Boskabouter

Voor zolang ik me kan herinneren ben ik gefascineerd geweest door landkaarten. Ik heb als kind uren met m’n neus in de atlas doorgebracht, wegdromend over verre oorden als Australië of Nieuw-Zeeland. De wereld bleek veel groter dan de stad waarin ik opgroeide, en die wereld kon ik rustig thuis op de bank bekijken; de grote boze buitenwereld hoefde ik er niet voor in.

Ik stond dan ook te watertanden toen ik m’n aardrijkskundedocent door een Boskabouter, een miniatuuruitgave van de Bosatlas, zag bladeren. ‘De kleinste Bosatlas’ stond er ter verduidelijking als ondertitel bij. Een jaloersmakend ding dat ik dolgraag wilde hebben. Ik snelde naar de boekwinkel, maar er was niet aan te komen. De Boskabouter was een relatiegeschenk.

Ik had als kind nogal een hoge stem. Dat heb ik nog lang gehad, tot halverwege m’n tienerjaren. Ik zat daar nooit zo mee, omdat m’n moeder me geruststelde dat jongens met een hoge stem later een diepe bas zouden krijgen. Die belofte is niet helemaal uitgekomen, ik heb geen stem als een bronstige stier, maar het kan er tegenwoordig mee door.

M’n vader werkte als adjunct-directeur op een basisschool. We hebben het hier over de vroege jaren negentig en mobieltjes waren nog geen gemeengoed. Dus als een leverancier buiten schooltijd een vraag had over een bestelling, belde hij de vaste lijn bij ons thuis. Ik nam vaak de telefoon aan, wat voor verwarring zorgde. Dan kreeg ik iemand aan de lijn die dacht dat ie één van m’n zussen sprak, of vroeg: ‘Is uw man ook thuis?’ Ik liet dit gelaten over me heen komen, of merkte weinig subtiel op ‘dat ik m’n vader wel ging halen.’

Toen de leverancier van de schoolboekhandel een keer belde was ik het zat. Daar gingen we weer: ‘Is uw man thuis?’
‘Ja,’ verzuchtte ik ditmaal geïrriteerd, ‘ik ga ‘m wel halen. En u spreekt trouwens met de zoon hoor.’
Ik heb de hoorn neergelegd en m’n vader geroepen, het voorval snel vergetend.

Een paar dagen later sprak de leverancier m’n vader op school.
‘Ik voel me een beetje schuldig over wat er is gebeurd,’ zei hij tegen m’n vader, ‘kan ik het goedmaken met je zoon?’
‘Nou,’ zei m’n vader, ‘ik weet wel iets waar je ‘m heel blij mee kunt maken.’

Een paar weken later had m’n vader een exemplaar van de Boskabouter voor me. En hoewel de landsgrenzen inmiddels meerdere malen zijn verschoven, staat het ding nog altijd te pronken in m’n boekenkast.

‘Goedgemaakt?,’ vroeg de leverancier later.
‘Helemaal goedgemaakt,’ stelde m’n vader ‘m gerust.

This entry was posted in Aardrijkskunde and tagged , . Bookmark the permalink.

3 Responses to Boskabouter

  1. Ximaar says:

    Mooi verhaal!

    Zelf heb ik ooit (rond 1980) een fraai zakatlasje van Elesevier op de kop getikt. Een pocket waarin de wereld beter verdeeld is. Dwz in Nederlande atlassen krijgt Nederland meer pagina’s dan heel Azië. Hier dus niet. Verweggistan is daarin dus veel gedetailleerder dan in menig grote atlas. Maar het mooiste vond ik de plaatsnamen in de eigen taal. Tegenwoordig streetview ik rond op de Far Oer. Prachtige opnames, die je in zo’n kaartenboekje kan vergeten.

    • Guidje says:

      Ik heb hier een exemplaar van de Times Atlas of the World in de kast staan. Met name de kaarten van Afrika en Azië zijn leuk. Lekker fantaseren over die afgelegen plaatsen in de Oeral of Sahara. Met Google Streetview is de wereld nog veel kleiner geworden. Daarmee is wel wat romantiek verloren gegaan. Op Instagram volg ik nu hashtags als Pitcairn en Tristan da Cunha. Zelfs van dat soort geïsoleerde eilandjes komen wel eens foto’s voorbij. Heel gaaf vind ik dat.

    • Ximaar says:

      Foutje: Was niet van Elsevier, maar van Spectrum met de naam Praktische Wereldatlas. Beide zijn pocketformaat.

Comments are closed.