Bibliotheek. Nu mét gat in de vloer.

De situatie bij de bibliotheek blijft de gemoederen bezighouden. Al was het maar omdat de directeur Thijs Torreman al wekenlang vechtend met wethouder Mary-Ann Schreurs over straat rolt. Zij vindt dat de bibliotheek volgend jaar maar vier ton moet bezuinigen (op een begroting van zes miljoen euro, daarmee de culturele instelling die in Eindhoven het meeste geld opstrijkt) en hij beweert dat er dan drie filialen dicht moeten. Dat kan je beweren (al lijkt het Guidje sterk), maar wat 'niet sjiek' werd gevonden, was dat de directeur een handtekeningenactie onder zijn leden begon. Vorige week werden die opgehaalde handtekeningen met redelijk wat bombarie bij de gemeenteraad aangeboden, onder de nogal demagogische slagzin 'ik wil dat mijn bibliotheek open blijft!' Tja. Moet je als directeur wel de hele waarheid vertellen en niet je eigen leden voorliegen. Want Torreman zou er ook voor kunnen kiezen om zich als bibliotheek te richten op waar een bibliotheek voor bedoeld is: voor de uitleen van boeken, cd's en dvd's. De afgelopen jaren is er tonnen geïnvesteerd in een nieuwe website die er nog steeds niet is, in afkoopsommen voor personeel met een de directeur onwelgevallige mening en in allerlei activiteiten waar geen hond op af komt. En oja, in een gat in de vloer – met trap weliswaar – naar de kunstuitleen van De Krabbedans. En het aantal leden? Daar wordt nogal duister over gedaan. Want met het weggeven van gratis abonnement en allerlei cosmetische trucjes kan hij die nog wel redelijk op peil houden, maar wie regelmatig in de bieb komt, kan zich toch niet aan de indruk onttrekken dat het aantal bezoekers niet bepaald hoog is. Guidje vond het daarom maar eens tijd voor een artikel voor de lokale krant en het werd vandaag pardoes geplaatst.

Voor de cultuurliefhebbers (en aangezien u dit kwalitatief hoogstaande (hahaha) blog leest, bent u dat): via de site van Lowlands kan je de Tweede Kamer leden die voor de verhoging van btw op kaartjes voor culturele voorstellingen zijn, spammen. Een aanrader, Guidje heeft het al gedaan. Doe het vanavond nog, kan je lachen (als je echt humor hebt, dan doe je er een verzoek voor een leesbevestiging bij. Dat heeft spap gedaan, die kreeg een automatisch verzonden mail terug van PVV griezel Martin Bosma dat zijn mailtje zonder te lezen was verwijderd. Tja, dat krijg je me dat tuig). Guidje heeft er – hij was toch bezig – als onderschrift aan toegevoegd: 'Overigens ben ik van mening dat fascistoïde bewegingen ten allen tijde bestreden dienen te worden.' (Ook een recente ergernis trouwens, van die vage types (Guidje komt er af en toe wel eens van tegen, bij het quizzen bijvoorbeeld) die niet op de PVV stemmen, maar alle heisa rond dubieuze Tweede Kamerleden dan weer overdreven vinden, want ach, je kan over iedereen wel iets vinden. Als je er niet op stemt, waar komt dan toch die ondwingbare neiging vandaan om het gedrag van dit soort ultrarechts tuig goed te praten? Maar dat terzijde.)

De oudste inwoner van Nederland, Wijtske van Dijk-Meindersma, is vorige week op 108-jarige leeftijd overleden. Dat werd maandagavond al bekend (Guidje heeft connecties), het stond gisteren in sommige online media en is vandaag pas echt groot nieuws. Nouja, het is Groot Nieuws dat er meteen een nieuwe oudste is, de Friese Geertruida Draaisma. Je hoopt toch stiekem dat je er hier en daar een nieuwsberichtje over oppikt, maar dat je als journalist wel nog zoveel stijl hebt dat je het mensje (ze is twee weken jonger dan de vorige oudste, dus ook ruim 108 jaar oud) tegen zichzelf in bescherming neemt. Dus geen leuk bedoelde live radio-interviews bijvoorbeeld. Een interview eerder dit jaar met Cor Geurtz (oudste man van Nederland, ook 108) bij Radio 538 ging nog net, maar vond Guidje al wat vervelend. Maar goed, de man woont nog zelfstandig, is goed bij de pinken en – lachuh! – z'n telefoonnummer staat gewoon in de gids. Dat Giel Beelen het vanmorgen nodig vond om Draaisma in zijn uitzending te halen, vond Guidje dan net wat minder. Ze hoort niet goed meer, dus dat gesprek liep op niets uit. Het is wel bijzonder (en leuk) dat de nieuwe oudste inwoner regelmatig in de media komt (in tegenstelling tot haar voorgangster). Een jaar geleden las Guidje al eens een artikel in de Volkskrant over oudere tv-kijkers en daar stond een foto van Draaisma bij die tv kijkt, inclusief het olijke foto-onderschrift 'Een oudere tv-kijker: Geertruida Draaisma (107).' Het is een bijzondere vrouw, dat merk je nu al: ze heeft op hoge leeftijd een hersenbloeding gehad en is er volledig van hersteld, ze rookt nog steeds (maar dat heeft de oudste vrouw aller tijden, Jeanne Calment (122), ook tot een paar jaar voor haar dood nog gedaan) en een paar maanden terug brak ze d'r heup. Ook daarvan is ze volledig hersteld; volgens een verzorgster 'liep ze vanmorgen alweer naar de pedicure.' Kan nog best wat worden met die mevrouw Draaisma. Op naar de 110.

Wie vanuit het Piazzi di Spagni de Via Condotti inloopt, komt meteen de meest poepsjieke winkels van Rome tegen: Gucci, Prada, Louis Vuitton, Dolce & Gabbana, Rolex. Al het poenerige volk met geld teveel kan er terecht, voor de rest vraagt Guidje zich oprecht af of al die flagship stores nu zoveel omzet draaien dat ze zich de dure locatie ook daadwerkelijk kunnen veroorloven, maar het gaat erom dat je er als sjiek merk bij zit. Wie de straat een stuk uitloopt, komt op de haaks daarop staande (en veel langere) Via Del Corso terecht en daar zitten nog veel meer flagship stores, maar dan de iets minder decadente (en veel leukere): Nike, Adidas, Puma, Pepe Jeans en er zit een euh... Disney Store (en G-Star, Carhartt en The North Face zitten daar weer vlakbij in de buurt). En er zit een filiaal van de Italiaanse keten Energie en die bleken een geweldig uitgebreide verzameling stoere All Stars te hebben (en bovendien heel veel leuke T-shirts, kortom, voor Guidje was het een soort winkelmekka). Mooi, dan kon hij z'n voornemen om op vakantie dan ook maar meteen nieuwe sneakers voor het winterseizoen aan te schaffen in praktijk brengen. En dat is gelukt, dus nu is Guidje als een klein kind zo blij met z'n nieuwe All Stars. Toen hij een half uurtje na de aanschaf op het Piazza di Spagna kwam, werd hij door Jos fijntjes op een joekel van een reclame gewezen van Converse, compleet in Wag The Dog/Old Brown Shoe-stijl en dan ook nog met Guidje's favoriete stars 'n stripes motiefje. Vet. Een dag later zag Guidje helemaal aan het begin (of einde) van de Via Del Corso een nog veel grotere reclame hangen, maar toen was het al donker, dus een foto heeft ie er niet van kunnen maken. Slimme jongens bij Converse; als je de Italiaanse markt verovert, heb je binnen de kortste keren ook de rest van Europa bij de kladden. En dat alleen al vanwege de reputatie van Italianen als hip volk.

Oja, de iPod is volledig overleden. Na amper twee jaar. Een octopus gaat langer mee.

Eind deze maand zal Guidje z'n eindlijstje voor 2010 in moeten leveren. Hij had het al zo goed als rond, maar wat recente goede releases, de albums van AfroCubism en Jónsi voorop, hebben z'n lijstje weer aardig op de schop gegooid. Zou ie dit jaar niet voor één keertje tien in plaats van zeven albums op mogen gegeven? Vermoedelijk niet, dus er volgen de komende tijd nog wel wat slapeloze nachten. Die slapeloze nachten heeft ie sowieso al: want afgelopen vrijdag is z'n iPod weer es een keer gecrasht. Dat is al de tweede keer in de amper twee jaar dat ie het ding heeft en Guidje moet er niet aan denken straks weer honderden cd's één voor één in te moeten laden. Bedankt, Apple.



Belle & Sebastian – Write About Love

Afgezien van een karrenvracht aan singles en EP's die apart van de reguliere albums sinds 1996 zijn uitgebracht, diverse soundtrackprojecten en nog wat andere compilaties is Write About Love het zevende album van de Schotse groep zanger rond Stuart Murdoch. En wat kan je dan nog van een nieuw album verwachten? Dat het album is geproduceerd door Tony Hoffer is een meevaller; beter dan Trevor Horn die het uit 2003 stammende Dear Catastrophe Waitress wel heel erg kitscherig opdirkte. Hoffer houdt zich in, maar de tijd van de mooie, timide folkpop uit de jaren negentig heeft de groep definitief achter zich gelaten. De verwachtingen zijn dus niet al te hooggespannen, sowieso is de tijd dat Guidje naar de platenzaak snelde voor elke nieuwe Belle & Sebastian release wel voorbij, maar bij openingstrack I Didn't See It Coming gaan de haartjes toch weer recht overeind staan van genot. Hoe krijgt die groep het telkens weer voor elkaar om zulke prachtige liedjes te maken? Nu is I Didn't See It Coming een uitschieter, want de rest van Write About Love is net wat minder dan Guidje van Belle & Sebastian gewend is. Iets teveel larmoyante ballads en weliswaar vrij knappe, gelaagde popsongs die alleen verrassen door de aanwezigheid van synthesizers en iets dat klinkt als euh… een blokfluit (maar het niet is). En er is een (ronduit saai) duet met Norah Jones (Little Lou, Ugly Jack, Prophet John). Maar in het cd-boekje staat een typisch Stuart Murdoch-meisje (Fiona Morrison) afgebeeld dat samen met Chris Geddes in een grasveld zit. Zij leest Keats, hij leest W.B. Yeats. Sommige dingen veranderen nooit.



AfroCubism – AfroCubism

Ergens in 1996 had de producer Nick Gold het plan opgevat om Ry Cooder met Malinese en Cubaanse muzikanten samen te brengen om een cd op te nemen. Dat plan liep op het laatste moment in de soep, maar als noodoplossing (de studioruimte zal al geboekt zijn geweest of zoiets) werd daarom maar met een allegaartje aan Cubaanse muzikanten een album opgenomen. Het resultaat, Buena Vista Social Club, behoeft geen introductie; het geldt als één van de beste albums van de jaren negentig en misschien wel het beste album uit de wereldmuziek aller tijden (en bovendien commercieel zeer succesvol). Veertien jaar na dat oorspronkelijke plan is die cd er nu dan toch: AfroCubism. Van die indertijd al stokoude Cubaanse muzikanten is vrijwel niemand meer in leven en dus zijn het vooral de Malinese muzikanten die dit album domineren; Eliades Ochoa plus begeleidingsband vertegenwoordigt de Cubaanse afvaardiging. Het resultaat is geweldig en toont aan dat Malinese en Cubaanse muziek elkaar perfect aanvullen. Ook commercieel is AfroCubism bijzonder vitaal; het album staat al een aantal weken hoog in de (alternatieve) albumlijsten. In een recensie in NRC Handelsblad werd echter opgemerkt dat er weinig urgentie van AfroCubism uitging. Een vreemd verwijt; dit is relaxte muziek die nu eenmaal is ontdaan van enige urgentie. Het was juist wat Buena Vista Social Club zo'n mega succes maakte. Tot slot een opmerking over het cd-boekje: het is prachtig (humor: kubistisch) vormgegeven, maar dat de teksten enkel in een Engelse vertaling staan afgedrukt is een minpunt.



Lea – Can I Come By?

Terwijl begin dit jaar nog het debuut van de Hoornse jonge zanger Tim Knol bij Excelsior een bescheiden hype veroorzaakte (volgens Guidje niet terecht; die eerste cd was aardig, maar toch echt niet meer dan dat), wordt het muziekjaar bij Excelsior zo'n beetje afgesloten met het debuut van Lea. Daarmee lijkt dit jaar voor het vermaarde Utrechtse platenlabel wat minder succesvol dan 2009 (al was dat wel een topjaar met geweldig werk van Roosbeef, Anne Soldaat en Moss). De zangeres Lea zit in de americana hoek en heeft een stem die het midden heeft tussen Lucinda Williams, Marianne Faithfull en Emmylou Harris. Voor haar debuutplaat trok ze naar de Verenigde Staten en verbleef ze enkele weken in muzieksteden als New Orleans, Memphis, Nashville en New York City. Lea is één van de weinige Nederlandse artiesten die zo voluit op de americana toer durft te gaan (pedal steel, dobro, Hammond orgel) en alleen daarom al verdient de Nijmeegse Lea een hoop krediet. Wat Can I Come By? echter net wat minder maakt is een iets te grote overdaad aan ballads, hoe mooi Like You en de titelsong (met de mooie zin 'your voice has changed, just as your number has') ook moge zijn, Guidje hoort de zangeres het liefste in uptempo songs, zoals in North Country Home, White Walls And Hospital Halls of albumopener Again. Wat dat betreft kan Lea wat leren van Tim Knol.



Jónsi – Go

Met Sigur Rós heeft Guidje nooit echt iets gehad. Ja, de dvd Heima is prachtig en als hij de eerste paar tracks hoort van Takk… (vooral Glósóli) dan wordt Guidje erg gelukkig, maar een hele cd uitzitten krijgt ie niet voor elkaar. Dat is teveel gekke geluidjes, hoge stemmetjes en kunstzinnige IJslandse muzikale invloeden. Guidje gelooft niet dat Sigur Rós uit elkaar is, maar zanger Jónsi houdt zich wel al geruime tijd bezig met allerlei zijprojecten. Eerder was er al Riceboy Sleeps, een album dat hij samen met z'n vriend Alex Somers opnam, maar dat op weinig bijval in de pers kon rekenen. 'Slaapverwekkend' was nog de meest positieve reactie die Guidje indertijd las. Op Jónsi's solodebuut Go is liefje Somers ook aanwezig en dit keer kan de zanger op meer enthousiaste reacties rekenen. Het verschilt niet eens zo gek veel van stijl van een regulier Sigur Rós album, al lijkt het erop alsof Jónsi zich dit keer wat in heeft gehouden. Dat blijkt uit het aantal tracks (negen), de lengte van het album (slechts veertig minuten) en de gemiddelde lengte van de songs (geen maffe excessen van ruim acht minuten). Hoewel je wel nog even schrikt als Jónsi in het verder prachtige Tornado of Grow Till Tall bij de eerste de beste gelegenheid met z'n falsetstem de hoogte inschiet. Het lekkerste blijven toch fijne ritmische, bijna poppy songs als Boy Lilikoi, Around Us en Animal Arithmetic. Jónsi treedt in het kader van het STRP festival op woensdag 24 november op in het Eindhovense Muziekgebouw Frits Philips. Gaat dat zien. En horen.



LCD Soundsystem – This Is Happening

Volgens frontman James Murphy is This Is Happening het laatste album van LCD Soundsystem. Een slimme marketingtruc om dan nog zoveel mogelijk mensen naar de concerten te lokken? Misschien, maar Guidje is geneigd Murphy te geloven; de man heeft ooit es verklaard dat er bijna geen albums zijn die van begin tot eind goed zijn en hij vond dat ook van z'n (overigens ijzersterke) debuutplaat. Als een man met een collectie van – letterlijk – tienduizenden albums zoiets zegt, mag je daar wel enige waarde aan hechten. Het is misschien ook verstandig om de stekker uit LCD Soundsystem te trekken, want This Is Happening is wel een beetje minder dan bijvoorbeeld het titelloze debuut. Dat blijkt uit single Drunk Girls die het toch echt niet haalt bij klassiekers als Daft Punk Is Playing At My House en Tribulations en Pow Pow is een rechtstreekse bewerking van de briljante debuutsingle Losing My Edge (één van Guidje's favoriete songs aller tijden). Dat This Is Happening nog altijd op laaiend enthousiaste reacties kan rekenen (Pitchfork gaf het album een 9,2) zegt iets over de staat van dienst van Murphy, maar ook over de hoge kwaliteit van de andere tracks op het album, zoals Dance Yrself Clean, I Can Change en Home. Bovendien is LCD Soundsystem sowieso één van de weinige dance acts die een deuk in een pakje boter kan slaan in de nogal sektarisch ingestelde alternatieve rockscene. Ook dat zegt iets.

Ostia Antica, met op de tweede foto van boven de mozaïeken in het badhuis. Jammer van de schaduwen, maar dat heb je in deze tijd van het jaar. Onderaan een boom in de Villa Borghese in de avondschemering.

Ostia Antica is de oude havenstad van Rome. Ooit, in de Oudheid, lag de stad aan de kust en was het een welvarende stad. Nu is daar nog erg veel van over; Ostia Antica werd gesticht in de zevende eeuw voor Christus, maar de stad werd in de vierde eeuw na Christus verlaten toen de stroom van de Tiber veranderde. Als je nu bij Ostia Antica aan komt lopen, passeer je eerst de necropolis die zich, volgens goed Romeins gebruik, buiten de stadsmuren diende te bevinden en vervolgens loop je over een lange weg richting een splitsing van wegen: linksaf was de weg naar de kust, rechtsaf was de weg naar wat vroeger de oever van de Tiber was. De ruïnes zijn fascinerend; er is een goed bewaard theater, de latrines en het badhuis (met prachtig mozaïek) zijn in uitstekende staat en bij de splitsing van de wegen staan de restanten van een heuse taveerne (met de mooie naam Taberne Dei Pescivendoli; de Taveerne van de Visverkopers), inclusief bartafel. Het mooiste vindt Guidje echter de twee straten met bedrijven. Elk bedrijf heeft in een mozaïek op de vloer aangegeven waarin het bedrijf handelt: sommige bedrijven hebben enkel de naam van het bedrijf gemozaïekt, andere bedrijven hebben schepen afgebeeld (die zaten dus in de overzeese handel) of een olifant (handelde in ivoor). Ostia Antica moet in de oudheid een zeer welvarende stad zijn geweest en volgens kenners is de stad veel beter bewaard gebleven dan het veel bekendere Pompeii. Een aanrader en met je ov-kaart waarmee je onbeperkt in Rome kan reizen, kan je gratis naar Ostia Antica. Je bent er met de trein in ongeveer 25 minuten.







Terug in Rome ging Guidje richting de Galleria Borghese. Echt rustig was het er niet, dankzij een iets te luidruchtige schoolklas en door een – overigens wel heel mooie – tentoonstelling van Lucas Cranach de Oudere leken niet alle werken vertoond te worden, maar dat mocht de pret niet drukken. Het is en blijft een heel prettig museum. De volgende dag arriveerden Jos en Antonietta en dit keer stonden de meer geijkte dingen op het programma: allereerst het Forum Romanum. Soms zijn die Romeinen best praktisch ingesteld; je kan namelijk bij het Forum Romanum meteen ook een kaartje kopen voor het Colosseum (wil iedereen heen) en de Palatijn (dat is meer voor de fanatiekelingen) en als je slim bent, koop je dat kaartje bij een attractie waar het niet zo druk is (de Palatijn dus). Op het Forum Romanum worden nog steeds opgravingen gedaan, dus tussen de triomfbogen, tempels en theaters worden tot op de dag van vandaag nog nieuwe ontdekkingen gedaan (sterker nog, Guidje las net gisteren op nu.nl dat de Tempel van Venus en Roma op het forum na bijna twintig jaar restauratiewerkzaamheden was heropend). Oorspronkelijk was het forum de plaats waar winkeltjes en enkele tempels stonden, maar sinds de tweede eeuw voor Christus werd er op het forum vooral gebouwd ter meerdere eer en glorie van de Romeinen en hun overwinningen elders. Door de plunderingen van barbaren in de nadagen van het Romeinse rijk veranderde wat ooit de caput mundi (hoofdstad van de wereld) was in een campo vaccino (een koeienweide).











Over geijkte dingen gesproken. Het leek Jos, Antonietta en Guidje wel leuk om op zondagmorgen de pauselijke zegen te gaan halen bij Papa Ratzi. Jammer genoeg dacht Benedictus Nr. 16 er anders over; die zat in Spanje om aldaar de Sagrada Familia tot basiliek te benoemen. Blijft over een kerkdienst die op grote schermen op het plein voor de Sint Pieter live werd uitgezonden en een grote mensenmassa die toch wel graag een bezoek wilde brengen aan de grootste kerk ter wereld (want dat is de Sint Pieter officieel nog altijd, al schijnt er in Afrika een iets groter exemplaar te zijn. Officieel mag er geen grotere kerk dan de Sint Pieter zijn, maar voor de Afrikaanse afzetmarkt zal de katholieke kerk graag een uitzondering maken). Persoonlijk heeft Guidje er niet zoveel mee; ja, het is groot, het is gigantisch, maar hij heeft nu eenmaal niet zoveel met joekels van kerken (misschien moet ie de replica in Oudenbosch es uitproberen). Hetzelfde geldt eigenlijk ook een beetje voor het Colosseum. Het is gigantisch, maar er is verhoudingsgewijs meer te zien op het Forum Romanum of op de Palatijn. Foto's maken is lastig en Guidje voelt zich wel wat ongemakkelijk als ie verliefde stelletjes lachend ziet poseren voor een foto met op de achtergrond de arena. Dit is toch een plek waar tienduizenden mensen en dieren eeuwenlang op een gruwelijke wijze over de kling zijn gejaagd.







Oude beelden (of restanten ervan) op de Palatijn en in de Capitolijnse Musea. Op de onderste foto de wolf die volgens de overlevering de broers Remus en Romulus, stichters van Rome, gezoogd zou hebben. De twee kindjes zijn er omstreeks 1471 onder het beeld bij gezet (cadeautje van paus Sixtus IV),maar het beeld van de wolf zou uit de vijfde eeuw voor Christus stammen.

Okee, een beetje fout is het wel. Voor het Colosseum lopen allerlei types verkleed als gladiator rond waar je voor een paar euro mee op de foto kan. Die kleerkasten zullen Guidje worst wezen, maar één gladiatrix was wel erg komisch met haar koperen (of bronzen) bh. Daar wilde Guidje dan nog wel mee op de foto, maar zo gauw hij bij haar in de buurt kwam, begon ze te schreeuwen 'on your knees!' 'Hoho,' dacht Guidje nog, 'het is toch een gladiatrix, geen dominatrix?' Hij speelde het spelletje mee en ook al bleek het verval bij de gladiatrix van dichtbij al aardig te zijn toegeslagen (ze zag er van veraf beter uit), leek ze er wel lol in te hebben, totdat ze haar houten zwaard in Guidje's kruis probeerde steken. Hij weerde af en na afloop van het hele rollenspel zei ze nog iets dat hij nooit een vrouw haar zwaard tussen z'n benen moet laten steken (nee inderdaad, de volgende keer als ie een gladiatrix met een zwaard tegenkomt, zal ie beter opletten). Omdat ook nog het Palatijn voor Jos en Antonietta iets teveel cultuur betekende en ze liever een scootertocht gingen houden (en Guidje in combinatie met welk gemotoriseerd verkeer dan ook een gevaar op de weg is), besloot Guidje de oude heuvel waar de paleizen van de Romeinse keizers zich bevonden in z'n eentje te bezoeken. Kon ie daarna ook nog mooi een kijkje nemen bij de Capitolijnse musea.







Het olifantje van Bernini is een beroemd beeld, op een pleintje links achter het Pantheon. Officieel heet het olifantje In Pulcino Della Minerva, een verwijzing naar de gotische kerk, de Santa Maria Sopra Minerva, waar het vlak bij staat. Het staat er al sinds 1667 en was een eerbetoon aan paus Alexander VII; olifanten werden gezien als een symbool van wijsheid. Bovendien waren ze monogaam en vooral dat laatste was een eigenschap die de katholieke kerk wel aansprak (al had die joekel van een obelisk op z'n rug nou weer niet gehoeven). Het Pantheon wordt gezien als hét gebouw uit de Oudheid dat vandaag de dag nog in de beste staat verkeert. Dat heeft het gebouw te danken aan het feit dat het in 608 als kerk in gebruik werd genomen, zodat nooit iemand het heeft gedurfd het af te breken (zoals bijvoorbeeld met het Colosseum, dat overigens in de negentiende eeuw als kerk werd gewijd, is gebeurd). Wat overigens niet wil zeggen dat het wel degelijk door de jaren heen is beschadigd. Maar wat er nu nog van staat is indrukwekkend; volledig opgebouwd volgens de regels van Vitruvius (zie ook Bramante's Tempietto) en naar verluidt ontworpen door keizer Hadrianus spreekt het nog altijd tot de verbeelding. Al was het maar vanwege de oculus van negen meter doorsnee, die de link tussen de tempel en de hemel symboliseerde (maar op een regenachtige dag als vandaag is de vloer recht onder de oculus netjes afgezet).

Tegen het einde van de middag is het droog geworden. Als het gaat schemeren, staat Guidje op de linkeroever van de Tiber. Aan de andere kant ziet hij zwermen vogels naar een slaapplek voor de nacht zoeken. Dat doen ze met veel lawaai en de vliegbewegingen zorgen voor een prachtig schouwspel.

Het Protestants Kerkhof, met op de achtergrond de protserige piramide van Caio Cestio.

Het was een heerlijk weekje in Rome. Terwijl in Nederland het weer grauw, grauw en grauw moet zijn geweest, had Guidje in de Eeuwige Stad viereneenhalve dag een strakblauwe lucht en anderhalve dag regen (waarbij het wel af en toe met bakken uit de hemel kwam). Dat begin november een goed moment leek om naar Rome te komen, leken ook andere toeristen zich gerealiseerd te hebben. Guidje was al eens eerder in november in Rome geweest maar hij kan zich niet herinneren dat het toen zo loeidruk was (het weer was toen ook een stuk slechter). Nu was het schokkend om de mensenmassa bij alleen de Trevifontein al te zien; je kon er over de koppen lopen en dan was het niet eens het hoogseizoen. Natuurlijk ligt het eraan welke bezienswaardigheden je bezoekt. Guidje begon zijn bezoek bij het Protestants Kerkhof, een begraafplaats die in de volksmond die benaming heeft gekregen, maar officieel het Cimitero Acattolico heet en niet alleen protestanten, maar ook mensen met een andere religie werden (en worden) er begraven. Toen de begraafplaats pas was geopend, werden de stoffelijke overschotten vaak snel in het donker begraven, bang dat ze door fundamentalistische rooms-katholieken geroofd zouden worden. Dat gebeurt nu niet meer. Het kerkhof ligt vlak achter de piramide van Caio Cestio, het grafmonument van een Romein met grootheidswaanzin die geobsedeerd was door Egypte. Grappig: tot ver in de Middeleeuwen werden piramides nagetekend aan de hand van dit protserige nepgeval. Simpelweg omdat kunstenaars in die tijd niet in Egypte kwamen. Omdat deze piramide niet helemaal correct is gebouwd (hij is te spits) staan op veel oude afbeeldingen dan ook piramides in verkeerde verhoudingen.



De Bocca Della Verità, vlak voor de Santa Maria in Cosmedin.

Verder ging Guidje de eerste dag van de vakantie naar de Santa Maria in Cosmedin, één van de vele stokoude kerkjes die Rome telt. Voor de kerk hangt de Bocca Della Verità, een gigantisch beeld waar in vroeger tijd iemand z'n hand in moest steken (het is ook bekend uit de film Roman Holiday) en als je had gelogen, dan werd die eraf gebeten (natuurlijk is het een legende, maar in de Middeleeuwen schijnt er nog wel eens een beul met een hakbijl achter te hebben gestaan die het 'lot' een handje hielp). Dat gebeurt nu niet meer, maar menig toerist steekt toch aarzelend de hand in de mond om daar een foto van te laten maken. Dat vond Guidje toch iets te cheesy, dus hij maakte liever van enkel het beeld een foto. Wel komisch dat net op dat moment twee mannen in de deuropening naast het beeld met elkaar stonden te kletsen. 's Middags ging Guidje naar de Bed & Breakfast waar hij de eerste dagen zou bivakkeren. Bij een Italiaanse dame van middelbare leeftijd die een appartement niet ver van het centrum als een klein hostel had ingericht. Een joekel van een kamer, maar de gastdame zelf had zich der mate laten opfluffen dat Guidje een beetje bang voor 'r werd. Ze leek nogal gecharmeerd van 'm, dus hij wilde voor de zekerheid z'n kamerdeur barricaderen; stel je voor dat ze 's nachts binnenkomt (al geeft ze vermoedelijk licht in het donker). Enfin, ze was erg vriendelijk, maar sprak enkel Italiaans en geen woord, maar dan ook geen woord Engels. Ach, als je aandachtig luistert, komt de boodschap toch wel over.











Van boven naar beneden: de Spaanse trappen, volledig en met de balustrade bovenaan de trappen, de Galleria Borghese en de gigantische Fontani dei Quattro Fiumi op het Piazza Navona, ontworpen door Gian Lorenzo Bernini.

De volgende morgen ging Guidje al vroeg naar de Spaanse trappen die – anders dan als je er later in de dag heen gaat – nog niet vol zaten met toeristen. Vervolgens ging hij haar de Galleria Borghese, één van de mooiste musea die Guidje kent. Het ligt midden in de Villa Borghese en heeft een geweldige collectie met schilderijen van Caravaggio, Cranach de Oudere, Correggio en Rubens en meerdere beeldhouwwerken van Gian Lorenzo Bernini (het allermooiste vindt Guidje het beeld de Pluto en Proserpine), eind zestiende, begin zeventiende eeuw vakkundig bij elkaar gespaard (en geroofd) door de mecenas Scipione Borghese. De collectie had nog een stuk mooier kunnen zijn, ware het niet dat Napoleon een paar werken ook wel aardig vond; die zijn nu in het Louvre te bezichtigen. Bezoekers worden elke twee uur in groepjes binnen gelaten en helaas was de tweede lichting van 11.00 uur al uitverkocht, dus Guidje haalde alvast een kaartje voor de volgende dag, 17.00 uur. Vervolgens had hij een route uitgepland langs het Piazza Navona en de Santa Maria dell'Anima, de kerk voor de Duitsers in Rome, maar ook de kerk waar het grafmonument voor paus Adrianus VI staat; onze Nederlandse claim to fame als het op pausen aankomt, ook al was ie slechts anderhalf jaar paus (in 1522 en 1523) en was hij niet geliefd bij de bevolking. Misschien is dat de reden dat tot de verkiezing van Johannes Paulus II er eeuwenlang geen niet-Italiaan paus meer is geweest.









De botanische tuinen van Rome. De officiële benaming is Orto Botanico dell'Università di Roma "La Sapienza."

Daarna nam Guidje de overstap naar de Janiculum, aan de westkant van de Tiber. Het is een wat minder toeristisch gebied, maar waar de prachtige botanische tuinen liggen. Een mooi rustpunt in een nogal drukke stad (Italianen zijn toch een enorm ADHD-volkje) met een heus bamboewoud, een Japanse siertuin en een paar bijzondere palmbomen. De Janiculum is echter ook de locatie van één van de mooiste bouwwerken van de hoog-renaissance: het Tempietto van Donato Bramante. Het staat bovenop de heuvel, op de binnenplaats van de San Pietro in Montorio, en de verhoudingen zijn perfect en volledig volgens de Gulden Snede zoals die in de Oudheid is opgesteld door Vitruvius. Een Amerikaanse jongen die in een hoek van de binnenplaats wat schetsen aan het maken was, was hevig ontroerd bij het zien van het tempeltje en vertrouwde een reisgenootje toe dat de Tempietto dé reden was geweest om naar Rome te komen. Het is een hele klim om er te komen, maar het is de moeite zeker waard. Het is dan een kleine moeite om door te lopen naar Trastevere, de volkse buurt van Rome. Een tip voor als je ooit naar Rome gaat: de leukste (en goedkoopste) eettentjes vind je in deze buurt. Pak de tram naar Trastevere, zoek een leuk smal zijstraatje op en je kan voor een habbekrats heerlijk eten. Nu was Guidje er iets te vroeg om er uit eten te gaan, maar wel kon ie nog een kijkje nemen bij de Santa Maria in Trastevere.











Het Tempietto van Donato Bramante, algemeen beschouwd als het mooiste bouwwerk uit de hoog-renaissance. Onderaan het plafond van het tempeltje (dat je toch niet vaak op foto's ziet).

De reisgids beloofde een sjiekdefriemel internetcafé, maar dat bleek - Guidje had het kunnen weten - onvindbaar. Of nouja, het bestond gewoon niet meer. Op dezelfde lokatie bevindt zich nu een sjiekdefriemel euh... bioscoopcomplex. Ai. Hoe moet het nu met z'n internetverslaving? Nouja, wachten tot ie een andere internetstek tegenkwam. Dat duurde ff en hij weet ook niet of ie hier sowieso foto's kan uploaden, dus die houden jullie nog tegoed (er zitten wel wat stoere exemplaren bij) maar soit, hij kan internetten (is ie meteen ook weer op de hoogte van alle strubbelingen bij de bieb, lol). Voor de rest heeft ie al heerlijke dagen gehad in Rome (Guidje vliegt pas dinsdagmiddag terug, dus hij heeft nog een dag): twintig graden, een strakblauwe lucht, volop zon, ja, hij heeft al een aardig kleurtje gekregen. Vervolgens elke avond uit eten in leuke (en spotgoedkope) eettentjes in Trastevere en mja, dan wordt het nog verdomd vervelend om dinsdagmiddag weer terug naar dat druilerige en regenachtige Nederland te moeten. Dat leken de weergoden zich ook te realiseren; pardoes begon het vanavond rond 18.00 uur ineens te gieten. Damn. Inmiddels is het alweer droog, dus Guidje klaagt niet. Morgen gaat ie nog naar het Pantheon en gaat ie even een poging doen tot shoppen en dan vliegt ie dinsdag weer terug naar Ollanda.

Morgenochtend vertrekt Guidje voor een weekje naar Rome. Het is z'n tweede bezoek aan de Eeuwige Stad (na een zeer geslaagd weekje in november 2004), maar heej, het is Rome! Dan kan je er best meerdere keren naartoe. Guidje is de eerste paar dagen helemaal alleen, maar vanaf zaterdag zijn medequizzers Jos en Antonietta ook aanwezig (om een heus Romeins bacchanaal aan te richten), dus alle niet ál te toeristische (ahum) dingen staan de eerste paar dagen op het programma. Dat wil zeggen: Ostia Antica, de Janiculum, de Galleria Borghese (heeft Guidje heel veel zin in), de/het Tempietto van Bramante, de Botanische tuinen en het Protestants kerkhof (ja, er moet een begraafplaats in) en een hele stortvloed aan kerken en kerkjes. Hij probeert vrijdagavond ergens te internetten en dan ook foto's hier te plaatsen. Volgens z'n reisgids zou Rome namelijk over een sjiekdefriemel internetcafé beschikken (maar een andere reisgids beloofde 'm in Stockholm nog een stoere internetstek en die heeft ie nooit kunnen vinden). De foto's boven en onder dit blog maakte Guidje overigens toen hij zondagmiddag vanuit Strijp-R naar huis fietste. De kleuren van de bladeren en de val van het licht zijn in deze tijd van het jaar echt geweldig, dus hij kon het niet laten deze boom met op de achtergrond twee oude fabriekstorens te fotograferen. En toen ie verder fietste zag ie ook nog es twee hijskranen die mooi in elkaar vervlecht leken.

Tot slot, voor wie Guidje mist op hyves (kan ie zich niet voorstellen), hij heeft gisteren z'n account opgeheven, als daad van verzet tegen de overname van hyves door de Telegraaf Media Groep. Goed, het is een daad van verzet in de categorie 'do ist der Bahnhof,' maar het voelde wel lekker toen ie een reden op moest geven en hij kon typen 'omdat hyves is overgenomen door de Telegraaf Media Groep.'

Bank van hergebruikt hout. Zit ook prima.

Vandaag was de laatste dag van de Dutch Design Week. Nog een laatste kans om wat hoogstaand design op te snuiven. In de voorgaande jaren kwam het er nooit van; meestal was Guidje met de zwemclub in Sheffield ten tijde van het hele gebeuren en in de dagen voor en na die reis was ie wel druk met andere zaken. Nu gaat het wat ver om te zeggen dat Guidje een enorme designkenner is, maar vermoedelijk weet ie er zo stiekem toch best veel vanaf. Omdat het aantal locaties in de stad waar de Dutch Design Week elk jaar wordt gehouden schier oneindig lijkt (en het worden er ook elk jaar weer meer), koos Guidje om dan maar te gaan kijken bij de meest toonaangevende van allemaal: Piet Hein Eek. Deels omdat ter gelegenheid van de Dutch Design Week de jongens van Freitag ook een expositie(tje) hadden (Guidje heeft wel wat tassen van dat merk, een dure hobby) en deels omdat Eek natuurlijk wel überhip is. Voor wie het niet weet: Eek gebruikt oud hout om allerhande meubelen van te maken. Stoelen, tafels, banken, bedden, kasten, alles kan (en alles wordt dan ook gemaakt). Sinds enige tijd heeft Eek een paar geweldige oude fabriekspanden op Strijp-R onder z'n hoede genomen en die deden nu dan ook uitstekend dienst als tentoonstellingsruimte. Want leuk al dat hergebruikt oud afval, het wordt nog leuker als dat vervolgens wordt geëxposeerd in enkele aftandse fabriekshallen; de omgeving is een belangrijk deel van de attractie.

Fotomomenten te over; de houten driezitsbank in een ruimte waar verder foto's hingen van Norbert van Onna (die enkele erg mooie fotoboeken over Eindhoven heeft gemaakt), een bank van hergebruikt hout met een fijne verscheidenheid aan diverse kleuren kussentjes, een stokoud fietsje, waarbij Guidje zich bij het maken van de foto (losjes) heeft laten inspireren door deze foto van de Amerikaanse fotograaf William Eggleston (het hangt in het MoMA in New York), uiteraard de ruimte waar Freitag een bescheiden tentoonstelling (met o.a. het eerste prototype van de Freitag tas) had ingericht en last but not least een nogal merkwaardige hal waarbij allerlei fietsen aan het plafond hingen. Erg stoer allemaal en het was ook nog eens loeidruk, dus met Guidje's obsessie van geen-mensen-op-de-foto moest hij af en toe enige tijd wachten voor ie eindelijk een mooie foto kon maken. Of een poging daartoe. Nogmaals, het gebouw zelf is ook een belangrijk deel van de attractie, dus eenmaal buiten maakte hij nog wat foto's van het pand in verval. Twee stellen van middelbare leeftijd wilden net voorbij lopen terwijl Guidje een foto maakte. Een van de mannen hield in, maar Guidje gebaarde dat ze door konden lopen. De man maakte nog de dodelijk grappige opmerking: 'ach ja, de schoonheid van verval.'

'Concerts are rubbish when nobody shows up.' Aldus zanger Neil Hannon van The Divine Comedy die zo ooit op Haldern aankondigde dat ie binnenkort terugkwam voor een optreden en iedereen opriep om te komen. Voor zover je er vanuit mag gaan dat het gespuis dat vandaag in het Westelijk Havengebied van Amsterdam demonstreerde kan denken, zou het ineens zo kunnen zijn dat ze iets soortgelijks door het hoofd is geschoten: 'demonstrations are rubbish when nobody shows up.' Nouja, nóbody. De halve vaderlandse pers was uitgevaren om deze pro-Wilders demonstratie te gaan verslaan. Want tja, het gaat wel om De Grote Geblondeerde Leider, onze officieuze premier en dat er malloten uit het buitenland worden ingevlogen om voor hem, pardon, Hem te demonstreren, daar moet wel een contingent van journalisten naar toe. Het klonk op het journaal op de radio anders erg sneu: 'er zijn veel meer journalisten dan demonstranten aanwezig.' Dat geeft toch te denken. Blijkbaar is het adagium bij de gemiddelde scribent toch nog altijd 'krek, het gaat over Wilders, we rukken maar weer eens en masse uit.' Elders in de stad was een tegendemonstratie waar 'enkele honderden' mensen op af waren gekomen. Okee, ook niet veel, maar Guidje heeft zo'n vermoeden dat bij die demonstratie minder pers aanwezig was.

Wat voor een demonstratie zou die in het Westelijk Havengebied zijn geweest als er geen pers was gekomen? Vermoedelijk toch niet meer dan een sketch uit Koefnoen of Draadstaal; drie of vier wat verdwaasd voor zich uitkijkende amoebes op een winderig haventerrein die met een paar spandoeken wat stonden te roepen. Sneu. Nu kreeg dit volk toch weer net even wat meer aandacht dan ze verdienden. Als Guidje vandaag een persbericht uit doet gaan dat ie gaat demonstreren tegen euh... laat ie es iets idioots noemen... dat de aarde ronde is: er komt geen hond van de pers. Of dat hij vindt dat de directeur van de Bibliotheek Eindhoven weg moet: er zal niemand komen. Of dat ie tegen Wilders is: er zal ook niemand komen. Merkwaardig. Overigens was De Grote Geblondeerde Leider er wel als de kippen bij om te ontkennen dat ie iets met deze club te maken heeft. Daar komt ie wat Guidje betreft toch iets te makkelijk mee weg. Als Guidje in de Tweede Kamer had gezeten voor willekeurig welke linkse partij dan ook, dan had ie er alles aan gedaan om Wilders aan dit internationale extreem-rechtse gespuis te linken. Van 'ja, u kunt wel zeggen dat u er niets mee te maken wil hebben, maar dit zijn wel degelijk uw aanhangers.' Poets wederpoets, niet waar?

Wat dat betreft verlang je als linkse rakker wel naar het type straatvechter dat bij D66 of de PvdA of GroenLinks of de SP es stevig weerwoord biedt aan al de stupide oneliners die Herr Wilders telkens weer debiteert. Gewoon, één fractielid dat telkens die gestoorde gladiool van repliek dient. Halsema is te braaf, Cohen te bang, Pechtold te netjes. Dat als Wilders zegt 'dat dit het meest rechtse kabinet ooit is,' iemand naar voren loopt en in de interruptiemicrofoon zegt 'inderdaad, dit is het meest rechtse kabinet ooit. Het is een extreem-rechts fascistoïde bruinhemdenkabinet. By the way, wanneer laat u uw snor staan? U weet wel, zo'n klein zwart snorretje?' Maar helaas, de linkse politici in de Tweede Kamer laten alle stront van het rechtse gespuis gelaten over zich heen komen en zitten te bibberen als konijntjes die in de koplampen van een auto kijken. Kom op jongens, wat is er gebeurd met je idealen? Je vertegenwoordigt ook Guidje en hij verwacht van jullie dat er bij elke gelegenheid dat Herr Wilders van zich doet spreken, er een snerende oneliner tegenaan wordt gegooid. En aangezien je als volksvertegenwoordiger in de Tweede Kamer mag zeggen wat je wilt, zou Guidje denken: maak er dan ook gebrúik van.

Vooralsnog is het behelpen. Guidje troost zich met de Dichter des Vaderlands. Die deze week van zich deed spreken met een heus hekeldicht. Het is aan dovemansoren gericht. De mensen die op De Grote Geblondeerde Leider stemmen zijn of compleet geschift, of ze kunnen niet lezen, of ze zijn achterbaks (en vermoedelijk alledrie). Maar leuk is het wel.