Oud 
zaterdag, augustus 6, 2011, 12:15 PM
Hij wordt oud. Het is confronterend, maar ook Morrissey begint nu toch echt oud te worden. En spraakzaam is ie ook al niet. Nu is dat laatste wellicht wel zo verstandig, omdat hij vorige maand nog het publiek in Warschau choqueerde door over de schietpartij in Noorwegen te zeggen dat het weliswaar heel erg is, maar dat de moordpartijen onder dieren net zo erg zijn. Waarmee Morrissey weer een rel creëerde. Oeps. Vanavond houdt ie dus grotendeels wijselijk zijn mond, al kan dat ook komen door z'n eerste opmerking over Eindhoven: 'Lara Stone was born here.' Geen reactie. Opnieuw: 'Lara Stone was born here. In this place.' Weer geen reactie. 'You know Lara Stone? She's a super model and was born here.' Om vervolgens met een tergend gekreun over de mislukte grap maar een nieuwe song in te zetten (overigens, fotomodel Lara Stone, tevens het liefje van Little Britain-acteur David Walliams, was niet geboren in Eindhoven maar in Mierlo). Ach, de locatie maakte in elk geval veel goed. Want hoe vaak maakt Guidje het mee dat Morrissey optreedt in z'n eigen hometown? En dan ook nog eens in zo'n poepsjieke concertzaal als het muziekgebouw. Hij vroeg zich onwillekeurig af wat Morrissey van de zaal moest vinden, deels omdat alleen het gedeelte voor het podium staanplaatsen bevatte en de rest van de zaal was bezet met keurige klapstoeltjes. Nu, daar had de zanger wel een mening over, door vlak na aanvang van het concert te woordspelen op het zittende publiek 'I will keep doing this thing till you can't stand me anymore.'

Poepsjiek of niet, wat ook hielp was dat de begeleidingsband minder hard rockte als ruim anderhalf jaar geleden, toen Guidje Morrissey zag optreden in De Vereeniging in Nijmegen en de zaal bijkans opblies, elke nuance in de muziek om zeep helpend. Omdat de voormalig Smiths-zanger zich bij tournees niet laat leiden door zoiets triviaal als de promotie van een nieuwe cd (en dan nog, welke cd? Want hij schijnt een heel album aan nieuwe muziek te hebben geschreven, maar het pas op te willen nemen als een platenmaatschappij aanbiedt het uit te brengen) is de setlist verrassend als altijd. Slechts drie Smiths-songs (het zijn er wel eens meer geweest): There Is A Light That Never Goes Out (op gezapig midtempo gespeeld), I Know It's Over (mooi melodramatisch) en Meat Is Murder (een goed statement, maar geen song die je live wilt horen; ook niet met beelden van dieren in de bio-industrie) en voor de rest een mix van drie nieuwe nummers (People Are The Same Everywhere (aardig), Scandinavia (mwa) en Action Is My Middle Name (erg goed), verrassende albumtracks (Speedway, Black Cloud), oude singles (Every Day Is Like Sunday, Ouija Board Ouija Board, You Have Killed Me, Alma Matters) en de verplichte cover, Lou Reeds Satellite Of Love. Hij leek beter in vorm dan een dag eerder, op de Lokerse Feesten en maakte na het spelen van Irish Blood, English Heart toch nog een rake opmerking: 'with all my heart, I love England. And with all my heart, I hate the British Royal family. And if you don't agree then... so what!' Zo. Die is raak, met een beetje hoop wordt het opgepikt door een tabloid en heeft ie weer een rel gecreëerd als hij morgen in Engeland optreedt.

Leuk hoor, zo'n optreden van Morrissey, maar hij lijkt wel wat gemakzuchtig te worden. Z'n concerten duurden altijd al amper een uur en een kwartier, maar tegenwoordig mag je al blij zijn als ie daarbij in de buurt komt. Met toegift First Of The Gang To Die komt ie tot een uur en tien minuten. Ook dat zal met z'n leeftijd te maken hebben. Gelukkig is er na afloop nog een after party in de kleine zaal van de Effenaar en is het goed gevuld met Smiths/Morrissey fans die met z'n allen heel hard meeblèren met Morrissey favorieten Every Day Is Like Sunday, You're The One For Me Fatty, Suedehead en Smiths-klassiekers als Girlfriend In A Coma, Cemetry Gates, I Started Something I Couldn't Finish, Still Ill, How Soon Is Now en Stop Me If You Think You've Heard This One Before. Memorabel, om eens heel hard te kunnen meezingen met die geweldige songs met andere bezoekers die de teksten ook woordelijk kennen. Niet zo memorabel als het moment waarop een bijna zichtbaar geëmotioneerde Morrissey I Know It's Over zong, met misschien wel de mooiste tekstregels die hij ooit schreef:

It's so easy to laugh, it's so easy to hate
It takes strength to be gentle and kind


Henk en Ingrid 
donderdag, augustus 4, 2011, 01:27 PM


Gezien bij Sargasso, alwaar het ernstig verzuurde domrechtse volk meteen (in een Pavlov-reactie om te gaan vuilbekken in de comments) heeft laten weten hier absoluut niet om te kunnen lachen, maar iedereen die wel zin heeft in wat ironische Henk en Ingrid grappen, kan terecht op Henk en Ingrid. Op z'n werk waren ze echter vooral trots dat de Belastingdienst weer eens in het zonnetje wordt gezet, dankzij deze uitspraak. Er zitten wel meer leuke bij, zoals 'Alle Marokkanen terug naar Turkije', 'Het buitenland moet worden afgeschaft' of 'Waar ligt Alloctonië eigenlijk?' Te gebruiken als banner, bumpersticker of om te tweeten of facebooken. Compleet zinloos dus, maar wel leuk. De oorsprong van de site is wat onduidelijk; er wordt gespeculeerd dat het een viral of ander soort reclame is, anderen vermoeden dat de makers van de Wakkerpedia erachter zitten. Over leuke sites gesproken, op deze variant van de wikipedia kan je vrijuit domme reacties op artikelen posten, met name de van de spelvauten en scheldwoorden bolstaande reacties op artikelen van De Telegraaf. Noem het een cynisch voordeel van de slachtpartij van Breivik in Noorwegen; eindelijk mag er weer es lekker volop gelachen worden om PVV kiezers. Dat deed Guidje natuurlijk al langer, maar het lijkt weer bijna politiek correct om het te doen. Dat sneue huilie-huilie van datzelfde stemvee maakt het er alleen maar leuker op. Zou Guidje toch een beetje sadistisch ingesteld zijn?

Debunken 
maandag, augustus 1, 2011, 05:37 PM


CNN had bij de laatste Amerikaanse presidentsverkiezingen een zogeheten Truth-O-Meter die alle beweringen van de diverse kandidaten (plus aanhang) aan een kritische blik onderwierp. Nuttig, want zo zag je duidelijk dat veel politici nogal een loopje met de waarheid nemen. Guidje denkt al sinds die tijd: waarom hebben we dat in Nederland niet? Zou een leuke rubriek kunnen zijn voor Nieuwslicht, of voor De Wereld Draait Door. Nu heeft ook CNN zo z'n minpunten (check het geweldige filmpje Noorwegen en Speculatie uit The Stephen Colbert Report op de site van Villamedia en dan vooral het stukje over de Harry Potter wisseldrank. Check ook het hilarische fragment Jon Stewart en het Afluisterschandaal, er twee filmpjes onder), maar dit hadden ze dus wel leuk bedacht. Het NCRV programma Altijd Wat (Guidje moet even z'n oud-collega's pluggen) heeft nu iets dat er dicht bij in de buurt komt. Onder de titel De 'Tsunami van Islamisering' Bestaat Niet hebben zij een animatie gemaakt waarin de mythe van de islamisering van Europa es eventjes fijntjes wordt gedebunkt. Goed, het domrechtse gajes dat deze bewering al jaren in de media doet (die pratende k*t van een Hans Jansen, de Grote Geblondeerde Leider, Afshin Ellian, Leon de Winter, u kan het rijtje waarschijnlijk inmiddels uit het hoofd opdreunen) zal je er niet mee bekeren, die gaan meteen roepen dat dit een schande en één groot complot van de linkse media is en dat het filmpje voor geen meter klopt (shoot the messenger, een bekende methode in domrechtse kringen), maar Guidje is en blijft een optimistisch mens en ervan overtuigd dat het overgrote deel van Nederland wél voor rede vatbaar is. En zoniet, driemaal daags herhalen, vooral zo rond de zendtijd van WNL en PowNed en dan komt alles goed.

Domrechtsbashen 
donderdag, juli 28, 2011, 10:21 PM


Nieuw blog ontdekt. Of beter, herontdekt. Omdat je in de onstuitbare stroom aan slecht nieuws inzake de schietpartij in Noorwegen (Guidje was er dus kotsziek van) en de achterlijke reacties op sommige extreem-rechtse fora (hij weet, het zijn maar enkele domme sukkels (hij gaat er ook absoluut níet naar deeplinken), echter wel domme sukkels met een grote bek – die twee zaken gaan vaak automatisch samen. En uiteraard worden ze elders veelal geciteerd. Nee, ook in een gerenommeerde krant als NRC Handelsblad wil Guidje niet geconfronteerd worden met de zieke mening van dit geestelijk gestoorde, ultradomme volk) ook wel eens behoefte hebt aan een zinnig stuk, of gewoon om lekker te domrechtsbashen, kwam hij na enig doorklikken op Frontaal Naakt terecht. Natuurlijk, ook Sargasso is erg prettig, maar wel wat braafjes. Heerlijk, zo'n blog waar de PVV nog schaamteloos 'een zootje laffe, fascistoïde Blut-und-Boden rukkers' wordt genoemd. Heerlijk? Nee, het is fantastisch dat het anno 2011 nog kan. Het mág natuurlijk niet, volgens de politiek-correcte goegemeente althans, maar het is niet minder waar. Lekker domrechtsbashen. Waar blijft de linkse politicus die eindelijk van leer durft te trekken tegen het extreem-rechtse gajes? Die zonder scrupules zegt dat neuzenhakkers, brievenbuspissers en haatzaaiers voor geen meter deugen en ten allen tijde bestreden dienen te worden? En dan natuurlijk via dezelfde laffe methodes zoals de PVV die hanteert: lekker veilig tweets en persberichten versturen en niet thuis geven als een journalist belt voor wat vragen. De methode is inmiddels genoegzaam bekend. Lekker meteen De Grote Geblondeerde Leider van repliek dienen als hij weer eens quatsch uitbraakt. Een drukke job, constant alle bullshit debunken, maar Guidje doet het graag namens de eerste linkse Tweede Kamer fractie die contact met 'm opneemt. Wie biedt? (Niet allemaal tegelijk graag.)

Oudjes pesten 
donderdag, juli 28, 2011, 09:40 PM


Pesten onder ouderen. Het lijkt zo onschuldig.

Geen enkel maatschappelijk probleem lijkt aan de (hoog)bejaarde medemens voorbij te gaan. Het probleem is niet dat ouderen soms heel de dag in bed liggen omdat er geen verzorgers zijn, of dat oudjes in grote mate vereenzamen. Nee, er spelen veel belangrijkere zaken. Althans, toen Guidje afgelopen maandag in het verzorgingstehuis van z'n 98-jarige tante was, trof hij in de gemeenschappelijke ruimte posters aan waarop wordt opgeroepen vooral de medebewoners niet te pesten. Na de hangouderen die enkele jaren terug een slaperige gemeente op het Groningse platteland onveilig maakten, is nu ook pesten gemeengoed onder de oudjes geworden. Met recht mag het nu dan ook een groot maatschappelijk probleem worden genoemd. Daar is Guidje – als kind geregeld pispaaltje geweest – natuurlijk blij mee, maar eerlijk gezegd was ie van pesterijen onder die oudjes onderling al op de hoogte. Althans, enkele jaren geleden schijnt tante Nelly met een medebewoonster een keer belletje te zijn gaan trekken bij andere bewoners bij haar op de gang. Natúúrlijk was dat niet haar eigen idee geweest, maar was ze opgejut door een buurvrouw en tja, je wilt ook wel eens een verzetje en dus had Guidje's tante meegedaan. Ze hadden van de leiding op hun donder gekregen, maar het beeld van twee oudjes die ergens aanbellen om vervolgens met hun rollator snel proberen weg te komen, vindt Guidje nog steeds kostelijk. Zeker omdat ie weet hoe snel z'n oude tante loopt.

98 
maandag, juli 25, 2011, 07:41 PM


Voor één keer een foto van familie op dit blog, omdat het zonde zou zijn er niks mee te doen.

'Het is niet veel meer,' had smam gezegd, na een recent bezoek aan tante Nelly. 'En als ik zo 98 moet worden, dan trek je de stekker er maar uit.' Nou zeg. Guidje loopt de deur niet plat bij tante Nelly, maar als hij haar ziet, is ze een en al vrolijkheid. Hij hoort haar bijvoorbeeld ook nooit klagen over dat er nooit iemand op bezoek komt. Guidje ging vanmiddag op de koffie. Omdat z'n ouders op vakantie zijn, omdat hij het elk jaar wel leuk vindt om met een flesje advocaat op tante Nelly's verjaardagsfeestje te komen, maar bovenal omdat je het niet dagelijks meemaakt dat iemand zo oud wordt. Naar analogie van de verhalen van spap en smam moet tante Nelly vandaag een goede dag hebben gehad, want ze was erg opgewekt, wist dat ze jarig was en kon ook vertellen wie er vanmorgen allemaal op bezoek waren geweest. Omdat ze al jaren stokdoof is en communiceren alleen gaat op een volume van orkaankracht en met goed a-r-t-i-c-u-l-e-r-e-n is het nogal een verzoeking, want alles gaat erg moeizaam. Guidje vroeg nog (natuurlijk geen correct antwoord verwachtend): 'bent u nu de oudste hier in het verzorgingshuis?' Na twee keer herhalen stamelde ze 'dat weet ik niet.' 'Nee, dat weet ze natuurlijk niet. Maar ze is wel de liefste,' zei een vriendin die elke week op de koffie komt. Daarop moest tante Nelly verlegen lachen; grappig genoeg was juist die opmerking luid en duidelijk doorgekomen. Toen er nog even op de 98ste verjaardag getoost moest worden, had tante Nelly haar glaasje advocaat met slagroom der mate snel naar binnen gewerkt dat het bezoek nog met volle glazen zat. Ze had nog wel een glas water staan, maar dat was voor tante Nelly onbespreekbaar. 'Toosten met water, dat kan toch niet?'

Arme Amy 
zondag, juli 24, 2011, 12:25 PM


Back To Black

We only said good bye with words,
I died a hundred times,
You go back to her,
And I go back to black


Onverwacht kan je Amy Winehouse' overlijden niet noemen. Zelden was het cliché 'niet geheel onverwacht maar toch nog plotseling is van ons heengegaan' zo van toepassing. En er is dan geen duidelijke doodsoorzaak, maar het kan niet missen dat het overmatige drank en drugsgebruik toch z'n tol hebben geëist. Winehouse had de bui kunnen zien hangen toen ze vorig jaar haar 27ste verjaardag vierde: opletten, zeker dit levensjaar. Voor je het weet mag je op het bankje plaatsnemen naast Jim Morrison, Jimi Hendrix, Brian Jones, Kurt Cobain en Janis Joplin. Het heeft niet geholpen. Wat ze achterlaat zijn twee zeer geslaagde albums, waarbij Back To Black een ultieme klassieker is. Een plaat die zowel bij critici als het grote publiek populair was. Verder is het vooral lachen gieren brullen geweest met Amy. Amy die bij Never Mind The Buzzcocks haar eigen songtekst van Rehab aan moet vullen en een zwaar bezopen 'noooo noooo noooo' uitkermt. Amy die op het 46664 Concert ter ere van Nelson Mandela oproept om 'haar' Blake Fielder-Civil vrij te laten waarbij de Britse pers smaalt 'het zijn ook vergelijkbare grootheden he? Nelson Mandela en Blake Fielder-Civil?' Amy die een live dvd uitbrengt en die de toepasselijke titel I Told You I Was Trouble meegeeft. Guidje heeft er graag aan mee gedaan. Ze was een paar jaar geleden op wekelijkse basis in het nieuws waardoor hij in z'n eigen programma bij de lokale omroep er maar een vaste rubriek van ging maken.

Met de opnames van dat derde album wilde het niet bepaald vlotten. Er werd al jaren aan gewerkt, de platenmaatschappij trok van arren moede nog maar een single van Back To Black en bracht het album in ontelbaar vele edities opnieuw uit. En in de tussentijd werd Amy links en rechts ingehaald door nieuwe soulzangeressen als Duffy en Adele. Daar sta je dan met je carrière in het slop en de enige manier waarop je nog in de publiciteit komt is met je wangedrag. Je kan de klok er op gelijk zetten dat binnen afzienbare tijd er wel een album uit gaat komen met haar laatste opnames. Het gebeurde bij Kurt Cobain's Nirvana, Jeff Buckley, 2Pac en Nick Drake ook. Om maar es een paar artiesten te noemen die ontijdig aan hun einde zijn gekomen. Winehouse stond naar verluidt in de studio met Tony Bennett, dus het zal sowieso bijzonder worden, maar je hoopt toch dat Het Grote Uitmelken de fans bespaard blijft. Hoe dan ook, een groot fan is Guidje nooit geweest, maar dat Winehouse een geweldige zangeres was, staat buiten kijf. En vooral Back To Black is een briljante track. Vanmorgen zag Guidje de videoclip voorbijkomen op MTV en was het toch even schrikken toen Amy Winehouse in die video haar eigen hart ging begraven. Nog pijnlijker was de clip dat ze opnam bij de single Fuck Me Pumps, ten tijde van het debuut Frank. Vermoedelijk was ze ook hier niet meer zo jong en onschuldig, maar ze leek het wel.



Fuck Me Pumps

Aanname 
zaterdag, juli 23, 2011, 07:26 PM
Bij Guidje op het werk houden ze niet zo van aannames. dat werd er in de opleiding die hij volgde voordat hij informant werd dan ook bijkans uitgeramd. Journalisten lijken te leven van aannames, zo zag ie gisteren maar weer eens. Terwijl andere omroepen (VRT, BBC, CNN) eerst eens wat informatie gingen vergaren en dan pas de ether in gingen, kwam de NOS meteen met een Flitsjournaal. Daarna kon het Grote Speculeren beginnen. Het Grote Speculeren hield in dit geval in: het is een bomaanslag, dus het zal wel een moslimextremist zijn. Goh. Hoe dat zo? Nou, er zijn wel wat aanleidingen. Er is een mullah die in een rechtszaak is verwikkeld (sure, en dan ga je om je verdediging wat aan te sterken een bomaanslag plegen) en er zou boosheid zijn over de Mohammed-cartoons (dat is alweer jaren geleden jongens). Weinig overtuigend bewijs, vond Guidje. Hij wil er niet mee pochen dat ie profetische gaven heeft, maar hij dacht gistermiddag al meteen dat de kans dat het een aanslag van extreem-rechts was minstens even groot was. Waarom? Omdat veel Scandinavische landen te maken hebben met een rancuneus groepje neo-nazis die af en toe van zich laten horen. Kijk de Noorse black metal scene er maar op na, of recente schietpartijen waarbij allochtonen het doelwit waren in het Zweedse Malmö. In landen waar sociaal-democratische en socialistische partijen al jarenlang in de regering zitten, moet er wel wat frustratie aan de kant van extreem-rechts zitten. Maar gisteravond zaten ze er bij Nieuwsuur nog rustig op los te speculeren: de kans dat het een aanslag van een moslimextremist was, was toch het grootst.

Oei, was dat eventjes schrikken toen de dader geen djellaba en een lange baard bleek te dragen, maar een blonde, blanke man bleek te zijn. Een Noor (daar ga je met je chocoladeletters, als Telegraaf zijnde). Vandaag werd het er alleen maar duidelijker op. Leest u even mee? De dader heeft een hekel aan linkse partijen, acht die schuldig aan de vele immigranten in het land én de 'islamisering' van Noorwegen en als klap op de vuurpijl is hij ook nog eens een hartstochtelijk fan van Israël (dit alles had de dader natuurlijk lekker anoniem gevuilbekt op allerlei internetfora). Komt u dat bekend voor? Tja, pak het partijprogramma van de PVV er maar bij. Heej, wacht eens even: de dader is ook nog fan van Geert Wilders. Hoe toepasselijk. De Grote Geblondeerde Roerganger was natuurlijk weer eens niet bereikbaar voor commentaar en kwam aanvankelijk niet verder dan een laf tweetje waarin hij zijn medeleven betuigde. Hoe zou Wilders hebben uitgepakt als de aanslag tóch was gepleegd door een moslimextremist? Had ie dan ook zijn medeleven betuigd en zich verder van commentaar onthouden? Hoe ging dat een tijdje terug ook alweer, toen vijf Somaliërs in Rotterdam werden opgepakt? Toen was De Grote Geblondeerde Leider er als de kippen bij om te roepen dat dit toch fundamentalistisch tuig was. Een paar dagen later bleek echter dat de mensen volkomen onschuldig waren, maar een rectificatie kwam er niet achter aan.

Kwam de kogel dan van rechts? Een journalist van Een Vandaag zat vanavond een beetje te zuigen bij de PvdA'ers Bram Peper en Job Cohen. Beiden waren te netjes en vriendelijk om op de suggestie in te gaan, maar Guidje heeft geen last van dat soort scrupules en is politiek gezien dan ook een rat. Poets wederpoets. Revanche, zo u wilt. Natúúrlijk kwam de kogel van rechts. (Extreem-)rechts kan wel constant lopen te grienen over 'demonisering' maar er is de laatste jaren toch maar één politieke stroming die consequent wordt gedemoniseerd. Door rechts. In een klimaat waarin het normaal wordt gevonden om linkse partijen van de meest absurde dingen de schuld te geven (daarbij vergetend dat er bijvoorbeeld nooit sprake is geweest van 'massa-immigratie' en als die al heeft plaatsgevonden zijn coalitievriendjes van CDA en VVD net zo goed verantwoordelijk), moet je niet vreemd staan te kijken als er eens een gek is die met een pistool begint te zwaaien en wat linkse politici (of jeugdleden van de partij) om zeep helpt. De kogel kwam van rechts. De slachtoffers in Noorwegen schieten er geen zak mee op, maar het is wel goed dat ook dat eens gezegd wordt. Wat dat betreft zijn de verschillen tussen Nederland en Noorwegen echt niet zo groot.

Kort en nieuw 11 
donderdag, juli 21, 2011, 08:42 PM
Mooi dossier over Gehoorschade op KindaMuzik deze week. Guidje heeft maar een kleine bijdrage geleverd; hij heeft een stukje geschreven over het hardste nummer dat ie ooit hoorde (zonder twijfel Like Herod van Mogwai) en De Piep die hij al jaren in z'n oortjes heeft. Nu heeft ie die letterlijk al járen, al voordat ie goed en wel popconcerten begon te bezoeken (eerste concert: Roxette, september 1994 in Ahoy, daarna ging Guidje pas sinds 1999 weer regelmatig naar concerten). Hoe zou het dan gekomen zijn? Geen idee. Zijn walkman had ie nooit overdreven hard staan (daar had en heeft ie een hekel aan) en het volume van de muziek op zijn slaapkamertje was ook altijd zeer beperkt. Dus dan moeten het toch z'n ouders zijn die het vroeger bere interessant vonden om de Brandenburgse Concerten van J.S. Bach, het Stabat Mater van Giovanni Battista Pergolesi, het Requiem van W.A. Mozart of de Carmina Burana van Carl Orff op een niet onbescheiden volume door de kamer te laten schallen. Geintje. Een andere verklaring kan het concertbezoek van smam zijn. Zij zat, zwanger van Guidje, op de eerste rij bij een concert van Gilbert Bécaud (Guidje heeft er een levenslange voorliefde voor het Franse chanson aan overgehouden) en jaren later wist ze nog dat het zó hard had geklonken dat het pijn aan d'r oren deed. Aangezien het gehoor het eerste zintuig is dat zich bij een baby ontwikkelt, móet Guidje het indertijd gehoord hebben.



British Sea Power – Valhalla Dancehall

Bijzonder bandje, dit British Sea Power. En dan heeft Guidje het niet eens over de rare fratsen van sommige leden, zoals die ene keer dat een bandlid een tak van een boom wilde afzagen, maar even over het hoofd zag dat ie op de tak zat die ie afzaagde. Wat British Sea Power zo bijzonder maakt, is dat de groep al bijna tien jaar vrijwel geruisloos aan een prachtig oeuvre werkt, dat wars van hypes of andere idioterie doet en bloedmooie songs heeft gemaakt als Waving Flags, It Ended On An Oily Stage, Victorian Ice of Lights Out For Darker Skies. Op 3FM zal je British Sea Power niet horen, al heeft de groep met Please Stand Up nog een dappere poging gedaan; de single flopte. Sindsdien doet de groep waar ze zelf zin in heeft en brengt elke paar jaar een hoogst merkwaardig album uit waarop altijd wel een poppy single is terug te vinden, maar voor de rest is het 'file under: Vreemd.' Ook Valhalla Dancehall is weer een merkwaardig allegaartje geworden. Tegenover het epische, naar postrock neigende en het zich een dikke tien minuten voortslepende Once More Now staat het punky en ultrakorte Thin Black Sail. Dan heb je verder nog poppy tracks als Heavy Water, Who's In Control en Observe The Skies en als klap op de vuurpijl Tracks met Vreemde Titels: Mongk II, Luna en Stunde Null. Ja, een bijzonder bandje, Guidje schreef het al. Het zal dan ook geen verbazing wekken dat het album al maanden geleden uitkwam, dat ie de tracks vervolgens in kleine, hapklare brokjes tot zich nam en er nu nog steeds niet uit is of ie Valhalla Dancehall ook een goede cd vindt. Maar meetal is het hebben van dat soort twijfels een goed teken.



Villagers – Live at the Workman's Club, Dublin

Ook Guidje is niet onfeilbaar. De eerste keer dat ie Villagers zag optreden, vorig jaar op London Calling, vond ie het maar niks. Saaie liedjes met te weinig pakkende melodieën die moeilijk konden boeien en dan ook nog een zanger met een stem die wel erg op die van Conor Oberst van Bright Eyes lijkt (en dan heet ie ook nog bijna hetzelfde: Conor O'Brien). Maar een mens kan zich dus vergissen, want de afgelopen maanden hoorde ie geregeld Becoming a Jackal voorbij komen op 3FM en dat bleek ie toch meer en meer een intrigerend liedje te vinden en dus waagde hij de gok en kocht Live at the Wokrman's Club, Dublin, een lp die speciaal ter gelegenheid van Record Store Day uit werd gebracht. En die is prachtig. Allereerst omdat vrijwel alle liedjes enkel O'Brien met zijn gitaar laten horen (en de wat overdadige productie van het debuut dus ontbreekt), ten tweede omdat het publiek muisstil is (maar tussen de liedjes door af en toe nog irritant hard staat te joelen) en ten derde omdat de zanger wat minder geëxalteerd lijkt te zijn gaan zingen (al heeft ie nog steeds een wat al te theatrale dictie). En toegegeven, O'Brien kan wel liedjes schrijven. Becoming a Jackal is nog steeds de 'single,' het meest makkelijk in het gehoor liggende liedje van de lp, maar ook The Pact (I'll be your Fever) zou best een radiohitje kunnen worden. En verder is er veel ander moois, zoals het oude On a Sunlit Stage, compleet met hoge uithalen en het nieuwe In a Newfound Land You Are Free. Het album is enkel op lp verschenen, maar ze zijn bij Domino Records niet op hun achterhoofd gevallen. Wie de lp koopt, krijgt er een speciale code bij waarmee het album ook als mp3 te downloaden is. Prettig, zo heeft Guidje het album ook nog op z'n iPod.



Cloud Control – Bliss Release

Een paar maanden terug deed Guidje een interview met Ben Kamsma, programmeur bij Paradiso en organisator van London Calling. Toen de vraag kwam welke band hij een grote kans op een plaatsje in de Alpha tent op Lowlands toedichtte, antwoordde hij Cloud Control, vanwege het liedje There's Nothing In The Water We Can't Fight. Guidje mag Kamsma wel bedanken, want de bijhorende cd Bliss Release (goede titel) die onlangs in Nederland verscheen, is inmiddels een favoriet. Cloud Control komt uit de Blue Mountains (vlak bij Sydney) en Bliss Release is een zonnige gitaarpopplaat, met wat invloeden uit de Afropop. Dat ze vorig jaar de prijs van Beste Australische Debuut wonnen, is veelzeggend omdat ze bij die verkiezingen het psychedelische en gehypede debuut van Tame Impala, Innerspeaker, achter zich lieten. Wat betreft Guidje hadden ze ook best ex aequo mogen eindigen, maar Bliss Release ligt 'm net wat makkelijker in het gehoor dan die (best wel mooie) plaat van de psychedelische rockers uit Perth. Natuurlijk, There's Nothing In The Water We Can't Fight is inderdaad een geweldig liedje (die Kamsma heeft geen stopverf in z'n oren), maar het (ook al prijswinnende) Gold Canary en single Meditation Song #2 (Why, Oh Why) zijn eveneens de moeite waard, net als albumtracks als The Rolling Stones en Just For Now. Het enige jammere is dat Guidje ze eigenlijk afgelopen weekend had willen interviewen, maar dat de platenmaatschappij nogal laks met de interviewaanvraag is omgesprongen: hij heeft er helemaal niks over gehoord. Cloud Control komt in het najaar naar Nederland, dus misschien dat ze het dan nog met Guidje goed kunnen maken.



Cults – Cults

Lievelingetjes van Pitchfork, dit Cults. En als Pitchfork je goed vindt, dan ben je eigenlijk al binnen. Dan wordt elke (al dan niet muzikale) scheet die je laat breed uitgemeten. Zie Best Coast, Toro Y Moi en Washed Out. To name a few. En Cults. In het geval van Cults was dat zelfs voordat er ook maar een noot muziek officieel uit was gebracht, maar ze komen uit Manhattan en waren ook nog eens zo hip om niet aan publiciteit te doen en expres een bandnaam te kiezen waarmee ze moeilijk te googlen waren. En dat is natuurlijk Altijd Lachen. Inmiddels is bekend dat achter de naam Cults Brian Oblivion (goede naam) en Madeline Follin schuil gaan en ze brengen onbezorgde sixties pop à la Phil Spector. Eerste single Go Outside klinkt opvallend luchtig, net als fijne albumtracks als You Know What I Mean, Abducted en Bumper, maar over het algemeen staat er geen slecht nummer op. Omdat sixties pop snel gaat vervelen zijn Oblivion en Follin zo slim geweest om het album amper 33 minuten te laten duren en om halverwege de net even iets andere popliedjes Walk At Night en Oh My God te plaatsen. Wat Cults verder net even wat grappiger of, wellicht toepasselijker, verontrustender maakt, is de soms wat morbide teksten en de toevoeging van allerlei samples van sekteleiders. Jammer genoeg staat in de liner notes niet vermeld wie het zijn, anders kon je misschien nog achterhalen dat het echt Jim Jones of Charles Manson is die je daar onzinnigheden hoort bezigen. Pitchfork gaf het album al een 8,5. Maar dat was te verwachten.



Foster The People – Torches

Fijne singles, deel zoveel. Het is Pumped Up Kicks, een 3FM Megahit van een paar weken terug die heerlijk zorgeloos klinkt, als een mengeling van Phoenix, jaren negentig dance en MGMT. Heerlijk zorgeloos, maar met een tekst over een student die zijn medescholieren neermaait met een geweer. Pumped Up Kicks is één van drie vrij overduidelijke singles (de andere twee zijn Helena Beat en Houdini), maar het is niet zo dat de andere zeven tracks daar ver bij achterblijven. Alleen het van een vrij onzinnige tekst voorziene niemendalletje Don't Stop (Color On The Walls) mag het predikaat 'vullertje' dragen. Samen met Life On The Nickel zijn dat ook de enige tracks waar de jaren negentig dance invloeden wat al te irritant de boventoon voeren. Je weet wel, die pianoriedeltjes die aan het begin van de nineties erg in waren bij typische Eurohouse groepen (of beter 'acts') als Dr. Alban of Snap. Jammer; op die revival zit toch echt niemand te wachten. Daar staat tegenover dat Foster The People het mooiste liedje helemaal aan het einde van het album heeft weggestopt; het met een overbodig lang intro beginnende Warrant. Het heeft een gouden melodie en zal vanwege de lengte (ruim vijfeneenhalve minuut) nooit een single worden, maar verdient wel die status. Tien liedjes dus, met een paar uitschieters naar boven en één uitschieter naar beneden. Daarmee kan Foster The People aardig mee in de slipstream van gelijksoortige groepen als The Naked And Famous of Empire Of The Sun.

Briefje 
zaterdag, juli 16, 2011, 05:36 PM
Nu verbaast Guidje zich met het lokale sufferdje nergens meer over: slecht geschreven artikelen, zeven fouten in een foto-onderschrift van vijftien regels, geen hoor en wederhoor toepassen, persberichten plaatsen zonder alle promotiepraat eruit te filteren, etc. Maar de brieven die ie de afgelopen jaren zo af en toe instuurde inzake de situatie bij de bieb werden vrijwel altijd netjes geplaatst en als er iets uit werd geknipt, bleef de strekking ervan wel overeind. Tot vandaag dan. Vorige week stuurde Guidje weer een brief naar het Eindhovens Dagblad, over het aanstaande vertrek van directeur Thijs Torreman, die de bibliotheek nu achterlaat als een nasmeulende ruïne. De berichtgeving in de krant was weer belachelijk geweest (ze hadden het smoesje dat Torreman weg zou gaan omdat hij een andere visie heeft dan de gemeente klakkeloos overgenomen en niet even vermeld dat de relatie met de gemeente simpelweg verziekt is), maar Studio 040, Guidje's eigen omroepje, had zich van z'n beste kant laten zien: ze lieten in een nieuwsitem pijnlijk de voicemail van de niet bereikbare Torreman horen en een lid van de Raad van Toezicht werd het vuur na aan de schenen gelegd toen hij zei 'te kunnen bevestigen noch ontkennen dat Torreman een ontslagvergoeding zou meekrijgen.' Juist die Raad van Toezicht heeft de afgelopen vier jaar opzichtig gefaald. En net dát gedeelte heeft het Eindhovens Dagblad nu uit de brief geknipt. Redigeren is ook een vak.

Hieronder de volledige versie van Guidje's brief.

Met een ronkend persbericht dat er nog het meeste uitziet als een reclamecampagne heeft Thijs Torreman laten weten na vier jaar op te stappen als directeur van de Bibliotheek Eindhoven. Wat hij achter laat is een verruïneerde organisatie; tientallen werknemers die al dan niet vrijwillig zijn opgestapt, oneens met het desastreuze beleid dat is gevoerd, een theater dat gezien de bezuinigingen weer afgebroken kan worden en een gat in de vloer naar De Krabbedans dat straks weer dichtgemaakt mag worden, omdat die instantie waarschijnlijk gaat verhuizen. Je hoeft geen rekenmeester te zijn om te weten dat al die veranderingen van de afgelopen jaren, met zoveel bombarie aangekondigd, jereinste geldverspilling zijn geweest. Windowdressing van het zuiverste soort. Heeft het duizenden nieuwe leden opgeleverd? Nee. Is er een goede verstandhouding met de gemeente, de grootste subsidieverstrekker? Nee. En tot slot, is het personeel beter af? Integendeel, er komen nieuwe ontslagen aan. Het meest stuitende aan dit alles is dat Torreman er als eindverantwoordelijke hoogstwaarschijnlijk met een flinke ontslagvergoeding vandoor gaat. Althans, Pieter Hendrikse van de Raad van Toezicht heeft elders in de media laten weten dat hij dit 'wil bevestigen noch ontkennen.' Daaruit kan ik mijn conclusies trekken; als er geen ontslagvergoeding zou worden verstrekt, was er ook geen enkel probleem geweest dit feit openbaar te maken. Het toont eens te meer aan dat de Raad van Toezicht in dezen opzichtig heeft gefaald. Die is niet in staat gebleken zich van de meest eenvoudige taak te kwijten die ze toebedeeld heeft gekregen: toezicht houden. De bibliotheek is dan ook het beste af als naast Torreman ook de voltallige Raad van Toezicht opstapt.


Vorige Volgende