Strekdammen (of paalhoofden) zijn zo fotogeniek.
Op de deuren van de eerste wagon van de trein staan twee fietsen afgebeeld. Dat heb ik wel gezien toen de trein het station binnenreed maar ik had gehoopt op een ander paar deuren ook nog de fietsen te zien. Niet dit keer, dus ik moet het hele perron terug af lopen. Dat is nog een best stuk, dus ik moet me haasten. De conducteur merkt het op en wenkt een keertje minzaam naar achter. Duh, denk ik, dat had ik zelf ook wel gezien.
Het is trouwens beter dan een andere keer dat ik met m’n fiets in de trein wilde reizen en een ouder stel zonder pardon de toegang tot de trein werd ontzegd; er stonden al te veel fietsen. Maar fietsen meenemen in de trein is een stuk minder populair geworden sinds de introductie van de OV-fiets. De enige andere rijwielen op het balkon zijn drie BMX-fietsen.
Ik zet m’n fiets op de daarvoor bestemde plek en ga verderop in de wagon zitten, met m’n koptelefoon op. Naast me zitten vier meisjes die het rooster van het nieuwe schooljaar met elkaar bespreken. Ik vang flarden van het gesprek op en zet m’n muziek zachter. Eentje roept verontwaardigd uit: ‘Maar waarom zit zij niet in dezelfde klas als mij?’
De docent Nederlands gaat een zwaar jaar tegemoet denk ik.
Als ik een ‘als mij/dan ik’ taalfout hoor, moet ik steevast denken aan twee jongens die ik ooit in het krachthonk van de sportschool trof. Een van de twee had het pas uitgemaakt met z’n vriendin. Daar was een goede reden voor, zo legde hij uitvoerig aan z’n trainingsmaatje uit, want hij was heel sportief en zij lag heel de dag op de bank chips te eten. Hij sloot z’n relaas af met de veelzeggende opmerking: ‘Zij is gewoon niet zo slim als mij.’
Op station Tilburg kijk ik op het balkon naar m’n fiets. De BMX’ers zijn vertrokken. Als de trein weer vertrekt ga ik op een andere plek in de wagon zitten. De man naast me leest op z’n laptop het wikilemma over Liechtenstein. Ik heb zin om ‘m te vertellen dat het belangrijkste exportproduct van Liechtenstein kunstgebitten is, maar ik wil niet al te freaky over komen.
Ik ben onderweg naar Zeeland voor een fietstochtje. Meestal steek ik dan de Westerschelde over en fiets ik door de duinen naar Nieuwvliet en Cadzand. Op de terugweg fiets ik dan door Sluis voor een bezoek aan het Meisje van de Slijterij, iets wat ik al deed toen ze haar winkel nog in Breskens had. We hebben het in Nederland niet slecht getroffen met badplaatsen, maar die in Zeeland, en dan met name Zeeuws-Vlaanderen, zijn het állerbeste. Betrekkelijk rustig, met mooie stranden met van die leuke strekdammen (of paalhoofden, daar zijn de kenners het niet over eens).
Dit keer blijf ik aan de noordkant van de Westerschelde. Een rondje Walcheren heb ik nog nooit gefietst. Niet al te uitdagend (ik fiets doorgaans langere afstanden), maar met zat leuke plaatsen om me niet te hoeven vervelen. Dat begint al met Middelburg zelf, een stad waar ik al vaker ben geweest, maar dat één van m’n favoriete Nederlandse steden blijft. Een prachtig historisch centrum waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan: de Lange Jan, de Koorkerk, de Oostkerk, de kaaien, het Abdijplein en die vele, smalle, uitgestorven straatjes met huizen die niet bekend staan onder hun huisnummer maar onder hun naam.
Een eerste wandeling door Middelburg.
Eerst beklim ik de 207 treden van de Lange Jan voor een uitzicht over het voormalige eiland. Daarna ga ik langs in de Koorkerk, laatste rustplaats van Rooms-koning Willem II van Holland. Hij stond in 1255 op het punt om in Rome tot keizer gekroond te worden maar besloot eerst nog op strafexpeditie tegen de West-Friezen te trekken. Dat had hij beter niet kunnen doen. Hij zakte januari 1256 door het ijs van het Berkmeer en werd door de West-Friezen gedood. Z’n zoon Floris V wist pas in 1282 de resten van z’n vader te krijgen en z’n graf, of wat daar nog van over is, bevindt zich in de Koorkerk. Omdat het één van de oudste graven van Nederland is, stond ik hier een jaar of tien geleden voor een interview met een Zeeuws historicus voor m’n afstudeerdocumentaire.
Het fijne van Walcheren is dat alles befietsbaar is. Ik fiets Middelburg, een stad die niet kapot is gemaakt door allerlei lelijke buitenwijken, uit en ben nog geen half uur later in Veere, een plaats met zo’n 1600 inwoners en een aantal stokoude straatjes, plus jachthaven. Dat betekent ook: toeristisch. Aan de Markt bevinden zich allerlei restaurantjes, de ene nog chiquer ogend dan het andere, met tussendoor authentiek aandoende winkels. Het mooiste is het uit de vijftiende eeuw stammende stadhuis van Veere, waar net een bruiloft gaande is.
Daarna fiets ik verder naar Domburg. Dat wil ik eigenlijk via Vrouwenpolder doen, maar de weg gaat richting Gapinge, Serooskerke en Oostkapelle. Dorpjes met huisjes die te huur, of zu mieten, staan met in het centrum een klein kerkje, een enkele keer met dakruiter. Ook best.
In Domburg ga ik pootjebaden tussen de paalhoofden. Ik wil een foto maken, maar de twee rijen paalhoofden staan niet diep genoeg voor een mooie foto. Dan maar naar twee rijen paalhoofden die een paar honderd meter verderop staan. Daar heb ik meer geluk. Hoe verder ik terug het strand op loop, hoe mooier het effect. Nee, het is niet heel creatief van mij, sterker nog, ik zie een man exact dezelfde foto proberen te maken én ik ken een soortgelijke foto van het hoesje van Bløfs single Aan de Kust, maar mooi is het wel. Op de boulevard fotografeer ik de villa Carmen Sylva. Dat is het pseudoniem van de Roemeense koningin Elisabeth von Wied. Zij logeerde in 1889 in Domburg in Villa Maria, dat nu haar naam draagt.
Aan de voet van de duinen wandel ik door de hoofdstraat van Domburg. In een sportwinkel tref ik het. Vorige maand had ik tijdens een bezoek aan Lund in Zweden in een etalage een leuk T-shirt zien liggen. Het was vroeg, de winkel was nog gesloten en ik moest op tijd terug naar Malmö en ik dacht dat ik het T-shirt ook later nog online kon bestellen. Helaas kon ik het niet vinden. Nu kom ik datzelfde T-shirt stom toevallig tegen in een winkel in Domburg.
Veere en Domburg, met op de onderste foto de villa Carmen Sylva.
Op weg terug naar Middelburg komt me een stel tegemoet gefietst.
‘Is dat de weg naar Oostkapelle?,’ vraagt de vrouw, terwijl ze in de richting wijst waar ik vandaan kom.
‘Euh… Serooskerke geloof ik,’ antwoord ik.
‘Nee, dat kan niet,’ zegt de man terwijl hij op een richtingaanwijzer wijst, ‘Serooskerke is die kant op.’
‘Oja,’ zeg ik en ik begin te twijfelen. Wat is toch dat dorpje waar ik net doorheen ben gefietst? Op de kruising waar ik dit stel tref staan twee straatnaambordjes. Aan de kant waar ik vandaan kom heet die de Grijpskerkseweg, aan de kant waar het stel vandaan komt heet die de Oostkapelseweg. In Eindhoven heb je de Heezerweg en die leidt naar Heeze, de Leenderweg leidt naar Leende en de Aalsterweg naar Aalst.
‘Nee, het moet Oostkapelle zijn waar ik net doorheen ben gefietst,’ zeg ik.
‘Weet je dat zeker?,’ vraagt de vrouw, die duidelijk al even aan het zoeken is.
‘Ja, zeg ik. Dat móet wel. Waarom zou die weg anders de Grijpskerkseweg heten,’ leg ik uit.
Ze lijken niet echt overtuigd en zelf twijfel ik eerst ook nog. Als ik het later thuis op een kaart nakijk zie ik dat ik ze gelukkig de juiste kant op heb gestuurd.
In Middelburg loop ik nog een rondje door het centrum. De stad is nog mooier tegen de avond, als het centrum langzaam stiller wordt. Het licht valt mooi over het Abdijplein en het Damplein, een langgerekt plein aan de rand van het centrum. Er staat een beeld van een koningin. Ik denk Wilhelmina, maar daarvoor oogt de dame in kwestie te frêle.
Er loopt een gezin voorbij. Een jongetje leest de tekst op het beeld voor: ‘Nederland zij groot in alles waarin ook een klein volk groot kan zijn.’
‘Wie is dat?,’ vraagt hij aan z’n moeder.
‘Dat is koningin Emma,’ antwoordt zij.
Mooi denk ik, weet ik dat ook weer.
Aan het Damplein ligt een Italiaans restaurant met een mooi terras. Hier eet ik terwijl de zon langzaam ondergaat. Als ik later in de trein stap, zie ik de laatste zonnestralen boven de Oosterschelde en het Markiezaat.
Heel soms heb je een dag dat alles meezit. Dit is zo’n dag.
Abdijplein en Damplein, tijdens een tweede wandeling door Middelburg.