Song Top 20 2021

Was er iets positiefs te melden over 2021? Weinig. De pandemie leek voorbij en kwam weer terug. Ik bleef in de zomer maar weer een jaartje in Nederland. M’n favoriete skatepark bleef langer dicht dan verwacht. Het was net weer een paar maanden open, nu is het weer dicht. Het is trouwens geen skatepark meer, maar een bmx-park. Ik kan nog steeds niet olliën. Pubquizzen is weer verplaatst naar online. Van m’n voornemen gitaar te leren spelen is niks terechtgekomen. Als dat allemaal niet erg genoeg is, ik werd dit jaar 40 en vierde m’n tweede verjaardag op rij in lockdown. 2020 was kut, 2021 was nog kutter. Dat belooft veel goeds voor 2022.

Toch, als alles goed gaat (met de nadruk op áls), wordt 2022 het jaar waarin ik eindelijk weer wat live concerten ga bezoeken. Op het moment heb ik The War On Drugs, Inhaler, Sam Fender en Lorde op de planning staan. Corona volente, zeg ik er dan bij, want Fender zou ik begin november al live zien. Dat concert werd uitgesteld naar 12 december en werd vervolgens helemaal afgelast. Courtney Barnett had in 2021 de single Write a List of Things to Look Forward To en dat is verdomd lastig als het constant onzeker is of de dingen waar je naar uitkijkt wel echt doorgaan.

Was 2021 een goed jaar voor de popmuziek? Het uitgaansleven lag grotendeels op z’n gat, dus de meeste hits komen nog steeds tot ons via sociale media, TikTok voorop. Toch stond er verrassend veel dance in de Top 40. Het zal door de thuisfeestjes komen. De sterren die de laatste jaren de hitlijsten kleurden (Ed Sheeran, Dua Lipa, Adele, David Guetta) gingen daar rustig mee door. Maar zoek verder en je vindt pareltjes. Een comebacksingle van Stromae. Een eightiespastiche van John Mayer. Een re-release van Taylor Swift die alsnog de Nederlandse hitlijsten haalt. En dan was er ook nog Italiaanse glamrock. Veel gekker wordt het niet.

Je kunt alles weer beluisteren op Spotify.

Mocht je je neus ophalen voor ordinaire popmuziek, dan heb ik ook nog de 21 van 2021 gemaakt: mijn favoriete songs van het afgelopen jaar; met een paar hits, maar ook spul van The War On Drugs, Sam Fender, Inhaler, Courtney Barnett en Gang Of Youths. Heel fijn, al zeg ik het zelf.

20. Riton x Nightcrawlers ft. Mufasa & Hypeman – Friday (Dopamine Re-Edit)

Push The Feeling On was in 1995 een top-40-hit. Ik kan het weten, want ik volgde de hitlijsten op de voet en de videoclip stond op high rotation op MTV. Van de Nightcrawlers werd na die ene hit weinig meer vernomen maar in 2021 stond, met dank aan – hoe kan het ook anders – TikTok, een nieuwe versie van de hit in de Top 40. Al heet ie nu Friday en hebben Riton, Mufasa en Hypeman zich met de remix bemoeid. Je wordt oud als de hits uit je jeugd worden gerecycled.

19. Nathan Evans – Wellerman (220 Kid x Billen Ted remix)

‘It’s the economy stupid,’ zei Bill Clinton tijdens z’n verkiezingscampagne van 1992 tegen George Bush. Hij won. Indachtig dat succes is de vuistregel tegenwoordig ‘it’s TIkTok stupid’. Op dat platform worden de successen gescoord, zie de Schotse zanger Nathan Evans die Wellerman (een shanty) zong en vervolgens in de 220 Kid x Billen Ted Remix naar de nr. 1 positie van de Top 40 nouja, zeilde. Het succes was kort, net als de speelduur van het liedje: 1 minuut 56. TikTokhits duren niet lang. Mand.

18. Pink & Willow Sage Heart – Cover Me In Sunshine

Wie begin deze eeuw had gezegd dat van de drie grote popzangeressen van dat moment anno 2021 Pink de meest hits op haar conto zou hebben staan was hard uitgelachen. Want Britney Spears en Christina Aguilera hadden toch veel meer succes? Ruim twintig jaar later lacht Alecia Moore ze recht in hun gezicht uit. Pink scoorde met Cover Me In Sunshine haar 37ste top-40-hit, een zoetsappige ballad met dochter Willow Sage die niet van de radio te krijgen was. In het Engels hebben ze daar een mooi woord voor: staying power.

17. Mart Hoogkamer – Ik Ga Zwemmen

Nederlandstalige feestmuziek tref je zelden in de Top 40 aan, maar in 2021 was het meerdere malen raak: Bon Gepakt, Frans Duits en Ik Ga Zwemmen. Die laatste was de grootste knaller van de drie. Mart Hoogkamer laat in Ik Ga Zwemmen ‘temmen’ rijmen op ‘met me’ en ‘zwemmen’ op ‘Bacardi Lemon’. Drs. P draait zich om in z’n urn, maar dat zal de Leidse zanger worst wezen. Hij scoorde een nr. 1 hit en huilde, om Liberace te parafraseren, heel de weg naar z’n bankapp.

16. Coldplay x BTS – My Universe

Na het wel heel platte A Head Full Of Dreams zou Coldplay het serieuzer gaan aanpakken. Ze maakten het album Everyday Life (met die bloedmooie titelsong) maar raakten weer even snel verslaafd aan de snelle hits met hun album Music of the Spheres. Daarbij werden zelfs Max Martin en K-poprevelatie BTS van stal gehaald. Martin stelt nooit teleur (hij scoorde met My Universe z’n 25ste Amerikaanse nr. 1 hit als songschrijver) en My Universe is prima hapslikwegpop, maar de vraag rijst: wat wil Coldplay nou eigenlijk?

15. Afrojack & David Guetta – Hero

Ach, daar is David Guetta weer. 53 jaar oud inmiddels en nog altijd scoort hij aan de lopende band hits. Hij haalde in 2021 met tien songs minstens de Tipparade, drie daarvan haalden de top-10. Hero, een samenwerking met Afrojack was het succesvolst en bereikte net niet de eerste plaats. Daarmee komt de teller op 54 top-40-hits zonder nr. 1 hit. Guetta zal er geen seconde van wakker liggen. Waarom zou hij? Hij werd in 2021 uitgeroepen tot beste DJ ter wereld. Het zijn duistere tijden.

14. Taylor Swift – All Too Well (Taylor’s Version)

Het gebeurt niet vaak dat een tien jaar oud liedje alsnog een top-40-hit wordt, maar Taylor Swift flikte het in 2021. Ze nam haar album Red opnieuw op (iets met een conflict over de rechten op haar muziek) en dat zorgde er voor dat All Too Well, een afrekening met haar ex Jake Gyllenhaal die algemeen wordt beschouwd als haar beste song, eindelijk de aandacht kreeg die het verdient. Wat ook hielp: de tien minuten durende versie van All Too Well die Swift uitbracht. Mooiste regel: ‘And you call me up again just to break me like a promise’.

13. Ed Sheeran – Afterglow

Ed Sheeran stond eerder deze maand met vier singles tegelijkertijd in de Top 40. En dan zijn er nog mensen die denken dat de Apocalyps niet aanstaande is. Maar in januari bracht Sheeran een klein, breekbaar, met David Hodges van de Amerikaanse band Evanescence geschreven liedje uit. Het staat niet op Sheerans nieuwste album, waar de zanger getuige hits als Bad Habits en Shivers steeds gladdere popmuziek is gaan maken. Sheeran is net als de coronapandemie: bloedirritant en ook in 2021 niet weg te krijgen. Je schijnt ermee te moeten leren leven. Of zoals Stereogum schreef: ‘At first I hoped Ed Sheeran could be contained.’

12. Adele – Easy On Me

Ik had het graag anders gezien, maar ik kan in 2021 niet om Adele heen. Van haar album 30 werden zoveel exemplaren op vinyl geperst dat releases van andere artiesten naar achteren werden geschoven (‘landfill’ schamperen de platenjunks op de subreddit Vinyl, maar de verkoopcijfers liegen niet). Het is een dubbel-lp (vijf van de tracks duren zelfs langer dan zes minuten, en dat in een tijd van vluchtige spotifyhitjes). Easy On Me was de eerste single, die keurig volgens plan op nr. 1 binnenkwam en daar negen weken bleef staan. Het is paint by numbers Adele, zoals we al drie albums van haar gewend zijn. Voorspelbaar, maar waarom zou je een winnende formule veranderen?

11. Justin Wellington ft. Small Jam – Iko Iko (My Bestie)

De globalisering van de popmuziek zette in 2021 verder door. Aan nieuwe nationaliteiten in de Top 40 konden we dit jaar Papoea-Nieuw-Guinea toevoegen. Met dank aan zanger Justin Wellington. Hij scoorde een hit in samenwerking met Small Jam, een band uit de Solomoneilanden (dat in de jaren negentig onbedoeld al een hit leverde toen het kinderliedje Rorogwela werd gesampled in Sweet Lullaby van Deep Forest). Dat die hit, Iko Iko, een al bijna zestig jaar oud liedje uit New Orleans is leerde ik pas toen m’n moeder het hoorde en uitriep: ‘Die heb ik nog op single gehad.’ Ik ken Iko Iko als Nieuw-Zeelandse winkelketen met leuke snuisterijen. Dat wist m’n moeder dan weer niet.

10. Elton John & Dua Lipa – Cold Heart (Pnau Remix)

Elton John had een verrassend goed 2021. Voor een veteraan zijn doorgaans geen plekken in de hitlijsten meer weggelegd, maar met wat hulp van de jongere generatie (Dua Lipa, Ed Sheeran) wist hij een nieuw publiek te bereiken. Misschien wel het knapste aan de Pnau Remix (Pnau is de band van Nick Littlemore, één helft van het geweldige maar onderschatte Australische duo Empire Of The Sun) van Cold Heart is de hoeveelheid songs van Elton John die erin verstopt zit. Ja, Sacrifice en Rocket Man hoort iedereen wel, maar we tellen ook nog Kiss the Bride en Where’s the Shoorah?.

9. The Weeknd – Take My Breath

The Weeknd weet de waarde van een goede samenwerking. De succesvolste singles van z’n album Starboy waren geproduceerd door Daft Punk (Starboy, I Feel It Coming) en de mede door Max Martin geschreven single Blinding Lights stond wereldwijd maandenlang bovenaan de hitlijsten. Take My Breath tapt uit hetzelfde vaatje als die megahit. Het is dan ook een productie van Max Martin. Inmiddels heeft The Weeknd ook die andere Zweden, van de Swedish House Mafia, in het vizier. Hit in kwestie: Moth to a Flame. Ook prettig. Waar het succes van Drake me altijd heeft verbaasd, snap ik donders goed dat The Weeknd succes heeft. Hij heeft een neus voor steengoede songs.

8. Måneskin – Zitti e buoni

Ik zag het niet aankomen. Leuk hoor, die glamrock van Måneskin, maar glam is typisch jaren zeventig en rock is niet in de hitlijsten terug te vinden. En dan zou het jonge songfestivalpubliek een act als Måneskin naar eeuwige roem moeten televoten? Uitgesloten. Ik had het moeten zien aankomen. Heel Europa smachtte naar een fijne rockact. Een dampende band, het liefst live te aanschouwen in een donker krakershol. Dit is wat de wereld miste. De boodschap ‘hou je mond en gedraag je’, wat veel Europeanen al twee jaar braaf doen, deed de rest. En dan blijkt Zitti e buoni ook nog gewoon een heel fijne rocksong te zijn. Rock is springlevend.

7. MEAU – Dat Heb Jij Gedaan

Ik moest wennen aan Dat Heb Jij Gedaan. Ik kon het accent van Meau Hewitt moeilijk plaatsen. Is het Gronings? Zeeuws? Brabants? Ze heeft wel een harde g. En dan dat woordje ‘verzopen’, waarin ze de klemtoon verkeerd legt, waardoor ik wekenlang niet verstond wat ze zong. Over m’n ergernissen heengestapt hoorde ik een klein liedje. Over terugkijken op een stukgelopen relatie, met frustratie over wat je is overkomen (‘nu makkelijk praten had weg moeten gaan’), al schuilt er ook liefde tussen de regels door (‘maar graag had ik nog zoveel anders gedaan’). Over woorden die alles kapot maken. Over weer opkrabbelen. Het is moeilijk balanceren tussen woede en liefde, maar Meau doet het op Dat Heb Jij Gedaan. Ze komt trouwens uit ‘t Gooi.

6. Stromae – Santé

Paul Van Haver was de ultieme publiekslieveling: Belgisch, Franstalig, Rwandese roots, urban, eigenzinnig. Wat wil een hipster nog meer? Maar in 2016 zegde Stromae de muziek vaarwel. Hij had gezondheidsproblemen, werd modeontwerper en ging regisseren. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, in 2021 maakte Stromae z’n comeback met de single Santé. Een bescheiden comeback (het kwam niet verder dan 34ste plaats in de Top 40), want het liedje heeft een dermate tegendraads ritme dat zelfs de benen van Jan Kooijman ervan in de knoop raken. Maar met dat slepende tempo is avontuurlijker dan alle andere hits uit de Top 40 van 2021. Goed dat Stromae terug is.

5. Lil Nas X – Montero (Call Me By Your Name)

Ik was sceptisch. Hoe ga je de wereldhit die Lil Nas X miljardair maakte in godsnaam opvolgen? Niet, dacht ik eerst. Montero Lamar Hill kon tot in lengte van dagen rentenieren van z’n succes. Twee jaar lang bleef het stil. In 2021 was Lil Nas X terug. Met ophef. Op Montero (Call Me By Your Name) windt de rapper er geen doekjes om: hij is out and proud en iedereen mag het horen. Tel daar een videoclip bij op die bolstaat van de verwijzingen naar het satanisme en puriteins Amerika stond op de achterste benen. Daarmee ga je voorbij aan het feit dat Montero (Call Me By Your Name) een uitstekende song is, waarbij de ondertitel verwijst naar de gelijknamige film (en inspiratiebron) uit 2017.

4. Masked Wolf – Astronaut In The Ocean

Het leven leert je omgaan met tegenslagen. Je krijgt eelt op je huid om je te beschermen tegen de boze buitenwereld. Als een astronaut in z’n pak in de vijandige omgeving van de ruimte. Maar wat heb je aan die bescherming als je in de zee terecht komt? Of, meer specifiek, hoe hou je jezelf staande in tijden van een pandemie? Als alle zekerheden in je bestaan wegvallen? De Australische Harry Michael Avridis, de man die schuilgaat achter de naam Masked Wolf schreef Astronaut In The Ocean over z’n angststoornissen en depressies. Houvast vindt hij in z’n geloof. Daarmee heeft z’n song meer zeggingskracht dan alle andere hiphoptracks in de Top 40; dat waren er trouwens niet zo gek veel.

3. Silk Sonic – Leave The Door Open

2021 was geen jaar om vrolijk van te worden. Het was 2020 all over again. En als een echte sequel betaamt: slechter dan het origineel. Wat het jaar nog een beetje redde was deze dampende samenwerking tussen Bruno Mars en Anderson .Paak. Onder de noemer Silk Sonic maakten zij het door seventiesfunk geïnspireerde album An Evening With Silk Sonic waarvan drie singles de Top 40 haalden. Met afstand de beste muziek in de hitlijsten: zwoel, verleidelijk, tot in de puntjes verzorgd, met wat hulp van funkgrootheden Bootsy Collins en Thundercat. Van de singles is Leave The Door Open het allerlekkerst. Het is niet moeilijk raden wat Anderson .Paak en Mars gaan doen als die dame binnen is: ‘And you want me like I want you tonight, baby’.

2. John Mayer – Last Train Home

Een gimmick moet je perfect uitvoeren. De nieuwste plaat van John Mayer moest een yacht rock plaat worden. Denk: Christopher Cross, Steely Dan. Luxueus klinkend, met keurige arrangementen en de beste sessiemuzikanten uit de jaren tachtig; toetsenist Greg Phillinganes werkte samen met Toto, Quincy Jones en Donald Fagen, Don Was produceerde Carly Simon, Bonnie Raitt en Bob Seger. Geen verkeerde referenties. Zelfs het artwork van Sob Rock, zoals het album heet, lijkt afkomstig te zijn uit Miami Vice. Het zit akelig dicht tegen de kitsch aan, of nee, het ís kitsch, maar je moet respect hebben voor het perfectionisme waarmee Mayer te werk is gegaan. Dat is het beste te horen in de single Last Train Home. Tijdloze eightiespop, met een drumintro dat net niet te veel weg heeft van het intro van Tougher Than The Rest van The Boss. Ook geen verkeerde referentie.

1. Olivia Rodrigo – Drivers License

Ik mis dit jaar een echte nr. 1. Zo’n liedje dat het jaar tekent, zoals dat vorig jaar Soldier On van Di-rect was; al kan ik dat liedje nu niet meer horen. Als ik simpelweg naar de cijfers kijk, kan ik niet om Olivia Rodrigo heen. Ze scoorde, ogenschijnlijk uit het niets twee nr. 1 hits. Drivers License kwam op nr. 1 binnen, opvolger Good 4 U deed het net iets minder goed met binnenkomst op nr. 4. Ogenschijnlijk, want Rodrigo is al jaren bekend dankzij haar rollen in Bizaardvark (zo’n Disneyserie die in Nederland in een afgrijselijk slechte nasynchronisatie wordt uitgezonden) en High School Musical. Ze schijnt groot fan van Taylor Swift te zijn, maar groeide op met de alternatieve rockmuziek waar haar ouders naar luisterden: Green Day, Pearl Jam, No Doubt. Die referenties hoor je terug in deze singles. Good 4 U is Avril Lavigne anno 2021, Drivers Licence is een klein liedje, hoe het behalen van je rijbewijs herinneringen aan een vroegere relatie oproept. Typisch Taylor. Meer heb je soms niet nodig.