Volendam

Iets bestellen via internet doe ik zelden. Ja, met cd’s bestellen was ik er vroeg bij, omdat bol.com de enige winkel was die Nada Surfs High/Low op voorraad had, ergens begin deze eeuw. Met kleding bestellen ben ik altijd voorzichtiger geweest. Liever scan ik de webshop om vervolgens naar een fysieke winkel te gaan. Zo weet ik zeker dat ik de goede maat koop; ik zit standaard tussen medium en large, al neig ik de laatste tijd steeds vaker naar large (die krachttraining lijkt zowaar effect te hebben). Bijkomend voordeel: zo hou je het aantal fysieke winkels in de Nederlandse steden nog een beetje in stand.

Ik had een leuk T-shirt van G-Star gezien op de website. Je kunt een boom opzetten over waarom winkels in december T-shirts verkopen, maar de modewereld heeft begrippen als wintercollectie en zomercollectie al lang geleden overboord gegooid, daarnaast is het bij mij op het werk zo warm dat je ook ‘s winters gerust in T-shirt kan komen werken. En dus ging ik in de Eindhovense binnenstad op jacht naar dit T-shirt. Het bleek onvindbaar. Geeft niet, dacht ik, ik ging toch nog een dagje Sinterklaasshoppen met m’n moeder en jongste zus in Maastricht. Daar zouden ze het misschien wel hebben. En anders ging ik volgende maand nog een dagje naar Amsterdam, daar zouden ze het zeker wel hebben.

Maar ook in Maastricht hadden ze niet wat ik zocht.
‘Waarom bestel je het dan niet online?,’ vroeg mijn zus tijdens de lunch. Zij bestelt geregeld online, om die bestelling met evenveel gemak terug te sturen. Ik vind pakjes terugsturen gedoe. En gedoe dat gemeden kan worden, dient gemeden te worden.

Terug in Eindhoven checkte ik de webshop van G-Star. Het T-shirt hadden ze niet meer in m’n maat – large, zo had ik aan de hand van de maattabel op de website geconcludeerd. Net misgegrepen. Maar ik dacht ook dat het beter was de komende dagen de webshop in de gaten te houden: wie weet zou er nog een exemplaar in mijn maat worden teruggestuurd.

De week erna checkte ik braaf elke dag de webshop. Ik had geluk; op woensdag zag ik het T-shirt in mijn maat staan. Ik bestelde het snel en ik kon m’n geluk niet op toen ik zag dat het pakketje twee dagen later binnen zou komen. Mooi op tijd voor Pakjesavond.

De vrijdag voor Sinterklaas snelde ik naar de winkel om m’n pakje op te halen.
‘Wilt u het nog passen?,’ vroeg de verkoper.
‘Nee joh, dat geloof ik wel,’ antwoordde ik.
Ik fietste snel naar huis, legde het pakketje op het aanrecht en ging naar m’n ouders.

Later die avond maakte ik het pakje open. Vreemd. Door het vloeipapier waarin het T-shirt verpakt zat oogde het heel anders dan op de website. Voorzichtig maakte ik het open. Verrek. Dit was helemaal niet wat ik had besteld. Ik keek op de pakbon bij het T-shirt: ik bleek de bestelling van iemand uit Volendam te hebben gekregen, aan het op ‘2005’ eindigende e-mailadres te zien een jongen van een jaar of twaalf. Op het pakket stonden wél mijn naam en adres. Het enige dat correct was aan deze bestelling, was de maat.

De volgende dag ging ik terug naar de winkel en legde ik m’n probleem uit.
‘Oei, dat is wel heel slordig,’ vond de verkoper.
Tot zover was ik het met ‘m eens.
Hij dacht even na. Toen zei hij: ‘Mijn excuses. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. Het is heel vervelend, maar ik kan dit pakket niet terugnemen. Er zit een verkeerde pakbon bij.’
Dat vond ik vreemd. Als ik het pakketje af kon halen in de winkel, dan zouden ze het toch ook terug kunnen nemen? Toch, ik wilde niet de betweter uithangen; aan betweterige klanten had ik bij de BelastingTelefoon zelf ook altijd een bloedhekel.
‘U kunt het beste even de klantenservice bellen, dan helpen zij u verder,’ legde hij uit. ‘Ik zal u het telefoonnummer geven. Ze zijn vandaag tot 14.00 uur bereikbaar.’

Natuurlijk had ik daar ter plekke in de winkel de klantenservice moeten bellen maar, zoals gezegd, ik wilde niet de betweterige klant uithangen. Ik fietste braaf naar huis en belde met de klantenservice. Na een kwartier wachten kreeg ik een medewerker of nee, ‘customer advisor’, aan de lijn die ik m’n probleem uitlegde. Aan de andere kant van de lijn klonken de obligate excuses. Ze zocht m’n bestelling erbij.
‘We hebben u in elk geval wel de goede maat bezorgd,’ lachte ze.
‘Ja, dat klopte nog,’ antwoordde ik tandenknarsend.
‘Ze hebben de bestellingen verwisseld. Nu maar hopen dat die andere klant uw bestelling heeft,’ zei ze.
Dat hoopte ik ook. Ik zag sinterklaasjournaalachtige taferelen voor me waarbij in heel Nederland pakketjes verkeerd bezorgd waren.
‘Brengt u het pakketje terug naar de winkel, dan maak ik hier een notitie en krijgt u maandag bericht,’ zei de medewerker.
‘Maar de winkel wil het niet terugnemen,’ antwoordde ik verbaasd.
‘Nee hoor, dat moeten ze gewoon accepteren,’ verzekerde de medewerker.

De volgende dag ging ik terug naar de winkel. Ik vertelde de verkoopster over m’n probleem en zei er voor de zekerheid bij dat de klantenservice me telefonisch had verzekerd dat de winkel het pakketje móest accepteren. Ze accepteerde zonder morren m’n pakje en noteerde m’n gegevens.
‘We sturen u morgen nog een bericht,’ zei de dame.
‘Dat zeiden ze van de klantenservice ook al, maar het kan geen kwaad om twee keer gebeld te worden,’ antwoordde ik.

Maandag wachtte ik op een telefoontje, maar ik hoorde niks. Ik voelde de bui al hangen maar ach, ik wilde ze wat tijd gunnen. Misschien waren alle bestellingen inderdaad op z’n Sinterklaasjournaals verkeerd bezorgd – met alle gevolgen van dien.

Ook dinsdag hoorde ik niks.

Inmiddels had ik op Twitter m’n beklag gedaan. Nouja, een paar dagen daarvoor al, met de min of meer grappig bedoelde tweet: ‘ik doe niet aan naming and shaming, maar G-Star Raw, leg me eens uit hoe in een aan mij geadresseerd pakket een bestelling voor iemand aan de andere kant van het land kan zitten?’. Daarbij liet ik niet achterwege G-Star te mentionen, zodat ik zeker wist dat ze het zouden lezen. Als voormalig webcaremedewerker is niks leuker dan de webcare van bedrijven testen. Die van G-Star is euh… mwa. Goed, ik kreeg een reactie van een medewerker, maar pas toen ik had gedreigd meer stampij te schoppen op social media. Een medewerker, ongetwijfeld aan te spreken als ‘customer advisor’ en vermoedelijk werkend vanuit Amerika, want ik werd steevast in het Engels aangesproken, putte zich uit in excuses en vroeg wat er was gebeurd. Ik legde m’n verhaal uit, waarna het oorverdovend stil bleef. Ik begon een systeem te herkennen.

Op woensdag belde ik maar weer eens. Opnieuw hing ik een kwartier aan de telefoon. Opnieuw legde ik m’n verhaal uit aan de ‘customer advisor’ en opnieuw kreeg ik excuses aangeboden en werd me verzekerd dat ik nog die dag bericht zou krijgen. Inderdaad, die dag kreeg ik opnieuw geen bericht.

Vrijdag ging ik een dagje naar Amsterdam.
‘Wat ga je doen als je het T-shirt daar in een winkel tegenkomt?’, vroeg m’n moeder.
‘Geen idee,’ gaf ik toe. Enerzijds wilde ik nog steeds m’n bestelling hebben en dat zou het makkelijkst zijn als ik die zélf zou kopen in een (fysieke) winkel. Anderzijds wilde ik dat ze zelf hun rotzooi op zouden ruimen.
‘Ik zou het gewoon kopen,’ vond m’n moeder. ‘Dan stuur het pakketje maar terug als het binnenkomt.’
Nou, dacht ik, áls dat ooit nog binnenkomt.

In Amsterdam bleken ze het T-shirt ook niet te hebben. Op Twitter stelde ik inmiddels voor om een poll te organiseren: ‘Is Guido’s (correcte) bestelling voor of na Kerst in Eindhoven?’ De webcare van G-Star reageerde als door een wesp gestoken. Of ik m’n DM wilde checken. Daarin meldden ze dat mijn klacht twee dagen daarvoor was doorgegeven en dat ik bericht zou hebben gehad. Wilde ik m’n spamfolder niet checken? Ik checkte m’n mailbox (reken maar dat ik dat die week al heel zorgvuldig had gedaan), inclusief m’n spamfolder. Nee, ik had niks ontvangen. Ik twitterde dit naar de webcare en vroeg de mail dan opnieuw te versturen. Wederom bleef het stil. Voor de zekerheid logde ik in op m’n account van de webshop van G-Star. Ook daar stond geen bericht.

Maandag belde ik maar weer met de klantenservice. Weer kreeg ik iemand anders aan de lijn. De ‘customer advisor’ vroeg m’n bestelnummer en keek het na.
‘Meneer, u bent ons net voor. We wilden u vanmiddag een bericht sturen,’ zei hij.
‘Owja?,’ zei ik quasi verbaasd.
‘We hebben geprobeerd de bestelling te achterhalen, maar de persoon die uw pakketje heeft gehad reageert niet. Dus we gaan uw geld terugstorten,’ zei de man.
‘Mijn pakketje dus komt helemaal niet meer?,’ vroeg ik teleurgesteld.
‘Nee, helaas niet. Mijn excuses meneer. Maar bedankt voor het bellen met G-Star Customer Service.’

Customer Service m’n reet, dacht ik. Het is inmiddels maandagavond en ik heb nog steeds geen bericht gehad over de terug te ontvangen betaling. Intussen is er iemand in Volendam die m’n T-shirt heeft en weigert die te retourneren. Het enige wat ik wil, is m’n bestelling.

Nu heb ik z’n adresgegevens en weet dat ie amper twaalf jaar oud is. Goed, hij heeft dezelfde maat als ik en is dus groot voor z’n leeftijd, bovendien staat ie naar goed Volendams gebruik vermoedelijk stijf van de coke, maar die kan ik hebben. Zeker met die krachttraining van mij.

Vrijdag heb ik een dagje vrij. Wie gaat er mee?

This entry was posted in Mode, Overig and tagged , , , , , . Bookmark the permalink.

One Response to Volendam

  1. Anonymous says:

    Ben nu wel benieuwd geworden naar het shirt 🙂

Comments are closed.