Mijn docent Drama van de middelbare school is overleden.
Dat is ze al twee jaar geleden, maar ik las het pas vorige week in de krant. Ze was 53 jaar oud. Haar man en mijn oude middelbare school hebben nu een stimuleringsprijs voor creatief talent in het leven geroepen, een prijs die haar naam draagt. In een interview met het Eindhovens Dagblad vertelt hij hoeveel ze voor leerlingen heeft betekend.
Dat kan ik beamen. De meeste docenten zijn figuranten in je leven. Een paar vind je reuze tof maar blijken achteraf eikels te zijn geweest; andersom ook. Sommige ben ik allang vergeten.
Als ik terugkijk zijn er drie geweest die een wezenlijke invloed op me hebben gehad. Het zijn de mensen waarvan je hoopt ze nog eens tegen te komen, om ze te kunnen vertellen hoe belangrijk ze voor je zijn geweest. Mijn tekenleraar, die een enorme hork was, maar me wel heeft geleerd naar kunst te kijken. ‘Een kunstwerk dat je meteen mooi vindt gaat snel vervelen,’ zo hield ie me voor. Dat is een les die ik ter harte heb genomen. (Het geldt trouwens voor alles in het leven.) De tweede is m’n gymleraar. Ik was te zwaar, had geen conditie en was een enorme stuntel. Toch wist hij me te motiveren, waardoor ik altijd m’n best deed en nooit een hekel aan sport heb gekregen.
Maar de derde is mijn docent Drama. We noemden haar als enige docent bij haar voornaam Corine. Ze was halverwege de twintig en wilde niet dat we mevrouw en u tegen haar zouden zeggen. Daarmee scoorde ze punten bij ons leerlingen. Maar dat niet alleen. Ze had oog voor de buitenbeentjes in de klas. Toen ik een keer boos naar de les was gekomen omdat ik was gepest, wilde ze daar met de hele klas over praten. Ze gooide daarvoor haar geplande les overboord.
Later deed ik auditie voor een toneelstuk, maar Corine had geen rol voor me. Ze liet me echter niet zomaar gaan en vroeg of ik achter de schermen wilde meehelpen. Ik denk dat ze wist dat ik dat zetje nodig had om meer zelfvertrouwen te krijgen. Ik was een verlegen puber; het jarenlange pesten had z’n sporen nagelaten. Ik hielp mee met de promotie van het toneelstuk De Golf, gebaseerd op de jarentachtigfilm The Wave. Ik ontwierp het affiche en bedacht een ludieke promotiecampagne: de hoofdpersonen uit De Golf zouden door de school lopen en de fascistische groet uit het toneelstuk brengen. We waren verbaasd dat het mocht van de schoolleiding, maar het miste z’n effect niet. Alle voorstellingen waren dezelfde dag nog uitverkocht. Er werd een extra opvoering gepland.
Vlak voor de voorstelling riep Corine alle acteurs bijeen. Ze had een aandenken voor ze en wenste iedereen succes. Het was haar Hals- und Beinbruch.
‘Je moet bij Corine komen,’ zei een acteur vlak voor de extra opvoering op vrijdagmiddag tegen me. Ik liep met lood in m’n schoenen naar de aula. Ik wist dat ze bij premières humeurig kon zijn. Niets bleek minder waar.
‘Ik geef altijd een ‘toi toi toi’ aan de acteurs,’ zei ze. ‘Maar ik wil er ook eentje aan jou geven. Omdat ik vind dat je het zo goed hebt gedaan.’
Ze gaf me de band die de spelers in het stuk om hun bovenarm droegen. Daarop stond de tekst ‘Ik ben een stuk van De Golf – Toy Toy Toy’, met in potlood mijn naam. Ik moet tegengesputterd hebben, zoals ik altijd doe als ik een compliment krijg. Daar wilde Corine niks van weten. ‘Jij vindt het niet nodig, maar ik wil het toch tegen je zeggen.’
Ik ben dat nooit vergeten. Het affiche heeft op m’n slaapkamer gehangen tot ik het huis uitging. De ‘toi toi toi’ heb ik altijd bewaard.
Na de middelbare school zouden onze wegen elkaar nog één keer kruisen. In 2003 liep ik stage bij Groot Eindhoven. Ik had gehoord dat op het Augustinianum een toneelstuk werd opgevoerd gebaseerd op de film Fucking Åmål. Daar wilde ik een artikel over schrijven. Ik interviewde leerlingen, en ook Corine kwam aan het woord. Ze zag dat het goed was gekomen met die verlegen puber.
Afgelopen week bezocht ik Festival De Parade. Ik moest aan Corine denken. Dat doe ik altijd als ik in het theater ben. Stiekem hoopte ik haar tegen te komen.
Twee dagen later las ik dat ze in 2021 is overleden.
