing zeggen (een bar slechte film waarvan Guidje niet eens wíst dat Bridges er in mee had gespeeld), want dat heeft niemand gezegd. Dan scoor je nul punten en bij Pointless (een briljante titel die helaas niet naar het Nederlands te vertalen zou zijn, mocht er ooit een Nederlandse variant van de quiz komen) gaat het er juist om zo laag mogelijk te scoren. Zou je Titanic gezegd hebben, dan scoor je honderd punten, omdat Bridges daar niet in meespeelde. Wat Pointless zo leuk maakt is het zoeken naar die heel obscure antwoorden én de soms bizarre categorieën. Guidje zag al eens 'landen met een naam die zowel met een A begint als op een A eindigt' voorbij komen. Hij roept dan meteen 'Antigua And Barbuda, dat móet pointless zijn!' Of, toen hij afgelopen donderdag bijna stuiterend voor de TV zat: Top 40 hits van de Pet Shop Boys. Guidje kon niet ophouden met het debiteren van pointless antwoorden: I'm With Stupid, Can Your Forgive Her?, Se A Vida E, etc..

Het állerleukste zijn bij Pointless de terzijdes tussen presentator Alexander Armstrong en zijn nerdy sidekick Richard Osman (broer van één van de bandleden van Suede, wat zijn enorme muziekkennis vermoedelijk verklaart). Wordt er gevraagd om één van de vijf Marx Brothers te noemen, dan zegt Osman na afloop dat naast de correcte antwoorden Groucho, Gummo, Zeppo, Chico en Harpo ook nog vijf van de honderd ondervraagden Karl als antwoord hebben gegeven. En het publiek ligt bij voorbaat al in een deuk van het lachen als Armstrong en Osman met met de categorie Politics op de proppen komen: Pointless politicians, altijd raak (varianten zijn trouwens ook erg geslaagd: Pointless Demi Moore films, Pointless Westlife singles). Een ander mooi moment was de vraag naar Top 40 hits van U2 waarbij elk van de vier spelende koppels het presteerde om een fout antwoord te geven, wat Osman ertoe bewoog om z'n excuses aan te bieden aan Bono en The Edge - mochten ze kijken (hij deed iets soortgelijks toen de deelnemers geen andere Rod Stewart hits wisten te noemen dan Maggie Mae en Sailing). Of Guidje er als niet-Brit aan mee mag doen valt zeer te betwijfelen (lees: nee), maar Pointless is een productie van Endemol in Engeland, dus u begrijpt: Guidje hoopt op een Nederlandse variant.

Gasblom 
zondag, oktober 2, 2011, 07:56 PM




Ergens halverwege jaren tachtig stonden Guidje en familie op een camping in Luxemburg. Een jongetje uit een naburige tent had de gewoonte om bij elke luchtballon die hij zag bijkans Huize Guidje's vouwwagen binnen te rennen terwijl hij uitriep 'gasblom!' Vandaag zat heel de familie plus aanhang in de achtertuin om smams 62ste verjaardag te vieren. Niemand die 'gasblom!' riep zogauw de eerste luchtballon overkwam, maar het was wel een mooi gezicht (al was het tweede exemplaar boven Tilburg beter op z'n plaats geweest).

Walvis 
zondag, oktober 2, 2011, 11:32 AM


Gisteren was Guidje bij Noah and the Whale, het tweede concert in amper twee weken tijd dat ie zag in de Nijmeegse Doornroosje. Zo kom je er zeven jaar lang niet, zo kom je er twee keer kort na elkaar. En het viel 'm nu ook weer op dat het zo'n prettig poppodium is; een niet al te grote zaal en een gemoedelijke sfeer onder zowel het publiek als het personeel. Kom daar eens om met die schaalvergroting die de Effenaar al een paar jaartjes terug heeft doorgevoerd. Tegenwoordig is dat een 'professionele' organisatie, compleet met een sfeerloos betonblok als concertzaal en personeel dat er vooral zit om te managen (de huidige directeur vertelde ooit al eens dat ze niks van muziek af weet). Want waarom komt een band als Noah and the Whale wel naar Nijmegen en niet naar Eindhoven? Een paar jaar geleden deed Guidje mee aan een bezoekerspanel van de Effenaar (ze waren daar zowaar in staat geweest z'n ingevulde enquêteformulier te ontcijferen) en was de verklaring vanuit het poppodium zelf dat bands vaak enkel in Amsterdam en Utrecht optreden. Dat wil Guidje wel geloven, maar er zijn ook heel veel bands die buiten die twee steden om nog concerten verzorgen en kijk het programma van de komende maanden er maar op na: er komt nauwelijks iets in de Effenaar dat de moeite waard is. Hooguit eind volgende maand The Drums en Cloud Control en dat is alles. Dat grote betonblok, ooit met veel bombarie neergeplant op de plek waar eerst nog dat fijne sfeervolle zaaltje stond, staat het grootste deel van de maand gewoon leeg. De programmering is ronduit veilig, op het genante af zelfs, met bekende 'succesnummers' als 7Zuma7, Motorpsycho en Hooverphonic, Nederlandse acts als Krystl, Wouter Hamel, Pete Philly en Dotan en mainstream bands als Saybia en White Lies. En als er dan eens een verrassende act komt, zoals Fool's Gold (20 oktober, gaat dat zien), dan is daar geen publiek voor te vinden, zoveel kan Guidje nu al voorspellen. Met als gevolg dat die band voor een halflege zaal speelt en de programmeur een volgende keer nóg veiligere keuzes gaat maken.

Enfin, in Nijmegen weten ze dus nog wel hoe ze moeten programmeren en dus ging Guidje naar Noah and the Whale en nam ruim de tijd om naar de Doornroosje te reizen. Als gevolg daarvan miste hij voor een belangrijk deel voorprogramma Dusty Stray, voor zover ie er iets van kon verstaan; Dusty Story bleek een folkduo, bestaande uit een man en een vrouw, die met hun lieve liedjes het leuterende publiek probeerden te overstemmen. Ai. Een paar weken terug vond Guidje nog dat de bezoekers bij Cloud Control zo beleefd waren geweest en enkel op gedempte toon met elkaar spraken. Nu was het publiek rumoerig, maar het klapte wel braaf na elk liedje, waarop de man breed glimlachend weer een nieuw liedje aankondigde. Hoofdact Noah and the Whale weet het publiek beter te boeien, want zo gauw er iemand op te luidruchtige toon iets zegt, wordt er gelijk en masse ge-sssst door andere bezoekers. En dat terwijl de eerste paar liedjes volledig de mist in gaan wegens een veel te harde bas; onder andere Life Is Life van die fijne plaat Last Night On Earth wordt daardoor volledig om zeep geholpen. Dat verbetert later in de avond en dan blijkt de band zelf er ook zin in te hebben. Zelfs de twee langzame nummers die de band speelt komen uitstekend uit de verf door het publiek dat aandacht luistert; dat geldt in het bijzonder voor een track als The Line, dat live beter klinkt dan op cd. Opvallend ook hoe jong het publiek is, zeker voor een band die nauwelijks airplay krijgt op een zender als 3FM en onder het kopje 'indie folk' te rangschikken valt – ook (afgezien van Mumford and Sons) niet de meest hippe muziek. Aan het einde van de set zingt datzelfde publiek zelfs mee met hitje L.I.F.E.G.O.E.S.O.N., al blijft het ware hoogtepunt bewaard voor de toegift met een gloedvolle vertolking van een wat ouder liedje, The First Days Of Spring.

Middernacht 
vrijdag, september 30, 2011, 12:54 PM


Als neutrino's sneller kunnen reizen dan het licht en dus in feite terugreizen in de tijd, wat zou er dan gebeuren als de ene wetenschapper een neutrino ontvangt en dan belt met een andere wetenschapper die die heeft verstuurd (er natuurlijk van uitgaande dat je neutrino's kunt versturen als ware het postpakketjes)? Dan krijg je zo'n gesprek. "Ik heb net een neutrino van je ontvangen." "Ow, dat is gek, want ik had die nog niet verstuurd." Dus dan zal die ene wetenschapper die neutrino wel móeten versturen, anders klopt de theorie niet. Ergo: er is geen vrije wil.

Goed.

Het was zomaar een gedachte die door z'n hoofd schoot toen ie gisteravond naar 'de nieuwe Woody Allen' ging. In Midnight In Paris speelt Owen Wilson (of eigenlijk een jongere Woody Allen, omdat hij dezelfde neurotische stuntelige trekjes heeft) een schrijver op een soort pre-huwelijksreis met vrouw en schoonouders (nooit doen) in Parijs. Hij maakt een avondwandeling en wordt om twaalf uur 's nachts opgepikt door een auto en meegenomen naar een feestje in het Parijs van de jaren twintig waar hij Ernest Hemingway en F. Scott Fitzgerald ontmoet. Nieuwsgierig geworden gaat ie de avonden erna terug en ontmoet dan Gertrude Stein, Pablo Picasso, Luis Buñuel, Salvador Dalí en ga zo nog maar even door. Ook hier zit een tijdreisparadox in. Want de hoofdpersoon ontmoet in dit Parijs een vrouw die over hem schrijft in een boekje. Als hij in het heden langs een boekenstalletje loopt, komt hij een passage over hem tegen. Maar als ie nooit was gaan wandelen op die eerste avond en was opgepikt door die auto die 'm meenam naar het Parijs van de jaren twintig, dan... Enfin, je snapt hoe het verder gaat. Voor de rest is het verhaal vrij obligaat en vraagt Guidje zich af waarom een man die zo gek is op cultuur (en overtuigd democraat) überhaupt valt op een rechtse vrouw met een republikein (van het type Tea Party) als papa (Guidje zou nooit op een rechtse vrouw kunnen vallen) en als je dat al doet, waarom je er dan pas in Parijs achterkomt dat die relatie toch niet echt perspectief biedt. Maar ach, Woody Allen is wel altijd leuk. Het verhaal gaat dat hij nu ook nog een film in Stockholm op wil nemen. Dat maakt nieuwsgierig, want ook die stad is erg mooi.


Volgende