Dit jaar ontdekte ik dat ik ook YouTube op TV kan kijken. Een geweldige uitvinding. Ik ben gek op videoclips en op die manier kan ik zelf MTV spelen – zonder alle realitymeuk (al heb ik een zwak voor pulp als Ex On The Beach). Veel mensen vinden clips afleiden van de muziek, maar ik vind de videoclip een kunstvorm (zoals ik begin deze maand nog in NRC vertelde), die de boodschap van een song juist weet te versterken. Het is niet voor niets dat veel befaamde filmregisseurs zijn begonnen als makers van videoclips: Michel Gondry, Spike Jonze, Jonathan Glazer. Kijk naar het prachtige Nica Libres at Dusk van Ben Howard, of de energie die bij New Orleans van Brockhampton van het scherm spat. Twee tracks die de hitlijsten niet hebben gehaald – in beide gevallen heel erg jammer.
Tijdens de feestdagen vroeg ik aan m’n oudste nichtje wat ze op haar Spotifyplaylist heeft staan. Daar stond veel leuke hedendaagse pop in, zo’n beetje alle hitjes uit de Top 40 kwamen voorbij. Ze bleek vooral hard te gaan op Huts van The Blockparty wat ik, als muzikale puritein, toch een beetje een afknapper vond. Toen ik haar wat goede platen van dit jaar liet horen viel me pas goed op hoe jongeren tegenwoordig muziek beoordelen. Is na vijftien of twintig seconden niks gebeurd (een harde drum, een beat, een vervormde stem) dat de aandacht van de luisteraar trekt, dan gaat het resoluut af: de aandachtsspanne van een pantoffeldiertje. Producers spelen daar op in door liedjes kort te houden, waarbij zo snel mogelijk de botte bijl erin gaat.
Toch ben ik ervan overtuigd dat een goed liedje ook zonder overproductie kan. Echt, hits als Leave a Light On van Tom Walker, We Can Do Better van Matt Simons en Natural van Imagine Dragons blijven ook wel overeind zonder al die lompe productionele opsmuk. Sowieso zijn het duistere tijden als de succesvolste rockgroep van het jaar naar de naam Imagine Dragons luistert. Maar goed. We leven in een tijd dat niet alleen Kensington tien keer in de Top 2000 staat, zelfs Bastille weet de Lijst der Lijsten met vier tracks te veroveren. Duistere tijden indeed.
En toch, toen ik deze Top 20 samenstelde, waren er nog altijd liedjes die net buiten de boot vielen. Beautiful Trauma van Pink bijvoorbeeld, of Nicotine van Chef’Special. Zelfs Niall Horan had dit jaar weer een paar hitjes (On The Loose, Flicker) die, in al hun bescheidenheid, hogere posities in de Top 40 hadden verdiend. Kortom, als dat soort mooie hits buiten de boot vallen, dan is het simpelweg een prima popjaar. Toch ontbreekt net als voorgaande jaren die ene onontkoombare pophit, zoals Get Lucky van Daft Punk, of Shake It Off van Taylor Swift. Misschien komt het doordat de échte poppareltjes onder in de Top 40 blijven steken en pas jaren later uitgroeien tot klassiekers. Zie hoe Chandelier van Sia en Try van Pink steevast bij de bovenste duizend van de Top 2000 staan.
De regels zijn hetzelfde als in voorgaande jaren. Een liedje moet in 2018 in de Top 40 binnen zijn gekomen. Of het ook een grote hit is geweest doet er niet toe. Maximaal één liedje per artiest, maar voor de rest komt alles in aanmerking voor m’n lijst favoriete hits van dit jaar die tegelijkertijd een representatieve staalkaart van de popmuziek anno 2018 poogt te zijn. Of zoiets.
20. The Revivalists – All My Friends
De Tipparade wordt al enige tijd op basis van stemmen samengesteld. Dat zal ongetwijfeld eerlijk gaan, toch ben ik verbaasd als schijnbaar uit het niets een rockgroep als The Revivalists Alarmschijf wordt én de Top 40 binnen schuifelt. Het wordt nog vreemder als die track vervolgens amper iets (of beter: niks) doet in de Mega Top 50. All My Friends was snel uit die ene hitlijst verdwenen, maar de paar weken fijne retrorock (uit New Orleans) met net voldoende pop- en hiphopinvloeden waren niettemin prettige. Al klinkt het als een oude rocker die op een urban feestje is verdwaald.
19. Dean Lewis – Be Alright
Singer-songwriters die met kleine liedjes de Top 40 halen. Je moet ze zoeken met een zaklampje, maar zo hier en daar glipt er eentje de hitlijsten binnen. Straks komen we nog een Duitser tegen die het lukte, op nr. 17 alvast de Aussie Dean Lewis die met het simpele pianoliedje Be Alright zonder noemenswaardige airplay zowaar de bovenste tien in de Nederlandse Top 40 binnen wist te sneaken. Dat Lewis (al net zo’n krullenbol als de oosterbuur op nr. 13) uit down under komt, is helemaal niet te horen, mate.
18. Nielson – IJskoud
Nielson zong ooit met Miss Montreal het duet Hoe. Een nummer dat zo’n hoge irritatiefactor had dat een collega me ooit vroeg alle exemplaren van de promo bij de lokale omroep op te halen en ritueel te verbranden. Sexy Als Ik Dans was niet veel beter, maar wel heel aanstekelijk. Dit jaar maakte Nielson met IJskoud de beste track van z’n carrière. De productie is wat dun, maar de tekst maakt veel goed. Alleen die openingszin al: ‘Het is ijskoud en je woorden maken wolkjes in de lucht.’ Het is bijna poëzie. Bijna.
M’n collega die niet zoveel op had met Hoe zal het vermoedelijk niet meer horen. Hij emigreerde dit jaar naar Nieuw-Zeeland.
17. Maroon 5 ft. Cardi B – Girls Like You
Ik weet niet hoe jullie jaar was, maar 2018 was voor mij een topjaar. Ik ben gelukkiger dan ik in jaren ben geweest: ik doe dingen waarvan ik een jaar geleden niet had gedacht ze te kunnen/durven, heb niet één, maar twee leuke bijbaantjes en had een fijne stedentrip naar Kopenhagen en Malmö. What Lovers Do van Maroon 5 was de soundtrack die bij de vakantie (en de rest van die eindeloze zomer) hoorde. Die single stamde al uit 2017. Pas later ontdekte ik de hit van Adam Levine en consorten van dit jaar: Girls Like You. Die was misschien toepasselijker geweest dan What Lovers Do, maar net zo catchy. Maroon 5 is een band you love to hate, met muzikaal volstrekt oninteressante hitjes, maar dit soort liedjes maakt het wel moeilijk een hekel aan ze te hebben.
16. John Mayer – New Light
Ik was nooit echt een grote fan van John Mayer. Z’n album Battle Studies vind ik sterk, omdat het z’n meest westcoastachtige pop bevat, maar oudere liedjes vond ik vaak wat flauw. U begrijpt: ik ben een ouwe lul aan het worden en ben sinds dit jaar om. Dat gebeurde al met het geweldige In My Blood (dat vorig jaar – o schande – niet eens de Top 40 haalde), dit jaar ontdekte ik het al uit 2006 stammende Stop This Train (en stemde het tot nr. 1998 in de Top 2000). Met New Light haalde Mayer dit jaar weer eens de Top 40. Niet eens zo geweldig (al heb ik een zwak voor regels als ‘pushing forty in the friend zone’), maar de Amerikaanse zanger weet met die amateuristische clip precies hoe hij de aandacht moet trekken.
15. Davina Michelle – Duurt Te Lang
Ik geloof niet dat ik ooit een seconde van Beste Zangers heb gezien. Ook van Davina Michelle had ik tot een maand of twee geleden nog nooit gehoord. De naam Glen Faria kende ik evenmin. En ziehier: we zitten eind december, Davina Michelle staat voor de negende week op nr. 1 in de Top 40 met haar cover van Duurt Te Lang (die ironisch genoeg veel te kort duurt) en het liedje komt op nr. 477 binnen in de Top 2000. Om het helemaal af te maken: m’n vader vroeg vorige week aan mij wie Davina Michelle is. Als zelfs m’n vader naar je informeert, dan ben je een Heel Grote aan het worden.
14. Kraantje Pappie – Lil Craney
Sinds deze zomer bedenk ik vragen voor Met het Mes op Tafel. Dat is leuk, maar ook lastig. Je wilt geen vraag maken die al is gesteld en om eerlijk te zijn, alles is al eens geweest. Zelfs naar Kraantje Pappie is eerder gevraagd. Maar ja. Ik laat de kans Klaas van Dijk en Mylou Frencken een Nederhopvertolking te laten horen niet aan me voorbijgaan. Dat gebeurde dan ook en ik zal de uitzending waarin Klaas ”k heb je al een poos niet gezien in de stad, mien jong’ en Mylou ‘baby gooi je dough omhoog’ hoorde zingen niet licht vergeten. Een dag later pakte ik het origineel er nog eens bij. Verrek, als je door de overdaad aan autotune heen luistert is dat Lil Craney nog best een puik nummer. Zeker goed genoeg voor een plekje in m’n Song Top 20.
13. Michael Schulte – You Let Me Walk Alone
Ik heb het ook wel eens mis. Ik vond Michael Schultes inzending voor het Songfestival maar een drakerige, sentimentele ballad. Duitsers noemden het een Jammerlap, wat ik dan weer een geestige omschrijving vind. Maar waar winnaar Netta de hitlijsten niet eens wist te halen (het was ook niks meer dan een gimmick) en Waylons Outlaw in ‘Em niet verder kwam dan een 37ste plek in de Top 40, had Schulte wel een grote hit. De hitpotentie van You Let Me Walk Alone zit ‘m in dat slimme refrein: ‘I was born from one love of two hearts, we were three kids and a loving mum’. Het kan niet anders of deze ode van Schulte aan z’n overleden vader is een nieuwe uitvaartfavoriet.
12. Sheppard – Coming Home
Een paar jaar terug stond Sheppard op Pinkpop. Als een band met één album en slechts één hit op een popfestival staat is dat behelpen: hoe hou je de aandacht van het publiek een uur lang vast? Nou, niet. Het enige dat een beetje hielp was een cover van Teenage Dirtbag van Wheatus. Ik had Sheppard afgeschreven na monsterhit Geronimo al was de single die daarna kwam, Let Me Down Easy, eigenlijk veel leuker. 2018 is een vergevingsgezind jaar. Acts die ik geen glansrijke carrière had toegedicht mochten in 2018 weer aan het hitsucces ruiken. Dat is met Coming Home niet meer dan terecht. Zulke vrolijke ongedwongen pop (uiteraard afkomstig uit Australië) verdient het om veel op de radio gedraaid te worden.
11. Aya Nakamura – Djadja
Vroeger gebeurde het elke zomer wel dat vakantiegangers een plaatselijke hit uit Frankrijk mee terug naar Nederland namen. Denk aan Zebda met Tomber La Chemise, Moi… Lolita van Alizée, of Manau met La Tribu De Dana. Dit tot grote vreugde van docenten Frans die hun leerlingen dan de songtekst konden laten tekstverklaren. Aya Nakamura daarentegen heeft haar succes vooral te danken aan YouTubers die Djadja, een afrekening met een ex-vriendje, flink plugden. Terecht, het is een knappe track waar de hitpotentie niet eens zo vanaf spat. Maar ja, die boodschap he. Nakamura is gedoemd om, net als Zebda, Alizée en Manau een one hit wonder te worden. Jammer dat de in Mali geboren zangeres Française is. Hoe leuk zou het zijn geweest als de zangeres als eerste Malinese ooit nr. 1 in de Nederlandse Top 40 had gestaan?
10. Justin Timberlake ft. Chris Stapleton – Say Something
Kent iemand Deliverance van Bubba Sparxxx nog? Die unieke mix van hiphop en country stond voorjaar 2004 een paar weken in de Nederlandse Top 40. Ik moest aan die track denken toen ik Say Something voor het eerst hoorde. Ik stuurde Deliverance als ‘lang niet gehoord request’ naar Rob Stenders op Radio 2 die de plaat pardoes draaide, met de opmerking dat het waarschijnlijk de eerste keer was dat Deliverance op Radio 2 was gedraaid. Dat vermoeden heb ik ook. Het grappige is dat ik niet de enige ben die de gelijkenis was opgevallen; andere radio-dj’s (en luisteraars) merkten het ook op.
Say Something is vergeleken met ander werk uit de back catalogue van Timberlake (Sexyback, Can’t Stop The Feeling!, Cry Me A River en, mijn persoonlijke favoriet, Mirrors) geen meesterwerk. Het roept wel één van de leukste hiphoptracks van de zeroes in herinnering. Dat alleen is een vermelding waard.
9. 5SOS – Youngblood
You look so perfect standing there in my American Apparel underwear
And I know now, that I’m so down
Die fijne tekstregels uit She Looks So Perfect maken me instant vrolijk. 5 Seconds of Summer, fijn punkpopgroepje uit immer zonnig Sydney. Het is me dus een raadsel wat ze met die vijf seconden bedoelen. Misschien vonden ze dat zelf ook en kortten ze de bandnaam daarom af tot 5SOS. Met die afkorting is ook het laatste restje zomerse gitaarrock uit de muziek verdwenen. Daarvoor in de plaats is met Youngblood een soort inwisselbare grootstegemenedelerpop gekomen, compleet met auto-tune en harde drums. Imagine Dragons Light zeg maar. Het leverde een track op die maandenlang in de Top 40 bivakkeerde en het viertal zelfs een eerste top-10-notering in de Billboard Hot 100 opleverde. Wie maalt er dan om dat de muziek niet meer om aan te horen is? Nouja, ik. Wie redt 5SOS uit de klauwen van die gruwelijke A&R-manager?
Owja, Youngblood is gecoverd door landgenoten Angus & Julia Stone. Zij wisten er zowaar nog een acceptabele deun van te maken.
8. David Guetta ft. Sia – Flames
Omdat ik op m’n 37ste ben begonnen met skateboarden ben ik wellicht niet de juiste persoon om iets over leeftijden te zeggen, maar het verbaast me dat David Guetta al 51 is. Z’n eerste top-40-hit scoorde hij op z’n 33ste. Inmiddels staat de teller op 45 hits, al zit daar merkwaardig genoeg geen enkele nr. 1 hit bij. Ook Flames strandde, net als Titanium en When Love Takes Over (om maar es een paar ultieme floorfillers te noemen), op de tweede plek. Ik weet niet wat het is waarom het ook met Flames nét niet lukte om die eerste plaats te veroveren. Het is een lekkere track, goed ingezongen door Sia. Misschien is dat wel het probleem. Voor dat hoogste plekje op het erepodium moet je beter voor de dag komen dan met een lekkere track, met zang van de alomtegenwoordige mediaschuwe Australische.
7. Álvaro Soler – La Cintura
Het is een opmerkelijk hitjaar met veel artiesten die een langere levensduur hebben dan ik had gedacht. We zagen al Sheppard, een andere gedoodverfde one hit wonder komen we verderop nog tegen. Ook van Álvaro Soler had ik niet veel meer verwacht. El Mismo Sol was een leuke zomerhit in 2015, dat trucje deed hij een jaar later nog eens dunnetjes over met Sofia, al stond die track nog op hetzelfde album als El Mismo Sol. In 2018 is Soler terug met z’n grootste hit tot nu toe: La Cintura, wat zoveel betekent als De Taille. Daar hoort natuurlijk een dansje bij, wat ik afdoe als een gimmick. La Cintura is een vrolijk, zomers Spaans deuntje, slim geproduceerd door RedOne, de man achter hits van J.Lo, Nicki Minaj, Michael Jackson, U2, Enrique Iglesias – need I say more? Nee, we zijn voorlopig nog niet van Soler af.
6. Liam Payne & Rita Ora – For You
Met het tweede deel van de Fifty Shades-filmtrilogie was het muzikaal behelpen (I Don’t Wanna Live Forever van Zayn en Taylor Swift), maar het afsluitende For You is weer een schot in de roos. Opnieuw is het een ex-lid van One Direction, de verder in de luwte opererende Liam Payne die z’n wilde haren heeft verloren, dat het duet/duel aangaat met een zangeres, in dit geval Rita Ora. Van de valse, loeiende sirenes die het nummer openen tot de subtiele drum ‘n bassbeat en van de harde drums tot het smachtende refrein ‘wasn’t looking for love til I found you, o-nye-nye’: alles klopt aan dit perfecte poppareltje (uiteraard van Zweedse makelij) dat niet van de radio was weg te slaan maar vreemd genoeg niet hoger kwam dan een 21ste plaats in de Top 40. Parels voor de zwijnen noemen we dat.
5. Mr. Probz – Space For Two
Mr. Probz probeert al jaren een carrière op te bouwen als credible hiphopartiest, maar z’n grootste hits scoort hij met ballads: Waves, Nothing Really Matters en Space For Two. Daar is niks mis mee; het zijn stuk voor stuk prachtige songs. Zo is Space For Two met gemak één van de beste radiohitjes van dit jaar, een met veel gevoel gezongen R&B-track met regels als ‘she could be my cocaine, she could be my rehab’ of ‘if crazy is a place, then I hope they’ve got space for two.’ Ik ben ongetwijfeld een sentimentele dweil aan het worden, maar ik val als een blok voor dit soort regels. En dan is er nog die mildly disturbing maar oergeestige videoclip van een man die er met een paspop vandoor gaat. Ter afsluiting nog één regel? Vooruit dan: ‘she’s the pain and the medicine, the problem and my solution.’ Zucht.
4. Kendrick Lamar & SZA – All The Stars
2018 was een goed jaar voor Kendrick Lamar. Hij won de Pullitzer Prijs voor Muziek voor z’n album DAMN. Een primeur; de prijs ging tot dit jaar alleen naar albums met jazz of klassieke muziek. Daarnaast verzorgde hij de muziek voor superheldenfilm Black Panther. Die soundtrack was grotendeels langs me heengegaan, totdat ik voor deze lijst nog eens wat hits van dit jaar terugluisterde. Wat een goede tracks zijn dat. Pray For Me, de samenwerking met The Weeknd, is al fijn maar All The Stars, in een samenwerking met zangeres SZA, is nog veel fijner. Een heerlijk galopperende synthesizerbeat, met Lamars rap eroverheen. De beste hiphop haalt de Top 40 niet. All The Stars is een uitzondering op die regel.
3. Ariana Grande – Thank U, Next
Ik ben nooit groot fan van Ariana Grande geweest, maar ik heb de afgelopen jaren diep respect voor de zangeres gekregen. Knap hoe ze na de aanslag na haar concert in Manchester opkrabbelde en een prachtig, oprecht benefietconcert verzorgde. Dit jaar kreeg ze weer een tegenslag te verduren toen haar ex-vriendje Mac Miller zelfmoord pleegde. Haar beste liedje van 2018 was het door – heej, daar is ie weer – Max Martin geproduceerde No Tears Left To Cry, maar ik kan niet om Thank U, Next heen. Dat is Grandes afscheidsbriefje aan een aantal ex-vriendjes: Big Sean, Ricky Alvarez, Mac Miller en Pete Davidson. En die krijgen niet eens op z’n Taylor Swifts een trap na, maar een paar vriendelijke woordjes. Het zijn de regels die ze aan Mac Miller richt die het meest bijblijven: ‘Wish I could say ‘Thank you’ to Malcolm, ’cause he was an angel.’ Echt, groots van Grande.
2. Ava Max – Sweet But Psycho
Hoort u de hittrucjes? De stotterende tekst (‘On my m-m-m-m-mind’)? De eightiessynthesizerbeat? De afwisseling tussen de langzame coupletten en het snelle refrein? Het stukje trap in de bridge? Allemaal schaamteloos afgekeken van Popmeister Max Martin. Sweet But Psycho is de (ietwat zwakzinnige) liefdesbaby van I Really Like You (Carly Rae Jepsen) en Love Me Like You Do (Ellie Goulding) en net als papa en mama is Ava Max’ hit een (deels) Scandinavische productie. Noors, om precies te zijn. Dat zal de reden zijn dat Max op dit moment in Europa een monsterhit scoort met haar poppy song terwijl ze in de States nog aan het slapen zijn. Jammer voor hen, fijn voor ons. Sweet But Psycho voelt anno 2018 als een anachronisme maar is één van de leukste pophits van het jaar. Na het draaien direct op repeat. De natte droom van iedere rechtgeaarde poptimist.
1. George Ezra – Shotgun
De leukste uitdrukking in de Engelse taal is going commando. Riding shotgun, een coole bijnaam voor de passagier op de bijrijdersstoel in de auto, is een goede tweede. Uit de tijd dat de koetsier was voorzien van een bijrijder die als taak had met een geweer bandieten, schavuiten en andere schobbejakken te verjagen.
De term werd deze zomer ineens weer heel bekend, met dank aan singer-songwriter George Ezra die na Budapest met Shotgun een onwaarschijnlijke tweede wereldhit op z’n conto schreef. Onwaarschijnlijk, omdat ik Ezra eigenlijk al had afgeschreven. Alle singles na Budapest (Cassy O’, Blame It On Me, Barcelona, Don’t Matter Now) waren, hoe leuk ook, in de Tipparade gestrand. Ook over Shotgun was ik aanvankelijk niet eens zo enthousiast, luister maar eens naar de compleet onzinnige tekst, maar het deuntje is zo aanstekelijk dat je het na twee keer luisteren niet meer uit je hoofd krijgt (sinds Life van Des’Ree nr. 1 stond in Nederland weet ik dat niemand een biet om slechte teksten geeft). Shotgun is de beste track van het jaar, een zomers niemendalletje. Dat is in het warmste jaar sinds de oerknal ook wat waard.
Going commando is slang voor kleding dragen zonder ondergoed. Weet u dat ook weer.