Biden

Toen ik in 2012 in Amerika was, maakte ik een reis langs de oostkust. Ik ging van Boston, via New York en Philadelphia naar Washington, DC. Nu Joe Biden op het punt staat de Amerikaanse presidentsverkiezingen te winnen (en man wat zal ik blij zijn als hij dat heeft gedaan, 2020 is geen best jaar, to put it mildly, maar het zou alles nog een beetje redden) denk ik terug aan die reis.

Het was rustig in DC. Het was er heet, maar vreedzamer dan nu. Een vrouw verzamelde handtekeningen voor een petitie, ik bedankte vriendelijk. Barack Obama was nog president, Joe Biden was VP en de winkel op de hoek van de straat verkocht verjaardagskaarten met als tekst ‘at your age, not even Donald Trump would ask for a birth certificate’. Mooie tijden. In downtown DC belandde ik aan de bar van de Old Ebbitt Grill. Dat is in wezen een hamburgerrestaurant (een grill, hallo), maar dan met een iets sjiekere uitstraling. De reden is de ligging, midden in DC, niet ver van het Witte Huis en het Capitool. De Old Ebbitt Grill is al jaren de hangout van de Amerikaanse politieke jetset.

Ik maakte een praatje met de barman.
‘Where are you from?,’ wilde hij weten.
‘Europe,’ antwoordde ik. Het was m’n derde week in de VS en ik wist dat voor de gemiddelde vragensteller dit antwoord moeilijk genoeg zou zijn. Daarbij, het was toch alleen maar beleefdheid. Dat gold niet voor deze barman.
‘Where in Europe?,’ vroeg hij door.
‘Netherlands,’ antwoordde ik.
‘Where in the Netherlands?,’ informeerde hij.
‘The south, Eindhoven,’ legde ik uit.
‘Ah, Eindhoven,’ lachte hij, ‘PSV!’

Needless to say, we hadden meteen een band. We praatten nog wat, small talk, waar Amerikanen net wat beter in zijn dan ik. Ik gooide af en toe een paar dollar op de bar, hij vulde m’n glas cola light bij.

‘Joe Biden is in the house,’ zei hij ineens.
‘Really?,’ zei ik.
‘Yeah,’ zei hij schouderophalend. ‘I can call him Joe. He has a fundraising, somewhere in the building.’
Daarna ging hij weer rustig verder met z’n werk.

Ik dacht na over z’n woorden. Een fundraising. Ik las ooit dat een politicus in Amerika 20 uur per week bezig is met z’n herverkiezing. Geld inzamelen. Evenementen organiseren. Vrijwilligers werven. 20 uur per week die je toch nuttiger kunt besteden. Maar dat andere zinnetje, met een achteloze arrogantie uitgesproken, fascineerde me het meest. ‘Joe Biden is in the house.’ De Amerikaanse vice-president, binnen een straal van nog geen vijftig meter bij me vandaan. De man die one heartbeat away van de machtigste man op aarde bivakkeert.

Nee, ik heb ‘m toen niet ontmoet, en dat zal ook nooit gebeuren. Toch vind ik het stoer om te kunnen zeggen dat ik ooit in hetzelfde pand was als de 46ste president van de VS.

This entry was posted in Overig, Uncategorized and tagged , . Bookmark the permalink.

One Response to Biden

  1. Frances says:

    From your lips to God’s ears!…

Comments are closed.