Schoolfoto

‘Hoe oud denk je dat m’n moeder is?’
Hij had me vragend aangekeken en even nagedacht. Toen antwoordde hij. ’32? Of nee, iets jonger misschien?’
Een kwartier later stond ik thuis in de gang en riep ik naar de huiskamer. ‘Mama, mag Sander komen spelen? Hij denkt dat je 32 bent.’
Hij was van harte welkom.

Eigenlijk is het een raadsel hoe Sander en ik ooit met elkaar bevriend konden raken. Ik vermoed dat het is omdat vriendjes worden als kleuter een stuk makkelijker gaat dan op latere leeftijd. Iets van: ‘o, jij vindt het leuk om parkeergarages van houten blokjes te bouwen, ik ook, laten we dat na school vaker doen.’ We konden niet meer van elkaar verschillen; Sander was stoer en wilde buitenspelen en voetballen, ik zat het liefste op de bank boeken te lezen, of hing met m’n neus in de Grote Bosatlas. Die tegenstelling ging dan ook niet lang goed, vanaf m’n achtste of negende speelden we nauwelijks nog bij elkaar, na de tijd op de basisschool verwaterde het contact. Via een vriendin die bevriend is met z’n oudste zus hoorde ik wel eens hoe het hem verging.

Toen ik vorig jaar terugkwam van vakantie uit Amerika zei m’n moeder dat ze slecht nieuws had. ‘Ken je Sander nog? Die is vorige week verongelukt. Ze weten niet wat er precies gebeurd is, maar het lijkt erop dat ie de macht over het stuur is verloren en tegen een viaduct is gereden.’

De dagen erna ging ik naarstig op zoek naar schoolfoto’s. Ik haalde de hele zolder overhoop, maar kon ze nergens vinden. Waarom ik ze wilde zien weet ik niet. Misschien om te kijken of ik ‘m nog zou herkennen, of om na te denken over wat er met al die andere twintig en nog wat klasgenoten is gebeurd. Eindhoven is een uit de kluiten gewassen dorp, ik zou van veel klasgenootjes zo kunnen bedenken wat ermee was gebeurd, anderen zijn definitief verdwenen in de tijd.

Afgelopen vrijdag was de halfjaarlijkse Meesterbrein quiz in het wijkcentrum van Tongelre. Omdat de vorige editie door ons gelegenheidsteam was gewonnen werden we geacht onze titel te verdedigen. Medespeler en geboren en getogen Tongelrenaar Marcel vertelde dat hij ooit in ‘t Oude Raadhuis op de knutselclub had gezeten, net als ik. Mijn moeder herkende de vrouw die de knutselclub had georganiseerd. Ze wees achter mij. ‘Daar, achter Sanders moeder. Niet meteen achterom kijken, ze kijkt deze kant op.’

Ik durfde pas een paar minuten later, en toen ook nog eens heel kort, achterom te kijken.