Kegel

De laatste keer dat ik een biertje heb gedronken is jaren geleden. En daarmee veel langer geleden dan de laatste alcoholconsumptie van de medereiziger die deze ochtend tegenover me had plaatsgenomen in de trein. Z’n enorme kegel stonk naar een liederlijke nacht, doorgebracht in de krochten van het Eindhovense uitgaansgebied. Voordat ie tegenover me had plaatsgenomen had hij met veel moeite, en met hulp van een Antilliaanse man, z’n fiets naast die van mij op het balkon in de trein gezet. Daarna had hij de man die ‘m had geholpen geld toegestopt en was tegenover me gaan zitten.

‘Just landed in Eindhoven from Lithuania. What do you think happened? I get arrested. Immediately,’ zei hij. Hij klonk schamper. Hij verwachtte een reactie van mij; verontwaardiging, ongetwijfeld, over het grote onrecht dat ‘m was aangedaan. Ik ben ook geen fan van de Nederlandse politie, maar het leek me dat ze ’m niet zomaar hadden gearresteerd.
‘Arrested. Just like that,’ herhaalde hij hoofdschuddend. Hij keek uit het raam. Ik bleef stil. Ik vermoedde dat ik ongevraagd nog wel wat aanvullende informatie zou krijgen. ‘For being drunk and making too much noise,’ mompelde hij. ‘I only had three beers. And a bottle of wodka. Maybe two.’
De alcoholconsumptie was luidruchtig verlopen, en dus had hij afgelopen nacht in Hotel Mathildelaan doorgebracht. De politie had ‘m zojuist in de vroege ochtend op straat gezet.
‘Cheaper than a hotel. That’s what I told them,’ zei de man lachend. ‘’We’ll send the bill’ he replied.’

De trein begon te rijden. De man schrok, en liet me z’n treinkaartje zien. Een kaartje dat hij zojuist met behulp van de Antilliaanse man had gekocht.
‘Is this the train to Kampen?,’ vroeg hij geschrokken. ‘I need to be in Lemmer at 9.30.’
Ik keek naar het kaartje en antwoordde dat het de juiste trein was, maar dat hij wel twee keer moest overstappen. Toen bedacht ik dat hij voor Kampen sowieso moest overstappen in Zwolle, maar voor de eerste overstap kon hij kiezen uit Den Bosch en Utrecht. Ik keek in de reisplanner en hoopte vurig dat die Den Bosch zou aanraden. Dat zou niet alleen betekenen dat ik minder lang in de dranklucht zou zitten, de trein die hij dan zou nemen zou Zwolle als eindstation hebben. Dat leek me in z’n huidige staat het beste.

Ik had geluk: de reisplanner raadde een overstap in Den Bosch aan. Ik liet de app aan m’n medereiziger zien en legde uit dat het heel eenvoudig was. Hij moest in Den Bosch uitstappen; de eerstvolgende trein op hetzelfde perron zou ‘m naar Zwolle brengen. Daar moest hij dan overstappen op de trein naar Kampen.
‘But you are not getting there in time,’ zei ik.
Hij keek weer bozig uit het raam.
‘Stupid police,’ mompelde hij.
Toen de trein in Den Bosch stopte, kreeg ik een boks van m’n medereiziger. Z’n bedankje, inclusief dranklucht, nam ik vriendelijk doch gelaten in ontvangst. Daarna stommelde hij met z’n fiets de trein uit. Ik gebaarde dat hij een klein stukje terug moest lopen voor de volgende trein. Hij stak z’n duim omhoog.

Ik heb maar niet meer gevraagd of hij eigenlijk een kaartje had gekocht voor z’n fiets. Of hoe hij aan die fiets was gekomen. En wat hij in Lemmer – of all places – moest doen. Zou hij er eigenlijk nog aangekomen zijn?