Bank van hergebruikt hout. Zit ook prima.

Vandaag was de laatste dag van de Dutch Design Week. Nog een laatste kans om wat hoogstaand design op te snuiven. In de voorgaande jaren kwam het er nooit van; meestal was Guidje met de zwemclub in Sheffield ten tijde van het hele gebeuren en in de dagen voor en na die reis was ie wel druk met andere zaken. Nu gaat het wat ver om te zeggen dat Guidje een enorme designkenner is, maar vermoedelijk weet ie er zo stiekem toch best veel vanaf. Omdat het aantal locaties in de stad waar de Dutch Design Week elk jaar wordt gehouden schier oneindig lijkt (en het worden er ook elk jaar weer meer), koos Guidje om dan maar te gaan kijken bij de meest toonaangevende van allemaal: Piet Hein Eek. Deels omdat ter gelegenheid van de Dutch Design Week de jongens van Freitag ook een expositie(tje) hadden (Guidje heeft wel wat tassen van dat merk, een dure hobby) en deels omdat Eek natuurlijk wel überhip is. Voor wie het niet weet: Eek gebruikt oud hout om allerhande meubelen van te maken. Stoelen, tafels, banken, bedden, kasten, alles kan (en alles wordt dan ook gemaakt). Sinds enige tijd heeft Eek een paar geweldige oude fabriekspanden op Strijp-R onder z'n hoede genomen en die deden nu dan ook uitstekend dienst als tentoonstellingsruimte. Want leuk al dat hergebruikt oud afval, het wordt nog leuker als dat vervolgens wordt geëxposeerd in enkele aftandse fabriekshallen; de omgeving is een belangrijk deel van de attractie.

Fotomomenten te over; de houten driezitsbank in een ruimte waar verder foto's hingen van Norbert van Onna (die enkele erg mooie fotoboeken over Eindhoven heeft gemaakt), een bank van hergebruikt hout met een fijne verscheidenheid aan diverse kleuren kussentjes, een stokoud fietsje, waarbij Guidje zich bij het maken van de foto (losjes) heeft laten inspireren door deze foto van de Amerikaanse fotograaf William Eggleston (het hangt in het MoMA in New York), uiteraard de ruimte waar Freitag een bescheiden tentoonstelling (met o.a. het eerste prototype van de Freitag tas) had ingericht en last but not least een nogal merkwaardige hal waarbij allerlei fietsen aan het plafond hingen. Erg stoer allemaal en het was ook nog eens loeidruk, dus met Guidje's obsessie van geen-mensen-op-de-foto moest hij af en toe enige tijd wachten voor ie eindelijk een mooie foto kon maken. Of een poging daartoe. Nogmaals, het gebouw zelf is ook een belangrijk deel van de attractie, dus eenmaal buiten maakte hij nog wat foto's van het pand in verval. Twee stellen van middelbare leeftijd wilden net voorbij lopen terwijl Guidje een foto maakte. Een van de mannen hield in, maar Guidje gebaarde dat ze door konden lopen. De man maakte nog de dodelijk grappige opmerking: 'ach ja, de schoonheid van verval.'

'Concerts are rubbish when nobody shows up.' Aldus zanger Neil Hannon van The Divine Comedy die zo ooit op Haldern aankondigde dat ie binnenkort terugkwam voor een optreden en iedereen opriep om te komen. Voor zover je er vanuit mag gaan dat het gespuis dat vandaag in het Westelijk Havengebied van Amsterdam demonstreerde kan denken, zou het ineens zo kunnen zijn dat ze iets soortgelijks door het hoofd is geschoten: 'demonstrations are rubbish when nobody shows up.' Nouja, nóbody. De halve vaderlandse pers was uitgevaren om deze pro-Wilders demonstratie te gaan verslaan. Want tja, het gaat wel om De Grote Geblondeerde Leider, onze officieuze premier en dat er malloten uit het buitenland worden ingevlogen om voor hem, pardon, Hem te demonstreren, daar moet wel een contingent van journalisten naar toe. Het klonk op het journaal op de radio anders erg sneu: 'er zijn veel meer journalisten dan demonstranten aanwezig.' Dat geeft toch te denken. Blijkbaar is het adagium bij de gemiddelde scribent toch nog altijd 'krek, het gaat over Wilders, we rukken maar weer eens en masse uit.' Elders in de stad was een tegendemonstratie waar 'enkele honderden' mensen op af waren gekomen. Okee, ook niet veel, maar Guidje heeft zo'n vermoeden dat bij die demonstratie minder pers aanwezig was.

Wat voor een demonstratie zou die in het Westelijk Havengebied zijn geweest als er geen pers was gekomen? Vermoedelijk toch niet meer dan een sketch uit Koefnoen of Draadstaal; drie of vier wat verdwaasd voor zich uitkijkende amoebes op een winderig haventerrein die met een paar spandoeken wat stonden te roepen. Sneu. Nu kreeg dit volk toch weer net even wat meer aandacht dan ze verdienden. Als Guidje vandaag een persbericht uit doet gaan dat ie gaat demonstreren tegen euh... laat ie es iets idioots noemen... dat de aarde ronde is: er komt geen hond van de pers. Of dat hij vindt dat de directeur van de Bibliotheek Eindhoven weg moet: er zal niemand komen. Of dat ie tegen Wilders is: er zal ook niemand komen. Merkwaardig. Overigens was De Grote Geblondeerde Leider er wel als de kippen bij om te ontkennen dat ie iets met deze club te maken heeft. Daar komt ie wat Guidje betreft toch iets te makkelijk mee weg. Als Guidje in de Tweede Kamer had gezeten voor willekeurig welke linkse partij dan ook, dan had ie er alles aan gedaan om Wilders aan dit internationale extreem-rechtse gespuis te linken. Van 'ja, u kunt wel zeggen dat u er niets mee te maken wil hebben, maar dit zijn wel degelijk uw aanhangers.' Poets wederpoets, niet waar?

Wat dat betreft verlang je als linkse rakker wel naar het type straatvechter dat bij D66 of de PvdA of GroenLinks of de SP es stevig weerwoord biedt aan al de stupide oneliners die Herr Wilders telkens weer debiteert. Gewoon, één fractielid dat telkens die gestoorde gladiool van repliek dient. Halsema is te braaf, Cohen te bang, Pechtold te netjes. Dat als Wilders zegt 'dat dit het meest rechtse kabinet ooit is,' iemand naar voren loopt en in de interruptiemicrofoon zegt 'inderdaad, dit is het meest rechtse kabinet ooit. Het is een extreem-rechts fascistoïde bruinhemdenkabinet. By the way, wanneer laat u uw snor staan? U weet wel, zo'n klein zwart snorretje?' Maar helaas, de linkse politici in de Tweede Kamer laten alle stront van het rechtse gespuis gelaten over zich heen komen en zitten te bibberen als konijntjes die in de koplampen van een auto kijken. Kom op jongens, wat is er gebeurd met je idealen? Je vertegenwoordigt ook Guidje en hij verwacht van jullie dat er bij elke gelegenheid dat Herr Wilders van zich doet spreken, er een snerende oneliner tegenaan wordt gegooid. En aangezien je als volksvertegenwoordiger in de Tweede Kamer mag zeggen wat je wilt, zou Guidje denken: maak er dan ook gebrúik van.

Vooralsnog is het behelpen. Guidje troost zich met de Dichter des Vaderlands. Die deze week van zich deed spreken met een heus hekeldicht. Het is aan dovemansoren gericht. De mensen die op De Grote Geblondeerde Leider stemmen zijn of compleet geschift, of ze kunnen niet lezen, of ze zijn achterbaks (en vermoedelijk alledrie). Maar leuk is het wel.

Bij een 1-0 overwinning denk je nog 'zal wel weer billenknijpen zijn geweest,' bij 2-0, 3-0 en 4-0 denk je, al is dat wellicht wat blasé, 'simpele overwinning van PSV,' bij 5-0 en 6-0 denk je 'goed voor het doelsaldo' en daarboven, tja, wat ga je dan denken? Bij 7-0 en 8-0 denk je 'he, hadden ze ff wat meer moeite gedaan, dan hadden het best dubbele cijfers kunnen worden,' bij 9-0 denk je dan 'nouja, ze hebben het allicht geprobéérd' en bij 10-0? Guidje weet het niet. Hij zit niet meer zoals vroeger aan de radio gekluisterd als Langs De Lijn wordt uitgezonden, maar dit keer dacht ie 'ach, toch niets beters te doen en, zoals zijn sportredacteur eerder vandaag op E-FM al fijntjes opmerkte, PSV-Feyenoord is 'op papier een topper.'' Op papier ja. Want toen na rust de score in een kwartier tijd van 2-0 naar 7-0 opliep, werd het toch wel heel bizar. Helemaal positief was het dat de commentator in het Philips stadion de luisteraar verzekerde dat PSV echt niet van plan was om het rustiger aan te gaan doen. Dat bleek, de 8-0 en 9-0 zaten er vrij snel in. Toen ging Guidje maar es sms'en met een vriend van 'm die in het stadion zat. 'En? Al 'tien tien tien' aan het roepen?' Guidje kreeg een sms van één woord terug: 'geweldig!' Het is sneu voor Feyenoord (hij had liever een 10-0 overwinning van PSV op Ajax (of AZ) gehad), maar soit, een mens kan niet alles hebben. En dubbele cijfers, dat doet bijna iedere voetbalfan goed. Ook in Enschede, waar bij de wedstrijd FC Twente – ADO Den Haag werd gejuicht toen bekend werd dat de tiende er in Eindhoven in zat. Geen groter vermaak dan...

Guidje had een ideetje voor KindaMuzik: een artikel over zeven echtscheidingsplaten. Schoot 'm zo ineens te binnen, naar aanleiding van de nieuwste cd van singer-songwriter Charlie Dée, Husbands and Wives. Inderdaad, een heuse echtscheidingsplaat. Aanvankelijk was het voornemen om daar rustig de tijd voor te nemen, hij had toch enkel maar een paar beroemde voorbeelden (Marvin Gaye – Here, My Dear, Richard & Linda Thompson – Shoot Out The Lights, Fleetwood Mac – Rumours) en vermoedde dat het een heel gepuzzel zou worden om tot zeven albums te komen. Dat viel reuze mee. Voor ie het wist had ie meer dan zeven albums bij elkaar en moest ie gaan shiften; geen Phil Collins (Face Value) en Frank Sinatra (In The Wee Small Hours) dus. Vervolgens kreeg ie ook nog een schrijfkick en had ie het artikel binnen de kortste tijd af. Leuk, dus dat ding ging meteen door naar de eindredactie. Nu heeft Guidje altijd dat als ie een artikel heeft ingestuurd, dat ie nog een leuk weetje tegen komt. Of dat er iets net even wat anders kan. Dat was dit keer niet anders. Want achteraf blijkt dat Richard & Linda Thompson nog op tournee zijn geweest om hun laatste gezamenlijke album te promoten, maar dat ze elkaar tijdens de concerten wel meerdere malen te lijf zijn gegaan. Die aanvulling geeft ie dan maar hier. De eerste reacties zijn positief; menig lezer heeft nu nóg meer voorbeelden van echtscheidingsplaten ingestuurd, het lijstje kan dus nog veel langer worden. En er is zelfs een Spotify playlist aan gekoppeld.

Het zal de oplettende lezer al zijn opgevallen (zie de foto hiernaast): Guidje heeft inhammen bij z'n slaap. Hoewel, inhammen? Complete afritten is een betere benaming. Hij heeft er geen problemen mee, al is het (hij is nog geen 30) wel wat vroeg. Dus Guidje vraagt zich al een tijdje af hoe het komt. Erfelijkheid is sowieso een factor. Hij heeft de opa aan z'n moeders kant nauwelijks gekend, maar voor zover hij weet, was de beste man wel redelijk kaal en aangezien Guidje – aldus smam – z'n schrijftalent heeft geërfd én dat ie net als haar vader bij de Belastingdienst werkt (iets wat ze enorm leuk vindt), zal Guidje die genen ook wel hebben meegekregen. Z'n vader beschikt echter over een weelderige, zij het nogal grijze haardos; dat mag op je zestigste. Opa aan vaders kant had echter al vroeg een 'eilandje' op het voorhoofd, dus ziehier, wat betreft haargroei is Guidje slecht bedeeld als het op de grootvaders aankomt. Maar dan is er nog die ene theorie die Guidje bedacht heeft. De theorie dat je als fanatieke fietser/wielrenner meer last hebt van deze inhammen. Je hebt veel tegenwind, de wind waait langs je slapen voorbij je hoofd en vooral met een striemende regen (het is toch weer de tijd van het jaar) voel je dat heel goed. Het kan niet anders of dat heeft een negatief effect op de haargroei. Het viel Guidje een paar jaar geleden voor het eerst op, toen ie op een feestje was waar ook veel fietskoeriers waren: allemaal inhammen. En recent zat hij eens op z'n werk te kijken en die collega's die hij kent als fanatieke fietsers: allemaal inhammen. Nogmaals, hij zit er niet mee, maar opvallend is het toch wel.

Omdat Guidje dacht 'een kapster weet zoiets misschien wel,' legde hij de theorie es voor aan z'n kapster. Ze was vriendelijk doch resoluut over Guidje's hypothese. 'Ik denk dat je uit je nek kletst.'

Bijna twee jaar geleden kocht Guidje in Sydney dit leuke boek. Hij had er al eerder over gelezen, had het ook in een winkel zien liggen, maar nog niet gekocht. Nu kocht ie het toch en dat was nog een best risico; een harde kaft met een papieren omslag en dat vervolgens zonder noemenswaardige beschadigingen in de bagage meenemen is een hele opgaaf, maar zonder meer gelukt. Die sjieke uitgave is een wat atypische vorm voor wat in feite een boek is met vooral lijstjes, lijstjes en lijstjes (al verscheen er later ook een paperback variant). De titel belooft al veel goeds: Hang The DJ, verwijzend naar een overbekende regel uit Smiths-song Panic. Wat volgt is een stortvloed aan lijstjes van min meer bekende Britten. Voor een niet-anglofiel zal er weinig bekends bij zitten, maar wie een beetje oplet, komt op een aardige hoeveelheid leuke bekende namen: Snow Patrol zanger Gary Lightbody heeft een lijstje met werk van – schrik niet – Aphex Twin, Napalm Death (!), NWA, Yat-Kha en Eminem en singer-songwriter Tom McRae heeft een top-10 waarin ie aantoont dat vrouwelijke singer-songwriters veel beter zijn dan de mannelijke. Aangezien hij voor de bewijsvoering Feist, Joni Mitchell, Joan Armatrading en Kate Bush aanvoert, kan Guidje hem niet anders dan gelijk geven. Maar dat wist ie – als fan van veel vrouwelijke singer-songwriters – al.

Het leukste bij de top-10 van Tom McRae is dan ook de toelichting. Zo bekent McRae bij z'n keuze voor Natalie Merchant dat hij het geweldig vindt dat die zangeres door de jaren heen een diepere stem heeft gekregen. Voor de zanger een geruststelling dat ie in de toekomst vermoedelijk een diepere stem gaat krijgen, maar hij zal altijd meer June Carter-Cash blijven dan dat ie ooit Johnny Cash wordt. Ook leuk is het onderwerp van sommige lijstjes. Want Lightbody kiest nogal herrie-acts met als uitgangspunt 'Ten Unsettling Songs for a Middle-American White Guy to Awake to from a Coma.' Schrijver Simon Reynolds heeft een erg grappige lijst gemaakt van geweldige singles die allemaal op nr. 2 zijn blijven steken in de Britse hitlijsten (het draagt de veelbetekenende titel 'Deserving but Denied: Thirty-three No. 2s That Should Have Been No. 1).' Er komen schokkende namen voorbij: The Who's My Generation, Waterloo Sunset van The Kinks, de dubbele a-kant (!) Strawberry Fields Forever/Penny Lane van de Beatles, de briljante Sparks met hun single This Town Ain't Big Enough for the Both of Us, het merkwaardige O Superman van Laurie Anderson (ook wel de echtgenote van Lou Reed), Justified and Ancient van The KLF & Tammy Wynette en als klap op de vuurpijl Deee-Lite met Groove Is In The Heart. Bij die laatste is het saillante detail dat het op nr. 2 is blijven steken terwijl het in de betreffende week exact evenveel was verkocht als The Joker van de Steve Miller Band. Too close to call, dus eigenlijk.

Het zijn dit soort feitjes en anekdotes waar Guidje altijd heel erg blij van wordt. Hang The DJ staat er nogal vol mee: Jefferson Airplane's White Rabbit heeft geen refrein (was Guidje nog nooit opgevallen), de aan een rolstoel gebonden zanger Robert Wyatt werd ooit voorafgaand aan een opname voor Top Of The Pops gevraagd of hij niet in een leunstoel op het podium wilde zitten omdat een rolstoel wel wat confronterend zou zijn voor het publiek, de fotograaf Kevin Cummins maakte in februari 1984 foto's van een piepjonge Madonna die in de legendarische club Hacienda optrad maar bij de ontwikkeling mislukte de foto's, waarop z'n assistente zei 'ach, gelukkig is het maar Madonna, stel je voor dat het A Certain Ratio was geweest,' de song Rumble van Link Wray is ooit verboden terwijl het nota bene een instrumentale song is en Bob Dylan heeft toegegeven dat ie pissig was op Neil Young toen hij diens Heart Of Gold es op de radio hoorde; hij vond het teveel als hemzelf klinken. Ook leuk zijn de bekentenissen. Guidje kent Richard T. Kelly niet, maar dat ie toegeeft dat Alone van Heart een geweldige power ballad is, vindt hij goed om te lezen; het is namelijk inderdaad een briljante song.

Om geheel in stijl van het boek af te sluiten, hier een top-10 van de merkwaardigste lijstjes in een boek met enkel merkwaardige lijstjes.

1. I Don't Want to Go to Rehab: Ten Records by People Obviously in a Terrible State that Are Unfortunately Much Better than Anything They Made Once They Cleaned Up
2. Lo, The Downcast Shall Be Exalted! Ten Reputedly Worthless Albums that Will One Day Be Recognised as Rather Nifty
3. Heavenly Pop Hits from the Airborne Convent: Ten Songs that Define Flying Nun's Dunedin Sound
4. Crazy in Love: Ten Terrifying Pop Psychodramas
5. The Mythology of Plaid: Ten Check-shirted Records
6. The Dirty Dozen: Twelve Great Artists Who Are Terrible Influences
7. Ten Songs Under Two Minutes (And Ten More Up to Ten Times as Long)
8. I Don't Want to Hurt that Man, I Just Want to Kill Him Dead: Female Murder Ballads in the Pre-war Era
9. The Pecking Order: Ten Songs About Chickens
10. More Kicks than Pricks: Ten Japanese Bands I Love for No Good Reason Other than I Love Them

Leuke landkaarten galore. NRC Handelsblad plaatste afgelopen woensdag een erg leuk artikel op de achterpagina over vooroordelenkaarten. De Bulgaarse grafisch ontwerper Yanko Tsvetkov reist voor z'n werk heel de wereld rond en krijgt als gevolg daarvan te maken met allerlei vooroordelen. Aan de hand daarvan wist hij een aantal erg geestige kaarten te maken. Daaruit komen een hoop clichés over mede-Europeanen naar voren, zo staat op de kaart zoals de Fransen Europa zien te lezen dat volgens hen de Polen loodgieters zijn, Britten zijn maagdenmoordenaars en België en Zwitserland zijn semi-Frankrijk. En IJsland is te koud. Nog leuker is de kaart van Europa volgens Amerikanen; Duitsland staat voor vieze porno, Skandinavië is de socialistische unie, Rusland bestaat uit Commies, het Verenigd Koninkrijk is mammie en Nederland is – uiteraard – Sodom. Iets minder leuk, maar wel erg interessant, is de Album Covers Map waar je van een hoop albums kunt achterhalen waar de hoesfoto is gemaakt. Onthullend, want zo blijkt dat de hoesfoto van Murray Street van Sonic Youth is gemaakt in het Zeeuws-Vlaamse Hoofdplaat en heeft het Nieuw-Zeelandse The Chills voor hun verzamel cd Heavenly Pop Hits voor de top van Mount Cook als locatie gekozen. Opvallend: het zijn vooral progrockmastodonten als Yes die voor exotische locaties kiezen.

Kat in boom(pje).

Hoe deze dame (of heer) precies heet: geen idee. Bij de buren aan de ene kant van Huize Guidje is het kattenbezit overzichtelijk: ze hebben een kater, Max, die zwaar obesitas heeft en derhalve het muurtje van de tuin van Huize Guidje niet meer op komt en daarom z'n dagen binnenshuis slijt. Aan de andere kant is de situatie wat complexer. De buurman had namelijk drie katten en een vriendin en die katten hadden idiote namen als Pebbles of Bubbles of Bambam of Skittles of weethijveelwatvoorietsmafs. Sinds enkele maanden is het zo dat de buurman nog twee katten heeft. En de vriendin is ook vertrokken (met één van die drie katten, alleen heeft Guidje geen idee wie van die drie). Het is ook sinds die tijd dat de twee overgebleven katten die bij de verdeling van de inboedel naast Huize Guidje zijn blijven wonen zich steeds meer in de achtertuin vertonen. Een paar weken geleden kwam Guidje zelfs één van de katten verschrikt kijkend in de schuur tegen. Maar hij had de katten nog nooit in de boom aangetroffen. Dat wil zeggen, een kat in een boom an sich is geen vreemde situatie, wel als het een flutboompje met een stammetje van nog geen meter hoog betreft. Het beest zat er minutenlang in alsof het volstrekt normaal was. Guidje haastte zich om zijn fototoestel te pakken en was nog net op tijd voor een actiefoto, vlak voordat het beestje (weliswaar heel voorzichtig, de held) op de grond sprong.

Wie niet beter zou weten, zou denken dat Guidje dit weekend niets anders heeft gedaan dan in de bossen rond Eindhoven rondgespold te hebben en constant z'n fotocamera bij de hand heeft gehouden om (op jacht op paddenstoelen die nog steeds nergens te vinden zijn) allemaal heel sfeervolle herfstfoto's te maken. Dat valt erg mee; hij houdt niet eens van het najaar hoewel, toegegeven, het weer (en de lichtval) dit weekend wel zodanig was dat ie inderdaad een aantal heel aardige foto's heeft kunnen maken. Al zegt ie het zelf. Maar afgezien van z'n fietstochtje van zaterdagmiddag heeft ie vooral veel op de bank rondgehangen en in The Catcher In The Rye gelezen (omdat Nine Stories 'm erg beviel én omdat het boek vaak bijna verboden is in Amerika – zoiets is altijd een goed teken; vermoedelijk heeft ie tegen het einde van het jaar wel het volledige oeuvre van J.D. Salinger gelezen. Zoveel meer is er toch niet) en veel nieuwe cd's geluisterd. En is hij even naar de radio gegaan voor de wekelijkse uitzending, terwijl hij met een half oog alle gebeurtenissen rond de Eindhovense marathon (die door de Keniaan Charles Kamathi in 2 uur, 7 minuten en 38 seconden (geen nieuw record) werd gewonnen) volgde.

Maar zondag besloten zijn zussen en aanhang dat het wel leuk was om in het kader van het aanstaand 37-jarig huwelijk van spap en smam eerst een uurtje te gaan wandelen en daarna uit eten te gaan in een heus pannenkoekenhuis. Laat tegenover Guidje het woord 'pannenkoeken' vallen en hij is van de partij; zeker als z'n nichtjes er ook bij zijn. De vierjarige Esmee zag wandelen niet zo zitten, laat staan het zoeken naar mooie herfstbladeren en al dan niet wilde kastanjes voor het herfststukje op de kleuterschool, en zat liever in de kinderwagen van zusje Veerle en riep tot vervelens toe vanuit die kinderwagen 'ik ben een baby' en Veerle, amper anderhalf jaar oud, stapte er dapper op los in de bossen. Toen Guidje's zwager later met haar in de kinderwagen ging rondracen, vond ze het prachtig; Veerle is nergens bang voor. Ook het betere gooi- en smijtwerk in het pannenkoekenhuis is wel aan haar besteed; menig potlood of stuk speelgoed is door de lucht gevlogen. 'Goede gooitechniek,' sprak opa bewonderend. Jaja, dacht Guidje's zus, ben er maar blij mee. Bij hun thuis vliegt er ook geregeld een vork door de kamer. En het is niet voor niets dat Esmee af en toe beschermd moet worden voor haar jongere zus.

Geen brulkikker te bekennen. En te horen.

Om Skik te citeren, vandaag was 'de letste mooie dag van 't joar misschien' en dus ging hij een eindje fietsen. Het is dan wel Noord-Brabant in plaats van Drenthe, maar dat moet maar mogen (overigens heeft J.W. Roy een Brabantse variant van het lied opgenomen). Omdat het zo heerlijk weer was, ging het fototoestel mee op de route over het Bels Lijntje. Het was erg rustig. Vreemd, want hij had juist met die twintig graden en een stralende lucht hele busladingen vijftigplussers verwacht, maar het viel dus alleszins mee. Tegenwoordig is het Bels Lijntje dus netjes geasfalteerd (Guidje blogde daar al eerder over, maar voor de rest heeft die fijne fietsroute nog niets van z'n charme verloren; de plas (die volgens de Topografische Atlas geen naam heeft) is wel wat stiller geworden (enkele maanden geleden las Guidje over een type brulkikker dat Nederland zou veroveren (hoe symbolisch) en de opmars moest tot staan worden gebracht; bij deze plas lijkt dat te zijn gelukt), de paddenstoelen zijn niet zo talrijk als Guidje had verwacht (een enkel exemplaar komt voorzichtig aarzelend tevoorschijn), bovendien zijn er nauwelijks vallende blaadjes te vinden. Maar de uiterst buigzame boom waar hij toen over al over blogde, staat nog steeds een scheetje heel erg beef. Telkens als Guidje daar langs fietst, vraagt ie zich af hoe lang het nog duurt voordat het ding omvalt.





De boom staat nog steeds een scheetje beef en paddenstoelen komen aarzelend tevoorschijn.