Vorige week kwam mijn moeder in lichte paniek thuis. ‘Weet je wat ik vanmiddag zag, vlak bij Dommelhoef? Een moederzwaan met vijf kleine donsjes achter zich aan. En dat in deze tijd van het jaar!’ Mijn vader, altijd bereid op het juiste moment een tactvolle opmerking te maken, voerde de dramatiek nog extra op: ‘oh, die zijn zo dood.’ Ik werd er niet vrolijk van, maar medequizzer Jos was dinsdagavond iets positiever ingesteld. ‘Als ze dat koude water in deze tijd van het jaar aan kunnen, dan kunnen ze ook wel tegen een beetje nachtvorst.’ Het stemde me hoopvol, want ik had met moederzwaan te doen. Iedereen in Eindhoven is bekend met het paartje zwanen dat jarenlang op dezelfde stek bivakkeerde en waarvan eentje een paar jaar terug is overreden. Aangezien zwanen monogaam zijn, was de andere helft eenzaam achtergebleven. Dinsdagavond na het quizzen, het zou die nacht gaan vriezen, fietste ik voor de zekerheid nog even langs. Ik zag geen jonkies, maar wel een zwarte zwaan die ik wat moed insprak; een paar koude nachten, daarna zou het zachter worden: dat moesten die kleintjes toch wel vol kunnen houden? En anders, er waren toch zat plekken in de buurt waar het een paar graden warmer zou zijn? Onder de brug misschien, of anders in de struiken?
Woensdagmiddag, ik had een late dienst, reed ik nog eens langs bij de zwarte zwanen en nu zag ik vijf jonkies in ogenschijnlijk volle gezondheid ronddobberen. De nacht waren ze goed doorgekomen. Vandaag, inmiddels zijn de jonkies uitgegroeid tot een toeristische attractie, maakte ik wat foto’s van het klein grut. Naast me stond een jonge vrouw met haar ouders te praten. Ze sprak haar bezorgdheid uit, want er waren ook kleine eendjes geweest en die hadden het niet gered. Nu ze daarover sprak, herinnerde ik me dat ik eerder die week inderdaad een paar kleine eendjes had zien rondzwemmen. Natuurlijk, het is de natuur dus als de vijf jonkies het niet redden dan is dat niets anders natuurlijke selectie, maar in hoeverre is er überhaupt nog sprake van natuur als de zwanen door het warme najaar der mate van slag zijn dat ze in november jonkies krijgen? Niettemin, het gezin zag er gelukkig uit en toen ik na een middagje winkelen op weg naar huis nogmaals langsfietste, zag ik dat ze in de berm naast het fietspad bivakkeerden. Een paar jongeren uit de buurt waren ze aan het voeren, maar leken er ook genoegen in te scheppen om moeder zwaan af en toe te plagen. Ze was niet gediend van al te opdringerige toeschouwers, zo merkte ik zelf, toen ik voor een foto volgens moeder (of vader, ik weet niet hoe de opvoedkundige taken bij zwanen verdeeld zijn) iets te dichtbij kwam en ze achter me aan kwam. ‘No pictures please!,’ gilden de jongens het uit van het lachen.
Ik heb het idee dat papa en mama zwaan en hun kroost het wel gaan redden; de komende weken blijft het zacht en die voorspelde horrorwinter is ook slechts een verzinsel van de winterbandenmaffia. Als ook de jongeren uit de buurt zich een beetje gedragen, komt alles goed.
