Natuurlijk, ik had ook een top-20 kunnen maken van mijn favoriete songs van 2012. Gewoon. De twintig beste liedjes. Maar dat zou saai zijn, omdat veel van die songs op mijn favoriete albums van dit jaar zijn terug te vinden. Ik zou First Aid Kits Emmylou noemen, of Sharon Van Etten Serpents of Give Out. En, een ander probleem, wat zou ik in godsnaam met Mladic van Godspeed You! Black Emperor moeten, wat met de beste wil van de wereld geen song te noemen is. En daarbij, moeten er eigenlijk geen top 40-hits in? De hitlijsten zijn ook tegenwoordig nog het domein van gehaaide popsongs, goed geproduceerde hits en oorwurmen die na één draaibeurt onverbiddelijk in je hoofd komen te zitten en je daar met geen mogelijkheid meer uit krijgt. Maar ook dan krijg je de meest vreemde constructies – op de site van The AV Club kwam ik een lijstje tegen met zowel een song van Nicki Minaj als Sigur Rós – het toppunt van schizofrenie.
Ik kwam tot dit compromis. Een top-20 van mijn favoriete songs met als enige voorwaarde dat de betreffende song in de top-40 moet hebben gestaan. Waar in de top-40 maakte me niet uit, als het maar de hitlijsten heeft gehaald en dan meer precies de ‘officiële’ Nederlandse Top 40. Zelfs dan mis ik nog een paar meesterwerkjes, zoals het geweldige I Gotsta Get Paid van ZZ Top of Tame Impala’s Feels Like We Only Go Backwards. Zie het als een lijst van persoonlijke favorieten, want een goed popliedje kan (letterlijk) goud waard zijn. Vraag maar Carly Rae Jepsen of beter nog, de schrijvers van haar hit Call Me Maybe.
20. Avicii vs. Lenny Kravitz – Superlove (Remix)
Succesvolle remixen, deel 1. Hoe haal je als rockartiest in een tijd waarin zelfs Amerika de dance heeft omarmd nog de hitlijsten? Simpel: je plaat laten remixen. Oude rocker Lenny Kravitz wist zowaar een top-40 hit te scoren toen Avicii met een remix van Superlove kwam. Dat er geen gitaar meer te horen is in de versie van de Zweedse succes DJ is bijzaak.
19. Asaf Avidan & The Mojos – One Day / Reckoning Song (Wankelmut Rmx)
Succesvolle remixen, deel 2. Het debuut van Asaf Avidan & The Mojos was in 2008 vooral in thuisland Israël een hit, maar dankzij de remix van de Duitse DJ Wankelmut is One Day / Reckoning Song dit jaar alsnog een Europese hit geworden. Terecht. Knap hoe Avidan een couplet zingt dat net buiten z’n bereik ligt en er dan tóch nog een couplet achteraan uitperst. Het grenst aan het pijnlijke, maar maakt de single juist zo bijzonder.
18. David Guetta ft. Sia – She Wolf (Falling To Pieces)
Het is je vergeven als je er niet van op de hoogte bent dat Sia Furler eigenlijk een Australische singer-songwriter is. In die hoedanigheid heeft ze één keer een Nederlandse hit gehad, daarnaast duetteert Sia met homies uit de hiphopscene of zingt ze danceplaten in. Daarmee moet ze uitkijken; voor ze het weet is Sia de nieuwe Jocelyn Brown, de schnabbelkoningin die begin jaren negentig zowat elke danceplaat in zong. She Wolf is Sia’s tweede samenwerking met David Guetta en het is een guilty pleasure. Ja, zo maakt de Franse DJ ze aan de lopende band en nee, verrassend is het niet. Maar Guetta is natuurlijk niet zomaar ‘s werelds populairste DJ geworden; een titel die hij overigens inmiddels weer af heeft moeten staan. Videoclip: mwa.
17. Taylor Swift – We Are Never Ever Getting Back Together
Wie is de succesvolste vrouwelijke artiest van 2011? Adele? Lady Gaga? Rihanna? Nope. Het is Taylor Swift, Amerikaans countryzangeres, in Nederland vooral bekend van dat ene hitje uit 2008, Love Story en het duet met haar toen wel/niet geliefde John Mayer, Half Of My Heart. Nieuwste album Red verkoopt als een tierelier en figureert zelfs in enkele eindejaarslijstjes. In Amerika dan, al is Red poppy genoeg om ook buiten Amerika aan te slaan. We Are Never Ever Getting Back Together is de eerste single. Een opgestoken middelvinger naar een ex-vriendje. Coole chick, die Swift. Videoclip op YouTube staat inmiddels op meer dan honderd miljoen views. And counting.
16. The Babysitters Circus – Everythings Gonna Be Alright
Ineens waren ze er: een viertal uit Nieuw-Zeeland dat hun bandnaam ontleend had aan het feit dat ze elkaar tijdens het babysitten hadden ontmoet. Dat alle leden ook al actief waren in andere bands uit Aotearoa (waaronder de vermaarde poppunkers van The Feelers) zal ongetwijfeld hebben meegespeeld. De single Everythings Gonna Be Alright was niet van de Nederlandse radiostations weg te krijgen. Tot vervelens aan toe; met name de raps zijn tenenkrommend. Het deerde de fans niet want een Nederlandse clubtournee was een succes, volgend jaar komen ze naar verluidt terug. Is er eigenlijk wel een album?
15. Train – Drive By
De comeback van Train met de nr. 1 hit Hey, Soul Sister was in 2009 al opmerkelijk, dat ze het succes hebben weten te consolideren met een nieuwe grote hit des te verrassender. Drive By is iets minder sterk dan Hey, Soul Sister, maar na een paar draaibeurten valt het kwartje. Extra leuk als je de videoclip op YouTube erbij pakt waarin de tekst letterlijk wordt uitgebeeld (onbedoeld hilarisch hoogtepunt: het zieke menneke dat in beeld verschijnt bij de tekstregel ‘my love for you went viral’). Later volgde nog een écht officiële videoclip, compleet met snelle auto’s. Toen was de lol er wel vanaf.
14. P!ink – Try
Bij haar doorbraak in 2000 werd P!nk door haar platenmaatschappij iets te nadrukkelijk in de markt gezet als de nieuwe Christina Aguilera. Dat vond ze zelf ook, dus met het tweede album nam ze het heft in eigen hand en vormde zichzelf om tot coole rockchick met net voldoende popinvloeden om het ook in de hitlijsten goed te doen. Die beslissing betaalt zich nog steeds uit, want ook het dit jaar verschenen album The Truth About Love doet het goed. Eerste single van dat album Blow Me (One Last Kiss) is standaard party pop, maar de ballad Try is mooier en had het verdiend om een grote hit te worden. Het refrein ‘where there is desire there is gonna be a flame / where there is a flame someone’s bound to get burned / But just because it burns doesn’t mean you’re gonna die / You gotta get up and try, try, try’ is schoolmeisjesromantiek, maar het is wel wáár.
13. Adele – Skyfall
De eerste keer dat ik Skyfall hoorde was ‘s avonds laat op 3FM. De plaat was net (niet) in première gegaan en het was meteen raak. Wat een plaat. Het heeft alles wat een James Bond tune moet hebben: dramatische strijkers, een tekst die bol staat van de suspense en de populairste zangeres van de afgelopen jaren achter de microfoon. Wie maalt er nog om dat de filmmakers eerst Amy Winehouse in gedachten hadden gehad. En, ook al zo sympathiek, Skyfall werd – hoe retro is dat – zelfs op cd-single uitgebracht. De film wordt overschat, maar de stijlvolle openingscredits, met Skyfall als muzikale begeleiding, zijn subliem.
12. fun. – Some Nights
We Are Young is de meest afgrijselijke top-40 hit van 2012. Met afstand. Het klinkt alsof de groep fun. twee ideeën voor liedjes had en die onhandig in elkaar heeft geschoven. Dat werkt voor geen meter en het is dus onbegrijpelijk dat de single zes weken bovenaan de Amerikaanse Billboard Hot 100 stond. Opvolger Some Nights is veel leuker, en beter. Goed, origineel is de single niet te noemen, omdat je Simon & Garfunkels Cecilia er zo overheen kunt leggen. Letterlijk. Maar dat een hip New Yorks trio z’n inspiratie haalt bij een folkduo uit de jaren zestig is schattig. Dan vergeef je de band zelfs de autotune aan het einde van het liedje.
11. Coldplay & Rihanna – Princess Of China
Het is onmogelijk om de productie van Rihanna bij te houden. De Barbadiaanse zangeres brengt aan de lopende band albums uit waarvan telkens minimaal zes singles worden getrokken en daarnaast zingt ze vrolijk mee op andermans’ dance platen. Rihanna is alomtegenwoordig; is het niet met haar muziek, dan is het wel met de soap rond vriendje Chris ‘tandjes tuffen’ Brown. Het schijnt dat de zangeres jarenlang droomde over een duet met Coldplay, een onwaarschijnlijke samenwerking die er op het album Mylo Xyloto zowaar van is gekomen. Onwaarschijnlijk, maar omdat Chris Martin en consorten van de Olympus zijn neergedaald en popmuziek zijn gaan maken, kwam het op Mylo Xyloto warempel tot een duet. Dat is even wennen, maar na een paar keer draaien krijg je Princess Of China niet meer uit het hoofd.
10. The Killers – Runaways
Ik geloof niet dat Battle Born van The Killers de boeken in zal gaan als één van de succesvolle albums van 2012. Dat is onterecht, want het is het beste album van Brandon Flowers’ band sinds debuut Hot Fuss. Tussen de twaalf tracks doet de groep nauwelijks echt verrassen (het country-achtige From Here On Out uitgezonderd), maar het zijn zonder meer single kandidaten. Eerste single Runaways is geweldig; een heerlijk galopperend drumritme, een tekst die leentjebuur speelt bij Bruce Springsteens The River en John Mellencamps Jack and Diane en een geraffineerde opbouw. Dat The Killers muzikaal en qua artwork steeds meer op Meat Loaf en minder op The Boss gaan lijken: ach, een detail. Battle Born is een miskend meesterwerk.
9. The Script ft. Will.I.Am – Hall Of Fame
Het is volledig uncool om The Script goed te vinden maar ik beschouw het Ierse trio als een guilty pleasure. Hun eerste twee albums bevatten voldoende radiohitjes om ervoor te zorgen dat zowel Sky Radio als 3FM – een onwaarschijnlijke combinatie – nog tot in lengte van dagen plezier van ze heeft. Ja, liedjes als Breakeven, Nothing en If You Ever Come Back staan bol van de gratuite tegeltjeswijsheden, maar je moet er maar op komen: ‘what am I supposed to do when the best part of me was always you?’ Sceptici schamperen over ‘die boyband met gitaren’ (The Script staat in 2013 op Pinkpop en ik voorspel een laag rapportcijfer van de recensent van 3voor12). Hall Of Fame is het jongste succesnummer in het oeuvre van The Script, dit keer compleet met matige rap. Net iets minder goed dan Breakeven. (O ja, videoclips met een verhaaltje zijn zó jaren negentig.)
8. Michel Teló – Ai Se Eu Te Pego!
7. Gusttavo Lima – Balada
De malversaties van de muziekindustrie zijn ondoorgrondelijk. Iemand die me begin 2012 had gezegd dat twee van de grootste hits van het jaar uit Brazilië zouden komen had ik hard uitgelachen. En met reden: ik kan me de tijd niet heugen dat Braziliaanse of, laat ik het wat ruimer nemen, Zuid-Amerikaanse liedjes de hitlijsten 
bevolkten. De laatste écht grote Braziliaanse hit? Vermoedelijk de Macarena. En zie hier: twee jonge gasten uit Brazilië die, toegegeven, er ook nog appetijtelijk uit zien bestormen dit jaar vlak na elkaar de Nederlandse hitlijsten. Eerst was er Michel Teló met het vrij onuitspreekbare Ai Se Eu Te Pego!, een paar maanden later volgde Gusttavo Lima’s Balada. Gezamenlijk zijn ze goed voor 24 weken op de eerste plaats in de Nederlandse top-40. De enige overeenkomst is dat hun muziekstijl wordt omschreven als sertanejo en dat het aanstekelijke muziek is. Het is lastig kiezen welke van de twee het leukste is, maar omdat Balada net even wat meer swingt én omdat Lima met z’n dertien weken op de eerste plaats het achttien jaar oude record van Marco Borsato’s afgrijselijke Dromen Zijn Bedrog als langst genoteerde nr. 1 hit aller tijden eindelijk uit de boeken heeft gehaald (dank daarvoor) verdient ie een hogere plek.
6. Lykke Li – I Follow Rivers (The Magician Remix)
Succesvolle remixen, deel 3. De Zweedse Lykke Li geldt als een zeer getalenteerd popzangeres die vooral onder muziekjournalisten populair is. Hits scoort ze niet, daarvoor is haar muziek ‘te duister’. Of beter, dat dééd ze niet, want dankzij The Magician Remix van I Follow Rivers was Li gedurende het grootste deel van 2012 niet van de radio weg te krijgen. Draai het origineel van I Follow Rivers en je begrijpt wat wordt bedoeld met ‘te duister’. Dan snap je ook meteen dat de remix beter is. De populariteit van I Follow Rivers werd nog groter toen de Belgische rockers van Triggerfinger bij Giel! ‘s morgens een cover met koffiekopjes en lepeltje op namen. Maar die haalt het niet bij het origineel. Pardon, de remix.
5. PSY – Gangnam Style
De wereld is verworden tot een global village. Het maakt anno 2012 niet meer uit waar je vandaan komt; iedereen kan een wereldhit scoren. Dat is zichtbaar in de top-40 van dit jaar: nooit eerder waren er zoveel verschillende nationaliteiten die in Nederland een nr. 1 hit scoorden: Brits, Braziliaans, Belgisch, Amerikaans, Nederlands, Israëlisch en (ahum) Zuid-Koreaans. Toen ergens in het voorjaar Gangnam Style voor het eerst op 3FM werd gedraaid, werd er nog lacherig gedaan over PSY’s mededeling dat hij de eerste Koreaanse artiest met een wereldhit op zijn naam wilde worden. Aan het einde van 2012 is Gangnam Style met ruim één miljard views (niet klikken, dan komt er nog eentje bij) de meest bekeken videoclip op YouTube ooit. Natuurlijk is PSY niet zo dom als ie in die clip mag ogen. De zanger/rapper heeft gestudeerd aan het Berklee College of Music in Boston, een opleiding die hij niet heeft afgemaakt, maar ik twijfel er niet aan of hij weet donders goed waar ie mee bezig is. Zelfs de suggestie dat PSY de gedoodverfde one hit wonder is is daarmee voorbarig.
4. Nicki Minaj – Starships
‘Bestaat die echt?’ vroeg een vriendin een paar maanden terug aan me. Ja, ze bestaat echt. Maar de twijfel is begrijpelijk. Alles, maar dan werkelijk álles aan Nicki Minaj is té. De kleur van het haar is te fel. De tieten zijn te groot. De wimpers zijn te lang. En de muziek is te overgeproduceerd (ja dat kan) en te hyper: Minajs muziek is op maat gemaakt voor fulltime Ritalin verslaafden. Wie geen ADHD heeft moet na het bijna zeventig minuten durende bijhorende album Pink Friday: Roman Reloadad minimaal een half uur aan de zuurstof om weer tot rust te komen, maar Starships is platte bubblegum dance pop waar je ongemeen vrolijk van wordt. Geeft dus niks dat de tekst ‘starships were meant to fly, hands up and touch the sky’ écht helemaal nergens over gaat.
3. Azealia Banks ft. Lazy Jay – 212
Eerst kon ik 212 niet uitstaan. Het was 3FM Megahit en ik kon er geen fatsoenlijke deun in herkennen. Daarnaast kreeg ik er nog ruzie over met de quizmaster in De Wildeman; het nummer was net twee dagen op de radio en er werd al naar gevraagd in de audioronde. Veel te vroeg. Dat was voordat ik naar New York op vakantie ging en leerde wat een ‘212’ is. Het was de geweldige videoclip die de doorslag gaf. Zelden zag ik zo’n lief en onschuldig ogend meisje in een te ruime Mickey Mouse trui en een te kort broekje zo schaamteloos de meest schunnige teksten zingen; meesterlijk hoe verrukt Banks met haar ogen rolt terwijl ze ‘I’ma ruin you cunt!’ zingt.
2. Loreen – Euphoria
Het was de gedoodverfde favoriet van deze editie van het Eurovisie Songfestival. Dat is in het verleden vaak dodelijk voor het succes gebleken, maar Euphoria is zó goed dat het niet mis kon gaan. Natuurlijk, Euphoria is in de eerste plaats een platte eurohouse stamper; de titel omschrijft precies het doel van de song: de luisteraar een euforisch gevoel geven. Zo simpel kan popmuziek zijn. De uitvoering toonde aan dat een goede podiumpresentatie niet duur hoeft te zijn. Euphoria won het Songfestival met overmacht, maar bezorgde Loreen bovendien een pan-Europese hit door in achttien landen de eerste plaats en in nog eens negen landen de top-3 van de hitlijsten te bereiken. Euphoria stond een half jaar in de Nederlandse hitlijsten en ook de tweede single, My Heart Is Refusing Me, werd een hit. Ook voor dat laatste wapenfeit geldt: uniek voor een Songfestivalwinnaar.
1. Carly Rae Jepsen – Call Me Maybe
Laten we het er niet over hebben. Over hoe ‘spontaan’ het was dat godbetert Justin Bieber aan z’n dertig miljoen volgers op Twitter laat weten dat Carly Rae Jepsens single gewéldig is: ‘Call Me Maybe by Carly Rae Jepsen is possibly the catchiest song I’ve ever heard lol.’ Over hoe diezelfde Bieber vervolgens handig besluit om Jepsen mee op tournee te nemen als voorprogramma. Over hoe de wereld in enkele weken tijd wordt overspoeld door parodieën en coverversies, tot de modellen van Abercrombie & Fitch aan toe, want het hebben van een wasbordje hoeft geen beletsel te zijn om ook goed te kunnen zingen. Nietwaar, Peter Andre? Call Me Maybe is een fantastische popsong. Een oorwurm die je niets liever zou willen doen dan vergeten. Maar daarvoor is het veel te goed.