In Amerika hebben ze er een schertsende term voor: poptimism. Poptimism is het idee onder muziekjournalisten dat popmuziek ook góed kan zijn. Goede muziek wordt niet per se alleen gemaakt door graatmagere, ongelukkig voor zich uitstarende junks in skinny jeans en vaalgewassen t-shirts met godbetert hipsterbaardjes en gekke hoedjes. Nee, ook heel knappe jongens en meisjes, met nog veel knappere producers kunnen Heel Goede Muziek maken. En dus verschijnen de laatste paar jaren albums van Taylor Swift, Lorde of Carly Rae Jepsen in de eindejaarslijstjes van serieuze muziekbladen en blogs. Tot groot afgrijzen van de meer puriteinse lezers van zulke media. Die lezers hebben natuurlijk ongelijk. Een goed geproduceerd popliedje is net zo knap als een twintig minuten episch werk van Godspeed You! Black Emperor. Het is alleen niet met elkaar te vergelijken.
Over 2014 was ik vrij somber, wat me door sommige muziekliefhebbers werd verweten. Ik moest echt es wat (p)optimistischer over muziek gaan bloggen. Maar teruglezend vind ik mezelf helemaal niet zo negatief. Ik schreef toen al dat er tegen het einde van het jaar licht aan het einde van de tunnel was. En zie hier: 2015 was een geweldig popjaar. De domme danceplaten zijn er nog wel, maar zijn op hun retour en de Top 40 is gekaapt door Zweden. Echt, een derde van de platen in deze top-20 is van Zweedse makelij. Als poptimist weet ik dat al jaren, maar nu lijkt de rest van de wereld het ook eindelijk door te hebben: de beste muziek wordt geproduceerd door mannen met namen als Max Martin, Peter Svensson en Shellback.
Voordat je aan deze volstrekt arbitraire lijst van leuke top-40 hits begint, eerst nog de Bubblin’ Under: King van Years & Years had de lijst bijna gehaald, ware het niet dat die zanger live geen fatsoenlijke noot uit z’n strot kan krijgen: strafpunten. Shut Up + Dance With Me van Walk The Moon was dit jaar niet van de radio af te slaan, maar kwam aan het eind van vorig jaar al binnen in de Top 40 en mag dus niet mee in mijn lijst. Ik moet streng zijn. Watch Me van Silentó en Hotline Bling van Drake waren in Amerika enorme knijters van hits en veroorzaakten diverse memes, maar hadden aan deze kant van de Atlantische Oceaan beduidend minder impact.
En er waren nog die plaatjes die geweldig zijn, maar die om onverklaarbare redenen de hitlijsten niet hebben gehaald. Shots van Imagine Dragons is vermoedelijk de single die ik dit jaar het meeste heb gedraaid, maar die maar geen hit wilde worden, zelfs niet in de Broiler Remix. Let It Happen van Tame Impala haalde natuurlijk niet de Top 40, maar won tot mijn grote vreugde wel de Song van het Jaar verkiezing op 3voor12 (en staat dit jaar zelfs in de Top 2000). En West Coast van FIDLAR heeft alles in zich om uit te groeien tot een nieuwe Bro Hymn, al heeft het de Top 40 vooralsnog niet weten te vinden.
Over FIDLAR gesproken, hun 40 oz. On Repeat heeft de beste videoclip van het jaar.
Natuurlijk was 2014 songfestivalwijs een freak of nature. Oostenrijk dat het festival wint en Nederland dat tweede wordt. Belachelijk. Gelukkig waren de natuurwetten dit jaar hersteld: Oostenrijk eindigde roemloos onderaan, Nederland kwam niet eens door de halve finale. Zweden won. Voor de zesde keer én tot opluchting van de voltallige homogemeenschap die zweentjes peette over de goede prestatie van Rusland (en toegegeven, ze was érg goed en verdiende het niet uitgefloten te worden. Ook haar liedje was trouwens een grotendeels Zweedse productie). We zullen het Måns Zelmerlöw dan maar niet verwijten dat Heroes van de clichés aan elkaar hangt (‘we are the heroes of our time, but we’re dancing with the demons in our mind’).
Ik denk dat we niet veel meer van Zelmerlöw gaan horen. Wel presenteert hij volgend jaar het Songfestival. En hij maakt voor de Zweedse TV het programma Allsång på Skansen. Ik ken het niet, maar het klinkt verontrustend veel als Tros Muziekfeest op het Plein.
19. The Common Linnets – We Don’t Make The Wind Blow
Begin dit jaar kwam ik op Feesboek in een fittie terecht met boze Kensingtonfans. Aanleiding was de uitreiking van de Popprijs aan The Common Linnets en niet aan de favoriete band van de gemiddelde Nederlandse, soppende bakvis. Verblind door hun liefde voor die mannen met hun hippe baardjes en gekke hoedjes zagen de tienermeisjes over het hoofd dat The Common Linnets in 2014 een megaprestatie hebben neergezet, iets waar ik de fans fijntjes op wees. Ilse DeLange, J.B. Meyers en consorten werden niet alleen tweede bij het Eurovisie Songfestival (hallo?! Tweede!), maar toerden ook nog es zeer succesvol door Europa. Dit jaar volgde een tweede album, met daarop wat meer Fleetwood Mac-invloeden en een iets hardere rocksound. We Don’t Make The Wind Blow is een sterke single, die helaas niet verder kwam dan de onderste regionen van de vaderlandse hitlijsten; ondanks dat het is gebruikt als tune bij de tv-serie Wayward Pines.
De Kensingtonfans kunnen gerust zijn; hun band wint in 2016 vast alsnog de Popprijs.
18. Maroon 5 – This Summer’s Gonna Hurt Like A Motherfucker
Met het heengaan van de fysieke single is niet alleen het b-kantje verdwenen, ook het artwork heeft een dreun gekregen. Omdat het enkel nog voor streaming audio wordt gebruikt heeft het tegenwoordig een postzegelformaat, wat op z’n beurt weer niet uitnodigt voor een spannend design. De grap is dat artwork nog wel altijd de vorm van een vierkant heeft. Macht der gewoonte. Het leukste aan This Summer’s Gonna Hurt Like A Motherfucker is de hoes, die de hoesjes van de Beach Boys en Dick Dale in herinnering roept. Vooruit, ook die stuiterende synthesizerlijn is prettig, waarmee het een stuk beter is dan de zoetsappige (ha ha) voorganger Sugar. De olijke videoclip met jackass-achtige bloopers mag er ook zijn. Had ik gezegd dat dit een Zweedse productie is?
Het lome gevoel van een warme zomeravond vangen in een danceplaat. Voorgaande jaren ook al succesvol gedaan door Watermät (Bullit) en Chris Malinchak (So Good To Me), maar dit keer ook nog es voorzien van een werkelijk wonderschone videoclip. Dat er lelijkheid in verval zit, weten we. Maar dat er ook schoonheid in kan zitten, wordt duidelijk gemaakt in de videoclip bij Headlights. De video werd opgenomen in een leegstaand zwemparadijs in Portugal. Dat is prachtig, maar ik moet altijd weer grinniken bij die bruinverbrande oude vellen (denk: tan mom) die verlekkerd naar de jongeman kijken. Jammer van die product placement aan het einde. Schulz zal er niet mee zitten, maar dat kost ‘m een paar plekken in deze top-20.
16. Fifth Harmony ft. Kid Ink – Worth It
In de jaren negentig had je Solid HarmoniE. Het verhaal ging dat de vier leden van verschillende continenten afkomstig waren. Over schaamteloos nep gesproken (ze waren trouwens een vroeg projectje van Max Martin). Anno 2015 is popmuziek de schaamte voorbij; de vijf leden van Fifth Harmony deden mee aan het tweede seizoen van The Voice USA en zijn, net als One Direction en Little Mix, door een handige platenbaas bij elkaar gezet. Zet er een slimme producer op (in dit geval het Noorse StarGate) en je hebt een hitfabriek. Want probeer die saxofoonloop uit Worth It maar es uit je hoofd te krijgen. Je wilt het niet goed vinden, maar zonder te merken neurie je Worth It binnen de kortste keren mee.
15. Causes – Teach Me How To Dance With You
Begin dit jaar trad Causes op bij De Wereld Draait Door. Ze mochten de roemruchte minuut vol spelen, wat vandaag de dag sowieso de interessantste minuut van het hele programma is (op Teletekst werd Causes aangekondigd als ‘indië-popband’ waardoor ik even dacht dat de Indorock aan een revival toe was). Teach Me How To Dance With You bleek een keurige ballad te zijn van een Utrechtse band met de Britse zanger Rupert Blackman, die eerder al liedjes had geschreven voor Alain Clark en MainStreet. Buitengewoon keurig zelfs, let maar es op hoe netjes Blackman ‘dance’ zingt. Causes was zo ineens doorgebroken dat de band op dat moment niet eens een eigen pagina op wikipedia had. Dat euvel is inmiddels verholpen.
Je kunt niet je hele leven blijven surfen. Of nouja, het kan fysiek wel; ik heb een keertje surfles gehad en het is fysiek niet heel zwaar, maar het lichaam van een aantrekkelijke surfdude, tja, dat wordt na een tijdje nu eenmaal wat minder. Nobody beats gravity. En dan word je zanger. Zie Jack Johnson, Ben Howard of Pete Murray. Een voormalig professioneel american footballspeler heeft een soortgelijk probleem. Je kunt natuurlijk acteur worden. En daarna nog decennialang het nieuws domineren als wel/niet moordenaar van je ex. Sam Hunt besloot singer-songwriter te worden en scoorde verrassend een hit in Nederland met z’n praatgezongen Take Your Time, waarmee ie misschien iets te opzichtig leentjebuur speelt bij Shawn Mullins’ Lullaby. Niettemin, in Nederland een hit scoren met een countrysong is zeldzaam; tenzij je Taylor Swift heet. Die broodjes in z’n bovenarmen zijn nog steeds aardig.
13. Charlie Puth & Meghan Trainor – Marvin Gaye
Er is een tijd geweest dat platen in de Top 40 niet lager dan plaats 36 binnenkwamen. Vreemd. Empirisch is het onmogelijk dat er niet es een plaatje op nr. 39 of 40 binnen komt. Marvin Gaye kwam dit jaar wél op nr. 40 binnen. Ik hoopte stiekem dat de single daar één week zou blijven staan en daarna zou verdwijnen. Gewoon. Omdat het kan. Dat deed het niet. Gelukkig ook maar, daarvoor is het een te leuke single. Charlie Puth oogt in de videoclip als de keurige boy next door en op het eerste gehoor klinkt Marvin Gaye vrij onschuldig, maar de tekst staat bol van de seksuele toespelingen (‘it’s kama sutra show and tell’). De gevolgen zijn niet te overzien. In de videoclip dan. De openingsregel is de beste van het jaar: ‘let’s marvin gaye and get it on’.
Eigenlijk stamt Style al uit 2014; het is net als andere geweldige popsingles als Shake It Off en Blank Space afkomstig van Taylor Swifts meesterwerk 1989. Dat bedoel ik zonder ironie: ik ben een Swiftie. Er zijn meer popartiesten die precies weten hoe hun popmuziek moet klinken, maar er zijn er weinig die er zo’n romantische kijk op hebben. 1989 is Swifts geboortejaar, maar voor de zangeres ook year zero voor Goede Popmuziek. Dat houdt niet op bij het perfecte liedje, daar horen ook mooi artwork én een goede videoclip bij. Alles klopt. Ik hou van die klassieke stijl. Daarnaast is Style één van de beste singles van het jaar: een ballad, met een fijne, stuiterende baslijn en een tekst die omfloerst over Swifts relatie met One Direction-lid Harry Styles gaat: ‘you got that James Dean daydream look in your eyes’. Parels voor de zwijnen: het kwam maar tot de 22ste plaats in de Top 40. Ook in de versie van Ryan Adams blijft het overeind al heeft hij, om een homo-erotische lading in de tekst te voorkomen, die regel aangepast naar ‘you got that Daydream Nation look in your eyes’.
Het leuke van het schrijven van dit overzicht is dat je soms op merkwaardige nieuwsberichten stuit. Zo heeft Zara Larsson begin dit jaar op haar Instagram-account een foto geplaatst met een condoom over haar been: ‘to all the guys saying “my dick is too big for condoms”‘. Ja, echt waar.
Zara Larsson had met Lush Life in Zweden dé zomerhit van het jaar (het staat daar inmiddels op vijf keer platina), dit najaar gingen Nederland en de rest van de wereld ook overstag. Dat is begrijpelijk: Lush Life heeft een heerlijk stuiterend baslijntje en is zo godsnakend pakkend dat je het na één keer horen niet meer uit je hoofd krijgt. Een ode aan de eindeloze Zweedse zomeravonden: ‘yeah I’m a dance my heart out ’til the dawn, but I won’t be done when morning comes’. Even niet aan denken dat het kind pas deze maand achttien is geworden en al zo’n acht jaar met muziek bezig is.
Oja, Larsson doet net als Zelmerlöw mee aan Allsång på Skansen, wat bij nader inzien sterk lijkt op de Musical Sing-a-Long (en dus eigenlijk héél erg Avrotros is).
Ga er maar aan staan. Van je vorige album, vier jaar geleden verschenen, zijn wereldwijd 31 miljoen exemplaren verkocht. Daarmee is het het bestverkochte album van de 21ste eeuw en ben je in je eentje verantwoordelijk voor de redding van de volledige muziekindustrie. De platenwereld smacht, ja smácht naar nieuw werk. En dan, augustus dit jaar zijn er ineens de geruchten. She Who Will Not Be Named zou een nieuw album af hebben. En het zou dit jaar uitkomen. Dit. Jaar. En verrek, in oktober verschijnt de videoclip bij Hello op Joetjoep. Geregisseerd door de piepjonge regisseur Xavier Dolan die best met Adele wilde werken, mits ze over kwam vliegen naar Canada. De single én het album 25 breken vervolgens alle denkbare records. Je zou bijna vergeten dat Hello een ijzersterke powerballad is. Nee, het is absoluut niet verrassend. Maar waarom zou Adele ook?
9. Skrillex & Diplo & Justin Bieber – Where Are Ü Now
Adele mag dan alle verkooprecords hebben gebroken, wie over tien jaar naar de hitlijsten van 2015 kijkt zal denken dat Justin Bieber de belangrijkste artiest van het jaar is. Hij stond dit jaar met drie singles tegelijk in de top-5 in Nederland. In Amerika ook trouwens. Daar zag het begin dit jaar niet naar uit: Bieber stond meer op gossipsites dan in de hitlijsten. De ommekeer kwam met deze productie. Met de nadruk op het woord ‘productie’. Het is een opvallende song, niet echt catchy, maar wel eentje die stiekem onder je huid kruipt en daar niet meer weg gaat. Het stond een half jaar in de Top 40, maar bereikte net niet de top-10: een typische sleeper hit. Bieber nam vervolgens een heel album op met Skrillex en Diplo en belooft op dat album in elke track dat hij zich voortaan zal gedragen. Uit de goede recensies blijkt dat in iedere muziekjournalist een belieber schuilt.
Ik geef het toe. Ik vond het aanvankelijk wat ongemakkelijk om heel hard ‘praat Nederlands met me’ mee te blèren. Ik kreeg er vervelende, ultranationalistische Wildersassociaties van. Onterecht. Parijs is de sympathiekste hit van 2015, gezongen door de sympathiekste artiest die dit jaar doorbrak. Kenny B zingt al jaren, heeft een carrière als diplomaat en vredesonderhandelaar achter de rug, maar was in Nederland al die tijd een (te) goed bewaard muzikaal geheim. Met Parijs kreeg hij z’n fifteen minutes of fame. Dat hij goed zat, bleek uit de vele parodieën die in korte tijd verschenen: lul Haags met me, praot Drèents met mij, praot Mestreechs mèt miech of praat Rotterdams met me; Joetjoep staat vol met parodieën. Volgens z’n platenbaas heeft Kenny B nog tien songs met dezelfde hitpotentie als Parijs in z’n achterzak, maar inmiddels blijft het wel erg lang stil.
7. Carly Rae Jepsen – I Really Like You
De vloek van Die Ene Wereldhit. Carly Rae Jepsen begrijpt zelf ook wel dat ze het wereldwijde succes van Call Me Maybe nooit zal overtreffen. Ze maakte dit jaar Emotion, door critici lovend ontvangen, maar commercieel geflopt. Er bestaat geen gerechtigheid. Oké, Jepsen kan de rest van haar leven rentenieren van het succes van Call Me Maybe, maar ze verdient het om meer hits te scoren. I Really Like You deed het redelijk in de hitlijsten, met dank aan een handige Zweedse producer (Peter Svensson, hij maakte ook Love Me Harder van Arianna Grande & The Weeknd) en een gedistingeerde oudere heer, beter bekend als Tom Hanks, in de videoclip. Ook mattie Justin Bieber duikt nog even op. Het is een keurige oorwurm, met van die typische retro-eighties big drums. Nét niet zo pakkend als Call Me Maybe, al scheelt het niet veel.
6. Christine and the Queens – Christine
MTV zendt tegenwoordig vrijwel non-stop Geordie Shore en Ridiculousness uit, maar wie ‘s morgens de voormalige muziekzender opzet, komt nog wel es een verdwaalde videoclip tegen. Begin dit jaar stuitte ik op de kunstzinnige video bij Christine, van Christine & The Queens. Een aangename verrassing. Een liedje als een voorjaarsbriesje; vederlicht, met net niet voldoende hitpotentie om echt een onmisbare wereldhit te worden en een clip die veel te artistiek is voor kijkers die niet verder kijken dan de sixpacks en spierbundels van Geordie Shore. Het optreden van Héloïse Letissier, haar echte naam, en haar mannen (dat bedoel ik genderneutraal, dat vindt de zangeres nogal belangrijk) op Lowlands later in het jaar schijnt dermate kunstzinnig te zijn geweest dat een scribent van 3voor12 vond dat bezoekers van haar optreden CJP-korting zouden moeten krijgen. Mooi.
De eerste keer dat ik Ghost Town hoorde dacht ik dat Adam Lambert gek was geworden. Een rustig gitaarintro, een fluitje dat uit een western afkomstig lijkt te zijn mixen met een dance beat. En dan nog iets zingen als ‘my heart is a ghost town’ (of, zoals een collega niet ongeestig opmerkte toen ze het een andere collega hoorde zingen: ‘nee nee, jouw hartje is geen spookstad’). Maar ja. Het is wel een productie van Max Martin. En die levert geen half werk. Nooit. Toch, ook de tweede keer was ik niet overtuigd, maar na een tijd viel het kwartje: Ghost Town is briljant. Het is compleet geschift en het zou niet mogen werken en toch doet het dat. Omdat het zolang duurde voordat je als luisteraar door hebt hoe gehaaid Ghost Town is, werd het de ultieme sleeper hit: in Amerika kwam het niet hoger dan een 64ste plaats, maar in Nederland groeide Ghost Town sluipenderwijs uit tot een knoeperd van een hit: een zesde plaats en bijna een half jaar Top 40.
3. Ellie Goulding – Love Me Like You Do
4. The Weeknd – Earned It
Recensenten renden gillend de bioscoop uit, vrouwen renden massaal de zalen in. Fifty Shades Of Grey zal niet de geschiedenis in gaan als cinematografisch meesterwerkje, het heeft wel twee geweldige popsingles opgeleverd. Ik ben er nog niet uit welke van de twee ik het lekkerste vind, daarom plaats ik ze maar bij elkaar. Dat een vreemde single als Earned It een grote hit wordt, is van een heerlijke perversiteit. Over vet aangezette strijkers zingt Abel Tesfaye smachtend dat z’n vriendin het echt verdiend heeft. Wat ‘het’ is laat zich raden. Natuurlijk haalt de zanger z’n inspiratie bij de aalgadde, überzwoele pornosoul van D’Angelo, maar wat maakt dat uit als dit het resultaat is. De clip op Joetjoep is dermate risqué dat hij alleen voor de oogjes van achttienplussers bestemd is. Het fijne van een goede filmsoundtrack is dat zo’n song ineens bij een groot publiek bekend wordt. The Weeknd beleefde dankzij Fifty Shades Of Grey zijn welverdiende doorbraak en scoorde later in 2015 een megahit met Can’t Feel My Face.
Stiekem vindt de popfan in mij Love Me Like You Do net iets lekkerder. Superslim geproduceerd door hitfabrikant Max Martin die de spanning in de song langzaam (en een tikkeltje sadistisch, om in de stijl van de film te blijven) opbouwt: eerst twee coupletten en dan, ingetogen, dat geweldige refrein. Dan volgt er eerst nog een couplet, maar dan breekt Love Me Like You Do open en is er enkel nog dat hemelse refrein, met het stotterende ‘la-la-love me like you do’ en ‘ta-ta-touch me like you do’, gezongen met Gouldings lichthese stem. Engelsen hebben een mooi woord voor zo’n zwoel liedje: sultry. Love Me Like You Do is een meesterwerkje.
Het is lang geleden dat één soundtrack twee goede hits opleverde, maar het is de makers van Fifty Shades Of Grey gelukt.
2. Lil’ Kleine & Ronnie Flex – Drank & Drugs
Misschien is het doordat de verkoop van platen dermate is gekelderd en dat je er dus geen droog brood meer mee kan verdienen. Of misschien komt het doordat heel de westerse wereld is bevangen door een verstikkende keurigheid waarin alles wat riekt naar controverse of gevaar moet worden weggemoffeld. Toch, het muzikale dieptepunt van 2015 is Drank & Drugs. En dan bedoel ik niet het liedje, dat in al z’n eenvoud geniaal is. Nee, het feit dat het beste zinnetje uit de hit, ‘alle tieners zeggen ja tegen MDMA’ is aangepast naar ‘alle tieners zeggen ja tegen lekker gaan’. Ik weet niet wat erger is: dat ‘jongerenzender’ 3FM alleen de gekuiste versie draait, of dat platenmaatschappij Top Notch besluit überhaupt een nette versie op te nemen. So far voor de rock ‘n roll. Dat terwijl de videoclip toch niets aan duidelijkheid te wensen overlaat. Een clip die zelfs werd opgepikt door Amerikaanse blogs, wat overenthousiaste Nederlandse media eventjes deed hopen dat Drank & Drugs een Gangnam Style-achtige wereldhit ging worden. Natuurlijk niet. Daarvoor is het te gek.
1. Major Lazor & DJ Snake feat. MØ – Lean On
Dus, voor wie niet heeft opgelet, even recapituleren: Justin Bieber stond dit jaar met drie singles tegelijkertijd in de top-5. Adele brak alle verkooprecords. Is er überhaupt nog een te breken record over? Jazeker: Major Lazers Lean On is de meest gestreamde song op Spotify. Aller tijden (al zegt dat laatste misschien niet zoveel). Is het daarmee ook een goede song? Ja, eigenlijk wel. Lean On heeft een crossover appeal die zeer weinig hitsongs hebben: niet alleen Slam! FM draait het, ook op 3FM is het te horen. MØ had met Lean On een knaller van een hit tijdens haar set op Lowlands, maar ook op dancefeesten gaat het dak eraf. En dan te bedenken dat Lean On aan zowel Rihanna als Nicki Minaj was aangeboden. Beiden zagen er geen brood in, waarna producers Major Lazer en DJ Snake besloten dan de demoversie maar te gebruiken. Goed voor MØ. En goed voor ons, want achteraf moest Major Lazer toegeven dat die oerversie toch niet overtroffen kon worden. Hij heeft gelijk.