guidBlog
http://www.guidje.nl/blog/index.php
Verhuizing
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry111023-210550
Wordpress account, een prachtige nieuwbouwwoning, die er dan weer wel erg flashy uitziet. Dit blog wordt niet meer geüp-date, dus past allen uw bookmarks aan.]]>Anti-spamtips
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry111022-111152
Jessie's meisje
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry111021-141936
Een van de leukste platen van de jaren tachtig ontdekte Guidje pas recent. Voor z'n almaar uitdijende collectie nummers op z'n iPod heeft ie al een tijdje een map Aussies: artiesten of bands van Australische afkomst. Feest natuurlijk, met fijne all time favourites als AC/DC, Midnight Oil, The Easybeats en Men At Work en recentere succesvolle bands als Cloud Control, Empire Of The Sun en Tame Impala. Van Rick Springfield wist Guidje wel dat ie Australisch is, maar hij kende het liedje Jessie's Girl vooralsnog niet. Nu is het een favoriet. Het is uiterst catchy powerpop, de synthesizer riff halverwege móet een inspiratiebron voor Jump van Van Halen zijn geweest en het heeft ook nog eens een grappig thema: de hoofdpersoon uit het liedje heeft een vriend (Jessie) en ze zijn altijd goed bevriend geweest, maar recentelijk is er iets veranderd: Jessie heeft een vriendinnetje gekregen, de ik-persoon ziet het met lede ogen aan en vraagt zich af 'wat heeft hij dat ik niet heb?' Want hij vindt zichzelf toch cool en grappig, iets dat 'Jessie's girl' maar niet in lijkt te willen zien. In het echt heette Jessie Gary en de 'girl' in kwestie zou het nooit hebben geweten dat zij hier bezongen werd. In Nederland heeft het plaatje niet eens de Top 40 gehaald, maar in de Verenigde Staten wisten ze dit meesterwerkje van Springfield wel op waarde te schatten; het stond twee weken bovenaan de Billboard Hot 100. Het zal meespelen dat de zanger al een aantal jaren de rol van Dr. Noah Drake in General Hospital vertolkte, iets dat ook prominent op het single hoesje staat vermeld. Wat wel heel freaky is, is dat Springfield ook een liedje heeft geschreven met als titel Guidje's exacte geboortedatum. En hoeveel liedjes kan je bedenken met een titel die bestaat uit een datum?]]>Lulu
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry111014-200139
Kijk, het is natuurlijk lachen gieren brullen om die verschrikkelijke plaat van SuperHeavy, maar er waren vooraf in elk geval geen verwachtingen, simpelweg omdat geen enkele muziekjournalist zich kon voorstellen hoe zo'n samenwerking in hemelsnaam moest klinken. Als Guidje een collega moet geloven zitten metalliefhebbers op internetfora zich al maanden te verkneukelen over de samenwerking tussen Metallica en Lou Reed. Ja, dat leest u goed, een samenwerking tussen Lou Reed en Metallica. En dat verkneukelen doen ze omdat álles wat er tot nu toe is uitgelekt werkelijk afgrijselijk moet zijn. Wat zou dat met een band doen? Dat je weet dat je iets hebt gemaakt, in dit geval zelfs een dubbel-cd van ruim tachtig minuten, waarvan iedereen nu al onder de bank ligt van het lachen? En níet omdat het goed is. Lou Reed en Metallica. Tja, het is natuurlijk wel vergane glorie. Lou Reed was ooit de belichaming van seks & drugs & rock 'n roll, grootverbruiker van zo'n beetje alle troep die er te krijgen is, maar heeft sinds ie helemaal clean is niks fatsoenlijks meer uitgebracht. Reed houdt zich tegenwoordig dan ook liever bezig met yoga, tai-chi en groene thee. En liefjes tegen levenspartner Laurie 'O Superman' Anderson praten. In interviews blijft het de grootst mogelijke eikel, iemand die door alle journalisten wordt uitgekotst. En dan Metallica, de groep die niet meer serieus te nemen is nadat de documentaire Some Kind Of Monster is uitgebracht. In die film laat de groep zich van z'n meest kwetsbare kant zien. Daar is op zich niks mis mee, maar het is wel wat potsierlijk als er een peperdure psycholoog aan te pas moet komen om alle ego's binnen de band weer door één deur te krijgen. Guidje denkt dan 'jongens, je hóeft niet door te gaan met Metallica. Je mag er ook mee stoppen.' Bij Pitchfork hebben ze alvast veel lol, getuige dit artikel over twee teasers die zijn gemaakt ter promotie van – schrik niet – Lulu. Ja echt, zo heet deze samenwerking. Het zijn vreemde tijden.]]>Kort en nieuw 13
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry111013-125247
Roosbeef – Omdat Ik Dat Wil
Zingende vrouwen, deel 1. Hoewel. Want Roosbeef is dan de trotse winnaar van de Grote Prijs in de categorie singer-songwriter in 2005, het is toch ook vooral de naam van de band van frontvrouw Roos Rebergen. Ten tijde van debuutalbum Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten (door gemakzuchtige muziekjournalisten afgekort tot ZWWJHAMNMJP) was alles nog leuk aan Roosbeef: de muziek was spannend, de teksten waren geestig maar als klap op de vuurpijl was er die zang van Rebergen waar tot aan NRC Handelsblad aan toe over werd geschreven: kan ze eigenlijk wel zingen? Nu is er Omdat Ik Dat Wil en lijkt de fut uit te zijn. De teksten zijn minder spitsvondig (zo'n mooie zinsnede als 'geen loverboy wil me hebben al leg ik er zelf een gouden ketting bij' ontbreekt), de muziek is monotoner geworden met weinig tempowisselingen en het lijkt erop of Rebergen 'normaler' is gaan zingen. Over het hele album ligt een soort grauwsluier, iets dat aan de veel te nette productie is te wijten. Enkele liedjes zijn nog zeker de moeite waard, Iets Teveel Wij(n), Pulpo, albumopener Twijfelaar en Hersens (een iets minder broertje van Volle Magen, het mysterieuze liedje op de voorganger) in het bijzonder, maar Omdat Ik Dat Wil valt voor de rest nogal tegen. Waar zijn liedjes van het kaliber Onder Invloed, Jongen Gaat Het Leger In, Alles Draait of Boerderij (deel 1 én 2)? Het is jammer, omdat het debuut Guidje dierbaar was en hij het pardoes uitriep tot zijn favoriete plaat van 2009. Misschien had het met de tijd te maken. Het was op het persoonlijk vlak een beroerd jaar en wellicht had Guidje gewoon behoefte aan meisjes die niet al te zuiver geestige teksten zingen. Maar het kan ook zijn dat de gimmick gewoon is uitgewerkt.
Brooke Fraser – Flags
Zingende vrouwen, deel 2. In Nieuw-Zeeland heeft Brooke Fraser al twee albums uitgebracht met songteksten waarin Frasers christelijke geloof een belangrijke rol speelt. Maar als ambitieuze zangeres wil je wel wat meer en dus is Fraser naar Los Angeles getrokken en heeft daar Flags opgenomen. En – misschien belangrijker – het geloof speelt niet meer zo'n centrale rol in haar songteksten. Het legt haar vooralsnog geen windeieren; eerste single Something In The Water is op zowel Radio 2 als 3FM een grote hit (oftewel, muziek waarvan je moeder zegt 'he ja, dit klinkt wel leuk'). Het is een leuk deuntje dat zo nietszeggend is dat je er onmogelijk aanstoot aan kan nemen (of het moet die nietszeggendheid zijn), maar dat wel weer zo verslavend is dat je het na een tijdje niet meer uit je hoofd krijgt. Het maakte nieuwsgierig naar het album Flags en dat is een verrassend leuk album, met een paar liedjes die goed zouden kunnen fungeren als toekomstige singles (Coachella, Betty), een enkel vullertje dat echt helemaal nergens over gaat (Jack Kerouac) en een sfeervol duet met Aqualung (Who Are We Fooling). Het is nergens echt hemelbestormend, maar ook niet tenenkrommend slecht. Muzikaal bivakkeert ze dan ook ergens halverwege Sarah McLachlan en Sara Bareilles, dus Fraser kan je met een gerust hart scharen onder veilige maar altijd goede singer-songwriters. En die christelijke boodschap? Die komt sporadisch nog voorbij, getuige songtitels als Orphans, Kingdoms en Crows +Locusts.
Laura Marling – A Creature I Don't Know
Zingende vrouwen, deel 3. Van een heel andere orde dan Brooke Fraser, deze Britse folkzangeres die meer en meer wordt gezien als 'de nieuwe Joni Mitchell.' Ze is pas 21 jaar, was al één van de leden van die fijne folkgroep Noah And The Whale en maakte vorig jaar indruk met haar tweede album I Speak Because I Can (een album dat recentelijk Ryan Adams nog inspireerde bij het maken van zijn nieuwste album) dat dan ook prominent in Guidje's eindlijstje voor 2010 terechtkwam. Toen meldde een overambitieuze Marling nog dat de opvolger van dat album begin dit jaar uit zou komen, maar het heeft toch tot september geduurd voordat A Creature I Don't Know af was. Het is een intrigerend album geworden, nog iets merkwaardiger dan de directe voorganger. Marling heeft een heel onderkoelde zang, waardoor ze in eerste instantie nogal een afstandelijke indruk wekt. Dat kan niet de bedoeling zijn, want ze is een perfectionist die erg sterke songs schrijft die langzaam onder je huid kruipen en je weten te verrassen. Op I Speak Because I Can verraste ze nog met een song als Alpha Shallows, dit keer is het pièce de resistance The Beast, een epische en spannende song van ruim vijfeneenhalve minuut die rustig begint, maar uitbarst in een bijna rocktrack met heerlijk doffe, loeiharde drums. En constant die onderkoelde, ietwat afstandelijke zang van Marling. Alleen The Beast maakt het album al de moeite waard en doordat het zo briljant is, valt de rest er bijna bij in het niet. In de track die erop volgt, Night After Night, klinkt de zangeres ineens als een veel te lief meisje en irriteert ze zelfs een beetje. En ze fascineert. Een album op verliefd te worden en helemaal door geïntrigeerd te raken.
Wolf Gang – Suego Faults
Niet te verwarren met Odd Future Wolf Gang Kill Them All, dat zooitje ongeregeld onder leiding van homofoob Tyler, The Creator, de hiphophype van begin dit jaar. Wolf Gang is de band van zanger Max McElligott en zijn muziek wordt gerekend tot de symfonische rock. Of progrock. In beide gevallen zou Guidje het opvatten als een belediging want de muziek van Wolf Gang is op sommige momenten weliswaar wat bombastisch, maar nergens op Suego Faults wordt er ge-egotript met nodeloos ingewikkelde songstructuren of tracks van meer dan tien minuten. Nee, Wolf Gang maakt nogal theatrale popmuziek; alleen in het prachtig vormgegeven cd-boekje (ach jongens, wie leest die dingen tegenwoordig nog?) al wordt er naar hartenlust verkleed. Muzikaal kan je Wolf Gang rangschikken in hetzelfde rijtje als Empire Of The Sun, MGMT en The Polyphonic Spree waarbij het muzikale palet soms wordt uitgebreid tot euh... Mika. Suego Faults is dan ook geproduceerd door Dave Fridmann (The Flaming Lips, Mercury Rev, MGMT). En het fijne is dat Wolf Gang z'n beperkingen kent; dit debuut kent slechts tien tracks met daarop een paar waanzinnig mooie songs (The King And All Of His Man, Lions In Cages, Back To Back, Dancing With The Devil) en de onwaarschijnlijk fijne titeltrack. Alleen Midnight Dancers is een beetje suffig. En o ja, ook al zo sympathiek: de band bestaat verder uit ex-leden van bands als The Rakes en Ghosts, one hit wonders van het vorig decennium; ze zijn toch nog goed terecht gekomen. De ervaring leert dat er in Nederland nauwelijks een markt is voor dit soort theatrale muziek en het optreden op Lowlands was weliswaar goed, maar niet memorabel. Echter, volgende maand staat Wolf Gang op London Calling. Gaat dat zien.
Avalanche City – Our New Life Above The Ground
Het is een raadsel hoe Avalanche City het voor elkaar heeft gekregen een Nederlandse radiohit te scoren met Love Love Love. Het album Our New Life Above The Ground is enkel in thuisland Nieuw-Zeeland te verkrijgen en het is nu niet bepaald dat de groep Nederland op het moment plat toert ter promotie van dat leuke album. Het is sowieso wonderbaarlijk hoeveel Nieuw-Zeelandse bands en artiesten (The Naked and Famous, Kids Of 88, Brooke Fraser) het momenteel goed doen. Toen Guidje wat research deed naar Kids Of 88 kwam ie erachter dat het land een eigen stand heeft gehad op de laatste editie van SXSW en vermoedelijk stond die tent naast die van Nederland (de vertegenwoordigers van beide landen zitten in de Verenigde Naties immers ook naast elkaar) en was er wat geluidsoverlast. Goed. Het verhaal van Avalanche City is bijzonder: zanger Dave Baxter neemt een album op, zet het voor de aardigheid gratis op internet, wordt meer dan tienduizend keer gedownload, waarna hij denkt 'hmm, laat ik er maar es geld voor gaan vragen' en een live band formeert. Een internationale release is onvindbaar en Guidje had net een bestelling geplaatst bij de lokale platenboer (levertijd: vier weken) toen Stefan 'm later die dag mailde: ik heb het album op mp3, wil je het hebben? Ja, graag! Is Our New Life Above The Ground nu zó bijzonder? Nouja, het is vooral het juiste album op het juiste moment. Folkmuziek beleeft de zoveelste revival en Avalanche City zit handig in hetzelfde hoekje als Mumford And Sons. Natuurlijk, Love Love Love is een heel fijn liedje en andere tracks als Ends In The Ocean, The Streets en The Silence doen er echt niet voor onder. Maar het is ook een album dat zo catchy is dat het je na een aantal draaibeurten toch gaat vervelen.]]>Tien punten
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry111007-133728
Eigenlijk beperkt Guidje zich het liefst tot één keer quizzen in de week, op de vaste stek in De Wildeman. Maar als zo'n beetje de volledige harde kern van díe quiz ook opduikt op donderdagavond in Carrousel, dan wil ook hij zich daar wel eens vertonen. En dus quizt Guidje af en toe mee bij een team met expats, al bestaat het team wel vrijwel volledig uit dames. De eerste keer vroeg een vlotte Indiase nog of dat een probleem was, maar opgroeiend in een gezin met twee oudere zussen kon ie haar verzekeren: Guidje is wel wat gewend. Inmiddels schuift Guidje dus zo af en toe aan, zo ook gisteravond. In De Wildeman is z'n teampje D-Generation in bloedvorm (dat wil zeggen: zes overwinningen op rij), in de Carrousel zijn de vragen wat anders en dat is natuurlijk wel wennen. Wat de Carrousel echter ook heeft, is een audioronde en juist voor die ronde was Guidje door dit team geadopteerd. Van Diederick (vaste speler in de Carrousel) had ie al gehoord dat de audioronde daar veel makkelijker is dan die in De Wildeman, dus tien punten scoren mag geen problemen opleveren (overigens haalde D-Generation afgelopen dinsdag ook tien punten toen Guidje - ahum - Anita Meyers Het Spijt Me herkende), maar tóch is het uiteindelijk wel heel leuk. Jammer van een enkele foute gok in de andere rondes (Guidje dacht dat ze enkel in De Wildeman een Rihanna-obsessie hadden), maar Five Non Blondes werd wel vierde, op maar enkele punten van de winnaars. Zoals Guidje na afloop concludeerde: dit team heeft potentie.]]>Kamervragen
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry111005-210225
een artikel op de site van villamedia. Het korte artikeltje is al grappig, maar wie nog meer wil lachen, pakt gewoon de brief van het ministerie er bij. Guidje constateerde enkele erg prettige steken onder water, zoals, "het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap volgt de wederwaardigheden en faits divers rond de spreiding van aandelenbezit in het particuliere bedrijfsleven niet op de voet. Dat draagt bij aan een zo gering mogelijke bestuurlijke drukte, beperkte bureaucratische lasten en een optimale focus op de kerntaken van het departement" en even later, als Van Bijsterveldt verwijst naar NRC-columnisten J.L. Heldring en Henk Hofland en Bosma's vroegere beroep, "een voorbeeld dus voor elke journalist, zelfs als deze parlementariër is geworden." Lees en geniet. En denk mee: wat een tijdsverspilling om hier vragen over te stellen. Maar ja, het is toch voor de bühne he.]]>Puntloos
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry111003-223521
De leukste BBC Quiz is nog altijd Eggheads, maar de afgelopen maanden heeft die quiz er wel een goede concurrent erbij gekregen: Pointless. Elke avond op BBC1, om 18.15 uur (Nederlandse tijd) is het met afstand de meligste quiz die Guidje kent, maar waar wel degelijk de nodige kennis bij komt kijken. De premisse is simpel en lichtjes gebaseerd op het aloude Nederlandse Vijf Tegen Vijf. Voorbeeld: willekeurig honderd mensen is gevraagd om een film met Jeff Bridges te noemen. Dan kan je natuurlijk The Big Lebowski zeggen, maar stel dat zeventig van die honderd mensen dat gezegd hebben, dan scoor je zeventig punten. Je kan beter The Vanishing zeggen (een bar slechte film waarvan Guidje niet eens wíst dat Bridges er in mee had gespeeld), want dat heeft niemand gezegd. Dan scoor je nul punten en bij Pointless (een briljante titel die helaas niet naar het Nederlands te vertalen zou zijn, mocht er ooit een Nederlandse variant van de quiz komen) gaat het er juist om zo laag mogelijk te scoren. Zou je Titanic gezegd hebben, dan scoor je honderd punten, omdat Bridges daar niet in meespeelde. Wat Pointless zo leuk maakt is het zoeken naar die heel obscure antwoorden én de soms bizarre categorieën. Guidje zag al eens 'landen met een naam die zowel met een A begint als op een A eindigt' voorbij komen. Hij roept dan meteen 'Antigua And Barbuda, dat móet pointless zijn!' Of, toen hij afgelopen donderdag bijna stuiterend voor de TV zat: Top 40 hits van de Pet Shop Boys. Guidje kon niet ophouden met het debiteren van pointless antwoorden: I'm With Stupid, Can Your Forgive Her?, Se A Vida E, etc..
Het állerleukste zijn bij Pointless de terzijdes tussen presentator Alexander Armstrong en zijn nerdy sidekick Richard Osman (broer van één van de bandleden van Suede, wat zijn enorme muziekkennis vermoedelijk verklaart). Wordt er gevraagd om één van de vijf Marx Brothers te noemen, dan zegt Osman na afloop dat naast de correcte antwoorden Groucho, Gummo, Zeppo, Chico en Harpo ook nog vijf van de honderd ondervraagden Karl als antwoord hebben gegeven. En het publiek ligt bij voorbaat al in een deuk van het lachen als Armstrong en Osman met met de categorie Politics op de proppen komen: Pointless politicians, altijd raak (varianten zijn trouwens ook erg geslaagd: Pointless Demi Moore films, Pointless Westlife singles). Een ander mooi moment was de vraag naar Top 40 hits van U2 waarbij elk van de vier spelende koppels het presteerde om een fout antwoord te geven, wat Osman ertoe bewoog om z'n excuses aan te bieden aan Bono en The Edge - mochten ze kijken (hij deed iets soortgelijks toen de deelnemers geen andere Rod Stewart hits wisten te noemen dan Maggie Mae en Sailing). Of Guidje er als niet-Brit aan mee mag doen valt zeer te betwijfelen (lees: nee), maar Pointless is een productie van Endemol in Engeland, dus u begrijpt: Guidje hoopt op een Nederlandse variant.]]>Gasblom
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry111002-195636
Ergens halverwege jaren tachtig stonden Guidje en familie op een camping in Luxemburg. Een jongetje uit een naburige tent had de gewoonte om bij elke luchtballon die hij zag bijkans Huize Guidje's vouwwagen binnen te rennen terwijl hij uitriep 'gasblom!' Vandaag zat heel de familie plus aanhang in de achtertuin om smams 62ste verjaardag te vieren. Niemand die 'gasblom!' riep zogauw de eerste luchtballon overkwam, maar het was wel een mooi gezicht (al was het tweede exemplaar boven Tilburg beter op z'n plaats geweest).]]>Walvis
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry111002-113254
Gisteren was Guidje bij Noah and the Whale, het tweede concert in amper twee weken tijd dat ie zag in de Nijmeegse Doornroosje. Zo kom je er zeven jaar lang niet, zo kom je er twee keer kort na elkaar. En het viel 'm nu ook weer op dat het zo'n prettig poppodium is; een niet al te grote zaal en een gemoedelijke sfeer onder zowel het publiek als het personeel. Kom daar eens om met die schaalvergroting die de Effenaar al een paar jaartjes terug heeft doorgevoerd. Tegenwoordig is dat een 'professionele' organisatie, compleet met een sfeerloos betonblok als concertzaal en personeel dat er vooral zit om te managen (de huidige directeur vertelde ooit al eens dat ze niks van muziek af weet). Want waarom komt een band als Noah and the Whale wel naar Nijmegen en niet naar Eindhoven? Een paar jaar geleden deed Guidje mee aan een bezoekerspanel van de Effenaar (ze waren daar zowaar in staat geweest z'n ingevulde enquêteformulier te ontcijferen) en was de verklaring vanuit het poppodium zelf dat bands vaak enkel in Amsterdam en Utrecht optreden. Dat wil Guidje wel geloven, maar er zijn ook heel veel bands die buiten die twee steden om nog concerten verzorgen en kijk het programma van de komende maanden er maar op na: er komt nauwelijks iets in de Effenaar dat de moeite waard is. Hooguit eind volgende maand The Drums en Cloud Control en dat is alles. Dat grote betonblok, ooit met veel bombarie neergeplant op de plek waar eerst nog dat fijne sfeervolle zaaltje stond, staat het grootste deel van de maand gewoon leeg. De programmering is ronduit veilig, op het genante af zelfs, met bekende 'succesnummers' als 7Zuma7, Motorpsycho en Hooverphonic, Nederlandse acts als Krystl, Wouter Hamel, Pete Philly en Dotan en mainstream bands als Saybia en White Lies. En als er dan eens een verrassende act komt, zoals Fool's Gold (20 oktober, gaat dat zien), dan is daar geen publiek voor te vinden, zoveel kan Guidje nu al voorspellen. Met als gevolg dat die band voor een halflege zaal speelt en de programmeur een volgende keer nóg veiligere keuzes gaat maken.
Enfin, in Nijmegen weten ze dus nog wel hoe ze moeten programmeren en dus ging Guidje naar Noah and the Whale en nam ruim de tijd om naar de Doornroosje te reizen. Als gevolg daarvan miste hij voor een belangrijk deel voorprogramma Dusty Stray, voor zover ie er iets van kon verstaan; Dusty Story bleek een folkduo, bestaande uit een man en een vrouw, die met hun lieve liedjes het leuterende publiek probeerden te overstemmen. Ai. Een paar weken terug vond Guidje nog dat de bezoekers bij Cloud Control zo beleefd waren geweest en enkel op gedempte toon met elkaar spraken. Nu was het publiek rumoerig, maar het klapte wel braaf na elk liedje, waarop de man breed glimlachend weer een nieuw liedje aankondigde. Hoofdact Noah and the Whale weet het publiek beter te boeien, want zo gauw er iemand op te luidruchtige toon iets zegt, wordt er gelijk en masse ge-sssst door andere bezoekers. En dat terwijl de eerste paar liedjes volledig de mist in gaan wegens een veel te harde bas; onder andere Life Is Life van die fijne plaat Last Night On Earth wordt daardoor volledig om zeep geholpen. Dat verbetert later in de avond en dan blijkt de band zelf er ook zin in te hebben. Zelfs de twee langzame nummers die de band speelt komen uitstekend uit de verf door het publiek dat aandacht luistert; dat geldt in het bijzonder voor een track als The Line, dat live beter klinkt dan op cd. Opvallend ook hoe jong het publiek is, zeker voor een band die nauwelijks airplay krijgt op een zender als 3FM en onder het kopje 'indie folk' te rangschikken valt – ook (afgezien van Mumford and Sons) niet de meest hippe muziek. Aan het einde van de set zingt datzelfde publiek zelfs mee met hitje L.I.F.E.G.O.E.S.O.N., al blijft het ware hoogtepunt bewaard voor de toegift met een gloedvolle vertolking van een wat ouder liedje, The First Days Of Spring.]]>Middernacht
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry110930-125459
Als neutrino's sneller kunnen reizen dan het licht en dus in feite terugreizen in de tijd, wat zou er dan gebeuren als de ene wetenschapper een neutrino ontvangt en dan belt met een andere wetenschapper die die heeft verstuurd (er natuurlijk van uitgaande dat je neutrino's kunt versturen als ware het postpakketjes)? Dan krijg je zo'n gesprek. "Ik heb net een neutrino van je ontvangen." "Ow, dat is gek, want ik had die nog niet verstuurd." Dus dan zal die ene wetenschapper die neutrino wel móeten versturen, anders klopt de theorie niet. Ergo: er is geen vrije wil.
Goed.
Het was zomaar een gedachte die door z'n hoofd schoot toen ie gisteravond naar 'de nieuwe Woody Allen' ging. In Midnight In Paris speelt Owen Wilson (of eigenlijk een jongere Woody Allen, omdat hij dezelfde neurotische stuntelige trekjes heeft) een schrijver op een soort pre-huwelijksreis met vrouw en schoonouders (nooit doen) in Parijs. Hij maakt een avondwandeling en wordt om twaalf uur 's nachts opgepikt door een auto en meegenomen naar een feestje in het Parijs van de jaren twintig waar hij Ernest Hemingway en F. Scott Fitzgerald ontmoet. Nieuwsgierig geworden gaat ie de avonden erna terug en ontmoet dan Gertrude Stein, Pablo Picasso, Luis Buñuel, Salvador Dalí en ga zo nog maar even door. Ook hier zit een tijdreisparadox in. Want de hoofdpersoon ontmoet in dit Parijs een vrouw die over hem schrijft in een boekje. Als hij in het heden langs een boekenstalletje loopt, komt hij een passage over hem tegen. Maar als ie nooit was gaan wandelen op die eerste avond en was opgepikt door die auto die 'm meenam naar het Parijs van de jaren twintig, dan... Enfin, je snapt hoe het verder gaat. Voor de rest is het verhaal vrij obligaat en vraagt Guidje zich af waarom een man die zo gek is op cultuur (en overtuigd democraat) überhaupt valt op een rechtse vrouw met een republikein (van het type Tea Party) als papa (Guidje zou nooit op een rechtse vrouw kunnen vallen) en als je dat al doet, waarom je er dan pas in Parijs achterkomt dat die relatie toch niet echt perspectief biedt. Maar ach, Woody Allen is wel altijd leuk. Het verhaal gaat dat hij nu ook nog een film in Stockholm op wil nemen. Dat maakt nieuwsgierig, want ook die stad is erg mooi.]]>Martelwerktuig
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry110925-112840
Het mag als bekend worden verondersteld dat het leukste voor popjournalisten is om een plaat helemaal de grond in te schrijven. Het is fijner om een album te luisteren dat daadwerkelijk goed is (Guidje raadt momenteel Suego Faults van Wolf Gang en de nieuwste van Laura Marling aan), maar na een paar superlatieven heb je het wel gehad. Enkele weken geleden schreef Guidje voor KindaMuzik nog een Toekomstmuziek over SuperHeavy, de supergroep bestaande uit Dave Stewart, Mick Jagger, Joss Stone, Damian Marley en A.R. Rahman. Je moet afgelopen zomer wel onder een stoeptegel hebben gelegen om er niet iets van mee te krijgen, want tot aan De Wereld Draait Door werd deze debuutplaat besproken. Dat de gasten aldaar lyrisch waren leek Guidje wat vreemd, maar het is nog merkwaardiger nu ie dit gedrocht mocht recenseren. Goed, hij schrijft nauwelijks cd-recensies, omdat die moeten worden gebaseerd op downloads en Guidje downloadt niet, maar nu kon ie via via (thnx Nick) aan het album komen. Twaalf nummers waar met veel pijn en moeite misschien één goede song op te vinden is. Nouja, die single Miracle Worker is ook nog wel aardig, maar van de ambitie van Stewart om muziek uit het westen en het oosten met elkaar te verbinden komt helemaal niks terecht. Eigenlijk is SuperHeavy in elke valkuil gestapt die voor supergroepen geldt: teveel ego's die geen water bij de wijn willen doen, iedereen móet per se een bijdrage leveren, teveel ideeën in één liedje en het gegeven dat plus en plus ook wel eens min kan zijn. Of diep min. SuperHeavy is met afstand de slechtste plaat van het jaar (nog erger dan White Lies en The Strokes, al moet de samenwerking tussen Lou Reed en Metallica nog uitkomen). Dat is jammer, omdat de premisse van Stewart 'm wel erg aansprak.
Maar ach, u weet wat ze zeggen over muziekjournalisten: het zijn gefrustreerde mislukte muzikanten en betweters waar je je niks van aan moet trekken. Maar u weet ook wat Guidje zegt over Nederlanders en muziek: dat ze geen smaak hebben. Niet voor niets komt dit album gewoon op nr. 1 binnen in de Nederlandse albumlijsten.]]>R.E.M.
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry110923-163722
In de categorie 'beter laat dan nooit:' R.E.M. heeft bekendgemaakt ermee te stoppen. Nouja, dat klinkt wel heel onaardig, maar de laatste – pak 'm beet – drie albums waren nu niet bepaald meesterwerken. Ook met het eerder dit jaar verschenen Collapse Into Now, dat de oude tijden (van eind jaren tachtig, begin jaren negentig) moest doen herleven konden Michael Stipe en consorten nog geen deuk in een pakje boter slaan en als je kijkt naar de twee voorgangers Accelerate (2008) en Around The Sun (2004) dan waren dat ook niet bepaald hoogvliegers. Je weet ook eigenlijk wel hoe laat het is als een band in de interviews ter promotie van Accelerate zegt dat ze hun vorige album eigenlijk heel slecht vonden, maar dat ze zich nú helemaal heruitgevonden hebben. Tja. Waren ze er nu maar gewoon begin deze eeuw mee gestopt, want vergeleken met die laatste drie albums waren albums als Monster (1994) en New Adventures In Hi-Fi (1996) heuse meesterwerken, al haalt geen enkel album het bij de ultieme klassieker Automatic For The People. Voor de toen tienjarige Guidje was dat een vroege eerste introductie in de alternatieve gitaarmuziek, niet in het minst door het prachtige Drive, nog steeds een ultieme favoriet. Het cassettebandje van het album draaide ie indertijd kapot op de walkman en zelfs Everybody Hurts vond ie toen nog wel acceptabel. Daar is ie nu wel vanaf, maar R.E.M. bleef 'm dierbaar, Automatic For The People staat nog steeds in z'n persoonlijke Top 3 van beste albums aller tijden en het was de belangrijkste reden om de groep in 2005 live te gaan zien tijdens Rockin' Park.
Om het helemaal af te ronden verschijnt er later dit jaar een (nieuwe) compilatie met daarop ook wat nieuwe nummers, opgenomen ná het eerder dit jaar verschenen Collapse Into Now. Dat er nog wel muziek is opgenomen sinds die release voedt het vermoeden dat het uiteenvallen van R.E.M. nogal onverwacht moet zijn gekomen. Guidje zou Guidje niet zijn als ie niet een Top 10 van favoriete R.E.M. songs zou hebben samengesteld. Want stiekem waren ze verdomd goed.
1. Drive (Automatic For The People, 1992) 2. What's The Frequency, Kenneth? (Monster, 1994) 3. Radio Free Europe (Murmur, 1983) 4. All The Way To Reno (Reveal, 2001) 5. Orange Crush (Green, 1988) 6. The One I Love (Document, 1987) 7. Losing My Relegion (Out Of Time, 1991) 8. Nightswimming (Automatic For The People, 1992) 9. Find The River (Automatic For The People, 1992) 10. E-Bow The Letter (New Adventures In Hi-Fi, 1996)]]>Spoor 35
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry110917-131530
Jaren geleden, Guidje had nog een OV-Jaarkaart en maakte van die gelegenheid gebruik om af en toe een dagje te gaan treinen, kwam hij eens op Nijmegen CS spoor 35 tegen. Dat verbaasde 'm. Nijmegen heeft – zoals een grote stad betaamt – een groot station, maar echt geen 35 sporen. Het loopt van 1 tot en met 5 en dan dus dit merkwaardige spoor 35. Het was in de tijd dat Guidje ook met enige regelmaat meechatte bij AVRO Nachtdienst en zo nu en dan een vraag stelde, de ene wat serieuzer dan de andere. Met de vraag 'hoe komt Nijmegen CS aan een spoor 35?' heeft ie indertijd de uitzending gehaald en het maakte heet wat los. Treinfanaten die wisten te melden dat stations veel meer sporen hadden dan met de perrons worden bediend, dus het aantal sporen loopt in de tientallen, maar aangezien spoor 35 zich vóór Spoor 1 bevindt, was dat geen plausibele verklaring. Het verlossende antwoord kwam toen iemand wist te melden dat vanaf spoor 35 vroeger de trein naar het Duitse Kleef vertrok. Dat lijntje is allang niet meer in gebruik, maar inderdaad, het spoor ligt apart van alle andere lijnen en vandaag de dag vertrekken vanaf spoor 35 alleen de treinen langs de oostgrens richting Venray en Venlo. Wat toen ook bleek: Nijmegen CS is niet uniek, want zowel Sittard als Dordrecht blijkt over een spoor 20 te beschikken (en sommige stations hebben een nummering van sporen en perrons die voor een niet-vaste bezoeker onmogelijk te volgen is. Lees: Zwolle CS).
Enfin, omdat Guidje gisteravond naar een concert van Cloud Control in Doornroosje ging en hij daaraan voorafgaand nog een interview had met de band, reisde hij al 's middags in een overvolle trein naar Nijmegen. Stond ie mooi om 17.00 uur voor de Doornroosje en omdat hij pas om 17.30 uur een interview zou hebben, bleef ie nog even buiten rondhangen om het gebouw te bewonderen. Een medewerker kwam naar buiten en riep 'm toe: 'ja, kijk nog maar goed. Over twee jaar staat ie er niet meer.' Dat verbaasde Guidje en vond ie ook vervelend om te horen. Hij loopt de deur niet plat bij de Doornroosje (de laatste keer was ruim zeveneneenhalf jaar geleden), maar het is wel een enorm leuk podium met een gemoedelijke sfeer, iets waar de Effenaar hier in Eindhoven nog heel veel van kan leren nu ze zijn overgehuisd naar dat nieuwe betonblok. Het wordt professionalisering genoemd, maar daarmee wordt de sfeer wel vakkundig omzeep geholpen. Marcel vertelde Guidje later dat de Doornroosje over een paar jaar een nieuw stulpje krijgt, vlakbij het station. Hypermodern en met een grotere capaciteit, maar er wordt voorbij gegaan aan het feit dat zo'n zaal ook gevuld moet worden en dus moeten er grotere bands worden geboekt en Nederland krijgt steeds meer van dit soort popzalen terwijl het aantal bands dat door Nederland toert en er op kan komen treden niet groter wordt. Guidje kan de Effenaar als pijnlijk voorbeeld nemen: de grote zaal is nauwelijks in gebruik, omdat grote buitenlandse bands maar hooguit twee optredens in Nederland verzorgen; in Amsterdam en soms Rotterdam, Utrecht of Groningen.
Goed. Guidje belde om 17.15 uur met de tourmanager die het interview moest uitstellen. Of ie ook om 19.00 uur langs kon komen? Dat gooide z'n schema – hij zou met Marcel een hapje gaan eten – danig in de war, maar hij kon het geregeld krijgen dat ie om 19.15 uur weer bij de Doornroosje stond voor het interview. Dat ging vervolgens een beetje op z'n janboerenfluitjes: hier is Alistair, de zanger. Waar wil je gaan zitten? Backstage goed? Okee, dan doen we het hier. Vervolgens bleek Alistair een vriendelijke gesprekspartner die wel een beetje heimwee had, maar opfleurde zo gauw de Blue Mountains – waar de groep vandaan komt – ter sprake kwamen, Guidje was er drie jaar geleden voor een paar dagen op vakantie. Waar was ie dan geweest in de Blue Mountains? Katoomba? Ah, zelf was ie opgegroeid vlakbij Wentworth Falls. En een schoolvriendinnetje woonde in Blackheath. Voor ie het wist zaten ze al vijf minuten over de Blue Mountains te praten en dat kon toch ook niet de bedoeling zijn. Uiteindelijk hadden ze een aardig gesprek, maar Alistair had nogal de neiging om enthousiast aan een verhaal te beginnen, zich na twee geestdriftig uitgesproken zinnen ineens te realiseren dat het toch anders zat om vervolgens stil te vallen en iets te stamelen als 'yeah, actually I don't know.' Dus het nieuwe liedje had ie vlak na Lowlands geschreven. Of nee, toch niet. En hij was gek op lezen en raadde een boek van Herman Hesse aan. Of nee, het was toch een ander boek.
Het optreden was erg goed, maar vooral: hard. En kort, maar Cloud Control heeft dan ook slechts één (weliswaar briljant) album uit, maar dat is niet zo erg. Liever een concert van amper een uur dat heel goed is dan een band die zo'n optreden gekunsteld probeert op te vullen met vijf covers, ellenlange jams en een hoop geleuter tussendoor. Het nieuwe liedje was heel goed, maar die ene cover van The La's in de toegift hadden ze achterwege mogen laten; er is toch geen band die over het origineel heen kan. Wat 'm nu (met oordoppen in) opviel: twee liedjes die een ritmelijn hadden die wel erg veel weg had van Paul Simons Graceland, maar de Afrikaanse invloeden lagen er sowieso altijd al dik op. Van de band zelf was door de slechte belichting en een iets te hoog ingestelde rookmachine weinig te zien. Dat leverde een wat gênant moment op toen hij bij de merchandise stand een vinyl single liet signeren en van de drie verkopers eentje z'n handtekening er niet op zette. Guidje vroeg waarom niet. Zijn reactie: 'I'm not in the band.' Guidje moest daar wel om lachen: 'I couldn't see you because of the smoke!'
]]>Riekwest
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry110916-130753
website van 3FM staat, maar hier nog ontbreekt. En dat kan natuurlijk niet. Zoals altijd vermoedt Guidje dat driekwart de Top 100 niet gaat halen, maar soit. Hij heeft ook nog nooit op een partij gestemd die later in de regering is gekomen.
Breeders - Cannonball
Connells - '74-'75
Cranberries - Linger
Crowded House - Weather With You
Everlast - What It's Like
Neil Finn - She Will Have Her Way
Chesney Hawkes - The One And Only
Chris Isaak - Wicked Game (eigenlijk al uit de jaren tachtig)
Nick Kamen - I Promised Myself
La's - There She Goes
Monaco - What Do You Want From Me
OMC - How Bizarre
Michael Penn - No Myth
Pet Shop Boys - Can You Forgive Her?
R.E.M. - Drive
Red Hot Chili Peppers - Scar Tissue
Rialto - Monday Morning 5.19
Roxette - Joyride
Travis - Why Does It Always Rain On Me?
U2 - Who's Gonna Ride Your Wild Horses]]>T(s)onga
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry110910-122037
Van het WK Rugby zal menig sportliefhebber in Nederland niet bepaald wild worden, maar Guidje vindt het altijd wel aardig. Vier jaar geleden volgde ie het redelijk op de voet, al was de finale tussen Zuid-Afrika en Engeland (Zuid-Afrika won) die Guidje in een pub in Sheffield zag een aanfluiting. Nederland stelt op het gebied van rugby echt geen ene reet voor, hij herinnert zich een nederlaag in een oefenwedstrijd tegen Engeland van 107-0 (in de rugbywereld is Nederland een soort San Marino). Jaren geleden zag Guidje zowat elke zaterdagmiddag wel een wedstrijd op de BBC (omdat het een heerlijk lompe sport is) en hij houdt zichzelf graag voor dat ie best goed had kunnen worden in de sport als ie wat meer doorzettingsvermogen had getoond en op tijd van zwemmend redden naar rugby was geswitcht; die ene keer dat ze bij gym een keertje rugby speelden, was ie één van de besten, al had dat vooral met z'n postuur te maken. Het mooie bij het WK Rugby is dat je meteen ziet in welke landen de sport populair is: vrijwel alleen in landen die vroeger deel uitmaakten van de Commonwealth of die deelnemen aan de Six Nations Cup. Enige opmerkelijke uitzonderingen zijn Argentinië, Georgië, Roemenië, Rusland en Japan, alle vijf dan ook kansloos. Het leukste zijn natuurlijk de eilandenstaatjes in de Pacific die meedoen: Samoa, Fiji en Tonga. Van die laatste heeft de redactie van NOS Teletekst blijkbaar nog nooit gehoord, vandaar dat Guidje ze even bij praat: Tonga is een archipel in de Stille Oceaan bestaande uit 176 eilanden, telt 104.000 inwoners, heeft een koning met de naam George Tupou V en de hoofdstad heet Nuku'alofa. En is dus niet een Franse tennisser van deels Congolese afkomst met als voornaam Jo-Wilfried.]]>Aardbeving
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry110909-110239
Kort en nieuw 12
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry110908-121750
Low – C'mon
Je bent geneigd je niet meer over de extreem hoge kwaliteit van een nieuw album te verbazen als een groep als Low, die toch al ruim vijftien jaar een vaste waarde is in het alternatieve gitaarcircuit, ermee op de proppen komt. En aanvankelijk had Guidje C'mon even aan de kant gelegd. Mooi, maar later in het jaar moest ie er maar eens uitgebreid de tijd voor nemen, omdat Low muziek maakt waar je rustig voor moet gaan zitten. Traag, atmosferisch en, toegegeven, soms ronduit depressief. Die tijd is nu gekomen, omdat hij al een tijdje niet zo heel veel nieuwe cd's heeft gekocht en dat 'm mooi de gelegenheid geeft om het album in de herkansing te gooien. En nu valt het 'm pas op: C'mon is een waar meesterwerk. Bij een eerste draaibeurt vond Guidje nog Try To Sleep (dat met die belletjes aan het begin net Sigur Rós is), You See Everything en Witches (bijna westcoastpop) het mooiste en viel 'm de vrij saaie tweede helft van het album wat tegen, nu sprong vooral Especially Me eruit. Wat een prachtig omineus begin, wat een geweldig 6/8 ritme en wat een stijlvolle afsluiting (die strijkers!). En sinds het op 'single' (Guidje gelooft niet dat Low aan singles, laat staan hits doet) is verschenen: wat een mooie videoclip. Verder ook al zo mooi: Nightingale, het ruim acht minuten durende Nothing But Heart en afsluiter Something's Turning Over (compleet met kinderkoor). Nog nooit klonk Low zo luchtig en poppy als op C'mon en dat wil wat zeggen voor een trio waarbij de ellende consequent van de teksten (en de muziek) afdroop. Vrolijk zullen ze nooit worden, maar Low heeft één van hun beste albums in hun toch al indrukwekkende oeuvre afgeleverd.
Arctic Monkeys – Suck It And See
Ook in de herkansing maar het valt vooralsnog niet mee, dit vierde album van de Arctic Monkeys. Menig muziekjournalist blijft echter beweren dat Suck It And See een miskend meesterwerk is en als je het album maar vaak genoeg draait (daar gaat ie weer) dan wordt vanzelf wel duidelijk hoe goed het is. Tja. Guidje heeft dus maar weer eens Suck It And See in de cd-speler gedaan (lees: op z'n iPod afgespeeld) en vooruit, na heel veel draaien blijken er wel een paar nummers op te staan die beklijven: Black Treacle is aardig, de titelsong is prettig en afsluiter That's Where You're Wrong blijkt een fijn gitaarpopliedje, maar dat is het wel. Guidje hoort niets terug van de Smiths-referenties die zo 'overduidelijk' aanwezig zouden zijn, hooguit wat Beach Boys en sixties gitaarpop. Zanger Alex Turner zou er niets aan kunnen doen. Volgens OOR-columnist Hooijer wil hij simpelweg prachtige gitaarliedjes schrijven, maar is het de schuld van drummer Matt Helders dat de groep uiteindelijk toch weer met rockmuziek zit opgescheept. Het is makkelijk om Helders de schuld te geven; de drums zijn inderdaad vrij dominant, evenals de altijd maar grommende basgitaar, maar het is toch echt Turner zelf die vaak enorm futloos klinkt en zo ingehouden zingt. Waar is de furie van de eerste twee albums? Waar is een instant klassieker als Fluorescent Adolescent of Brianstorm? Okee, het zijn niet meer die jonge honden die zes jaar geleden de Britse muziekwereld op hun grondvesten deed schudden, maar zo gezapig als nu hoeft toch ook niet? Ach, Suck It And See is wel beter dan voorganger Humbug, een album met een zeldzaam toepasselijke titel, maar die halfslachtige poging tot Amerikaanse gitaarrock was dan ook een faliekante mislukking. Na dat album is álles een vooruitgang.
The Crookes – Chasing After Ghosts
De Britse gitaarscene zit in een dip. Hing er vijf jaar geleden nog een jubelstemming wegens de doorbraak van de Arctic Monkeys en waren de jaren ervoor Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs succesvol, tegenwoordig is het behelpen. The Vaccines debuteerden eerder dit jaar en dat album is met afstand het beste album dat dit jaar in Groot-Brittannië is uitgebracht en ook dat is – hoe leuk ook – geen hoogvlieger en van de broertjes Gallagher hoef je ook niets te verwachten. De interessantere Britse artiesten bevinden zich momenteel in de folk, dubstep en hiphop. Groepen als Everything Everything en Wild Beasts zijn interessant, maar klinken ook erg gekunsteld. Ook de jongens van The Crookes, evenals de Arctic Monkeys uit Sheffield afkomstig, zullen niet de redders van de Britse gitaarrock zijn. Wel is Chasing After Ghosts een bijzonder prettig gitaaralbum en vooral een veelbelovend debuut. Want onder de elf tracks bevinden zich weliswaar geen echte uitschieters (hoewel Godless Girl en Bloodshot Days een speciale vermelding verdienen), maar The Crookes heeft zeker potentie. Het probleem is dat de groep telkens met een prachtig gitaarliedje op de proppen lijkt te komen, maar na ongeveer anderhalve minuut dat mooie idee even snel weer om zeep helpt. Waar het wel werkt, zoals in de twee eerder genoemde tracks, heb je een heel fijn liedje waar Alex Turner heel blij van zou worden. Maar het draait bij The Crookes bovenal om de teksten, misschien dat ze daarom eerder een tournee langs bibliotheken deden (waarbij fans werd opgeroepen hun favoriete boek mee te nemen om te ruilen met andere fans). Het was Noel Gallagher al opgevallen die droogjes opmerkte: 'ze hebben goede teksten. Alle bands uit Sheffield hebben goede teksten.'
Kids Of 88 – Sugarpills
Is dit nu de toekomst van de popmuziek? Een album wordt uitgebracht enkel in het land van herkomst en voor de rest van de wereld geldt: u zoekt het maar uit? Zoals met die leuke folkpopplaat van Avalanche City: enkel uitgebracht in Nieuw-Zeeland en de rest van de wereld is aangewezen op iTunes. Of dit debuut van Kids Of 88, vriendjes van The Naked and Famous en eveneens afkomstig uit Auckland in Nieuw-Zeeland, Het album kwam vorig jaar al in Nieuw-Zeeland en Australië uit, werd onlangs ook in de Verenigde Staten uitgebracht maar over een releasedatum voor Europa tast je als liefhebber in het duister. Toen Guidje de cd via de Britse Amazon bestelde, werd de cd vreemd genoeg tóch geleverd vanuit Nieuw-Zeeland (geen idee hoe het met de invoerrechten zit, maar dat kon Guidje niet weten toen ie de cd bestelde). Het is het bestellen wel waard, want dit debuut is een erg gave plaat. Slim geproduceerde electropop met soms ronduit slome ritmes en gedateerd klinkende synthesizers die dan weer wel mooi gemixt zijn met heldere gitaartjes. Lompe beats in albumopener Ribbons Of Light (bizarre videoclip ook), jaren negentig nichtendisco in My House, heel erg sleazy songteksten in Everybody Knows en voor de rest goede albumtracks met als andere uitschieters Feed The Birds, Just A Little Bit, Downtown en San Fran, maar er staat eigenlijk geen slecht nummer op het album. Daarom dan ook de vraag: wanneer komt Sugarpills in Europa uit? Toen Guidje een mailtje met die vraag naar het management stuurde, bleef het oorverdovend stil. Raar, maar voor de zekerheid heeft ie de groep maar vast gehyped op KindaMuzik.
Young The Giant – Young The Giant
Dat is een primeur. Dat Guidje een cd koopt van het label Roadrunner Records. Roadrunner, gespecialiseerd in de betere takkeherrie (hoewel het rond de eeuwwisseling als enige platenmaatschappij bereid was Cliff Richards The Millennium Prayer uit te brengen, daarmee de meest onwaarschijnlijke samenwerking ooit bewerkstelligend) is wel degelijk het label dat deze cd van Young The Giant uitbrengt. Het is dan geen Carpenters, maar zeker geen snoeiharde metal. Sterker nog, dé hit, My Body rockt weliswaar stevig door, maar is atypisch voor de rest van het album, dat bestaat uit stijlvolle, rustige gitaarpop. Een eerder Brits dan Amerikaans geluid, terwijl Young The Giant toch echt uit Orange County in het zuiden van Californië afkomstig is. Zoals bij veel Amerikaanse bands lukt het ze niet om een volledig evenwichtig album af te leveren en steken de singles met kop en schouders boven de rest uit, naast My Body zijn dat Apartment en Cough Syrup. Aangezien die alle drie aan het begin van het album staan, zakt het na een tijdje als een plumpudding in elkaar, om hier en daar nog wat aardigs op te leveren, zoals de afsluitende tracks Islands en Guns Out. Niettemin maakt de groep dankzij een gloedvol optreden veel vriendjes op Lowlands en is Morrissey, doorgaans zeer sceptisch over nieuwe bands, in elk geval lyrisch over de groep waarop de groep zelf overdonderd deze tweet de wereld in stuurde. Of je met de steunbetuiging van de voormalig Smiths-zanger blij moet zijn vandaag de dag valt, gezien de vreemde keuzes voor support acts als Kristeen Young en Doll & The Kicks te bezien, maar ook Morrissey lukt het al een tijdje niet meer om een consistent album af te leveren. Dat schept een band.]]>100
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry110902-134723
artikel voor KindaMuzik over dit gezamenlijke project van – schrik niet – Mick Jagger, Joss Stone, Dave Stewart, Damian Marley en A.R. Rahman. Het debuut komt volgende maand uit, vandaar dat je er de komende tijd vermoedelijk nog wel wat meer over gaat horen. Toevallig was dit ook meteen Guidje's honderdste artikel voor KindaMuzik. Op het intranet wordt namelijk een tellertje bij gehouden en daar prijkt sinds deze week '100/0' achter Guidje's naam (die nul slaat op het aantal artikelen waarvoor ie heeft gefotografeerd en hij maakt dan weliswaar graag foto's, maar concerten laat ie toch echt liever aan de echte profs over). Nu niet denken dat hij dat aantal van honderd artikelen in een jaartje bij elkaar heeft gekalkt; er waren tijden dat Guidje drie artikelen in de maand schreef en soms maandenlang niets. Als ie zich niet vergist is ie al ergens in 2004 begonnen met schrijven, dus dan weet je het wel. Eigenlijk had Guidje gedacht vorig jaar de grens van honderd te halen, maar al snel bleek ie toch druk met andere zaken en bereikte hij deze mijlpaal pas afgelopen week, mede doordat korte bijdragen aan gezamenlijke artikelen ook meetellen. Tja, zo kom je wel vrij eenvoudig tot dat ludieke aantal van honderd artikelen.]]>Brullen
http://www.guidje.nl/blog/index.php?entry=entry110831-212855
hier meer).
Enfin, Brullen heeft opnieuw een Grote Bek opgezet in de Volkskrant, nu over de spamactie van Van Eerdenburg tegen de PVV, waarop Van Eerdenburg hem van repliek heeft gediend, waarop 3voor12 Radio Brullen heeft uitgenodigd voor een programma en daar dan weer een artikel aan heeft gewijd op de website. Ook dat is een manier van nieuws maken. Laat Guidje het er op houden dat de verwijten over en weer vliegen en dat de heren inmiddels in een hevige discussie zijn beland. Dat Guidje's sympathie daarbij bij de Lowlands-directeur ligt is evident, maar ook al zou dat niet zo zijn geweest moet 'm toch worden nagegeven dat hij wel kan argumenteren en is het toch stuitend hoe makkelijk Van Eerdenburg Brullen ook in dit geval weer van repliek heeft weten te dienen door 'm erop te wijzen dat Lowlands helemaal geen subsidie van de landelijke overheid krijgt, daarmee de rest van z'n achterlijke betoog direct onderuit halend (dat de organisatie wat geld krijgt van de gemeente Dronten is een laf gelegenheidsargument van iemand die een canard heeft gemaakt). Pijnlijk, maar wederom tekenend voor de typisch Nederlandse schreeuwcultuur, door Van Eerdenburg in dit specifieke geval treffend omschreven als 'intuïtief broddelwerk uit de onderbuik.'
In het artikel op 3voor12 gaat de argumentatie van Brullen wederom mank. Zo heeft hij er geen bezwaar tegen dat de organisatie van Lowlands Rob Riemen uitnodigt om in het kader van Lowlands University te betogen dat Wilders een fascist is, maar heeft hij er wel problemen mee dat ánderen dat dan vervolgens doen:
"Riemen kan het allemaal keurig onderbouwen. Het probleem ontstaat als vervolgens iedereen en masse gaat roepen dat Wilders een fascist is en meteen zijn kiezers uitsluit."
Ergo: Guidje gaat naar die lezing, hoort steekhoudende argumenten waaruit wel degelijk blijkt dat Wilders (en niet te vergeten het kiezersvolk dat met de regelmaat van de klok Wilders bashers met de dood bedreigt, ze worden ook wel de Sturmabteilung genoemd) er fascistoïde ideeën op nahoudt en dan mag je dat niet zeggen. Sterker nog, waar Brullen keer op keer zijn onderbuikmening spuit, daarbij ook telkens weer verzuimt ook maar enigszins steekhoudende argumenten aan te dragen, moeten alle criticasters op Wilders hun kritiek nét zo goed kunnen onderbouwen als Riemen, want anders sluit je z'n kiezers uit. Waarom PVV-kiezers meteen zouden worden uitgesloten, puur omdat de Grote Roerganger een fascist blijkt te zijn, dat is weer een gedachtekronkel die hij (verrassend) met geen enkel argument onderbouwt. Uitsluiting gebeurt pas als andere partijen al dan niet op een correcte wijze met fascistische partijen binnen het politieke spectrum om weten te gaan. Het feit dat zowel CDA als VVD als hijgende hondjes achter de Grote Roerganger aanlopen en dikke vriendjes van de PVV zijn in dit poepbruine griezelkabinet geeft Brullen wederom geen gelijk. Om Brullens eigen terminologie te gebruiken: hij doet een beetje huilie-huilie.
Nu Brullens betoog onderuit is gehaald en hij zichzelf volstrekt belachelijk heeft gemaakt, gooit hij het over een andere boeg. Het gaat hem over de toon van het debat en dáárom heeft ie alles zo gesimplificeerd. Ah, juist. Deze uitspraak is daaruit natuurlijk ook een logische gevolgtrekking:
"Op het moment dat Lowlands stelt dat Wilders een fascist is en dat de regering bestaat uit hofnarren, dan kies ik ervoor om te simplificeren. Ik denk dat Van Eerdenburg in zekere zin ook een soort kunstenaar is, in elk geval iemand die geëmotioneerd werkt. Knuffelen en kusjes, daar ben ik nooit zo geweest, maar ik drink er graag nog eens een biertje op. Laat ik een ding duidelijk stellen: het is polemiek. Het gaat soms hard tegen hard, maar dat hoort erbij."
Ach, het is polemiek. Natuurlijk. Geeft het moddergooien net even wat meer cachet.]]>