Kunstkenner 
woensdag, september 22, 2010, 08:06 PM
Als kunstliefhebber hou je bij het pubquizzen tegenwoordig je hart vast. Dat komt doordat de makers van de pubquiz als het op cultuur aankomt in een soort parallel universum wonen waar de renaissance volgt op de Op Art en Rembrandt een bekende naam uit de action painting is. Dat is niet eens overdreven en Guidje heeft al eens overwogen om voor de grap een medewerker van het Van Abbemuseum een keertje mee te vragen; al krijgt die vermoedelijk ter plekke een hartverzakking. In het afgelopen jaar heeft Guidje al menig kunstvraag voorbij horen komen maar de vragen én de antwoorden klopten nooit. En dan bedoelt ie ook echt: nooit. Waarschijnlijk denken de makers 'krek, we doen een kunstvraag, lekker moeilijk,' maar vervolgens komen ze op de proppen met een vraag als (en deze is écht gesteld) 'welke kunstvorm wordt gekenmerkt door decoratieve elementen?' Wat? Welke kunstvorm niet? Als quizzer redeneer je dan 'waarschijnlijk hebben de makers iets gelezen over art deco, dus laten we dat invullen.' En inderdaad, hier werd art deco bedoeld (ironisch, omdat art deco bekendstaat omdat het juist níet bolstaat van de decoratieve elementen). Guidje's eigen quizteampje verloor enkele weken nog een quiz op de vraag 'in welke eeuw ontstond de moderne kunst?' Terwijl werkelijk álle teams (behalve de naaste concurrenten (hè wat toevallig) net niet) als antwoord 'negentiende eeuw' invulden (het enige juiste antwoord) zou hier 'twintigste eeuw' correct zijn. Om simpel van te worden.

Gisteravond werd het weer een stukje gênanter. 'Welke schilder wordt samen met Matisse en Braque gezien als grondlegger van het kubisme?' Dat Matisse een kubist is, is al erg geestig, maar vermoedelijk bedoelen de quizmakers hier Picasso. Dat bleek zo te zijn, maar een jaar geleden stelden dezelfde quizmakers nog als vraag 'wie was samen met Picasso de grondlegger van het kubisme?' en moest volgens deze connaisseurs het antwoord Cézanne zijn. Beide presentatoren werden bijkans belaagd door boze quizzers die het allemaal wel goed hadden (het is natuurlijk Georges Braque) maar nee, het moest écht Cézanne zijn. Inmiddels is iedereen een jaartje verder en inmiddels is dan gebleken dat Cézanne toch echt geen kubist is (maar aan rectificaties doen ze bij pubquizzen niet – het is immers maar 'een spelletje'). Maar toch, je houdt je hart vast. Wat wordt over een paar maanden tot het kubisme gerekend? Jeroen Bosch? Piet Mondriaan? Ernö Rubik?

Isobel 
maandag, september 20, 2010, 01:48 PM


Echte liefde?

Gisteren was Guidje bij het concert van Isobel Campbell & Mark Lanegan in de Effenaar. Dat voelt een beetje als een overwinning. Jaren geleden heeft Guidje es bij de Effenaar gezeurd dat Belle & Sebastian een keer naar Eindhoven moest komen. Hij deed dit samen met wat andere die hard fans uit de regio, maar het had geen effect. Guidje had de kans al heel erg klein geacht; ten eerste omdat de Effenaar toentertijd een capaciteit had van zo'n 650 man en daarmee dus allesbehalve lucratief was en er bovendien zat betere alternatieven in Nederland te vinden waren, ten tweede omdat de zaal zich van oudsher vooral richt op rock en dan nog het liefst rock uit Amerika (dus geen softe tweepop uit Schotland) en ten derde omdat Belle & Sebastian nauwelijks op tournee ging. Die paar optredens die de groep deed, waren wel altijd legendarisch, dus toch een aanbeveling om het gezelschap een keer uit te nodigen. Dat Belle & Sebastian bijna nooit op tournee ging, had te maken met de notoire heimwee van zangeres/celliste Isobel Campbell, indertijd het liefje van frontman Stuart Murdoch. Het was nog niet zo erg dat ze elke avond het liefst in haar eigen bedje wilde slapen, maar het scheelde niet veel. Toen de relatie tussen Murdoch en Campbell uitging, had dit dan ook één praktisch voordeel: Belle & Sebastian ging eindelijk vaker op tournee (al zijn ze tot op heden niet in de Effenaar gesignaleerd).
Het was dus niet voor niets dat Campbell gisteravond halverwege het concert verzuchtte dat dit het laatste optreden van de tournee was, 'na drie lange weken eindelijk naar huis.'

Medeconcertganger Marcel vond dat wel 'schattig,' Guidje vond het vooral onpraktisch. Maar de Schotse zangeres blijft nog steeds een verlegen type met een mooie solocarrière. In haar oeuvre prijken inmiddels drie platen die ze heeft gemaakt met Mark Lanegan, het type dat zo'n zware bromstem heeft dat je vermoedt dat ie elke morgen een paar kilo shag achterover slaat. Het contrast met haar lieve stem is mooi en natuurlijk is het allemaal al eerder (en recentelijk vaker; zie Angus & Julia Stone of Robert Plant & Alison Krauss) gedaan, maar leuk blijft het. Samen optreden blijft toch redelijk uitzonderlijk en bij het concert wordt het contrast tussen de twee wel weer goed duidelijk: de spots zijn gericht op Campbell die nogal timide haar teksten zingt, Lanegan staat in het donker (zal wel niet voor niets zijn gedaan) en leest z'n teksten op van een muziekstandaard (niet vreemd. Als producers in hun blackberry kijken onder 'zware bromstem,' vinden ze Mark Lanegan die dan wordt ingevlogen om wat partijen in te zingen). Campbell zegt nauwelijks iets tegen het publiek (dat trouwens opvallend beschaafd is; in de Melkweg, twee dagen eerder, heeft het publiek twee uur lang staan kletsen en de Effenaar heeft eenzelfde slechte reputatie, maar opvallend genoeg weet bijna iedereen zich te gedragen), totdat ze aan het begin van Who Built The Road, het 'hitje' van tweede album Sunday At Devil Dirt, ineens de tekst vergeet, zich geschokt verontschuldigt en naar de standaard van haar kompaan rent om de tekst te checken.

Ja, Campbell is erg schattig, maar veel zegt ze verder dus niet. Hoeft ook niet, als ze maar mooie liedjes zingt. En dat doet ze, een uur en drie kwartier lang. Na een stuk of tien songs gaat Lanegan even van het podium af. 'Waarschijnlijk even een shot zetten,' zo is de algemene consensus onder het publiek. In de tussentijd wordt voorprogramma Willy Mason het podium opgevraagd, een singer-songwriter van Martha's Vineyard die op het meest recente album Hawk een triootje met Campbell en Lanegan aan is gegaan. Ook mooi; de americana-invloeden spatten er in Cool Water vanaf en een goede keuze voor samenwerking op een volgend album, aangezien Lanegan bij Hawk toch slechts tijd had om tien nummers in te 'brommen;' Mason heeft ongetwijfeld meer tijd. Na afloop signeren Beauty & The Beast cd's en posters (nouja, die twee laatste lp's bij de merchandise stand willen ze ook nog wel signeren). Dat gaat op een bijna Eftelingachtige wijze; met een dranghek waar alle bezoekertjes netjes in een rij achter elkaar mogen gaan staan. Ook dat geeft niks, al lijkt Campbell bij het signeren met haar gedachten toch al bij Glasgow. Enigszins afwezig schrijft ze haar naam en tekent ze een hartje op Guidje's lp (iets waar ie zich geen illusies over hoeft te maken; ze heeft het op elke cd/poster/lp getekend). Over een paar weken start de Amerikaanse tournee.

Rechtse hobby's 
zondag, september 19, 2010, 07:44 PM
Omdat het fascistoïde bruinhemdenkabinet dat momenteel geformeerd wordt (maar wat er niet gaat komen, zo vermoedt Guidje) waarschijnlijk flink het mes gaat zetten in 'geldverslindende linkse hobby's' heeft Guidje es even op een rijtje gezet wat er aan rechtse hobby's is waar zoveel meer geld te halen valt. Je kan wel lopen mekkeren dat er honderden miljoenen euro's aan ontwikkelingssamenwerking over de balk worden gesmeten, maar het stelt geen biet voor in vergelijking met de rijkeluissubsidie die de hypotheekrenteaftrek is. Om maar een roemrucht voorbeeld te noemen; met afschaffing ervan zou in één klap heel het begrotingstekort kunnen worden opgelost. Om zoiets pervers wel in stand te houden, maar tegelijkertijd te korten op onderwijs, zorg en noem allemaal maar op, moet je wel een beetje heel erg van het padje af zijn. Laat staan dat het ook al zo zot is om geld te spenderen aan 'minimumstraffen.' De gevangenissen puilen nu al uit, Nederland wordt al jaren veiliger en toch laat de politiek z'n oren hangen naar het klootjesvolk dat zich onveilig vóelt. Symboolpolitiek. Guidje vermoedt dan ook dat het juist symboolpolitiek is waar Rutte I goed in zal zijn. Een grote bek hebben, stoer doen, maar uiteindelijk niets durven. Typisch Nederlands dus. En typerend voor de ons zo kenmerkende VOC-mentaliteit. Enfin, een Top 10 dus van zaken waar heel veel geld (lees: honderden miljarden euro's) te halen valt.

1. Afschaffen van hypotheekrenteaftrek
2. Geen extra wegen aanleggen
3. Afschaffen van het leger
4. Aanpakken van belastingvluchtelingen
5. Instellen van een bankenbonus
6. Stoppen met het invoeren van minimumstraffen
7. Geen geld steken in kernenergie
8. Stoppen met landbouwsubsidies
9. Geen oorlogje spelen in Irak of Afghanistan
10. Onzinnige verlagingen van het BTW-tarief 'om de bouw te stimuleren...'

...Want er worden al genoeg overbodige (en leegstaande) bedrijventerreinen aangelegd (bovendien wordt er wel erg veel over gebeld bij de BelastingTelefoon, maar dat zij zo. Over de hypotheekrenteaftrek wordt trouwens ook idioot veel gebeld). Overigens, ja vanavond is Guidje op TV te zien bij Een Tegen 100, maar verwacht er niet te veel van. Hij zit achter stoeltje 28, maar gaat bij de eerste de beste vraag dat ie mee mag doen al meteen de fout in. Kan Guidje toch niets aan doen dat bij hem thuis niet in het Bargoens over geld werd gesproken? En áls dat al gebeurde, was hij altijd in de veronderstelling dat een knaak 1 gulden 50 was. Hmf. Net vandaag kwam spap met een map aanzetten 'kijk Guido, dit gaat over Nederlands geld en alle bijnamen.' "Thanks pap, was daar een paar weken terug mee gekomen, dat had me een hoop ergernis gescheeld." Nouja, eerlijk gezegd was ie dan wel bij een andere vraag afgevallen. Nee, Guidje zal niet kijken (het wordt natuurlijk wel opgenomen voor het nageslacht; Guidje zei vanmiddag nog tegen z'n nichtje Veerle (1 jaar): 'ome Guido komt vanavond op TV! En volgende week ook, de week erna ook en de week daarna ook'), maar vooral omdat ie naar het concert van Isobel Campbell & Mark Lanegan in de Effenaar is.

Mycologie 
woensdag, september 15, 2010, 10:16 AM


Padde(n)stoelen.

Ineens vielen ze Guidje op. Ze staan in de achtertuin, achter een bak met een kerstboom die vorig jaar nog in Huize Guidje stond, maar waar nog steeds geen goede bestemming voor is gevonden (overigens staat er al jaren een joekel van een lariks/spar/den (maakt niet uit, het is een naaldboom) in de tuin, ooit door Guidje gebruikt als piepklein kerstboompje). Er staan elk jaar wel paddenstoelen in de achtertuin van Huize Guidje en dat zou dit jaar sowieso niet anders zijn, al was het maar omdat er sinds een paar weken een enorme conifeer dwars over het toch al niet zo florissante gazonnetje ligt; gekapt omdat de wortels de riolering kapot duwden. Je zou (met bovenstaand verhaal) dus de indruk kunnen krijgen dat de achtertuin van Huize Guidje nog het meest weg heeft van een oerwoud en mja, die indruk klopt momenteel heel aardig. Maar goed, zúlke grote paddenstoelen had Guidje zelfs in de eigen achtertuin nog nooit gezien, dus die heeft ie maar snel op de foto gezet. Toen ie op zoek ging naar een goede plek om de foto's te kunnen maken, bleek dat helemaal achterin, tegen de schutting met de buren, nóg een grote paddenstoel staat. Volgens mycologici komt de grote hoeveelheid paddenstoelen door de natte zomer. Dan levert die waardeloze zomer toch nog iets leuks op want Guidje vindt paddenstoelen heel gaaf dus een grote hoeveelheid is altijd leuk. Een paar weken terug hoorde Guidje zelfs over een paar dodelijk giftige exemplaren die in een natuurgebied in Noord-Brabant waren aangetroffen. Spannend! Deze zijn dat vermoedelijk niet (geen idee wat voor soort dit is, maar ze zien er, ook al zijn ze wat groot, erg doorsnee uit), maar hij was niet van plan ze te plukken.

Gedooggedoogkabinet 
maandag, september 13, 2010, 05:24 PM
Guidje snapt best dat Mark Rutte graag premier wil worden. En dan ook nog eens premier van het eerste extreem-rechtse, fascistoïde bruinhemdenkabinet; echt iets om heel erg trots op te zijn. Het lijkt er echter steeds meer op dat ie op deze manier tevens de kortstzittende premier ooit wordt, want de stabiliteit wordt er met elke nieuw staatsrechtelijk novum niet overzichtelijker op. Er is al een gedoogkabinet dat – als de dissidenten (heerlijk woord is dat trouwens) woord houden – geen meerderheid in de Tweede Kamer heeft, er is sowieso geen meerderheid in de Eerste Kamer te vinden en dan moet er, om van steun verzekerd te zijn in zaken waar de PVV het gedoogkabinet niet in wil steunen (zoals bijvoorbeeld Europese aangelegenheden) op dringend verzoek van informateur Herman Tjeenk Willink steun worden gezocht bij wéér andere partijen in de Tweede Kamer. Dus eigenlijk moet formateur Ivo Opstelten nu op zoek naar partijen die het gedoogkabinet willen gedogen. Een gedooggedoogkabinet dus. En welke partijen zouden dat nu willen, afgezien van die twee miezerige kereltjes van de SGP? Het is een interessante constructie, maar hoe lang gaat dit gepriegel op de vierkante millimeter nog duren voordat beoogd premier Rutte inziet dat dit simpelweg niet gaat werken? Guidje bedoelt, de PVV heeft zich ook al niet bepaald voorgedaan als betrouwbare coalitiepartner: dan niet mee willen doen, dan weer wel, dan weer niet, dan weer wel en bij het CDA is het niet veel beter; daar worden de Tweede Kamerleden die nog wel volledig toerekeningsvatbaar zijn geïntimideerd door het extreem-rechtse tuig uit de eigen fractie.

Nee, de kabinetsformatie gaat op deze manier nog héél lang duren.

Buigzaam 
zondag, september 12, 2010, 06:56 PM


Buigt goed mee.

De fietsroute over het Bels Lijntje is één van de diverse routes die Guidje regelmatig neemt, als ie een uurtje of twee, soms drie, gaat fietsen in de regio. Het is z'n favoriete route, omdat het een mooi geasfalteerd pad is (het Bels lijntje was vroeger een treintraject en het wordt nu dus gebruikt als fietspad) dat in een flauwe bocht door de bossen van Geldrop richting Valkenswaard voert en zo'n vijf à zes kilometer lang is. Het pad eindigt midden in de bossen en dan kan je letterlijk twee kanten op: linksaf over een slingerend pad richting Valkenswaard, rechtsaf over een nog meer slingerend pad over de heide terug naar Eindhoven. Over Valkenswaard is langer (althans, dat voelt zo, doordat je dan ook een heel lang en saai stuk langs een autoweg aflegt), over de heide is mooier, maar eigenlijk net iets te kort. Tot een paar maanden terug was de fietstocht nóg iets mooier, doordat het een nogal smal fietspad was. Op sommige plekken was het ook wat hobbelig of half overwoekerd en dat maakte het nog leuker fietsen. Het nadeel was dat in weekenden half bejaard (lees: 50+) Brabant/België ook van het pad gebruikmaakte en Guidje hele hordes fietsers moest waarschuwen als ie in volle vaart van achteren aan kwam gesneld. Wat dat betreft is de verbreding en het veel sjiekere asfaltpad dat er nu ligt absoluut een verademing, maar het is er dus ook wat saaier door geworden.

Guidje gaat nog wel eens wat uitgebreider over het Bels Lijntje schrijven, maar hij kwam er vanmiddag weer een keertje langs. Gisteren was ie er met het heerlijk zonnige weer (met een gemiddelde van één zonnige dag en zes dagen met enkel regen moet je je kans grijpen) wezen fietsen en het was 'm al opgevallen dat na een slagveld dat eerder in de bossen is aangericht, een aantal bomen wel heel scheef was komen te staan. En iedere keer dacht ie 'daar moet ik eens een foto van maken.' Maar ja, om nu z'n camera mee te slepen tijdens die fietstochtjes waarbij ie toch vooral heel snel wil fietsen (nouja, de wil is er, laat ie het zo formuleren), is wat onpraktisch maar vanmiddag, toen het eindelijk droog was geworden, besloot ie het er maar op te gaan wagen en nam ie de camera mee. Het viel 'm nu sowieso op dat in de gedeeltes van de bossen waar niks was gekapt, ook een aantal bomen schots en scheef staat. Let wel, dit is al maanden zo; de bomen stonden ook al scheef voor de storm die enkele maanden geleden door de regio raasde en die vlak bij Neerkant voor zo'n duizend omgewaaide exemplaren heeft gezorgd. Blijkbaar geeft een boom die al op het puntje staat door midden te knakken goed mee.

Waarmee het symbolisch is voor de huidige situatie bij sommige Nederlandse politieke partijen.



Paddestoel aan het eind van het Bels Lijntje.

Door 
maandag, september 6, 2010, 10:27 PM


Goed zicht vanaf de publiekstribune.

Vandaag was Guidje in de Bijlmer voor een opnamedag voor twee afleveringen van Een Tegen 100. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd (nouja, hij wil wel alvast kwijt dat ie niet naar Caroline Tensen heeft gestaan), maar het viel vies tegen. De eerste aflevering (uitzenddatum: 19 september, Guidje zit achter nr. 28) was zelfs ronduit hopeloos. Als speler in het publiek speel je álle vragen mee, ook als je bent afgevallen (wie over de hele dag de meeste vragen goed heeft, wint een extra prijs). Dus toen aan het begin van de uitzending werd begonnen met Een Tegen 100, en er nog een paar spelers over waren van de week ervoor, deed Guidje braaf mee met de eerste, lekker moeilijke vragen: allemaal goed. Een prettig begin. Toen ie vervolgens écht meedeed, ging ie meteen met de eerste de beste vraag (ja mensen, heel stom, maar hij was zich van geen kwaad bewust) compleet de fout in. Het werd heel die aflevering ook niet veel beter. Maar gelukkig: je doet als speler sowieso twee uitzendingen mee, dus na een pauze waarbij ie even kon bijpraten met z'n introducé Stefan (die achter de schermen lekker veel gave foto's heeft gemaakt) en wat andere kandidaten (opnamedagen zijn altijd erg gezellig) was er de tweede aflevering (uitzenddatum: 26 september, Guidje zit achter nr. 20) en die ging een heel stuk beter. In heel die uitzending maakte hij één foutje en dat kon geen kwaad; het belangrijkste bij die tweede aflevering is dat je als speler aan het einde van het programma nog over bent, want dan mag je 'door' naar de volgende opnamedag. Zeker na de desastreus verlopen eerste uitzending viel 'm dat alleszins mee, sterker nog, hij was erg trots op zichzelf. Guidje zal niets verraden, maar vooral die uitzending van 26 september is ronduit spectaculair. Aanrader.



De foto's zijn wat mysterieus; hij wil niets verraden over de afloop van het programma.

Breuklijn 
zondag, september 5, 2010, 07:49 PM


Goed zoeken. Ergens op deze foto is dé breuklijn zichtbaar.

Het rommelt momenteel nogal een beetje in en rond Christchurch in Nieuw-Zeeland; de ene na de andere naschok na de toch al niet misselijke aardbeving van 7,1 op de schaal van Richter van enkele dagen geleden. Nog een wonder dat er geen doden zijn gevallen, zoals in 1931, toen de stad Napier volledig door een aardbeving werd verwoest. Nu trilt en rommelt het in Aotearoa aan de lopende band, zoals op deze site mooi te zien is. Geen wonder als je bedenkt dat er een breuklijn dwars over het Zuidereiland loopt, grofweg vanuit de zuidwestpunt (Fiordland) naar de oostkant, zo'n slordige honderd kilometer ten noorden van Christchurch. Pin 'm er niet op vast, maar hij meent dat 'm tijdens de cruise in Doubtful Sound is verteld dat de breuklijn tussen de Australische en de Pacifische plaat zichtbaar is op deze foto; het zou die lijn lichtgekleurde rotsen bij de linkertop op de foto zijn. Voor wat het waard is. Overigens werd datzelfde Fiordland in 2008 nog getroffen door een aardbeving van 7,8 op de schaal van Richter maar in die streken woont geen hond (wel een stel pinguins). Het is trouwens wel fascinerend; zo is het stil (nouja, relatief dan) en zo begint het ineens te trillen en te schudden om vervolgens dagenlang naschokken te hebben.

Kom daar in Nederland es om; die ene aardbeving van april 1993, toen het epicentrum ergens bij Roermond lag. Daar werd Guidje nauwelijks wakker van, al was het toch nog een schok van zo'n 5,0 op de schaal van Richter. Schijnt hier in Nederland één keer in de honderd jaar voor te komen. Kan ie toch rustig gaan slapen.

Kort en nieuw 5 
zaterdag, september 4, 2010, 12:07 PM


Josh Ritter – So Runs The World Away

Het tragische is dat de uit Idaho afkomstige Josh Ritter met het uit 2006 stammende The Animal Years zijn magnum opus al heeft gemaakt. Als de Arctic Monkeys dat jaar niet met een allesverzengende hype waren gedebuteerd, was Ritters album met afstand eerste geworden in Guidje's eindlijstje van dat jaar. The Animal Years heeft iets wat zoveel artiesten proberen te creëren, maar wat tegelijkertijd zo weinig artiesten ook echt lúkt: sfeer. Ritter had het momentum daar, maar met de zeker niet slechte opvolger The Historical Conquests Of Josh Ritter wist hij de doorbraak naar het grote publiek niet te maken (al is Ritter in Ierland een megaster). Die doorbraak zal hij met So Runs The World Away (de titel komt uit Hamlet) ook niet maken. Het is goed, maar tegelijkertijd springt het album alle kanten op: dan heel rustig, dan een stuk sneller, nummers worden vrij ruw afgekapt en de overgangen tussen de songs zijn soms ronduit lelijk. Je zou toch denken dat Ritter het type artiest is die over zoiets nadenkt. Nu schijnt de totstandkoming van het album moeilijk te zijn geweest; Ritter wilde niet in herhaling vallen, wilde zijn vak 'herontdekken' en 'zichzelf opnieuw uitvinden.' Dan weet je het wel. Die 'heruitvinding' heeft een hoop verhalende liedjes opgeleverd. Echte hoogtepunten binnen het oeuvre zitten daar vooralsnog niet bij, al is Ritter een goede verteller. Geen wonder dat volgend jaar z'n eerste roman uit komt. Hopelijk is ie daar toch iets beter op dreef.



Scissor Sisters – Night Work

Night Work was een zware bevalling, dat blijkt al uit het feit dat het vier jaar heeft geduurd voordat de groep van zanger Jake Shears met een opvolger van het succesvolle Ta-Dah op de proppen wist te komen. Sterker nog, de groep heeft in de tussentijd een volledig album geschrapt wegens 'te slecht.' Reden voor de groep om daarna meteen producer Stuart Price te bellen voor zijn hulp. Price hielp al eerder The Killers uit de brand, wat de verklaring zal zijn dat eerste single Fire With Fire 'some musical DNA shares with The Killers-song Human' (zoals ze dat in de Britse muziekpers zo mooi kunnen verwoorden). Het was Guidje ook al opgevallen. Voor de rest is het disco voor en na dat de klok slaat. En dan vooral veel campy, gay en sleazy disco waarbij de verschillen tussen de tracks onderling subtiel zijn; in Harder You Get zijn stevig rockende gitaren te horen, Whole New Way is hevig geïnspireerd door de Bee Gees, Skin This Cat is heel erg eighties en Something Like This is lekker rudimentair. Wat verwarrend werkt, is dat songtitels aan elkaar lijken te refereren: zo staan er op Night Work een Whole New Way en een Any Which Way, een Night Work én een Night Life én een Skin This Cat en een Skin Tight. Lastig. Over het geheel is Night Work wel een erg vermakelijk album, als je tenminste tegen alle veel te nadrukkelijke en dubbelzinnige zogenaamde 'o la la' teksten kunt, maar potentiële hits ontbreken.



Surfer Blood – Astro Coast

2010 Lijkt zowaar het jaar te worden van de zomerse en zonnige westcoastpop. Eerder dit jaar was er al die ontzettend leuke plaat Fight Softly van The Ruby Suns en recent is er nieuw werk van jonge Amerikaanse groepen als Wavves, Best Coast en Surfer Blood uitgekomen. Vooral Surfer Blood is een aanrader. Dit uit Florida afkomstige viertal maakt meer surfpop, maar die is van oudsher verwant aan de westcoastpop zoals ze die in Californië goed weten te maken. Vorig jaar was er al de single Swim die juichende recensies opleverde. Die single staat bol van de reverb op de gitaar en een heel erg nadrukkelijke galm op de zang en is daarmee de perfecte soundtrack voor de zomer (ook al is de tekst ruk). Op Astro Coast meer van dat moois, al is de muziek iets te eenvormig om tien liedjes lang te kunnen boeien. Uitschieters zijn er zeker, zoals Twin Peaks, Harmonix, Floating Vibes en Fast Jabroni. En – zoals de echte surfdudes (Dick Dale) uit de jaren vijftig en zestig al deden – er staat ook een instrumentaal nummer (Neighbour Riffs) op. Zoals bij zoveel albums zakt de boel in de tweede helft van de cd een beetje in, maar goed blijft het zeker. Nogmaals: een leuke, zonnige plaat met een stoere hoes (je weet met zo'n hoesfoto meteen waar je aan toe bent: (bescheiden) herrie), maar de ultieme zomerplaat van 2010 heeft Surfer Blood niet gemaakt; die titel gaat toch naar The Ruby Suns.



Annemarieke Coenders & Wim Sebo – Go

Dit is een ontdekking die Guidje dit jaar op Folkwoods deed. Nouja, hij had voor het programmaboekje al een interview gedaan met Annemarieke Coenders, dus hij wist wel een beetje wat ie kon verwachten: Coenders die zingt en gitaar speelt en Sebo die daar drumpartijen en soundscapes aan toevoegt. Een bij voorbaat bijzondere combinatie, al was het maar omdat Coenders vijftien jaar lang één helft van het vermaarde folkduo Ygdrassil vormde en Sebo juist afkomstig is uit de avant-gardistische rockscene. Zij nam de liedjes op, stuurde ze vervolgens naar Sebo die ging kijken of hij er nog wat leuke effecten aan toe kon voegen met z'n elektronische drumkit. Live kwam die samenwerking niet helemaal goed uit de verf, maar op cd komen die twee werelden perfect samen. Dat komt allereerst doordat de vijftien liedjes van Coenders zonder uitzondering sterk zijn; het zijn mooi klein gehouden songs die vaak niet langer dan drie minuten duren en waar Sebo een spannende, diepere laag aan heeft toegevoegd. Dat gebeurt op heel subtiele wijze, zodat het nooit irritant of overdreven kunstzinnig wordt. Hoogtepunten zijn het titelnummer, I'm A Whale, No Friend Of Mine, Do Not Keep en het afsluitende November Remains. En er zijn mooie gastbijdragen van bijvoorbeeld Sido Martens, die elektrisch gitaar speelt. Maar in de beperking herkent men de meester; in het op Folkwoods als toegift gespeelde Sandman hoor je alleen Coenders met haar gitaar. Een prachtig kaal liedje.



Best Coast – Crazy For You

Jaren geleden hoorde Guidje es een song van The Baptist Generals. Het was verschrikkelijk slecht opgenomen, piepte en kraakte aan alle kanten, maar was wel geweldig. Dit was nu lo-fi. Leuk, dat lo-fi, maar het nut ontgaat Guidje – die nu eenmaal de voorkeur geeft aan mooi geproduceerde platen – een beetje. Ook dit debuut van het Californische trio Best Coast is lo-fi, maar vergeleken met The Baptist Generals is dit een overgeproduceerde, gladde plaat. Alles aan Crazy For You ademt zon uit: de gele hoes, met palmbomen en een ondergaande zon en in de letters van de bandnaam is de landkaart van Californië afgebeeld (en ja, ook het poesje (ze heet Snacks) is erg lief (Guidje was meteen verliefd)), songs hebben titels als Summer Mood, Honey, Happy en Boyfriend. Vrolijkheid troef dus op een album dat nogal blikkerig klinkt (het blijft toch lo-fi), maar dankzij de vrolijke meisjesstem van zangeres Bethany Cosentino erg optimistisch weet te stemmen. Crazy For You is de meest aanstekelijk vrolijke plaat die dit jaar uitkomt en dat is ook een beetje de makke; het is wel wat eenvormig allemaal. Op de MySpace van de groep staan trouwens clips van de Everly Brothers, de Beach Boys en Fleetwood Mac, dus dan weet je wel waar in het muzikale spectrum Best Coast zich bevindt. Maar eerlijk is eerlijk, een band die een cd met twaalf liedjes en een speelduur van amper 28 minuten uitbrengt: hoe cool is dat?

Persconferentie 
vrijdag, september 3, 2010, 09:32 PM
Toch een fascinerende ervaring, zo'n persconferentie van De Grote Geblondeerde Leider (vandaag was het meer Lijdend, want o o o wat heeft ie het zwaar). Wekenlang was meneer niet bereikbaar voor commentaar, maar braakte de aan verbale diarree lijdende volksmenner aan de lopende band onbeschofte tweets uit. Nu geeft ie een persconferentie die een half uur duurt maar Guidje heeft in al die tijd alleen maar het volgende gehoord: het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, het is de schuld van de dissidenten, ik neem (mijn mede-Limburger) Maxime Verhagen niets kwalijk, de PVV valt al helemaal niets te verwijten en o ja, het is dus de schuld van de dissidenten. Werkelijk élke vraag werd met die riedel beantwoord. Er zijn mensen die dat knap vinden, Guidje vindt het vooral dom. Zeker die journalist die aan het einde van de persconferentie nog als vraag stelde 'wat vindt u van Ab Klink?' Als Guidje daar had gestaan, had ie gevraagd of het Wilders niet goed uit kwam ermee te kappen, nu dankzij de brief van Klink de hele strategie van Wilders voor de komende kabinetsperiode was uitgelekt. En dat het ondemocratisch en tegen de Grondwet is om van Tweede Kamerleden te verwachten dat ze een contract tekenen waarin ze verklaren hun zetel op te geven als ze het niet eens zijn met het regeerakkoord. Tja, dat soort praktijken zijn bij Wilders - gezien het stemveegedrag van de PVV-fractie - heel normaal.


Vorige Volgende