Het gebeurde afgelopen vrijdag. Topdrukte op het werk, non-stop wachtrij bellen op inkomstenbelasting en ineens ging mijn mobiele telefoon. For the record: dat gebeurt vrijwel nooit. En nog zeldzamer: het was een anoniem nummer. De dag ervoor had ik een sollicitatiebrief gestuurd voor een vacature bij 3FM, dus ik begon me meteen af te vragen of het telefoontje misschien uit Bruisend Hilversum afkomstig was. Ik word vaker gebeld vanuit het dorp en dat gebeurt steevast met een onbekend nummer. Ik ging dus om 17.00 uur als de wiedeweerga checken of er een voicemail was ingesproken: nee. Toen snel naar huis en kijken of er over m’n sollicitatie was gemaild: nee. Nouja, dan maar afwachten en hopen dat het me niet kwalijk werd genomen dat ik niet bereikbaar was. En, dacht ik, ‘stom, ik had in m’n sollicitatiebrief moeten vermelden dat ik moeilijk bereikbaar ben’ (want op mijn werk mag je telefoon officieel niet eens aan staan).
Maar maandag werd er niet gebeld, dinsdag evenmin, echter woensdag was het weer raak. Weer was ik op m’n werk, weer zat ik midden in een gesprek met een klant en dus kon ik m’n telefoon niet aannemen. Dit keer was het nog wel om 19.00 uur ‘s avonds dus de beller in kwestie móet gedacht hebben ‘krek, ik probeer het een keer ‘s avonds, dan is ie vast wel bereikbaar.’ Ik kon wel door de grond zakken van ergernis. Goed, je weet natuurlijk nooit zeker of het inderdaad iemand uit Hilversum is en dan nog, het kan ook best zijn dat ze je vertellen ‘Guido, dat is nu al de zoveelste keer dat je solliciteert, hou daar nou es mee op. We willen je niet!’ (ze zullen het niet doen, maar toch), maar morgen vertrek ik voor vijf dagen naar Lissabon – iets dat ik wel in mijn sollicitatie had vermeld – en zal je zien dat ik als ik straks ben geland, ik mijn mobiele telefoon aanzet en weer ‘Oproep gemist’ zie staan. Kortom, hoeveel geduld heeft een werkgever met een potentiële kandidaat?
En??? Al iets gehoord van de onbekende beller?
Dinsdagmorgen in Lissabon: telefoon. En wéér een onbekend nummer. Ik neem op: geen gehoor. Gisteravond bij het concert van James Vincent McMorrow in de Catharinakerk mis ik weer een oproep van een onbekend nummer. Vandaag gaat vijf minuten voor het einde van mijn dienst de telefoon en ik zeg tegen m’n collega ‘schijt, ik neem ‘m dit keer gewoon op.’ Dus ik denk ‘nu komt ie’, krijg ik ‘goedemiddag, met Oxfam Novib, stoor ik u?’ Ja, nogal!
Maar goed. Na het laatste telefoontje gisteravond heb ik na het concert meteen even een mail gestuurd. Het is inmiddels twee weken geleden dat ik heb gesolliciteerd en ik vind sowieso dat ik wel mag weten waar ik aan toe ben. Ik had het er met wat collega’s over gehad en die vinden het niet onredelijk om te vragen of zij het zijn die me telkens proberen te bereiken, maar ik heb nog geen reactie. Maar vandaag vraag ik me af ‘het zal al die vijf keer toch niet Oxfam Novib zijn geweest?’ Dan zeg ik m’n donateurschap op!