Luchtplaats

Ongeveer twintig blokken van m’n hotel in New York zat een skatepark. Dat had ik vooraf gecheckt, maar omdat ik heel m’n vakantie nogal jetlaggerig was geweest, kwam het er de laatste dag van m’n verblijf pas van om echt naar het park te gaan. Ik wilde per se rijden; zeker omdat ik in New York een nieuw skatedeck had gekocht.

Zelfs New York is meegegaan in de vaart der volkeren: er ligt een prachtig geasfalteerd fietspad langs de Hudson River. Een stief tien minuutjes pushen en je bent bij dat skatepark. De avond ervoor nam ik alvast een kijkje. Een mooi bowl, plus nog wat mooie quarters om doorheen te cruisen, omringd door een metershoog hek met twee tourniquets: eentje als ingang, eentje als uitgang. Het leek een beetje op de luchtplaats van een gevangenis. Het zat op slot, wat bijdroeg aan het luchtplaatsgevoel. Het zou om 8.00 uur opengaan, en sloot rond zonsondergang.

We zouden pas aan het begin van de avond vliegen, maar we moesten nog ontbijten, dus ik had met m’n vader afgesproken dat ik niet te lang zou gaan skaten. Een kwartiertje, hooguit twintig minuten rijden, en dan weer terug naar het hotel. Daarom was ik om stipt 8.00 uur bij het skatepark, waar ik net een golfkarretje zag wegrijden. Ik bedacht dat het van de beheerder was die het hek van het slot had gehaald: perfect getimed.

Het park was inderdaad geweldig. Die ene bowl was te hoog voor mij om in te droppen, maar het andere gedeelte was heerlijk, met hoge wanden waar ik eindeloos bochten kon blijven nemen. Ik nam een filmpje op en postte het op m’n Instagram. Na tien minuten kwam er een andere skater, die met stoffer en blik blaadjes bij elkaar begon te vegen. Ik groette ‘m op weg naar de uitgang. Hij mompelde iets over dat hij beheer had gebeld. Eerst begreep ik niet wat ie bedoelde, totdat ik voor de uitgang stond. Die was nog op slot.

De schrik sloeg me om het hart. Ik liep naar de man die aan het vegen was.
‘Ik heb de beheerder gebeld. Ze zouden iemand sturen. Maar ze moeten van de andere kant van het park komen. Dat is zo’n vijf mijl,’ zei hij rustig.
Vijf mijl? Dat is acht kilometer. En het scheelt dan wel of ze met een auto, een fiets of golfkarretje komen. Ik vreesde het laatste.

Tegelijkertijd met de man die nu het park aan het vegen was, was een zwerver het park binnengelopen. Hij oogde verward. Als je oogcontact maakte begon hij onsamenhangend tegen je te wauwelen. Toen hij merkte dat de uitgang op slot zat, mompelde hij boos dat hij zich hier niet zou laten opsluiten. Althans, ik dacht dat ie dat zei. Daarna klom hij in een paar seconden over het hek naar buiten. Hij had duidelijk ervaring.

Ik bekeek de hekken. Die waren op de meeste plekken zo’n vijf à zes meter hoog. Toen keek ik naar het tourniquet. Zou ik daar toch niet doorheen kunnen glippen?

Terwijl ik me dat afvroeg kwam een donkere jongen naar de ingang lopen. Hij leek me het type dat vlak voor school nog even een kwartiertje komt rollen. Voor ik ‘m kon waarschuwen dat ie voorlopig niet naar buiten kon, was ie al binnen.
‘Oh no,’ mompelde ie geschrokken. Hij keek naar de hekken. Toen vervolgde ie: ‘Kan je daar niet overheen klimmen? Je kunt op de moeren gaan staan.’ Hij wees op de moeren waarmee een bord boven de ingang was bevestigd.
‘Dat gaat me niet lukken,’ zei ik wat beschaamd.
‘Echt niet?,’ vroeg hij met een mengeling van verbazing en medelijden.

De jongen bleef even om te rollen. Na tien minuutjes pakte ie z’n board, legde het bij de ingang, klom probleemloos over het hek en nam z’n board mee. Hij wenste me een fijne dag. Ik besloot de andere skater te helpen met vegen. Maar ik was er niet gerust op. Ik ging weer naar de ingang. Ik zag één kleine mogelijkheid om over het hek te klimmen. Ik was er in no time, maar het laatste stuk, op zo’n zes meter boven de grond, was me te gortig. Het was m’n laatste dag van de vakantie. Ik had geen zin om die dag in het ziekenhuis door te brengen. En wat als een beveiliger me over het hek zou zien klimmen?

Een skater met een grote zonnebril kwam aanlopen.
‘Wacht even,’ zei ik voordat ie enthousiast door het tourniquet zou lopen. ‘Je kunt er niet uit.’ Ik wees op het tourniquet van de uitgang, dat nog vast zat.
‘Oh, dat is niet handig,’ zei hij met een brede glimlach. Toen haalde hij z’n schouders op en kwam binnen. ‘Er zijn ergere plekken om vast komen te zitten. De metro bijvoorbeeld. Trouwens, kan je daar niet over het hek klimmen?’
Hij wees naar de plek waar ik net had gestaan, maar wat te hoog was gebleken.

Ik kon ‘m geen ongelijk geven. Op zich was er niks mis met wat langer rollen in het skatepark. Dat was beter geweest dan gaan stressen bij de ingang van het park. En trouwens, ik kon zelf toch ook best bellen met de beheerders van het park? Het was inmiddels drie kwartier later. Het kon geen kwaad een extra reminder te sturen.

Ik probeerde verbinding te krijgen, maar dat lukte niet. Daarna besloot ik m’n vader te bellen. Dan wist hij in elk geval dat ik vast zat. Letterlijk. En misschien kon hij de beheerder wel bereiken? Ook hem kreeg ik niet te pakken.

Dit alles was ik net aan het bedenken toen een man in een golfkarretje aan kwam rijden. Hij droeg een grote bos sleutels aan z’n broekriem. Ik haalde opgelucht adem. Hier was de verlossing. Hij sprak in z’n portofoon: ‘Ja, ik ben er. Het lijkt erop dat het hek voor de uitgang niet is opengemaakt.’
Daarna ging hij rustig aan de slag om het slot open te maken. ‘Je hebt toch geen haast he?,’ vroeg hij gemoedelijk aan mij.
‘Eigenlijk wel een beetje,’ zei ik voorzichtig.
‘O, dat spijt me meneer. Ik maak het hek meteen open,’ zei de beheerder.
Nog geen minuut later stond ik buiten. Ik zuchtte diep.

‘Dat ze het hek van de ingang ‘s nachts op slot doen en de uitgang altijd openhouden. Dat lijkt me veel logischer,’ zei m’n vader, toen ik terug op m’n hotelkamer was.

Daar zat iets in. Maar ja. Het blijft wel Amerika. Het is niet de bedoeling dat je zomaar van de luchtplaats kunt ontsnappen.

This entry was posted in Reizen, Skateboarden and tagged , , . Bookmark the permalink.

One Response to Luchtplaats

  1. Frances says:

    Lasciate ogni speranza, voi ch’entrate! (Of althans bijna – vrij naar Dante Alighieri.) 😉

Comments are closed.