Mojobeleid

Als ik tegenwoordig nog naar concerten ga, is dit meestal in de kleinere zalen: Effenaar, Paradiso, Melkweg, Tivoli. Maar door de populariteit van The War On Drugs zag ik mij genoodzaakt af te reizen naar de Ziggo Dome. De groep is in vijf jaar tijd van een half gevuld Doornroosje doorgegroeid naar de arena’s en bijlmerbierhallen van deze wereld. Dat is ze overigens van harte gegund.

De Ziggo Dome is het speeltje van Mojo, omdat dit in feite de enige grote concertorganisator van Nederland is. Dus is het zo: zeg je Mojo, dan zeg je moloch. Een moloch die vrijwel het monopolie van het live circuit heeft. Sinds enige jaren heeft het concurrentie van Friendly Fire, onder andere bekend van Best Kept Secret, maar het is nog altijd een soort alleenheerser en gedraagt zich als zodanig.

Dat is niet de enige alleenheerser in de concertbranche, want Ticketmaster is net zo erg. Die krijgen het nog altijd voor elkaar exorbitant hoge servicekosten in rekening te brengen als ik een kaartje koop. Ik ging een slordige twintig jaar geleden voor het eerst naar een concert en al die tijd hoor ik al rumoer over de servicekosten. Waarom worden die in rekening gebracht? Ik maak standaard de vergelijking met een bakker: als ik daar een brood koop brengen ze toch ook geen servicekosten in rekening? De verklaring van Ticketmaster zelf is dat het computersysteem dat de kaartverkoop regelt ook in stand moet worden gehouden en dat dit nu eenmaal geld kost. Dat is dan een verrekte duur computersysteem, als per kaartje 3 euro 90 aan servicekosten in rekening wordt gebracht. Rekent u rustig even uit wat Ticketmaster aan extra inkomsten genereert als je bedenkt dat er jaarlijks miljoenen kaartjes voor concerten over de virtuele toonbank gaan.

Ik ben dan ook nog zo’n romanticus dat ik een fysiek kaartje wil. Dat kan, maar ook daar betaal je een paar euro extra voor. Iemand moet toch dat kaartje uitprinten en in een envelop doen en aan mij opsturen (wat ik schrijf: ik ben een romanticus. Dit zal in werkelijkheid ongetwijfeld allemaal geautomatiseerd gebeuren. Met dat dure computersysteem van ze). Ook de portokosten brengt Ticketmaster grif in rekening.

Misschien had ik tóch beter voor een geprinte versie van dat kaartje kunnen kiezen. Daar kwam ik achter toen ik in de rij voor de Ziggo Dome stond. Ik had er een dagje uit van gemaakt en gewinkeld waardoor ik, naast m’n rugzak, een grote tas bij me had. Geen probleem leek me, die kon ik wel achterlaten in de garderobe. Alhoewel? M’n oog viel op het geprinte kaartje van de bezoeker voor me in de rij en ik zag hoe daar op stond aangegeven dat grote tassen niet waren toegestaan. Hmm, dacht ik, daar is mij niks over gezegd.

Toch, het meisje bij de ingang zei niks, scande zonder morren m’n kaartje en ik kon doorlopen. Meteen daarna strandde mijn missie.
‘Grote tassen mogen niet naar binnen,’ zei de man van de beveiliging resoluut.
‘Kan ik die grote tas niet in m’n rugzak proppen? Dan kan ik die toch in de garderobe achterlaten?’, vroeg ik. Ik zag achter de man van de beveiliging aan beide kanten van de ontvangsthal brede balies van garderobes.
‘Nee meneer, dit is mojobeleid: geen grote tassen. Die rugtas mag trouwens ook niet,’ antwoordde hij.
‘Maar waar kan ik dan m’n spullen achterlaten?’ vroeg ik.
‘Bij de Afas Live staan kluisjes,’ zei hij.
‘En kan ik dan straks nog binnen?,’ vroeg ik.
‘Ze kunnen uw kaartje bij de deur uitscannen,’ legde de beveiliger uit.

M’n kaartje werd bij de deur uitgescand en ik begon aan m’n weg terug over de ArenA Boulevard. Al vind ik boulevard wat veel eer voor dit troosteloze tochtgat, met als ultiem dieptepunt die treurige betonnen vliegende schotel waar Ajax z’n thuiswedstrijden afwerkt.

Bij de Afas Live stonden wat zeecontainers ingericht met kluisjes. Die stonden er ook al toen ik eerder dit jaar in de Afas Live naar Eurovision in Concert ging. Of dit tijdelijk is of een permanente inrichting, geen idee. De belachelijke huurprijs van vijf euro was in de tussentijd niet veranderd. Dat is niet erg als je met een groep bent, dan deel je een kluisje, maar ik was alleen.

Waar ik niet alleen in was, was de verontwaardiging over de afzetterij van deze gedwongen winkelnering.
‘Vijf euro? Stelletje afzetters,’ riep een andere bezoeker geschokt.
Ik haalde gelaten m’n schouders op en liep weer terug naar de Ziggo Dome.

Dit keer kwam ik zonder problemen door de beveiliging. De volgende hindernis was m’n jas achterlaten. In de ontvangsthal zag ik een oase van ruimte die met een lint was afgezet, met daarachter de garderobe waar medewerkers vriendelijk lachend stonden te wachten. Bij een doorgang stond een medewerkster te wachten. Ik wilde doorlopen.
‘Waarmee kan ik u helpen?,’ riep de vrouw terwijl ze me nog net niet de weg versperde.
‘Euh… ik wilde naar de garderobe,’ antwoordde ik, dat leek me nogal wiedes.
‘Dan moet u dáár langs,’ waarbij de dame wees op een route die langs Heel Veel Kluisjes leidde. Kluisjes waar ik m’n tassen, net nog à la raison van vijf euro gedumpt bij de Afas Live, prima in achter had kunnen laten. Maar dat past niet in het beleid van Mojo.
‘Oké dan,’ antwoordde ik en liep weer weg.

In die kluisjes kon je dus ook best je jas kwijt. Handig, dacht ik, dan kan ik straks na afloop snel m’n spullen pakken en naar huis. Betaal je dan weer wel extra voor: twee euro. (Pas later begreep ik dat de garderobe gratis is en werd me duidelijk waarom de leiding van de Ziggo Dome me zo graag langs de kluisjes stuurt. Altijd wel naïeve sukkels die in deze extra geldklopperij trappen.)

Nu was het tijd voor de volgende hindernis: muntjes. Sommige zalen zijn hier weer mee gestopt, maar voor de Ziggo Dome is het nog steeds de ideale melkkoe. Muntjes kopen kan alleen als je ze per vijf koopt. Nogmaals, ik was alleen, dus dat betekende dat ik deze avond een litertje cola light achterover kon keilen. Maar, zo stond op borden aangegeven, ik kon na afloop niet gebruikte muntjes bij de servicebalie inleveren. Het liefst was ik na het kopen van vijf muntjes meteen naar de servicebalie gelopen, maar tussen mij en de servicebalie strekte zich een met een lint afgezet niemandsland uit waarvan het me veiliger leek er geen voet te zetten. Bovendien stond er uitdrukkelijk dat ik pas NA het concert niet gebruikte muntjes in kon wisselen. Don’t you dare toch een poging te wagen, Guido.

Op Twitter deed ik m’n beklag: Nu al een hekel aan de Ziggo Dome. Ik kreeg een reactie van een oud-collega van KindaMuzik die de zaal roemde: zeer fijne logistiek en goed geluid.
Fijne logistiek m’n reet, dacht ik. Het enige waar de logistiek van Mojo/Ticketmaster/Ziggo Dome op is ingericht, is om de concertbezoeker zoveel mogelijk geld af te troggelen. Extra geld voor kluisjes en niet ingeleverde muntjes. Ik snap dat dit geen van drieën liefdadigheidsorganisaties zijn, maar de schaamteloosheid is stuitend. Een bezoek aan een rockconcert is verworden tot het boeken van een reis bij RyanAir: bij elke stap moet je op je hoede zijn dat je niet wordt opgelicht.

Het stomste is: we vinden het volstrekt normaal. Ach, je hebt een leuke avond, wat geeft het dat je wat extra geld dan strikt noodzakelijk uitgeeft? Toch, ik heb concerten bezocht in het buitenland; in België, Duitsland, Zweden, IJsland, Ierland, Engeland, Australië, de Verenigde Staten. Nergens maakt een concertorganisator het zo bont als in Nederland.

Omdat ik geen zin had om na afloop van het concert in de rij te staan om een paar muntjes in te leveren (natuurlijk gaan ze er bij de Ziggo Dome van uit dat mensen daar geen zin in hebben; niks menselijks is mij vreemd), zette ik het maar op een zuipen. In twee uur tijd sloeg ik vijf glazen cola light achterover. Dat is zelfs voor mij een record.

O ja, het concert was fantastisch. The War On Drugs blijft een prachtige band, Lost In The Dream is de mooiste plaat die ik in de afgelopen tien jaar heb gehoord en dus ben ik heel blij ze eindelijk live te hebben gezien. Ik had kippenvel bij Red Eyes, al was het absolute hoogtepunt een prachtig lang uitgesponnen versie van Under The Pressure. Ze speelden zelfs twee nummers van Slave Ambient, uit de tijd dat ze nog in de Doornroosje optraden.

Het geluid in de Ziggo Dome is trouwens echt heel goed. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat.