Dit jaar gebeurde er iets vreemd met de hitlijsten. De Mega Top 50 en de Top 40 verschilden altijd al van elkaar. Die eerste is de lijst van 3FM, en daarmee net iets alternatiever, die andere was van 538 en is tegenwoordig van Q-Music en meer mainstream. Maar dit jaar werd de kloof wel heel groot. Het kon gebeuren dat een plaat die hoog in de Mega Top 50 stond, bij die andere lijst in de Tipparade bivakkeerde. Nu gebeurde het dat een grote hit volledig in één van de twee lijsten ontbrak.
Dat maakte het samenstellen van deze Song Top 20 een hachelijk klusje. Ik nam altijd de Top 40 als uitgangspunt, maar er zitten vreemde mechanismen in die lijst. Hoe kan Sheppard wél hoog scoren in de Top 40, maar in de Mega Top 30 schitteren door afwezigheid, terwijl ik de plaat juist in die laatste lijst had verwacht. En waar Will We Talk? een grote hit was in de Mega Top 30 (en één van m’n favoriete singles van het jaar), haalde het niet eens de Tipparade. Ook Wies, die met Soms Is Het Te Laat al weken een grote hit heeft in de Mega Top 30, ontbreekt volledig in de Top 40. Vreemd.
Ik weet niet welke lijst ik volgend jaar ga aanhouden. Voorlopig hou ik het maar even bij de Top 40. Soms hoor je in die lijst door de autotune de hits niet meer, maar er viel zat moois te ontdekken. Afwisselend ook; zelfs smartlappen, country en gospel haalden dit jaar de hitlijsten. Er was zoveel moois dat ik wat aardig werk (zoals Someone You Loved van Lewis Capaldi, dat 42 weken in de Top 40 stond, of die leuke single Nice To Meet Ya van Niall Horan) buiten de lijst heb moeten laten. Dat is wel eens anders geweest.
De strijd om de nr. 1 positie was hevig. Koos ik in voorgaande jaren een nr. 1 by default, dit jaar waren er vier of vijf kanshebbers. Dat de uiteindelijke keuze is gevallen op een zanger waar zelfs ik begin dit jaar nog nooit van had gehoord, zal uiteindelijk geen verrassing zijn. Zoals er wel meer nieuwe namen in deze lijst staan. De omloopsnelheid van popartiesten wordt steeds hoger.
Nieuwsgierig naar de muziek in deze Song Top 20? Ik heb een playlist op Spotify gemaakt.
20. The Weeknd – Blinding Lights
The Weeknd levert op de valreep van 2019 één van de gaafste tracks van het jaar af. Blinding Lights is schaamteloos retro; a-ha meets The War On Drugs. Het is niet alleen retro, ook is het enorm catchy, een oorwurm die je na één keer draaien niet meer uit je hoofd krijgt (en daarna, zoals het een echte oorwurm betaamt, ook een beetje irritant wordt). Het is, hoe kan het ook anders, geproduceerd door Max Martin. Eigenlijk had ik Lost In The Fire, de samenwerking van The Weeknd met de Franse producer Gesaffelstein, op nr. 20 staan, dus met Blinding Lights kegelt The Weeknd zichzelf uit deze Song Top 20.
19. George Ezra – Pretty Shining People
Tot dit jaar waren de singles van George Ezra hit or miss. Letterlijk. Was het raak, dan was het ook goed raak (Budapest, Shotgun), was het mis, dan bleef de single troosteloos in de Tipparade steken (Blame It On Me, Barcelona, Don’t Matter Now). Die ijzeren wet werd dit jaar doorbroken met Pretty Shining People dat de Top 40 haalde en anderhalve maand in de onderste regionen van de hitlijst rondzwierf. Dat is typerend voor het liedje: een leuk niemendalletje. Te goed voor de Tipparade, niet goed genoeg voor een toppositie.
18. Sheppard – Die Young
Ik schreef vorig jaar al dat ik Sheppard niet kon afschrijven na hun hit Geronimo en een matig optreden op Pinkpop, want toen was er die hit Coming Home. Dit jaar bleek Sheppard echt een blijvertje, want met Die Young bereikte het Australische gezelschap opnieuw de Nederlandse Top 40. Niet verrassend, wel lekker. Waarom klinken Australische bands (Cut Copy, Empire Of The Sun, The Cat Empire) toch zo heerlijk euforisch? Zelfs over jong sterven schrijven die Aussies nog een vrolijk liedje. Zou dat door het (momenteel weliswaar iets te overvloedige) zonlicht komen?
17. Coldplay – Everyday Life
Coldplay is de band you love to hate. De groep die begin deze eeuw zo veelbelovend begon met prachtalbums als Parachutes en A Rush Of Blood To The Head raakte de laatste jaren danig de weg kwijt (een samenwerking met The Chainsmokers, really?). Van zo’n band mag je niet veel meer verwachten. Toch weet de groep rond Chris Martin (niemand die de andere drie bandleden kent) je te raken op het nieuwste album Everyday Life. Er staan zowaar een paar mooie songs op, zoals de titeltrack. Een klein, ontroerend liedje met mooie, subtiele strijkers. Ze kunnen het nog.
16. Tino Martin – Zij Weet Het
‘Als je mij niet kent, dan heb je onder een steen gelegen.’ Was getekend: Tino Martin. Dus toen de redactie van Met Het Mes Op Tafel vroeg of ik nog Nederlandstalige muziek wist, wist ik meteen welke zanger ik ging vragen. Klaas en Mylou stelden niet teleur en brachten een gloedvolle uitvoering van Jij Liet Me Vallen. Dit alles was nog voordat Zij Weet Het de Top 40 haalde. Dat laatste is een unicum, want smartlappen in de hitlijsten zijn een zeldzaamheid geworden. Owja, beide deelnemers aan Met Het Mes Op Tafel hadden niet onder een steen gelegen.
15. Kensington – Bats
Kensington is natuurlijk een verschrikkelijke band. Een groep die ten onder gaat aan bombast en pathos en al jaren exact dezelfde single maakt (Home Again, Streets, Riddles, Bridges, Fiji). De fans slikken het voor zoete koek, maar dat kan ook niet anders in een land waar Queen en Muse tot het summum van rockmuziek worden gerekend. Kudo’s voor Kensington dus om het met Bats over een andere boeg te gooien. Een grote hit werd het niet (Bats kwam niet hoger dan een 34ste plaats), maar dat waren Home Again (nr. 33), Streets (nr. 22), Riddles (nr. 23), Bridges (nr. 30) en Fiji (nr. 31) evenmin.
14. Daddy Yankee ft. Snow – Con Calma
Op de hoek van het winkelcentrum zat jaren terug een filiaal van Music Store. Elke woensdag, als ik met m’n ouders mee boodschappen ging doen, haalde ik daar een exemplaar van de nieuwe Top 40. En er was een bak met cd-singles die, zo gauw ze uit de lijst waren verdwenen, in de uitverkoop gingen. Als singles in de Top 40 stonden waren ze voor mij te duur, tenzij ik ze cadeau kreeg. Zo kreeg ik voor m’n twaalfde verjaardag de cd-single van Snows Informer. Cool nummer. Kon ik weten dat 26 jaar later dat nummer nog eens door de mangel zou worden gehaald door een puertoricaanse reggaetonzanger met de naam Daddy Yankee? Maar goed. Ik wist wel meer niet op m’n twaalfde.
13. Joe Buck – The Way You Take Time
Reclames zijn de levensader van de muziekindustrie. Wil je je muziek aan de man brengen? Laat je song gebruiken in een commercial. Joe Buck, artiestennaam van Sjoerd de Buck, deed het en kreeg (naast een vorstelijke vergoeding) daarmee gratis reclame voor z’n muziek. Met dank aan Plus. Buck, een protégé van Ilse DeLange, die de zanger ontdekte dankzij z’n deelname aan Beste Singer-songwriter van Nederland, nam z’n song op in Nashville, en dat hoor je. The Way You Take Time heeft een onvervalste country vibe. Leuk dus dat zo’n rootsy plaatje het tot de Top 40 schopt.
12. Mabel – Don’t Call Me Up
Bent u bekend met de Zweedse familie Cherry? Don Cherry was trompettist en speelde met alle grote jazzhelden. Stiefdochter Neneh speelde een pioniersrol in de hiphop van de jaren tachtig, zoonlief Eagle-Eye had eind jaren negentig een hit met Save Tonight. Neneh heeft op haar beurt weer een halfzusje, Titiyo, die rond de eeuwwisseling wat hitsucces had. Volgt u het nog? Mooi, want nu is er een nieuwe generatie opgestaan: Neneh heeft een dochter met de naam Mabel. En zij scoorde dit jaar een wereldhit met Don’t Call Me Up (blijkbaar is ‘calling up’ correct Engels, ik leer nog elke dag bij). Een fijn liedje waarin Mabel aan haar ex-vriendje uitlegt hoe de verhoudingen liggen. Daarmee staat ze net zo stevig in haar schoenen als moeders, die ooit de single Manchild had. You go girl.
11. Tones and I – Dance Monkey
Er zijn mensen die Tones and I, de artiestennaam van Toni Watson, als de Australische Billie Eilish beschouwen. Dat vind ik te veel eer voor de Australische, al scoorde Tones and I (in tegenstelling tot Eilish) wél een nr. 1-hit in Nederland: Dance Monkey staat op dit moment al dertien weken rotsvast bovenaan de Top 40. Waar de vergelijking opgaat is dat Tones and I net zo’n stormachtige carrière als Eilish heeft doorgemaakt. Een jaar geleden begon ze met straatoptredens in Melbourne en eind 2019 kent iedereen Tones and I. Dat komt door het ultracatchy Dance Monkey en haar chipmunk-achtige stem. Maar die stem is een gimmick. Gimmicks zijn nooit lang leuk.
10. Post Malone – Circles
Een tijdje terug stond in de skatehal Post Malone op. En niet één liedje, maar de volledige playlist. Twee uur lang dezelfde monotone beat, met daarover die lome, door autotune onherkenbaar misvormde stem van de rapper. De hiphop van Post Malone is mateloos populair, maar ik word er flauw van. Hijzelf blijkbaar ook, want dit jaar ging de rapper zingen (hij was niet de enige, ook Snelle ging zingen). Nog steeds is de stem van de rapper, nouja, nu dus zanger, volledig vervormd door een overdaad aan autotune, maar er zit meer melodie in de muziek. Ja, ik zou zelfs durven zeggen dat ik Circles (mooiste regel: ‘seasons change and our love went cold’) af en toe voor m’n plezier opzet. Meer van dit graag.
9. Krezip – Lost Without You
Wil je je oud voelen? In de week dat Lost Without You in de Top 40 binnenkwam was Krezip de act in die Top 40 die het langst geleden een hit scoorde. In 2000 brak de groep rond Jacqueline Govaert door dankzij een optreden op Pinkpop (yours truly stond in het publiek) en de hit I Would Stay. Latere hits vond ik minder, maar toen de groep in 2009 afscheid nam met Go To Sleep en Sweet Goodbyes stemde dat weemoedig. We zijn weer tien jaar verder. De pubers van 2000 zijn volwassen geworden, hebben zelf kinderen en maken een geslaagde comeback dankzij de lieve single Lost Without You. Krezip anno 2019 in de hitlijsten voelt niet alleen als een anachronisme, het ís er één. Ja, ik voel me oud.
8. Lizzo – Juice
Ik kan niet zoveel met jeuktermen als ‘body positivity’. Natuurlijk, iedereen moet doen wat ie wil en als dat met 180 kilo in een string over het podium paraderen behelst: be my guest. Maar wees niet verbaasd als mensen dan nouja, vreemd kijken. Lizzo is zo’n vrouw die er niks om geeft. Ze heeft een maatje meer, steekt daar de draak mee in de clip bij haar single Juice en gaat ook op het podium het liefst zo bloot mogelijk gekleed. Prachtmens dus. Die openheid werkt aanstekelijk en ontwapenend, je gúnt Lizzo dat succes (ze scoorde dit jaar een Amerikaanse nr. 1 hit met Truth Hurts). Daarmee zouden we voorbij gaan aan het feit dat Juice één van de leukste singles van 2019 is, met grappige regels als ‘The juice ain’t worth the squeeze if the juice don’t look like this’ en ‘I’m like chardonnay, get better over time.’ Wat ik al zei: prachtmens.
7. Lauren Daigle – You Say
Het is de schuld van Hillsong United. Blije jongeren die heel blije muziek zingen teneinde Nog Veel Blijerderer te worden. En de Heer te prijzen, dat vooral. Dat is waar we Lauren Daigle aan te danken hebben. Daigle is gezegend (pun intended) met een stem die als twee druppels water op die van Adele lijkt, maar aan de weinig subtiele christelijke tekst (‘When I don’t belong, oh You say that I’m Yours, and I believe, oh I believe’) hoor je meteen uit welke hoek de wind waait. Alhoewel, je wilt niet weten hoeveel mensen denken dat Daigle over haar vriendje zingt. Relipop, of CCM, in de Top 40 is een zeldzaamheid; Mary Mary, P.O.D., Sixpence None The Richer, Evanescence, Amy Grant, Bob Carlisle en dan heb je het wel zo’n beetje gehad. Maar ja, You Say stond niet voor niets 65 (ja, dat leest u goed) weken op nr. 1 in de christelijke hitlijsten in de States. Dit is gewiekste worship. Zelfs in mijn hart gaat er een kaarsje van branden. Een heel klein kaarsje, dat wel.
6. Shawn Mendes & Camila Cabello – Señorita
Het is natuurlijk schaamteloos opportunisme: één van de grote sterren uit het Engelse taalgebied die een duet opneemt met één van de populairste zangeressen uit de Spaanstalige muziekwereld. Naar verluidt zei Shawn Mendes toen hij Señorita voor het eerst hoorde dat hij het per se met Camila Cabello op wilde nemen. Yeah right. En intussen keken de platenbonzen handenwrijvend toe en mompelden: ‘Goed bezig jochie.’ Señorita klinkt dan ook alsof het op het kantoor van een grote platenmaatschappij in elkaar is gezet. Een refreintje dat zo eenvoudig is (‘I love it when you call me ‘señorita”) dat iedereen op de wereld het verstaat (de teller staat op meer dan één miljard streams – and counting) en ook al zou dat níet zo zijn, de verleidelijke zang van Cabello laat niks aan duidelijkheid te wensen over. Laten we eerlijk zijn: dit is knappe pop. Om cynisch van te worden zo knap.
5. Ed Sheeran & Justin Bieber – I Don’t Care
Voordat Ed Sheeran multimiljonair werd met het zingen van lieve liedjes was hij roadie bij Nizlopi. Die (inmiddels vergeten) groep zag ik ooit op Lowlands, waardoor ik dus in theorie Sheeran in het echt gezien kan hebben. Nizlopi maakte een olijke mix van singer-songwriter en hiphop, een geluid waar Sheeran goed naar lijkt te hebben geluisterd. Maar alleen is maar alleen en dus is de zanger op No. 6 Collaborations Project de samenwerking aangegaan met andere muzikanten. Mooi, die samenwerking met Khalid in Beautiful People, of met Camila Cabello en Cardi B in South Of The Border. Het mooiste is de schaamteloze pop van I Don’t Care, waarin Sheeran en Bieber zingen hoe zwaar hun leven is als ze weer naar een feestje moeten (ik leef met ze mee). Geproduceerd door grootmeester Max Martin, die in 2019 eindelijk weer eens een flinke wereldhit had.
4. Lil Nas X ft. Billy Ray Cyrus – Old Town Road
Old Town Road is de belichaming van popmuziek anno 2019. Een volslagen onbekende rapper koopt online een beat van een al even onbekende Nederlandse producer (YoungKio, onthoud die naam). Hij maakt daarmee een liedje, promoot het schaamteloos en veelvuldig via Instagram en TikTok, bedenkt daar de YeeHaw Challenge bij waarna het, maanden later, een gigantische hit wordt: nr. 1 in de Billboard Hot 100 (en tot op heden een opbrengst van twee miljard dollar). Maar daar blijft het niet bij. Om er zeker van te zijn dat de plaat zolang mogelijk op nr. 1 blijft, neemt Lil Nas X nieuwe versies op: met Billy Ray Cyrus, later met Young Thug en weer later RM (van BTS). Je moet die streams op Spotify toch hoog houden. Daarbij gaan we bijna voorbij aan het feit dat Old Town Road een heel fijne single is, eentje waar Stereogum, halverwege die recordlange periode van negentien weken op nr. 1 in de Billboard Hot 100, dit aardige stuk over schreef. Met name die anekdote uit de eerste alinea spreekt boekdelen. Old Town Road is here to stay.
3. Danny Vera – Roller Coaster
Kent iemand Monja van Roland W. nog? Je moet dan in 1967/1968 de Top 40 goed hebben gevolgd of een muzieknerd zijn (lees: ik). Monja was tot dit jaar de langstgenoteerde top-40-hit die niet de bovenste helft van de hitlijst wist te halen. Was, want dit jaar verpulverde Danny Vera dat record. Zijn single Roller Coaster (ja, die titel wordt echt zo geschreven) stond, met een beetje hulp van Rob Stenders, 27 weken in de Top 40 en kwam nooit hoger dan plaats 21 (maak daar maar 28 weken van, het kwam deze week opnieuw binnen, op nr. 27). Dat is tekenend voor dit liedje, een typische slow burner, die langzaam heel Nederland wist te ontroeren (ik hoorde op Radio 2 een beller ontroerend vertellen dat ze het had gedraaid op de uitvaart van haar man). Voorlopig hoogtepunt van die zegetocht is een vierde plaats in de Top 2000 van dit jaar. De enige die niet onder de indruk lijkt te zijn, is Vera zelf. Voor hem is Roller Coaster het zoveelste liedje.
2. Billie Eilish – bad guy
De Jeugd doet alleen nog maar aan streaming (en dus is 3FM ten dode opgeschreven, maar dat terzijde). Om te weten wat onder jongeren leeft, moet je Spotify op. M’n oudste nichtje (13) liet me eerder dit jaar haar Spotifyplaylist zien. De helft van de liedjes (ja echt, de hélft) waren van Billie Eilish. Eigenlijk stond elke scheet die Eilish ooit heeft gelaten in die lijst. (Die liedjes hebben ook nog allemaal titels die met kleine letters zijn geschreven, de nachtmerrie van iedere eindredacteur.) Daar kan je van alles van vinden, het geeft bovenal aan hoe bijzonder de hegemonie is van een zangeres die vorige week haar achttiende verjaardag vierde (en die ik in 2020, met m’n nichtje, live ga zien in de Ziggo Dome). En, eerlijk is eerlijk, bad guy is een heerlijke, vreemde hit. Een plaatje waarvan je je afvraagt wat het in hemelsnaam in de Top 40 doet. En in de Spotifyplaylist van m’n nichtje, dat ook.
1. Duncan Laurence – Arcade
Waar was u op 18 mei 2019? Ik weet waar ik was. Ik zat met klamme handjes op de bank. Bij m’n ouders in dit geval. Die handjes kwam vooral door de spanning: zou Nederland het dan, na 45 fuckin’ jaar, eindelijk flikken? Het antwoord was ja. Toen de buit binnen was sprong ik van de bank: de juichkreet was tot in Tel Aviv te horen. Zelfs m’n vader juichte mee. Ik was zo trots. En wat is Arcade een fijn liedje. Een knappe song die door de ingenieuze opbouw (wisselende maatsoorten) en goede zang (falsetstem) de jury’s aan wist te spreken, en door een pakkende melodie en liefdevolle boodschap ook het grote publiek raakte (maar, grappig genoeg, in beide categorieën niet won). Dat Laurence anderhalf jaar aan Arcade had gewerkt betaalde zich dubbel en dwars uit. De opvolger, Love Don’t Hate It, is ook al zo goed. Nee, Duncan Laurence is een blijvertje. Knappe kop wie dat aan het begin van het jaar had gedacht. Ik in elk geval niet.