Bij een 1-0 overwinning denk je nog 'zal wel weer billenknijpen zijn geweest,' bij 2-0, 3-0 en 4-0 denk je, al is dat wellicht wat blasé, 'simpele overwinning van PSV,' bij 5-0 en 6-0 denk je 'goed voor het doelsaldo' en daarboven, tja, wat ga je dan denken? Bij 7-0 en 8-0 denk je 'he, hadden ze ff wat meer moeite gedaan, dan hadden het best dubbele cijfers kunnen worden,' bij 9-0 denk je dan 'nouja, ze hebben het allicht geprobéérd' en bij 10-0? Guidje weet het niet. Hij zit niet meer zoals vroeger aan de radio gekluisterd als Langs De Lijn wordt uitgezonden, maar dit keer dacht ie 'ach, toch niets beters te doen en, zoals zijn sportredacteur eerder vandaag op E-FM al fijntjes opmerkte, PSV-Feyenoord is 'op papier een topper.'' Op papier ja. Want toen na rust de score in een kwartier tijd van 2-0 naar 7-0 opliep, werd het toch wel heel bizar. Helemaal positief was het dat de commentator in het Philips stadion de luisteraar verzekerde dat PSV echt niet van plan was om het rustiger aan te gaan doen. Dat bleek, de 8-0 en 9-0 zaten er vrij snel in. Toen ging Guidje maar es sms'en met een vriend van 'm die in het stadion zat. 'En? Al 'tien tien tien' aan het roepen?' Guidje kreeg een sms van één woord terug: 'geweldig!' Het is sneu voor Feyenoord (hij had liever een 10-0 overwinning van PSV op Ajax (of AZ) gehad), maar soit, een mens kan niet alles hebben. En dubbele cijfers, dat doet bijna iedere voetbalfan goed. Ook in Enschede, waar bij de wedstrijd FC Twente – ADO Den Haag werd gejuicht toen bekend werd dat de tiende er in Eindhoven in zat. Geen groter vermaak dan...

Guidje had een ideetje voor KindaMuzik: een artikel over zeven echtscheidingsplaten. Schoot 'm zo ineens te binnen, naar aanleiding van de nieuwste cd van singer-songwriter Charlie Dée, Husbands and Wives. Inderdaad, een heuse echtscheidingsplaat. Aanvankelijk was het voornemen om daar rustig de tijd voor te nemen, hij had toch enkel maar een paar beroemde voorbeelden (Marvin Gaye – Here, My Dear, Richard & Linda Thompson – Shoot Out The Lights, Fleetwood Mac – Rumours) en vermoedde dat het een heel gepuzzel zou worden om tot zeven albums te komen. Dat viel reuze mee. Voor ie het wist had ie meer dan zeven albums bij elkaar en moest ie gaan shiften; geen Phil Collins (Face Value) en Frank Sinatra (In The Wee Small Hours) dus. Vervolgens kreeg ie ook nog een schrijfkick en had ie het artikel binnen de kortste tijd af. Leuk, dus dat ding ging meteen door naar de eindredactie. Nu heeft Guidje altijd dat als ie een artikel heeft ingestuurd, dat ie nog een leuk weetje tegen komt. Of dat er iets net even wat anders kan. Dat was dit keer niet anders. Want achteraf blijkt dat Richard & Linda Thompson nog op tournee zijn geweest om hun laatste gezamenlijke album te promoten, maar dat ze elkaar tijdens de concerten wel meerdere malen te lijf zijn gegaan. Die aanvulling geeft ie dan maar hier. De eerste reacties zijn positief; menig lezer heeft nu nóg meer voorbeelden van echtscheidingsplaten ingestuurd, het lijstje kan dus nog veel langer worden. En er is zelfs een Spotify playlist aan gekoppeld.

Het zal de oplettende lezer al zijn opgevallen (zie de foto hiernaast): Guidje heeft inhammen bij z'n slaap. Hoewel, inhammen? Complete afritten is een betere benaming. Hij heeft er geen problemen mee, al is het (hij is nog geen 30) wel wat vroeg. Dus Guidje vraagt zich al een tijdje af hoe het komt. Erfelijkheid is sowieso een factor. Hij heeft de opa aan z'n moeders kant nauwelijks gekend, maar voor zover hij weet, was de beste man wel redelijk kaal en aangezien Guidje – aldus smam – z'n schrijftalent heeft geërfd én dat ie net als haar vader bij de Belastingdienst werkt (iets wat ze enorm leuk vindt), zal Guidje die genen ook wel hebben meegekregen. Z'n vader beschikt echter over een weelderige, zij het nogal grijze haardos; dat mag op je zestigste. Opa aan vaders kant had echter al vroeg een 'eilandje' op het voorhoofd, dus ziehier, wat betreft haargroei is Guidje slecht bedeeld als het op de grootvaders aankomt. Maar dan is er nog die ene theorie die Guidje bedacht heeft. De theorie dat je als fanatieke fietser/wielrenner meer last hebt van deze inhammen. Je hebt veel tegenwind, de wind waait langs je slapen voorbij je hoofd en vooral met een striemende regen (het is toch weer de tijd van het jaar) voel je dat heel goed. Het kan niet anders of dat heeft een negatief effect op de haargroei. Het viel Guidje een paar jaar geleden voor het eerst op, toen ie op een feestje was waar ook veel fietskoeriers waren: allemaal inhammen. En recent zat hij eens op z'n werk te kijken en die collega's die hij kent als fanatieke fietsers: allemaal inhammen. Nogmaals, hij zit er niet mee, maar opvallend is het toch wel.

Omdat Guidje dacht 'een kapster weet zoiets misschien wel,' legde hij de theorie es voor aan z'n kapster. Ze was vriendelijk doch resoluut over Guidje's hypothese. 'Ik denk dat je uit je nek kletst.'

Bijna twee jaar geleden kocht Guidje in Sydney dit leuke boek. Hij had er al eerder over gelezen, had het ook in een winkel zien liggen, maar nog niet gekocht. Nu kocht ie het toch en dat was nog een best risico; een harde kaft met een papieren omslag en dat vervolgens zonder noemenswaardige beschadigingen in de bagage meenemen is een hele opgaaf, maar zonder meer gelukt. Die sjieke uitgave is een wat atypische vorm voor wat in feite een boek is met vooral lijstjes, lijstjes en lijstjes (al verscheen er later ook een paperback variant). De titel belooft al veel goeds: Hang The DJ, verwijzend naar een overbekende regel uit Smiths-song Panic. Wat volgt is een stortvloed aan lijstjes van min meer bekende Britten. Voor een niet-anglofiel zal er weinig bekends bij zitten, maar wie een beetje oplet, komt op een aardige hoeveelheid leuke bekende namen: Snow Patrol zanger Gary Lightbody heeft een lijstje met werk van – schrik niet – Aphex Twin, Napalm Death (!), NWA, Yat-Kha en Eminem en singer-songwriter Tom McRae heeft een top-10 waarin ie aantoont dat vrouwelijke singer-songwriters veel beter zijn dan de mannelijke. Aangezien hij voor de bewijsvoering Feist, Joni Mitchell, Joan Armatrading en Kate Bush aanvoert, kan Guidje hem niet anders dan gelijk geven. Maar dat wist ie – als fan van veel vrouwelijke singer-songwriters – al.

Het leukste bij de top-10 van Tom McRae is dan ook de toelichting. Zo bekent McRae bij z'n keuze voor Natalie Merchant dat hij het geweldig vindt dat die zangeres door de jaren heen een diepere stem heeft gekregen. Voor de zanger een geruststelling dat ie in de toekomst vermoedelijk een diepere stem gaat krijgen, maar hij zal altijd meer June Carter-Cash blijven dan dat ie ooit Johnny Cash wordt. Ook leuk is het onderwerp van sommige lijstjes. Want Lightbody kiest nogal herrie-acts met als uitgangspunt 'Ten Unsettling Songs for a Middle-American White Guy to Awake to from a Coma.' Schrijver Simon Reynolds heeft een erg grappige lijst gemaakt van geweldige singles die allemaal op nr. 2 zijn blijven steken in de Britse hitlijsten (het draagt de veelbetekenende titel 'Deserving but Denied: Thirty-three No. 2s That Should Have Been No. 1).' Er komen schokkende namen voorbij: The Who's My Generation, Waterloo Sunset van The Kinks, de dubbele a-kant (!) Strawberry Fields Forever/Penny Lane van de Beatles, de briljante Sparks met hun single This Town Ain't Big Enough for the Both of Us, het merkwaardige O Superman van Laurie Anderson (ook wel de echtgenote van Lou Reed), Justified and Ancient van The KLF & Tammy Wynette en als klap op de vuurpijl Deee-Lite met Groove Is In The Heart. Bij die laatste is het saillante detail dat het op nr. 2 is blijven steken terwijl het in de betreffende week exact evenveel was verkocht als The Joker van de Steve Miller Band. Too close to call, dus eigenlijk.

Het zijn dit soort feitjes en anekdotes waar Guidje altijd heel erg blij van wordt. Hang The DJ staat er nogal vol mee: Jefferson Airplane's White Rabbit heeft geen refrein (was Guidje nog nooit opgevallen), de aan een rolstoel gebonden zanger Robert Wyatt werd ooit voorafgaand aan een opname voor Top Of The Pops gevraagd of hij niet in een leunstoel op het podium wilde zitten omdat een rolstoel wel wat confronterend zou zijn voor het publiek, de fotograaf Kevin Cummins maakte in februari 1984 foto's van een piepjonge Madonna die in de legendarische club Hacienda optrad maar bij de ontwikkeling mislukte de foto's, waarop z'n assistente zei 'ach, gelukkig is het maar Madonna, stel je voor dat het A Certain Ratio was geweest,' de song Rumble van Link Wray is ooit verboden terwijl het nota bene een instrumentale song is en Bob Dylan heeft toegegeven dat ie pissig was op Neil Young toen hij diens Heart Of Gold es op de radio hoorde; hij vond het teveel als hemzelf klinken. Ook leuk zijn de bekentenissen. Guidje kent Richard T. Kelly niet, maar dat ie toegeeft dat Alone van Heart een geweldige power ballad is, vindt hij goed om te lezen; het is namelijk inderdaad een briljante song.

Om geheel in stijl van het boek af te sluiten, hier een top-10 van de merkwaardigste lijstjes in een boek met enkel merkwaardige lijstjes.

1. I Don't Want to Go to Rehab: Ten Records by People Obviously in a Terrible State that Are Unfortunately Much Better than Anything They Made Once They Cleaned Up
2. Lo, The Downcast Shall Be Exalted! Ten Reputedly Worthless Albums that Will One Day Be Recognised as Rather Nifty
3. Heavenly Pop Hits from the Airborne Convent: Ten Songs that Define Flying Nun's Dunedin Sound
4. Crazy in Love: Ten Terrifying Pop Psychodramas
5. The Mythology of Plaid: Ten Check-shirted Records
6. The Dirty Dozen: Twelve Great Artists Who Are Terrible Influences
7. Ten Songs Under Two Minutes (And Ten More Up to Ten Times as Long)
8. I Don't Want to Hurt that Man, I Just Want to Kill Him Dead: Female Murder Ballads in the Pre-war Era
9. The Pecking Order: Ten Songs About Chickens
10. More Kicks than Pricks: Ten Japanese Bands I Love for No Good Reason Other than I Love Them

Leuke landkaarten galore. NRC Handelsblad plaatste afgelopen woensdag een erg leuk artikel op de achterpagina over vooroordelenkaarten. De Bulgaarse grafisch ontwerper Yanko Tsvetkov reist voor z'n werk heel de wereld rond en krijgt als gevolg daarvan te maken met allerlei vooroordelen. Aan de hand daarvan wist hij een aantal erg geestige kaarten te maken. Daaruit komen een hoop clichés over mede-Europeanen naar voren, zo staat op de kaart zoals de Fransen Europa zien te lezen dat volgens hen de Polen loodgieters zijn, Britten zijn maagdenmoordenaars en België en Zwitserland zijn semi-Frankrijk. En IJsland is te koud. Nog leuker is de kaart van Europa volgens Amerikanen; Duitsland staat voor vieze porno, Skandinavië is de socialistische unie, Rusland bestaat uit Commies, het Verenigd Koninkrijk is mammie en Nederland is – uiteraard – Sodom. Iets minder leuk, maar wel erg interessant, is de Album Covers Map waar je van een hoop albums kunt achterhalen waar de hoesfoto is gemaakt. Onthullend, want zo blijkt dat de hoesfoto van Murray Street van Sonic Youth is gemaakt in het Zeeuws-Vlaamse Hoofdplaat en heeft het Nieuw-Zeelandse The Chills voor hun verzamel cd Heavenly Pop Hits voor de top van Mount Cook als locatie gekozen. Opvallend: het zijn vooral progrockmastodonten als Yes die voor exotische locaties kiezen.

Kat in boom(pje).

Hoe deze dame (of heer) precies heet: geen idee. Bij de buren aan de ene kant van Huize Guidje is het kattenbezit overzichtelijk: ze hebben een kater, Max, die zwaar obesitas heeft en derhalve het muurtje van de tuin van Huize Guidje niet meer op komt en daarom z'n dagen binnenshuis slijt. Aan de andere kant is de situatie wat complexer. De buurman had namelijk drie katten en een vriendin en die katten hadden idiote namen als Pebbles of Bubbles of Bambam of Skittles of weethijveelwatvoorietsmafs. Sinds enkele maanden is het zo dat de buurman nog twee katten heeft. En de vriendin is ook vertrokken (met één van die drie katten, alleen heeft Guidje geen idee wie van die drie). Het is ook sinds die tijd dat de twee overgebleven katten die bij de verdeling van de inboedel naast Huize Guidje zijn blijven wonen zich steeds meer in de achtertuin vertonen. Een paar weken geleden kwam Guidje zelfs één van de katten verschrikt kijkend in de schuur tegen. Maar hij had de katten nog nooit in de boom aangetroffen. Dat wil zeggen, een kat in een boom an sich is geen vreemde situatie, wel als het een flutboompje met een stammetje van nog geen meter hoog betreft. Het beest zat er minutenlang in alsof het volstrekt normaal was. Guidje haastte zich om zijn fototoestel te pakken en was nog net op tijd voor een actiefoto, vlak voordat het beestje (weliswaar heel voorzichtig, de held) op de grond sprong.

Wie niet beter zou weten, zou denken dat Guidje dit weekend niets anders heeft gedaan dan in de bossen rond Eindhoven rondgespold te hebben en constant z'n fotocamera bij de hand heeft gehouden om (op jacht op paddenstoelen die nog steeds nergens te vinden zijn) allemaal heel sfeervolle herfstfoto's te maken. Dat valt erg mee; hij houdt niet eens van het najaar hoewel, toegegeven, het weer (en de lichtval) dit weekend wel zodanig was dat ie inderdaad een aantal heel aardige foto's heeft kunnen maken. Al zegt ie het zelf. Maar afgezien van z'n fietstochtje van zaterdagmiddag heeft ie vooral veel op de bank rondgehangen en in The Catcher In The Rye gelezen (omdat Nine Stories 'm erg beviel én omdat het boek vaak bijna verboden is in Amerika – zoiets is altijd een goed teken; vermoedelijk heeft ie tegen het einde van het jaar wel het volledige oeuvre van J.D. Salinger gelezen. Zoveel meer is er toch niet) en veel nieuwe cd's geluisterd. En is hij even naar de radio gegaan voor de wekelijkse uitzending, terwijl hij met een half oog alle gebeurtenissen rond de Eindhovense marathon (die door de Keniaan Charles Kamathi in 2 uur, 7 minuten en 38 seconden (geen nieuw record) werd gewonnen) volgde.

Maar zondag besloten zijn zussen en aanhang dat het wel leuk was om in het kader van het aanstaand 37-jarig huwelijk van spap en smam eerst een uurtje te gaan wandelen en daarna uit eten te gaan in een heus pannenkoekenhuis. Laat tegenover Guidje het woord 'pannenkoeken' vallen en hij is van de partij; zeker als z'n nichtjes er ook bij zijn. De vierjarige Esmee zag wandelen niet zo zitten, laat staan het zoeken naar mooie herfstbladeren en al dan niet wilde kastanjes voor het herfststukje op de kleuterschool, en zat liever in de kinderwagen van zusje Veerle en riep tot vervelens toe vanuit die kinderwagen 'ik ben een baby' en Veerle, amper anderhalf jaar oud, stapte er dapper op los in de bossen. Toen Guidje's zwager later met haar in de kinderwagen ging rondracen, vond ze het prachtig; Veerle is nergens bang voor. Ook het betere gooi- en smijtwerk in het pannenkoekenhuis is wel aan haar besteed; menig potlood of stuk speelgoed is door de lucht gevlogen. 'Goede gooitechniek,' sprak opa bewonderend. Jaja, dacht Guidje's zus, ben er maar blij mee. Bij hun thuis vliegt er ook geregeld een vork door de kamer. En het is niet voor niets dat Esmee af en toe beschermd moet worden voor haar jongere zus.

Geen brulkikker te bekennen. En te horen.

Om Skik te citeren, vandaag was 'de letste mooie dag van 't joar misschien' en dus ging hij een eindje fietsen. Het is dan wel Noord-Brabant in plaats van Drenthe, maar dat moet maar mogen (overigens heeft J.W. Roy een Brabantse variant van het lied opgenomen). Omdat het zo heerlijk weer was, ging het fototoestel mee op de route over het Bels Lijntje. Het was erg rustig. Vreemd, want hij had juist met die twintig graden en een stralende lucht hele busladingen vijftigplussers verwacht, maar het viel dus alleszins mee. Tegenwoordig is het Bels Lijntje dus netjes geasfalteerd (Guidje blogde daar al eerder over, maar voor de rest heeft die fijne fietsroute nog niets van z'n charme verloren; de plas (die volgens de Topografische Atlas geen naam heeft) is wel wat stiller geworden (enkele maanden geleden las Guidje over een type brulkikker dat Nederland zou veroveren (hoe symbolisch) en de opmars moest tot staan worden gebracht; bij deze plas lijkt dat te zijn gelukt), de paddenstoelen zijn niet zo talrijk als Guidje had verwacht (een enkel exemplaar komt voorzichtig aarzelend tevoorschijn), bovendien zijn er nauwelijks vallende blaadjes te vinden. Maar de uiterst buigzame boom waar hij toen over al over blogde, staat nog steeds een scheetje heel erg beef. Telkens als Guidje daar langs fietst, vraagt ie zich af hoe lang het nog duurt voordat het ding omvalt.





De boom staat nog steeds een scheetje beef en paddenstoelen komen aarzelend tevoorschijn.

Guidje begint elk jaar al in januari met de samenstelling van zijn eindlijstje voor dat jaar. Inmiddels zitten we begin oktober en eigenlijk zit zijn persoonlijk Top 10 voor 2010 tjokvol. En dan moet ie eigenlijk nog ruimte zien te vinden voor een paar geslaagde nieuwe vondsten (zoals AfroCubism, waarover ie later nog gaat bloggen). Van de hieronder staande zes cd's zitten er geen bij die zijn Top 10 halen. Wat niet wil zeggen dat ze dan slecht zouden zijn, want hij zei het al eerder: 2010 is een erg leuk muziekjaar.



John Grant – Queen Of Denmark
Midlake – The Courage Of Others

Eerder dit jaar kwam The Courage Of Others, het nieuwe album van de Amerikaanse groep Midlake, uit. Een heel mooi, stemmig album dat perfect paste bij die paar eerste ijskoude maanden van dit jaar; Guidje is menig morgen naar z'n werk gefietst terwijl ie de stemmige openingstrack Acts Of Man op z'n iPod hoorde. Desondanks is The Courage Of Others vooralsnog niet bepaald erkend als meesterwerk. Integendeel, Pitchfork kraakte de band (het album kreeg een 3,6). Onterecht natuurlijk, want de folkpop (met de nadruk op folk) van Midlake is prachtig sfeervol, bijzonder mooi geproduceerd en niet eens zo heel erg anders dan de wél bejubelde voorganger The Trials Of Van Occupanther. Vraag Guidje niet waarom, maar het een paar maanden later verschenen album van John Grant, voormalig zanger van de Czars, kan daarentegen wel op veel lovende recensies rekenen (al is het niet gerecenseerd door Pitchfork). Vreemd, omdat het qua sfeer en stijl erg aan The Courage Of Others doet denken; Grant wordt op Queen Of Denmark zelfs begeleid door Midlake. Grant is een brave, nette zanger die qua zang wat doet denken aan een minder geëxalteerde Antony Hegarty: geen kopstem en niet zo huilerig, maar nog altijd erg gevoelig. Daar moet je tegen kunnen. Ook tegen de thematiek, want in een song als Jesus Hates Faggots verhaalt Grant over het hoe is om als homoseksueel op te groeien in een streng religieus milieu. Mooi en gevoelig gezongen allemaal, maar Guidje geeft dan toch de voorkeur aan Midlake.



Brandown Flowers – Flamingo

Wat mag je verwachten van een solo-album van de frontman van The Killers? Volgens hem zelf was het helemaal niet de bedoeling om in z'n eentje een album op te gaan nemen, sterker nog, hij wilde niet. Guidje vraagt zich dan af waarom je het tóch doet, als je dat zo graag niet zou willen (je bent er immers toch zelf bij). Het schijnt met het plotselinge overlijden van Flowers' moeder te maken hebben, dat zou hebben bijgedragen aan een hoop introspectieve teksten en genavelstaar. Flamingo is daarvan het resultaat; tien songs waarbij de gladjes geproduceerde single Crossfire al de nodige airplay heeft ontvangen. Dat is wel meteen de beste track van het album, voor de rest zijn Only The Young, het gospelachtige On The Floor en Swallow It, dat klinkt als een Killers-kliekje prettige songs. Op dat punt verschilt Flowers solo dus niet zo gek veel van Flowers met The Killers; ook dit album heeft een paar goede tracks als uitschieters, maar ook wat vullertjes (met het tergend vals gezongen en gespeelde Playing With Fire als dieptepunt). Omdat het een solo-album is, heeft Flowers dit keer samengewerkt met mensen buiten de eigen band en dus hebben producers Brendan O'Brien, Daniel Lanois en Stuart Price de nodige credits gekregen. Maar Flowers solo klinkt vooral als een wat minder pompeuze Killers. En dat is dan wel weer wat waard.



Hurts – Happiness

Ze ogen alsof ze zijn weggelopen uit een reclame van Tom Ford en hebben verdacht veel weg van de broertjes van Bros die eind jaren tachtig in Engeland heel eventjes heel populair waren, maar bovenal is Hurts de nieuwste muziekhype uit Engeland. Ze komen uit Manchester, stad van The Smiths, The Stone Roses en Oasis, dus de credentials zijn er zeker. Volgens Giel Beelen zijn het de nieuwe Pet Shop Boys (of de Human League, Depeche Mode, Alphaville, Erasure of Visage) maar die vergelijking maken ze niet waar (sowieso moet Beelen niet altijd elke band met een illustere voorganger vergelijken, het is ronduit irritant); vooral qua ironische teksten met dubbele bodems kan Hurts nog heel wat leren van Neil Tennant en Chris Lowe. En – om de vergelijking dan toch even te maken – waar dat duo een heel album lang kan blijven boeien, is dat met Hurts niet bepaald mogelijk. De singles Wonderful Life (toevallig (?) ook de titel van een song van jaren tachtig groep Black) en Better Than Love springen er duidelijk uit. En er is een duet met niemand minder dan Kylie Minogue (Devotion). Jammer dat de rest van die tracks het niet bij dat hoge niveau haalt, want er is niets mis met wat zwaar over the top geproduceerde en hevig door de jaren tachtig beïnvloede synthesizerpop. Zeker als het in de hitlijsten mocht belanden.



Interpol – Interpol

Je kunt de fans van het ultra-deprimerende Interpol in grofweg twee kampen verdelen. De ene helft vindt het uit 2002 stammende debuut Turn On The Bright Lights briljant en alles daarna minder, de andere helft zweert bij Our Love To Admire (2007) en digt ook dit titelloze vierde album wel. Guidje behoort tot de laatste groep. Althans, Our Love To Admire vond (en vindt) ie een erg fijne plaat (komt (heel kinderachtig) ook door de hoes). Over deze titelloze vierde plaat waren de verhalen vooraf weinig verheffend: Carlos D was tijdens de opnames uit de band gestapt, het duurde sowieso al lang voordat het album af was en dan heeft ie ook nog es geen titel. Een titelloos album is wat omineus als het al je vierde cd is, zeker als je dat uitbrengt op het label waar je ooit debuteerde. De reacties zijn vrij negatief en Guidje kan dat snappen. Ja, het is meer van hetzelfde en een groep die er drie jaar over doet om met slechts tien nieuwe tracks op de proppen te komen die echt niet allemaal bijster interessant zijn verdient een schop onder de kont, maar er staat ook zat moois op. Openingstrack Success is erg geslaagd en ook Lights, Safe Without en eerste single Barricade (heerlijk krassende gitaren in de opening) zijn echt wel geslaagde aanvullingen op de setlist van het New Yorkse kwartet. Volgende maand gaat Guidje Interpol live zien in Dortmund - es luisteren hoe het dan klinkt.



Isobel Campbell & Mark Lanegan – Hawk

Er is geen gerechtigheid. Terwijl Robert Plant & Alison Krauss een karrenvracht aan Grammy Awards wonnen met hun album Raising Sand, is het succes van Isobel Campbell & Mark Lanegan een stuk minder geweest. En dat terwijl zij ietsjes eerder waren met het concept van 'meisje met een lieve stem zingt duetten met een halve junk met een stem van schuurpapier.' Goed, zó origineel is het nou ook weer niet (dit soort duetten wordt al tijden gezongen), maar amusant is het zeker. Campbell en Lanegan zijn inmiddels toe aan hun derde album en wie denkt dat de gimmick inmiddels wel uitgewerkt zou zijn, komt bedrogen uit; Hawk is een erg goed album geworden. Campbell heeft voor dit derde album namelijk besloten een triootje aan te gaan en zingt op Hawk enkele nummers met de van Martha's Vineyard afkomstige singer-songwriter Willy Mason. Lanegan doet (ongetwijfeld vanwege een volle agenda, al zal bij hem de lol er na twee albums ook wel vanaf zijn) op acht songs mee. Wat ook helpt, is dat op Hawk de nadruk wat meer ligt op americana en zelfs een vleugje blues en soul hoorbaar zijn. Wat ontbreekt zijn de kerkklokken die (heel gothic) op de eerste twee albums om de haverklap opdoken. Typisch een gimmick die inmiddels wél is uitgewerkt. De beste songs staan echter op de eerste helft van Hawk, met Time Of The Season, We Die And See Beauty Again (goede titel) en een heerlijk rockend You Won't Let Me Down Again als hoogtepunten.

Een week na Guidje's zo teleurstellend verlopen tweede opnamedag van Een Tegen 100 begint langzamerhand een soort berusting te ontstaan. Of zoals een bevriende quizzer al heel vriendelijk stelde: 'zo zie je maar weer, een blackout krijgen kan ook de beste overkomen.' Maar ja, je verdient er geen cent mee. Enniewee, een weekje later lijken vriendelijke, troostende woorden nog best wel wat effect te hebben. Aan reacties van vrienden, kennissen en collega's merkt Guidje dat die het vooral knap vinden dat ie nog zo ver is gekomen, niet dat ie een blackout heeft gekregen bij een vraag waar ie het antwoord wel op wist. Wat ook geholpen heeft bij de rouwverwerking zal de vierde plaats zijn die z'n quizteampje D-Generation afgelopen zaterdag behaalde bij het 'WK' (Guidje schreef het hier al eerder, WK is een overdreven benaming van een kampioenschap waarbij vrijwel alleen Nederlandse teams meedoen (hij zou wel es tegen het quizteam van Egghead Kevin willen spelen, dan merk je wel dat WK een belachelijke naam is)) in het Paard van Troje in Den Haag (maar toen in de fotorondes werd gevraagd naar een albumhoes van Morrissey én de skyline van Sydney werd afgebeeld, wist Guidje het al: de quizgoden zijn 'm vandaag goed gezind). Goed, bij de tussenstanden na vier én acht rondes stond z'n team nog derde, dus voor sommige teamleden was die vierde plek toch nog teleurstellend. Voor Guidje niet; dat bespaart 'm een foeilelijke beker die niemand wil hebben.

Gisteren was er geen huldiging in Café De Wildeman, wel was er een team dat meedeed onder de teamnaam Internet Protocol. Lachuh. Guidje is er nog niet achter wie het waren, want alle vaste teams ontkennen enige betrokkenheid bij deze valse grap (al stelden wel enkele van hen voor om hun teamnaam voor de gelegenheid aan te passen. Ha ha ha (je merkt, Guidje kan er inmiddels al wel om lachen, zij het als een boer met kiespijn)). Daarnaast had Guidje toch telkens het idee dat medequizzers gisteravond zaten te fluisteren: 'tssk, da's die jongen die niet eens weet waar de P in IP-adres voor staat' (terwijl hij eigenlijk had gehoopt dat ze zouden denken 'jeetje, die weet veel, hij weet zelfs wanneer de Hondsdagen vallen'). Overigens eindigde D-Generation gisteren als vijfde, wat ver beneden hun stand is, maar een gevolg is van een tijdelijke onderbezetting. Ze zijn wel weer een jaartje Beste Quizteam van Eindhoven. Ook daar koop je niks voor, maar het is vooral leuk voor de prestigestrijd onder de quizzers onderling. Hieronder de resultaten van alle Eindhovense teams.

4. D-Generation (68 punten)
15. Tegen Beter Weten In (60 punten)
17. Hubo Luz (58 punten)
41. The U-Gang (51 punten)