Tien keer niet op Spotify

Ik vroeg me af of op Spotify liedjes zouden ontbreken die ooit op nr. 1 van de Top 40 hebben gestaan. De eerste naam die me te binnen schoot was Busje Komt Zo van Höllenboer en inderdaad, dat liedje ontbreekt. Toen ik verder zocht waren er nog wat meer nr. 1 hits die ontbreken: No Limit van Irene Moors & De Smurfen (ik zei niet dat het ook góede muziek moest zijn), een benefietsingle voor de tsunami in Azië en – het wekt geen verbazing – One Day Fly van de gelegenheidsformatie uit Kopspijkers.

Het lijken me geen liedjes waar nog veel vraag naar is. Dat iemand op een vrije zondagmiddag denkt: gut, laat ik Als Je Iets Kan Doen van Artiesten voor Azië weer es opzetten.

Natuurlijk. Spotify is geweldig. Het werkt prettig en het aanbod is eindeloos. Ik heb menig liedje gevonden waar ik al tijden naar op zoek was, maar dat niet (meer) op cd verkrijgbaar is. Of, die artiesten die één heel gaaf liedje hebben, maar waar ik echt geen heel album van uit ga zitten.

Waarom zou je als artiest níet op Spotify gaan zitten? Je verdient weliswaar geen drol aan het aantal plays, maar het is wel publiciteit. Anders gezegd: wil je de hitlijsten halen dan moet je op Spotify zitten, want de leeftijdscategorie die vroeger nog singles kocht, en daarmee bepaalde wat in de hitlijsten stond, streamt nu alle audio. Needless to say, naast bovengenoemde voorbeelden ontbreekt op Spotify vooral de oudere meuk, songs die jaren geleden in de hitlijsten stonden en waarvan het onduidelijk is wie de rechten bezit, of waarvan de artiest in kwestie het niet nodig vindt om op Spotify te zitten omdat de fans de muziek toch wel kopen.

Heel soms mis ik wel eens iets op Spotify. Zo’n omissie wordt dan soms alsnog goed gemaakt, zo was ik met dit blogje bezig en had ik Cattle and Cane van The Go-Betweens vermeld, maar verscheen die track alsnog op Spotify. Om maar te zeggen: het kan zijn dat dit blogje morgen al achterhaald is. Maar zoals het er nu voor staat ontbreekt al dit moois op Spotify. Het is vaak spul dat ik wel op m’n iPod had staan en dat ik, omdat ik ze niet naar Spotify gedownload krijg, nu moet missen. Vaak zijn dat liedjes, maar soms gaat het om complete albums, waarbij vooral de folk er bekaaid afkomt. Andere muziekfans hebben andere favorieten, maar dat hoor ik dan wel.

White Soxx – Versailles (1981)

Jarenlang was Versailles van White Soxx de enige track in de Top 2000 die nooit op cd was verschenen. Dat krijg je als een single nooit een hit is geworden (het bleef steken in de Tipparade), maar wel een cultstatus heeft gekregen omdat fans dachten dat achter de naam van componist Frédéric Mercier Queenzanger Freddie Mercury schuilging. Een reportage in Top 2000 à Gogo bracht aan het licht dat White Soxx toch echt een Frans duo was. Door het succes in de Top 2000 verscheen de track alsnog op cd: een Top 2000-compilatie. Inmiddels is Versailles uit de Top 2000 verdwenen, maar als het er nog in had gestaan, was het met recht één van zeer weinig tracks in die lijst geweest die niet op Spotify staat. Om het in goed Nederlands te zeggen: l’histoire se répète.

Everly Brothers – On The Wings Of A Nightingale (1984)

Het was 1984 en de Everly Brothers, jaren gebrouilleerd, maakten een comeback. Voor de lp werden niet de minste songschrijvers opgetrommeld; zo schreef Jeff Lynne The Story of Me en tekende Paul McCartney voor On The Wings Of A Nightingale. Met name dat laatste liedje is een juweeltje. De ex-Beatle componeerde een eerbetoon aan het duo dat hem als klein jongetje muzikaal had geïnspireerd. Hij maakte daarbij slim gebruik van de sterkste punten van het duo: het ritmische gitaarspel en de samenzang. Probeer maar eens niet heel gelukkig te worden als de broers tegen het einde herhaaldelijk ‘oh, I can feel something happening’ zingen. On The Wings Of A Nightingale is tweeëneenhalve minuut puur muzikaal genot.

Waarom het niet op Spotify staat is een raadsel, al zal meespelen dat het alleen in Nederland een grote hit werd; het haalde een vierde plaats in de Top 40. Het stond in 2001 zelfs op nr. 187 in de Top 2000, al ontbreekt het sinds 2014 in de Lijst der Lijsten. Spotify-adepten weten niet wat ze missen.

Malcolm McLaren presents The World Famous Supreme Team Show – Operaa House: Aria on Air (1990)

Malcolm McLaren is de grootste subversief van de popmuziek. Hij begon als manager van The Sex Pistols, blies die band op om Bow Wow Wow te beginnen (Do You Wanna Hold Me? blijft een guilty pleasure) en ging vervolgens zelf met hiphop aan de slag; Buffalo Gals is een pioniersplaat. Daarna liet McLaren z’n oog/oor vallen op operamuziek en mixte klassieke muziek met pop, rock en dance (Madam Butterfly, Waltz Darling). Smaakvol? Mwa. Succesvol? Dat wel. Z’n fijnste creatie is Aria on Air, oftewel: het Bloemenduet uit Lakmé van Léo Delibes on steroids, uitgebracht onder de naam Malcolm McLaren presents The World Famous Supreme Team Show. Het kwam tot een 15de plaats in de Nederlandse Top 40 maar bij de meeste mensen is het bekend door het gebruik in een reclame voor British Airways. Op Spotify staat de originele versie van Yanni, maar die haalt het nét niet bij die van McLaren.

Garland Jeffreys – Hail Hail Rock ‘n Roll (1991)

Garland Jeffreys is de grote onbekende uit de Amerikaanse muziek. Hij stond één keer in de Billboard Hot 100, met een cover van 96 Tears, maar in Europa had hij meer succes. Matador was eind jaren zeventig een hit in diverse Europese landen (waaronder een vierde plek in de Nederlandse Top 40), succes dat hij in 1991 dunnetjes overdeed met Hail Hail Rock ‘n Roll. Een song waarin Jeffreys racisme aankaart (‘big yellow taxi passed me by, stopped on the corner to pick up a white guy’) en er fijntjes op wijst dat rock ‘n roll zwarte wortels (Little Richard, Chuck Berry, Bo Diddley, Fats Domino) heeft, maar gepopulariseerd werd door mensen als Elvis, Gene Vincent, Buddy Holly en Jerry Lee. Of zingt hij juist dat rock ‘n roll mensen verbindt – ondanks je afkomst?

The KLF ft. Tammy Wynette – Justified & Ancient (1991)

Dat The KLF niet op Spotify staat verbaast niet (dat 3AM Eternal er wél op staat dan weer wel). The KLF waren altijd al grote weirdos, een duo dat popmuziek als conceptueel kunstwerk beschouwde en, toen ze hun carrière zat waren, hun volledige back catalogue deleteten. Het hoogtepunt in dat, wel ijzersterke, oeuvre is Justified & Ancient. Voor die song benaderden Bill Drummond en Jimmy Cauty, het duo achter The KLF, Tammy Wynette, in de geruststellende overtuiging dat de oude, kwetsbare grande dame van de countrymuziek nooit ja zou zeggen. Dat deed ze wel en daar ben ik Wynette eeuwig dankbaar voor. Hoe geweldig om haar bloedserieus teksten te horen zingen als ‘they’re justified and ancient, and they drive an ice cream van’. Wynette maakte een comeback en elke has been wilde met The KLF samenwerken. The KLF gaf er, de popmuziek prachtig misvormd achterlatend, de brui aan.

Attwenger – Wama Liaba (2000)

Het is de vreemdste act die ik ooit op Folkwoods op zag treden (en dat zegt wat). Maar eigenlijk maakt Attwenger geen folk. Wat dit Oostenrijkse duo dan wel maakt? Een soort triphop, maar dan op mondharp, accordeon en met drumloops. Ik vroeg een vriend die voor z’n studie naar Oostenrijk moest of ie een cd kon scoren. Voor die plaat moest ie naar een obscuur zaakje in een buitenwijk van Graz (ik stuur ‘m graag op pad met onmogelijke opdrachten), maar het was de moeite waard. Het album Song is geweldig, en dan met name het vijftien minuten durende Wama Liaba. Het begint met een mondharp, daar komt een drumloop overheen, dan volgt de accordeon en tot slot komt de zang. Nouja, het is meer een soort gepraat in een onverstaanbaar Oostenrijks dialect. Het is vervreemdend, verslavend en catchy. Song staat trouwens op Spotify, maar slechts gedeeltelijk. Wama Liaba ontbreekt.

Sinéad O’Connor – Sean-Nós Sua (2002)

Niet zozeer één liedje, maar een compleet album uit het oeuvre van Sinéad O’Connor. En wat voor een album. In 2002 nam de zangeres, op dat moment volgens mij ingetreden in het klooster (het is bij de Ierse zangeres soms lastig te volgen), een plaat met Ierse traditionals op. Niet zo verrassend; eerder coverde O’Connor He Moved Through The Fair, The Foggy Dew (met The Chieftains) en I Am Stretched on Your Grave. Het album zorgde echter voor weinig roering en verdween snel uit de publiciteit. Toen ik nog als muziekbibliothecaris werkte, leende ik de cd eens en ik vond het mooi.

Tegenwoordig duiken sommige tracks nog op compilaties op. Zo trof ik Paddy’s Lament aan op een cd-box over Ierse folk en vond ik Her Mantle So Green op de Putumayo-verzamelaar Celtic Crossroads. Maar op Spotify vind ik een gapend gat tussen Faith and Courage en Throw Down Your Arms. We moeten het doen met twee tracks op verzamelaars: Paddy’s Lament en I’ll Tell Me Ma.

Linda Thompson – Fashionably Late (2002)

Linda Thompson had jarenlang met echtgenoot Richard platen gemaakt, maar het huwelijk was op de klippen gelopen en Linda maakte slechts één solo-lp in de jaren tachtig. Ze raakte van de spanning jarenlang haar stem kwijt, maar rond de eeuwwisseling begon ze weer sporadisch te zingen en nam af en toe een track op voor een comebackplaat die de pijnlijk ironische titel Fashionably Late zou krijgen. Het is één van de mooiste folkplaten van de jaren nul, omdat in de tien liedjes alle facetten van folk terugkomen. Klein en akoestisch in Dear Old Man Of Mine (tevens een afrekening met ex Richard), traditioneel Brits (Paint & Powder Beauty, Nine Stone Rig), los en swingend (Weary Life) en melancholiek poppy (All I See). Een meesterwerk, maar ontbrekend op Spotify.

Anika Moa – In Swings The Tide (2007)

Tijdens een roadtrip door Nieuw-Zeeland moet er ook muziek klinken, dus toen ik in 2008 met een vriend door het land reisde, hoopte ik veel muziek te kunnen draaien. Helaas, de huurauto had alleen een cassettedeck. Maar Kiwi’s hebben overal een ad hoc-oplossing voor: een donorbandje. Je discman (op zich ook al best old school) sluit je aan op een cassettebandje dat je in het deck stopt. I kid you not. Ik had cd’s meegenomen, maar onderweg schafte m’n vriend, die een half jaar in Wellington had doorgebracht en de lokale muziekscene een beetje kende, In Swings The Tide van Anika Moa aan. Beetje folk, beetje country, leuke plaat. Met Nederlandse connecties, want de videoclip voor My Old Man nam ze op in Amsterdam. Die cd was van m’n vriend, maar een tijdje terug hield hij grote opruiming. Inmiddels heb ik In Swings The Tide in mijn collectie. Op Spotify ontbreekt de cd, net als sommige muziek van Nieuw-Zeelandse grootheden als Split Enz en Mi-Sex.

Kanye West & Jay-Z – Niggas in Paris (2011)

M’n eerste playlist op Spotify was een hiphopplaylist. Hiphop is voor mijn gevoel meer track based dan rock en pop, dus hele albums luister ik zelden; een playlist biedt uitkomst. Door de jaren heen heb ik zat favorieten verzameld: HoedenPlank van Opgezwolle (‘voer voor je hoedenplank, tast toe, proef die woofer’), Deliverance van Bubba Sparxxx (dat ik ooit op Radio 2 gedraaid heb gekregen), Kick, Push van Lupe Fiasco (skate-anthem) – een playlist maken was een eitje. Daarin was ook ruimte voor Jay-Z. 99 Problems staat op Spotify, maar Niggas in Paris was onvindbaar. Eerst dacht ik nog dat het de schrijfwijze was die voor verwarring zorgde, maar navraag bij een vriend leerde mij dat Jay-Z veel van z’n muziek van Spotify heeft gehaald om z’n eigen streamingdienst Tidal te promoten. Ik weet niet hoe het met Tidal gaat, maar Jay-Z werd eerder dit jaar door Forbes uitgeroepen tot eerste hiphopmiljardair. Gelukkig heb ik 99 Problems nog.

This entry was posted in Lijstjes, Muziek and tagged , , , , , , , , , , , . Bookmark the permalink.