Lyrisch

Galerie aan Zee: voor kinderen en kunstenaars.

Achteraf gezien had ik als 10-jarige misschien beter wat vaker buiten kunnen gaan spelen. Skateboarden ofzo, dan had ik nu niet een achterstand gehad die ik nooit meer goed maak. In plaats daarvan zat ik op de bank met m’n neus boven de atlas, en ik tekende graag.

Een begenadigd tekenaar ben ik nooit geweest. Ik heb op de havo, tot grote schrik van m’n tekenleraar, Tekenen als eindexamenvak gekozen. Toen ik dat deed legde ik aan ‘m uit dat ik dat vooral deed vanwege de kunstgeschiedenis en ik nam revanche toen ik als enige van m’n klas (bestaande uit acht leerlingen) een ruime voldoende voor het theoretisch examen haalde, waarmee ik al m’n met onvoldoendes of magere zesjes beoordeelde kliederwerkjes ruimschoots compenseerde.

Wel heb ik ooit in een heuse galerie geëxposeerd. Dat kwam door de Taptoe die ik van voor naar achter uitspelde. In dat blad stond een oproep van een galerie: maak een tekening rond het thema Een Verre Reis. Stuur je tekening in en als die, à la raison van 25 gulden wordt verkocht, verdien je een bedrag. De precieze verdeelsleutel weet ik niet meer, wel dat het grootste deel naar jou, een kleiner deel naar de galerie en een paar gulden naar Unicef ging. Dat leek me een goede deal.

Ik wist precies wat ik ging tekenen, want die tekening had ik al verschillende keren gemaakt: een tropisch eiland (ja, ook toen had ik al een obsessie met ver afgelegen eilandjes). Eerst tekende ik met een kroontjespen en Oost-Indische inkt de contouren van het eiland. Daarna tekende ik minutieus één voor één tientallen palmbomen die gemodelleerd waren naar de palmbomen uit m’n doos Lego. Als ik goede zin had deed ik er ook een poppetje of schildpad bij. Vervolgens kleurde ik alles in met ecoline. Hierdoor kwamen alle kleuren heel fel uit: de zee was diepblauw, het strand goudgeel, de palmbomen mooi bruin met groene bladeren.

Een paar weken nadat ik m’n kunstwerk had ingestuurd ontving ik een uitnodiging voor de opening van de expositie. Galerie aan Zee was in Amsterdam, dus we maakten er een dagje van. Het was niet meer dan een huiskamer in een oud huis in een smal straatje in de hoofdstad, maar het zag er, met wanden die van boven naar beneden waren volgestouwd met kindertekeningen, heel gezellig uit. M’n eigen kunstwerk hing er ook tussen, met naam en leeftijd erbij vermeld. Ik was apetrots en vond m’n tekening één van de mooiste.

Toen viel me iets op. Achter m’n tekening hing een rood plakkertje. Een held was ik toen al niet, dus ik vroeg aan m’n vader of hij wilde vragen wat dat betekende. Hij schoot een medewerkster aan.
‘Welke tekening bedoelt u?,’ vroeg ze.
M’n vader wees op m’n ijverig met Oost-Indische inkt en ecoline uitgevoerde kunstwerk.
‘Is die van uw zoon? Die is meteen gekocht door een kunstenaar,’ zei ze enthousiast. ‘Hij was er helemaal lyrisch over.’
Ik kende het woord lyrisch niet, dus ik moest aan m’n vader vragen wat dat betekende, maar toen ik de betekenis hoorde was ik nog trotser. Als één van de eersten verkocht en dan nog wel aan een kunstenaar die er heel enthousiast, nee, zelfs lyrisch, over was.

Pas jaren later begreep ik waarom de kunstenaar zo lyrisch was geweest. Dat besef kwam tijdens tekenles op de middelbare school, toen m’n tekenleraar tot z’n afgrijzen zag hoe ik de ecoline puur op het papier uitstreek (het rook best lekker). Dat het een soort aquarelverf is die je eigenlijk moet verdunnen was nooit bij me opgekomen, een kinderlijke naïviteit die de kunstenaar zal hebben aangesproken.

Een paar weken geleden vond m’n vader de uitnodiging voor de opening van de expositie, met daarin het adres van Galerie aan Zee. Ik pakte Google Street View erbij. De straat bleek in Oud-West te liggen en was minder smal dan ik in gedachten had. Het huis is tegenwoordig te huur als appartement, dus ik denk dat het niet veel meer is geworden met Galerie aan Zee, maar ik heb er een leuke herinnering aan overgehouden.

Ik teken nog steeds graag palmbomen. Voor het surreële effect voeg ik er tegenwoordig graag een sneeuwpop aan toe.

This entry was posted in Kunst and tagged , . Bookmark the permalink.