Middernacht 
vrijdag, september 30, 2011, 12:54 PM


Als neutrino's sneller kunnen reizen dan het licht en dus in feite terugreizen in de tijd, wat zou er dan gebeuren als de ene wetenschapper een neutrino ontvangt en dan belt met een andere wetenschapper die die heeft verstuurd (er natuurlijk van uitgaande dat je neutrino's kunt versturen als ware het postpakketjes)? Dan krijg je zo'n gesprek. "Ik heb net een neutrino van je ontvangen." "Ow, dat is gek, want ik had die nog niet verstuurd." Dus dan zal die ene wetenschapper die neutrino wel móeten versturen, anders klopt de theorie niet. Ergo: er is geen vrije wil.

Goed.

Het was zomaar een gedachte die door z'n hoofd schoot toen ie gisteravond naar 'de nieuwe Woody Allen' ging. In Midnight In Paris speelt Owen Wilson (of eigenlijk een jongere Woody Allen, omdat hij dezelfde neurotische stuntelige trekjes heeft) een schrijver op een soort pre-huwelijksreis met vrouw en schoonouders (nooit doen) in Parijs. Hij maakt een avondwandeling en wordt om twaalf uur 's nachts opgepikt door een auto en meegenomen naar een feestje in het Parijs van de jaren twintig waar hij Ernest Hemingway en F. Scott Fitzgerald ontmoet. Nieuwsgierig geworden gaat ie de avonden erna terug en ontmoet dan Gertrude Stein, Pablo Picasso, Luis Buñuel, Salvador Dalí en ga zo nog maar even door. Ook hier zit een tijdreisparadox in. Want de hoofdpersoon ontmoet in dit Parijs een vrouw die over hem schrijft in een boekje. Als hij in het heden langs een boekenstalletje loopt, komt hij een passage over hem tegen. Maar als ie nooit was gaan wandelen op die eerste avond en was opgepikt door die auto die 'm meenam naar het Parijs van de jaren twintig, dan... Enfin, je snapt hoe het verder gaat. Voor de rest is het verhaal vrij obligaat en vraagt Guidje zich af waarom een man die zo gek is op cultuur (en overtuigd democraat) überhaupt valt op een rechtse vrouw met een republikein (van het type Tea Party) als papa (Guidje zou nooit op een rechtse vrouw kunnen vallen) en als je dat al doet, waarom je er dan pas in Parijs achterkomt dat die relatie toch niet echt perspectief biedt. Maar ach, Woody Allen is wel altijd leuk. Het verhaal gaat dat hij nu ook nog een film in Stockholm op wil nemen. Dat maakt nieuwsgierig, want ook die stad is erg mooi.

Martelwerktuig 
zondag, september 25, 2011, 11:28 AM


Het mag als bekend worden verondersteld dat het leukste voor popjournalisten is om een plaat helemaal de grond in te schrijven. Het is fijner om een album te luisteren dat daadwerkelijk goed is (Guidje raadt momenteel Suego Faults van Wolf Gang en de nieuwste van Laura Marling aan), maar na een paar superlatieven heb je het wel gehad. Enkele weken geleden schreef Guidje voor KindaMuzik nog een Toekomstmuziek over SuperHeavy, de supergroep bestaande uit Dave Stewart, Mick Jagger, Joss Stone, Damian Marley en A.R. Rahman. Je moet afgelopen zomer wel onder een stoeptegel hebben gelegen om er niet iets van mee te krijgen, want tot aan De Wereld Draait Door werd deze debuutplaat besproken. Dat de gasten aldaar lyrisch waren leek Guidje wat vreemd, maar het is nog merkwaardiger nu ie dit gedrocht mocht recenseren. Goed, hij schrijft nauwelijks cd-recensies, omdat die moeten worden gebaseerd op downloads en Guidje downloadt niet, maar nu kon ie via via (thnx Nick) aan het album komen. Twaalf nummers waar met veel pijn en moeite misschien één goede song op te vinden is. Nouja, die single Miracle Worker is ook nog wel aardig, maar van de ambitie van Stewart om muziek uit het westen en het oosten met elkaar te verbinden komt helemaal niks terecht. Eigenlijk is SuperHeavy in elke valkuil gestapt die voor supergroepen geldt: teveel ego's die geen water bij de wijn willen doen, iedereen móet per se een bijdrage leveren, teveel ideeën in één liedje en het gegeven dat plus en plus ook wel eens min kan zijn. Of diep min. SuperHeavy is met afstand de slechtste plaat van het jaar (nog erger dan White Lies en The Strokes, al moet de samenwerking tussen Lou Reed en Metallica nog uitkomen). Dat is jammer, omdat de premisse van Stewart 'm wel erg aansprak.

Maar ach, u weet wat ze zeggen over muziekjournalisten: het zijn gefrustreerde mislukte muzikanten en betweters waar je je niks van aan moet trekken. Maar u weet ook wat Guidje zegt over Nederlanders en muziek: dat ze geen smaak hebben. Niet voor niets komt dit album gewoon op nr. 1 binnen in de Nederlandse albumlijsten.

R.E.M. 
vrijdag, september 23, 2011, 04:37 PM


In de categorie 'beter laat dan nooit:' R.E.M. heeft bekendgemaakt ermee te stoppen. Nouja, dat klinkt wel heel onaardig, maar de laatste – pak 'm beet – drie albums waren nu niet bepaald meesterwerken. Ook met het eerder dit jaar verschenen Collapse Into Now, dat de oude tijden (van eind jaren tachtig, begin jaren negentig) moest doen herleven konden Michael Stipe en consorten nog geen deuk in een pakje boter slaan en als je kijkt naar de twee voorgangers Accelerate (2008) en Around The Sun (2004) dan waren dat ook niet bepaald hoogvliegers. Je weet ook eigenlijk wel hoe laat het is als een band in de interviews ter promotie van Accelerate zegt dat ze hun vorige album eigenlijk heel slecht vonden, maar dat ze zich nú helemaal heruitgevonden hebben. Tja. Waren ze er nu maar gewoon begin deze eeuw mee gestopt, want vergeleken met die laatste drie albums waren albums als Monster (1994) en New Adventures In Hi-Fi (1996) heuse meesterwerken, al haalt geen enkel album het bij de ultieme klassieker Automatic For The People. Voor de toen tienjarige Guidje was dat een vroege eerste introductie in de alternatieve gitaarmuziek, niet in het minst door het prachtige Drive, nog steeds een ultieme favoriet. Het cassettebandje van het album draaide ie indertijd kapot op de walkman en zelfs Everybody Hurts vond ie toen nog wel acceptabel. Daar is ie nu wel vanaf, maar R.E.M. bleef 'm dierbaar, Automatic For The People staat nog steeds in z'n persoonlijke Top 3 van beste albums aller tijden en het was de belangrijkste reden om de groep in 2005 live te gaan zien tijdens Rockin' Park.

Om het helemaal af te ronden verschijnt er later dit jaar een (nieuwe) compilatie met daarop ook wat nieuwe nummers, opgenomen ná het eerder dit jaar verschenen Collapse Into Now. Dat er nog wel muziek is opgenomen sinds die release voedt het vermoeden dat het uiteenvallen van R.E.M. nogal onverwacht moet zijn gekomen. Guidje zou Guidje niet zijn als ie niet een Top 10 van favoriete R.E.M. songs zou hebben samengesteld. Want stiekem waren ze verdomd goed.

1. Drive (Automatic For The People, 1992)
2. What's The Frequency, Kenneth? (Monster, 1994)
3. Radio Free Europe (Murmur, 1983)
4. All The Way To Reno (Reveal, 2001)
5. Orange Crush (Green, 1988)
6. The One I Love (Document, 1987)
7. Losing My Relegion (Out Of Time, 1991)
8. Nightswimming (Automatic For The People, 1992)
9. Find The River (Automatic For The People, 1992)
10. E-Bow The Letter (New Adventures In Hi-Fi, 1996)

Spoor 35 
zaterdag, september 17, 2011, 01:15 PM


Jaren geleden, Guidje had nog een OV-Jaarkaart en maakte van die gelegenheid gebruik om af en toe een dagje te gaan treinen, kwam hij eens op Nijmegen CS spoor 35 tegen. Dat verbaasde 'm. Nijmegen heeft – zoals een grote stad betaamt – een groot station, maar echt geen 35 sporen. Het loopt van 1 tot en met 5 en dan dus dit merkwaardige spoor 35. Het was in de tijd dat Guidje ook met enige regelmaat meechatte bij AVRO Nachtdienst en zo nu en dan een vraag stelde, de ene wat serieuzer dan de andere. Met de vraag 'hoe komt Nijmegen CS aan een spoor 35?' heeft ie indertijd de uitzending gehaald en het maakte heet wat los. Treinfanaten die wisten te melden dat stations veel meer sporen hadden dan met de perrons worden bediend, dus het aantal sporen loopt in de tientallen, maar aangezien spoor 35 zich vóór Spoor 1 bevindt, was dat geen plausibele verklaring. Het verlossende antwoord kwam toen iemand wist te melden dat vanaf spoor 35 vroeger de trein naar het Duitse Kleef vertrok. Dat lijntje is allang niet meer in gebruik, maar inderdaad, het spoor ligt apart van alle andere lijnen en vandaag de dag vertrekken vanaf spoor 35 alleen de treinen langs de oostgrens richting Venray en Venlo. Wat toen ook bleek: Nijmegen CS is niet uniek, want zowel Sittard als Dordrecht blijkt over een spoor 20 te beschikken (en sommige stations hebben een nummering van sporen en perrons die voor een niet-vaste bezoeker onmogelijk te volgen is. Lees: Zwolle CS).

Enfin, omdat Guidje gisteravond naar een concert van Cloud Control in Doornroosje ging en hij daaraan voorafgaand nog een interview had met de band, reisde hij al 's middags in een overvolle trein naar Nijmegen. Stond ie mooi om 17.00 uur voor de Doornroosje en omdat hij pas om 17.30 uur een interview zou hebben, bleef ie nog even buiten rondhangen om het gebouw te bewonderen. Een medewerker kwam naar buiten en riep 'm toe: 'ja, kijk nog maar goed. Over twee jaar staat ie er niet meer.' Dat verbaasde Guidje en vond ie ook vervelend om te horen. Hij loopt de deur niet plat bij de Doornroosje (de laatste keer was ruim zeveneneenhalf jaar geleden), maar het is wel een enorm leuk podium met een gemoedelijke sfeer, iets waar de Effenaar hier in Eindhoven nog heel veel van kan leren nu ze zijn overgehuisd naar dat nieuwe betonblok. Het wordt professionalisering genoemd, maar daarmee wordt de sfeer wel vakkundig omzeep geholpen. Marcel vertelde Guidje later dat de Doornroosje over een paar jaar een nieuw stulpje krijgt, vlakbij het station. Hypermodern en met een grotere capaciteit, maar er wordt voorbij gegaan aan het feit dat zo'n zaal ook gevuld moet worden en dus moeten er grotere bands worden geboekt en Nederland krijgt steeds meer van dit soort popzalen terwijl het aantal bands dat door Nederland toert en er op kan komen treden niet groter wordt. Guidje kan de Effenaar als pijnlijk voorbeeld nemen: de grote zaal is nauwelijks in gebruik, omdat grote buitenlandse bands maar hooguit twee optredens in Nederland verzorgen; in Amsterdam en soms Rotterdam, Utrecht of Groningen.

Goed. Guidje belde om 17.15 uur met de tourmanager die het interview moest uitstellen. Of ie ook om 19.00 uur langs kon komen? Dat gooide z'n schema – hij zou met Marcel een hapje gaan eten – danig in de war, maar hij kon het geregeld krijgen dat ie om 19.15 uur weer bij de Doornroosje stond voor het interview. Dat ging vervolgens een beetje op z'n janboerenfluitjes: hier is Alistair, de zanger. Waar wil je gaan zitten? Backstage goed? Okee, dan doen we het hier. Vervolgens bleek Alistair een vriendelijke gesprekspartner die wel een beetje heimwee had, maar opfleurde zo gauw de Blue Mountains – waar de groep vandaan komt – ter sprake kwamen, Guidje was er drie jaar geleden voor een paar dagen op vakantie. Waar was ie dan geweest in de Blue Mountains? Katoomba? Ah, zelf was ie opgegroeid vlakbij Wentworth Falls. En een schoolvriendinnetje woonde in Blackheath. Voor ie het wist zaten ze al vijf minuten over de Blue Mountains te praten en dat kon toch ook niet de bedoeling zijn. Uiteindelijk hadden ze een aardig gesprek, maar Alistair had nogal de neiging om enthousiast aan een verhaal te beginnen, zich na twee geestdriftig uitgesproken zinnen ineens te realiseren dat het toch anders zat om vervolgens stil te vallen en iets te stamelen als 'yeah, actually I don't know.' Dus het nieuwe liedje had ie vlak na Lowlands geschreven. Of nee, toch niet. En hij was gek op lezen en raadde een boek van Herman Hesse aan. Of nee, het was toch een ander boek.

Het optreden was erg goed, maar vooral: hard. En kort, maar Cloud Control heeft dan ook slechts één (weliswaar briljant) album uit, maar dat is niet zo erg. Liever een concert van amper een uur dat heel goed is dan een band die zo'n optreden gekunsteld probeert op te vullen met vijf covers, ellenlange jams en een hoop geleuter tussendoor. Het nieuwe liedje was heel goed, maar die ene cover van The La's in de toegift hadden ze achterwege mogen laten; er is toch geen band die over het origineel heen kan. Wat 'm nu (met oordoppen in) opviel: twee liedjes die een ritmelijn hadden die wel erg veel weg had van Paul Simons Graceland, maar de Afrikaanse invloeden lagen er sowieso altijd al dik op. Van de band zelf was door de slechte belichting en een iets te hoog ingestelde rookmachine weinig te zien. Dat leverde een wat gênant moment op toen hij bij de merchandise stand een vinyl single liet signeren en van de drie verkopers eentje z'n handtekening er niet op zette. Guidje vroeg waarom niet. Zijn reactie: 'I'm not in the band.' Guidje moest daar wel om lachen: 'I couldn't see you because of the smoke!'



Riekwest 
vrijdag, september 16, 2011, 01:07 PM
Morgen begint een week van 90's Request op 3FM. Zoals gebruikelijk stelt Guidje dan z'n persoonlijke lijstje favorieten samen, iets dat tegenwoordig hipperdehip via Feesboek ende zo gaat met als gevolg dat z'n lijstje nu mooi op de website van 3FM staat, maar hier nog ontbreekt. En dat kan natuurlijk niet. Zoals altijd vermoedt Guidje dat driekwart de Top 100 niet gaat halen, maar soit. Hij heeft ook nog nooit op een partij gestemd die later in de regering is gekomen.

Breeders - Cannonball
Connells - '74-'75
Cranberries - Linger
Crowded House - Weather With You
Everlast - What It's Like
Neil Finn - She Will Have Her Way
Chesney Hawkes - The One And Only
Chris Isaak - Wicked Game (eigenlijk al uit de jaren tachtig)
Nick Kamen - I Promised Myself
La's - There She Goes

Monaco - What Do You Want From Me
OMC - How Bizarre
Michael Penn - No Myth
Pet Shop Boys - Can You Forgive Her?
R.E.M. - Drive
Red Hot Chili Peppers - Scar Tissue
Rialto - Monday Morning 5.19
Roxette - Joyride
Travis - Why Does It Always Rain On Me?
U2 - Who's Gonna Ride Your Wild Horses

T(s)onga 
zaterdag, september 10, 2011, 12:20 PM


Van het WK Rugby zal menig sportliefhebber in Nederland niet bepaald wild worden, maar Guidje vindt het altijd wel aardig. Vier jaar geleden volgde ie het redelijk op de voet, al was de finale tussen Zuid-Afrika en Engeland (Zuid-Afrika won) die Guidje in een pub in Sheffield zag een aanfluiting. Nederland stelt op het gebied van rugby echt geen ene reet voor, hij herinnert zich een nederlaag in een oefenwedstrijd tegen Engeland van 107-0 (in de rugbywereld is Nederland een soort San Marino). Jaren geleden zag Guidje zowat elke zaterdagmiddag wel een wedstrijd op de BBC (omdat het een heerlijk lompe sport is) en hij houdt zichzelf graag voor dat ie best goed had kunnen worden in de sport als ie wat meer doorzettingsvermogen had getoond en op tijd van zwemmend redden naar rugby was geswitcht; die ene keer dat ze bij gym een keertje rugby speelden, was ie één van de besten, al had dat vooral met z'n postuur te maken. Het mooie bij het WK Rugby is dat je meteen ziet in welke landen de sport populair is: vrijwel alleen in landen die vroeger deel uitmaakten van de Commonwealth of die deelnemen aan de Six Nations Cup. Enige opmerkelijke uitzonderingen zijn Argentinië, Georgië, Roemenië, Rusland en Japan, alle vijf dan ook kansloos. Het leukste zijn natuurlijk de eilandenstaatjes in de Pacific die meedoen: Samoa, Fiji en Tonga. Van die laatste heeft de redactie van NOS Teletekst blijkbaar nog nooit gehoord, vandaar dat Guidje ze even bij praat: Tonga is een archipel in de Stille Oceaan bestaande uit 176 eilanden, telt 104.000 inwoners, heeft een koning met de naam George Tupou V en de hoofdstad heet Nuku'alofa. En is dus niet een Franse tennisser van deels Congolese afkomst met als voornaam Jo-Wilfried.

Aardbeving 
vrijdag, september 9, 2011, 11:02 AM
'Dokter, ik heb een probleem. Ik voel geen aardbevingen.' Guidje bedoelt dan een aardbeving zoals die gisteren (schijnbaar) voelbaar was in Nederland, zo eentje met een kracht van 4,5 op de schaal van Richter met als epicentrum Xanten, vlak over de grens bij Nijmegen, zo'n trilling móet hij toch voelen in Eindhoven. Maar toen hij gisteravond aan het pubquizzen was, heeft ie rond 21.00 uur toch echt niks gevoeld, ook zijn er geen kasten omgevallen. Een paar jaar geleden exact hetzelfde. 's Morgens gaat ie naar z'n vakantiebaantje en hoort ie collega's onderling zeggen 'heb jij die aardbeving net ook gevoeld?' Hij moet rond het moment van de aardbeving wat slaperig aan een tafel hebben zitten ontbijten, maar de vloer heeft ie niet voelen trillen. Natuurlijk, als het gaat om een aardbeving van de omvang van zeg maar Christchurch ja, Guidje denkt dat ie die ook wel zou voelen, maar deze beide aardbevingen zijn aan 'm voorbij gegaan. En dat terwijl de eerste de beste trein die voorbijraast toch de nodige trillingen veroorzaakt in Huize Guidje en hij díe toch echt wel voelt. De enige keer dat ie een aardbeving voelde was in 1992, toen het epicentrum bij Roermond lag (het is natuurlijk geheel terecht dat de zwaarste aardbevingen in Nederland in Limburg plaatsvinden) en de kracht van de aardbeving 5,8 op de schaal van Richter betrof. Daar werd ie midden in de nacht van wakker, zag de poster aan de muur heen en weer slingeren en hoorde z'n zus z'n slaapkamer binnenkomen: 'er is een aardbeving geweest.' Guidje had verveeld 'jaaaaa' geroepen en was weer in slaap gevallen. Opvallend, omdat ie indertijd erg geïnteresseerd was in aardbevingen en andere natuurfenomenen. (Volgens een dienstdoend journalist was de oorzaak het uit het bed van Ien Dales, een grap die indertijd niet werd gewaardeerd.)

Kort en nieuw 12 
donderdag, september 8, 2011, 12:17 PM


Low – C'mon

Je bent geneigd je niet meer over de extreem hoge kwaliteit van een nieuw album te verbazen als een groep als Low, die toch al ruim vijftien jaar een vaste waarde is in het alternatieve gitaarcircuit, ermee op de proppen komt. En aanvankelijk had Guidje C'mon even aan de kant gelegd. Mooi, maar later in het jaar moest ie er maar eens uitgebreid de tijd voor nemen, omdat Low muziek maakt waar je rustig voor moet gaan zitten. Traag, atmosferisch en, toegegeven, soms ronduit depressief. Die tijd is nu gekomen, omdat hij al een tijdje niet zo heel veel nieuwe cd's heeft gekocht en dat 'm mooi de gelegenheid geeft om het album in de herkansing te gooien. En nu valt het 'm pas op: C'mon is een waar meesterwerk. Bij een eerste draaibeurt vond Guidje nog Try To Sleep (dat met die belletjes aan het begin net Sigur Rós is), You See Everything en Witches (bijna westcoastpop) het mooiste en viel 'm de vrij saaie tweede helft van het album wat tegen, nu sprong vooral Especially Me eruit. Wat een prachtig omineus begin, wat een geweldig 6/8 ritme en wat een stijlvolle afsluiting (die strijkers!). En sinds het op 'single' (Guidje gelooft niet dat Low aan singles, laat staan hits doet) is verschenen: wat een mooie videoclip. Verder ook al zo mooi: Nightingale, het ruim acht minuten durende Nothing But Heart en afsluiter Something's Turning Over (compleet met kinderkoor). Nog nooit klonk Low zo luchtig en poppy als op C'mon en dat wil wat zeggen voor een trio waarbij de ellende consequent van de teksten (en de muziek) afdroop. Vrolijk zullen ze nooit worden, maar Low heeft één van hun beste albums in hun toch al indrukwekkende oeuvre afgeleverd.



Arctic Monkeys – Suck It And See

Ook in de herkansing maar het valt vooralsnog niet mee, dit vierde album van de Arctic Monkeys. Menig muziekjournalist blijft echter beweren dat Suck It And See een miskend meesterwerk is en als je het album maar vaak genoeg draait (daar gaat ie weer) dan wordt vanzelf wel duidelijk hoe goed het is. Tja. Guidje heeft dus maar weer eens Suck It And See in de cd-speler gedaan (lees: op z'n iPod afgespeeld) en vooruit, na heel veel draaien blijken er wel een paar nummers op te staan die beklijven: Black Treacle is aardig, de titelsong is prettig en afsluiter That's Where You're Wrong blijkt een fijn gitaarpopliedje, maar dat is het wel. Guidje hoort niets terug van de Smiths-referenties die zo 'overduidelijk' aanwezig zouden zijn, hooguit wat Beach Boys en sixties gitaarpop. Zanger Alex Turner zou er niets aan kunnen doen. Volgens OOR-columnist Hooijer wil hij simpelweg prachtige gitaarliedjes schrijven, maar is het de schuld van drummer Matt Helders dat de groep uiteindelijk toch weer met rockmuziek zit opgescheept. Het is makkelijk om Helders de schuld te geven; de drums zijn inderdaad vrij dominant, evenals de altijd maar grommende basgitaar, maar het is toch echt Turner zelf die vaak enorm futloos klinkt en zo ingehouden zingt. Waar is de furie van de eerste twee albums? Waar is een instant klassieker als Fluorescent Adolescent of Brianstorm? Okee, het zijn niet meer die jonge honden die zes jaar geleden de Britse muziekwereld op hun grondvesten deed schudden, maar zo gezapig als nu hoeft toch ook niet? Ach, Suck It And See is wel beter dan voorganger Humbug, een album met een zeldzaam toepasselijke titel, maar die halfslachtige poging tot Amerikaanse gitaarrock was dan ook een faliekante mislukking. Na dat album is álles een vooruitgang.



The Crookes – Chasing After Ghosts

De Britse gitaarscene zit in een dip. Hing er vijf jaar geleden nog een jubelstemming wegens de doorbraak van de Arctic Monkeys en waren de jaren ervoor Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs succesvol, tegenwoordig is het behelpen. The Vaccines debuteerden eerder dit jaar en dat album is met afstand het beste album dat dit jaar in Groot-Brittannië is uitgebracht en ook dat is – hoe leuk ook – geen hoogvlieger en van de broertjes Gallagher hoef je ook niets te verwachten. De interessantere Britse artiesten bevinden zich momenteel in de folk, dubstep en hiphop. Groepen als Everything Everything en Wild Beasts zijn interessant, maar klinken ook erg gekunsteld. Ook de jongens van The Crookes, evenals de Arctic Monkeys uit Sheffield afkomstig, zullen niet de redders van de Britse gitaarrock zijn. Wel is Chasing After Ghosts een bijzonder prettig gitaaralbum en vooral een veelbelovend debuut. Want onder de elf tracks bevinden zich weliswaar geen echte uitschieters (hoewel Godless Girl en Bloodshot Days een speciale vermelding verdienen), maar The Crookes heeft zeker potentie. Het probleem is dat de groep telkens met een prachtig gitaarliedje op de proppen lijkt te komen, maar na ongeveer anderhalve minuut dat mooie idee even snel weer om zeep helpt. Waar het wel werkt, zoals in de twee eerder genoemde tracks, heb je een heel fijn liedje waar Alex Turner heel blij van zou worden. Maar het draait bij The Crookes bovenal om de teksten, misschien dat ze daarom eerder een tournee langs bibliotheken deden (waarbij fans werd opgeroepen hun favoriete boek mee te nemen om te ruilen met andere fans). Het was Noel Gallagher al opgevallen die droogjes opmerkte: 'ze hebben goede teksten. Alle bands uit Sheffield hebben goede teksten.'



Kids Of 88 – Sugarpills

Is dit nu de toekomst van de popmuziek? Een album wordt uitgebracht enkel in het land van herkomst en voor de rest van de wereld geldt: u zoekt het maar uit? Zoals met die leuke folkpopplaat van Avalanche City: enkel uitgebracht in Nieuw-Zeeland en de rest van de wereld is aangewezen op iTunes. Of dit debuut van Kids Of 88, vriendjes van The Naked and Famous en eveneens afkomstig uit Auckland in Nieuw-Zeeland, Het album kwam vorig jaar al in Nieuw-Zeeland en Australië uit, werd onlangs ook in de Verenigde Staten uitgebracht maar over een releasedatum voor Europa tast je als liefhebber in het duister. Toen Guidje de cd via de Britse Amazon bestelde, werd de cd vreemd genoeg tóch geleverd vanuit Nieuw-Zeeland (geen idee hoe het met de invoerrechten zit, maar dat kon Guidje niet weten toen ie de cd bestelde). Het is het bestellen wel waard, want dit debuut is een erg gave plaat. Slim geproduceerde electropop met soms ronduit slome ritmes en gedateerd klinkende synthesizers die dan weer wel mooi gemixt zijn met heldere gitaartjes. Lompe beats in albumopener Ribbons Of Light (bizarre videoclip ook), jaren negentig nichtendisco in My House, heel erg sleazy songteksten in Everybody Knows en voor de rest goede albumtracks met als andere uitschieters Feed The Birds, Just A Little Bit, Downtown en San Fran, maar er staat eigenlijk geen slecht nummer op het album. Daarom dan ook de vraag: wanneer komt Sugarpills in Europa uit? Toen Guidje een mailtje met die vraag naar het management stuurde, bleef het oorverdovend stil. Raar, maar voor de zekerheid heeft ie de groep maar vast gehyped op KindaMuzik.



Young The Giant – Young The Giant

Dat is een primeur. Dat Guidje een cd koopt van het label Roadrunner Records. Roadrunner, gespecialiseerd in de betere takkeherrie (hoewel het rond de eeuwwisseling als enige platenmaatschappij bereid was Cliff Richards The Millennium Prayer uit te brengen, daarmee de meest onwaarschijnlijke samenwerking ooit bewerkstelligend) is wel degelijk het label dat deze cd van Young The Giant uitbrengt. Het is dan geen Carpenters, maar zeker geen snoeiharde metal. Sterker nog, dé hit, My Body rockt weliswaar stevig door, maar is atypisch voor de rest van het album, dat bestaat uit stijlvolle, rustige gitaarpop. Een eerder Brits dan Amerikaans geluid, terwijl Young The Giant toch echt uit Orange County in het zuiden van Californië afkomstig is. Zoals bij veel Amerikaanse bands lukt het ze niet om een volledig evenwichtig album af te leveren en steken de singles met kop en schouders boven de rest uit, naast My Body zijn dat Apartment en Cough Syrup. Aangezien die alle drie aan het begin van het album staan, zakt het na een tijdje als een plumpudding in elkaar, om hier en daar nog wat aardigs op te leveren, zoals de afsluitende tracks Islands en Guns Out. Niettemin maakt de groep dankzij een gloedvol optreden veel vriendjes op Lowlands en is Morrissey, doorgaans zeer sceptisch over nieuwe bands, in elk geval lyrisch over de groep waarop de groep zelf overdonderd deze tweet de wereld in stuurde. Of je met de steunbetuiging van de voormalig Smiths-zanger blij moet zijn vandaag de dag valt, gezien de vreemde keuzes voor support acts als Kristeen Young en Doll & The Kicks te bezien, maar ook Morrissey lukt het al een tijdje niet meer om een consistent album af te leveren. Dat schept een band.

100 
vrijdag, september 2, 2011, 01:47 PM
Afgelopen dinsdag won Guidje's teampje de wekelijkse pubquiz, niet in het minst omdat in de laatste ronde werd gevraagd naar drie van de vijf leden van de nieuwe supergroep SuperHeavy (leverde toch mooi drie punten op). Had hij even mazzel, want een paar weken terug schreef ie al een artikel voor KindaMuzik over dit gezamenlijke project van – schrik niet – Mick Jagger, Joss Stone, Dave Stewart, Damian Marley en A.R. Rahman. Het debuut komt volgende maand uit, vandaar dat je er de komende tijd vermoedelijk nog wel wat meer over gaat horen. Toevallig was dit ook meteen Guidje's honderdste artikel voor KindaMuzik. Op het intranet wordt namelijk een tellertje bij gehouden en daar prijkt sinds deze week '100/0' achter Guidje's naam (die nul slaat op het aantal artikelen waarvoor ie heeft gefotografeerd en hij maakt dan weliswaar graag foto's, maar concerten laat ie toch echt liever aan de echte profs over). Nu niet denken dat hij dat aantal van honderd artikelen in een jaartje bij elkaar heeft gekalkt; er waren tijden dat Guidje drie artikelen in de maand schreef en soms maandenlang niets. Als ie zich niet vergist is ie al ergens in 2004 begonnen met schrijven, dus dan weet je het wel. Eigenlijk had Guidje gedacht vorig jaar de grens van honderd te halen, maar al snel bleek ie toch druk met andere zaken en bereikte hij deze mijlpaal pas afgelopen week, mede doordat korte bijdragen aan gezamenlijke artikelen ook meetellen. Tja, zo kom je wel vrij eenvoudig tot dat ludieke aantal van honderd artikelen.

Brullen 
woensdag, augustus 31, 2011, 09:28 PM
Guidje's ouders ontmoetten een tijdje terug mensen die Bert Brussen persoonlijk hebben gekend en die vonden 'm een uiterst vervelend en rancuneus kereltje (Guidje is hier nog diplomatiek; de grootste belediging die je 'm vermoedelijk toe kan werpen is uit laten lekken dat ie vroeger 'best links' was) en doopten 'm daarom dan ook om naar Bert Brullen. Laat Guidje die benaming voortaan maar aanhouden, omdat Brullen een typische exponent is van de Nederlandse grote bek cultuur: overal een mening over hebben, maar goed onderbouwen of beargumenteren ho maar. Brullen schuift af en toe aan bij De Wereld Draait Door omdat hij een 'prikkelende' mening heeft en sinds enige tijd heeft hij een wekelijks terugkerende rubriek op de opiniepagina van de Volkskrant waarin ie de degens kruist met Thomas von der Dunk maar de vraag 'Wat kan Bert Brullen nu eigenlijk?' blijft nog altijd onbeantwoord. Guidje heeft de column in de Volkskrant welgeteld één keer gelezen, maar moest tot z'n grote spijt concluderen dat Brullen enkel goed is in ongefundeerd vuilspuiten en dat ie geen enkel fatsoenlijk argument bij dit figuur heeft kunnen vinden. Noem het een prestatie dat je daarmee toch op wekelijkse basis de opiniepagina van de Volkskrant bereikt (al zegt het wellicht meer iets over de reactionair die deze pagina bestiert, maar daarover lees je hier meer).

Enfin, Brullen heeft opnieuw een Grote Bek opgezet in de Volkskrant, nu over de spamactie van Van Eerdenburg tegen de PVV, waarop Van Eerdenburg hem van repliek heeft gediend, waarop 3voor12 Radio Brullen heeft uitgenodigd voor een programma en daar dan weer een artikel aan heeft gewijd op de website. Ook dat is een manier van nieuws maken. Laat Guidje het er op houden dat de verwijten over en weer vliegen en dat de heren inmiddels in een hevige discussie zijn beland. Dat Guidje's sympathie daarbij bij de Lowlands-directeur ligt is evident, maar ook al zou dat niet zo zijn geweest moet 'm toch worden nagegeven dat hij wel kan argumenteren en is het toch stuitend hoe makkelijk Van Eerdenburg Brullen ook in dit geval weer van repliek heeft weten te dienen door 'm erop te wijzen dat Lowlands helemaal geen subsidie van de landelijke overheid krijgt, daarmee de rest van z'n achterlijke betoog direct onderuit halend (dat de organisatie wat geld krijgt van de gemeente Dronten is een laf gelegenheidsargument van iemand die een canard heeft gemaakt). Pijnlijk, maar wederom tekenend voor de typisch Nederlandse schreeuwcultuur, door Van Eerdenburg in dit specifieke geval treffend omschreven als 'intuïtief broddelwerk uit de onderbuik.'

In het artikel op 3voor12 gaat de argumentatie van Brullen wederom mank. Zo heeft hij er geen bezwaar tegen dat de organisatie van Lowlands Rob Riemen uitnodigt om in het kader van Lowlands University te betogen dat Wilders een fascist is, maar heeft hij er wel problemen mee dat ánderen dat dan vervolgens doen:

"Riemen kan het allemaal keurig onderbouwen. Het probleem ontstaat als vervolgens iedereen en masse gaat roepen dat Wilders een fascist is en meteen zijn kiezers uitsluit."

Ergo: Guidje gaat naar die lezing, hoort steekhoudende argumenten waaruit wel degelijk blijkt dat Wilders (en niet te vergeten het kiezersvolk dat met de regelmaat van de klok Wilders bashers met de dood bedreigt, ze worden ook wel de Sturmabteilung genoemd) er fascistoïde ideeën op nahoudt en dan mag je dat niet zeggen. Sterker nog, waar Brullen keer op keer zijn onderbuikmening spuit, daarbij ook telkens weer verzuimt ook maar enigszins steekhoudende argumenten aan te dragen, moeten alle criticasters op Wilders hun kritiek nét zo goed kunnen onderbouwen als Riemen, want anders sluit je z'n kiezers uit. Waarom PVV-kiezers meteen zouden worden uitgesloten, puur omdat de Grote Roerganger een fascist blijkt te zijn, dat is weer een gedachtekronkel die hij (verrassend) met geen enkel argument onderbouwt. Uitsluiting gebeurt pas als andere partijen al dan niet op een correcte wijze met fascistische partijen binnen het politieke spectrum om weten te gaan. Het feit dat zowel CDA als VVD als hijgende hondjes achter de Grote Roerganger aanlopen en dikke vriendjes van de PVV zijn in dit poepbruine griezelkabinet geeft Brullen wederom geen gelijk. Om Brullens eigen terminologie te gebruiken: hij doet een beetje huilie-huilie.

Nu Brullens betoog onderuit is gehaald en hij zichzelf volstrekt belachelijk heeft gemaakt, gooit hij het over een andere boeg. Het gaat hem over de toon van het debat en dáárom heeft ie alles zo gesimplificeerd. Ah, juist. Deze uitspraak is daaruit natuurlijk ook een logische gevolgtrekking:

"Op het moment dat Lowlands stelt dat Wilders een fascist is en dat de regering bestaat uit hofnarren, dan kies ik ervoor om te simplificeren. Ik denk dat Van Eerdenburg in zekere zin ook een soort kunstenaar is, in elk geval iemand die geëmotioneerd werkt. Knuffelen en kusjes, daar ben ik nooit zo geweest, maar ik drink er graag nog eens een biertje op. Laat ik een ding duidelijk stellen: het is polemiek. Het gaat soms hard tegen hard, maar dat hoort erbij."

Ach, het is polemiek. Natuurlijk. Geeft het moddergooien net even wat meer cachet.


Vorige Volgende