Anneke

Bij het overlijden van Anneke Grönloh moet ik denken aan Eddy, een oud-collega van m’n vader. Die oud-collega moet de grootste Grönloh-fan van Nederland zijn. Het kan niet anders of hij heeft er persoonlijk voor gezorgd dat Brandend Zand in 2005 plotsklaps op nr. 110 in de Top 2000 stond. De dienstdoende dj van Radio 2 zei er niks van te snappen waarom die plaat ineens zo sterk was gestegen. Ik wist wel beter.

Het zal rond die tijd zijn geweest dat ik met een vriend een paar dagen in Den Haag was voor een muziekfestival. Op straat zag ik een grote poster van Anneke Grönloh in overdreven glamourpose hangen. Ze ging optreden in het lokale filiaal van Holland Casino. Dat zou echt een poster voor Eddy zijn, dacht ik, dus bij thuiskomst stuurde ik een mailtje naar Holland Casino. Ik legde uit dat het hier zonder twijfel de grootste fan van Grönloh betrof en of ze, desnoods tegen betaling, me een paar posters wilden toesturen. Per omgaande vond ik – gratis – een paar posters bij de post.

Nu was het zaak om de posters bij Eddy te krijgen. M’n vader (en Eddy) stonden beiden voor de klas op een basisschool. Het leek m’n vader leuk om de poster in het weekend in Eddy’s lokaal te hangen. Dan zou hij de poster vanzelf op maandagochtend vinden. Dat vond ik ook wel grappig, dus in het weekend reden we naar school en hing ik de poster over een muur met allerlei kleinere posters en foto’s van hedendaagse popartiesten. Want ondanks z’n liefde voor Grönloh is (en was) Eddy een groot muziekliefhebber, iets dat hij graag met z’n leerlingen deelde. Nadat ik een poster had opgehangen legde ik de koker, met daarin een tweede poster, bij hem op het bureau. Ik schreef er een kort briefje bij.

Hoe het precies gegaan is weet ik niet, maar blijkbaar vond Eddy de koker niet op z’n bureau toen hij maandagochtend z’n lokaal binnenkwam. Sterker nog, hij had de eerste paar uur niks in de gaten. Totdat hij een toets afnam. Een leerling keek halverwege de toets op, zag de levensgrote poster van Anneke Grönloh hangen en riep verschrikt uit: ‘Gatverdamme! Wie is dat lillik mens?’

Eddy schrok zich rot, zag de poster van Anneke Grönloh hangen en vond toen pas de koker met m’n notitie.
‘Die leerling heb ik natuurlijk meteen de klas uitgestuurd,’ zei hij later verontwaardigd, toen hij mij belde om te bedanken voor het cadeau.

Jaren later ben ik eens bij Eddy thuis geweest. In de computerkamer hing de poster aan de muur.

This entry was posted in Eindhoven, Muziek and tagged , , . Bookmark the permalink.