Op de middelbare school had ik ieder kwartaal de Krant in de Klas-nieuwsquiz. Een quiz, uiteraard, met daarin tien vragen over de actualiteit. Ik haalde standaard een tien en de toets was ook nog onderdeel van Maatschappijleer, toch al een favoriet vak van me. Daarin was ik de enige. Net zoals ik de enige in de klas was (op havo én vwo) met een beetje algemene ontwikkeling, maar de verhalen daarover bewaar ik wel voor een andere blog.
De leraar Maatschappijleer had bedongen dat áls hij de toets afnam, dit in alle klassen tegelijkertijd diende te gebeuren. Dit betekende dat een collega-docent werd gedwongen zo’n twintig minuten van diens les af te staan, iets wat de docent in kwestie knarsetandend toeliet. Misschien dat dat ertoe bijdroeg dat die docent een oogje toekneep als het op spieken of valsspelen aankwam.
Als ik m’n eigen toets had gemaakt, een klusje dat ik in enkele minuten had geklaard, keek ik naar de leerling naast me, die mij verwachtingsvol aankeek. We wisselden dan snel de toetsen, en ik maakte de toets van m’n buurman- of vrouw. Als de docent echt niet goed oplette, wat veelvuldig voorkwam, kreeg ik ook nog de toetsen van de klasgenoten voor en achter me in de rij, plus die dáárnaast en dáárvoor. Het gevolg was dat zo’n acht leerlingen tienen had maar, ik vertelde al dat de algemene ontwikkeling bij de meeste klasgenoten nihil was, de rest van de klas haalde enen en tweeën.
Misschien vond ik dat nog wel het grappigste: er was een opvallende discrepantie in de cijfers, maar de docent is dat nooit opgevallen. Of hij heeft er in elk geval nooit iets over gezegd.
Ik moest afgelopen dinsdag tijdens de pubquiz aan die toets op de middelbare school terugdenken. De audioronde van de pubquiz is voor m’n team een invuloefening. Eigenlijk scoren we daarbij standaard tien punten. Heel soms gaat het mis bij een titel of artiest (met name het wat plattere Nederlandstalige genre is een manco), maar dat zijn uitzonderingen.
Dit keer was geen uitzondering op die regel. Sick & Tired van Anastacia, The Rhythm Of The Night van Corona, China In Your Hand van T’Pau, Die Young van Sheppard, maar ook Dokter Bernhard van Bonnie St. Claire en Ron Brandsteder. (U merkt: er zat een coronavirusthema in de audioronde.)
Naast ons zat een team van vijf studenten, type corpsbal. Ze hadden niet de illusie mee te doen voor de overwinning, maar ze hadden wel de grootste lol (in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, hebben wij dat ook; goed quizzen en lol hebben sluiten elkaar niet uit). Ik kon vanuit onze tafel zien dat ze nog wat lege gaten op het antwoordformulier hadden staan. Omdat de sfeer er goed inzat, we cruiseten rechtstreeks op een makkelijke overwinning af, vroeg ik aan de teamgenoot die het dichtst bij het andere team zat of ze niet wilde helpen. Daarop gaf de speler het formulier aan m’n teamgenoot. Net op dat moment klonk Dokter Bernhard door de kroeg.
‘Ja,’ lachte de speler die het formulier aan m’n teamgenoot had gegeven hard, ‘jullie hebben nog meegemaakt dat dit een hit was, voor jullie is dit makkelijk.’
‘Pardon,’ riep ik quasi verontwaardigd, ‘dat nummer is uit 1976, toen was ik nog niet eens geboren.’
En, tegen m’n medespeler: ‘Geef dat formulier gauw terug.’
Tegen deze tijd kwam de medespeler helemaal niet meer bij van het lachen, stamelde iets van vage excuses en dat wij allicht iets ouder waren dan zij, dus ik nam het formulier van het team naast me toch maar aan. Ik vulde de lege plekken in en corrigeerde een al gegeven antwoord.
‘Hij verbetert zelfs jullie antwoorden,’ kraaide m’n teamgenoot vrolijk uit.
‘Hier,’ zei ik, terwijl ik het formulier teruggooide naar de tafel naast me, ‘tien punten.’
Zoals traditie is, las de presentator de namen van de teams voor die tien punten hadden gescoord in de audioronde. Dat waren ik, een ander team uit de top én onze buren.
Hij had niks in de gaten.