Avondklok

Even over die avondklok.

Ik ben niet eenzaam. Ik ben geen oudere die in een verzorgingshuis zit en geen bezoek mag ontvangen. Ik ben niet chronisch ziek, bang om besmet te raken. Ook heb ik geen kinderen, dus de last van thuisonderwijs geven draag ik niet. Ik ben vrijgezel, en heb een fijne baan bij de Rijksoverheid. Ik heb een uitgebreid netwerk van vrienden. Vanwege mijn baan bij de overheid word ik geacht het goede voorbeeld te geven en daarom werk ik al sinds maart thuis. Vrienden spreek ik vrijwel niet meer. Sommige heb ik al meer dan een half jaar niet meer gezien. We houden contact per e-mail, of videochatten. Het is voor een goede zaak.

Ik ben deze zomer bewust in Nederland op vakantie gegaan. Ik wilde niet het risico lopen corona op te lopen, eventueel andere mensen te besmetten. Prima. Nederland is mooi genoeg. Dezelfde overheid die nu een avondklok overweegt, vond het in de zomer niet nodig mensen te verbieden naar andere Europese landen te reizen. Veel van deze vakantievierders kwamen besmet met corona terug en verspreidden het virus. Ze hielden zich niet aan de quarantaineregels en de overheid zag hier niet op toe. Een tweede golf als gevolg.

Ik ga amper naar de stad om te winkelen. Ik hou niet van drukte. Als ik al naar de stad ging, koos ik bewust een rustig moment. Ik ging naar de kleinere, zelfstandige winkeltjes aan de rand van het centrum. Winkels die in de lockdown in het voorjaar wel open moesten blijven, omdat het voor hen financieel niet op te brengen was om dicht te gaan. Zij zijn nu alweer weken dicht. Terwijl ze zich aan alle regels hielden; het was er nooit te druk. Als ik naar de supermarkt ga, doe ik dat niet rond etenstijd. Alles voor de goede zaak.

Ik ging een paar keer in de week naar de sportschool. Niet om aan een killerbody te werken, ik ken m’n beperkingen, wel om mentaal gezond te blijven. Om vanwege de stress niet ten onder te gaan aan een burnout, wat de maatschappij geld zou kosten. In mijn sportschool komen veel sporters die willen afvallen, of revalideren van een blessure. Er komen ouderen die fit willen blijven. Niemand mag nog naar de sportschool. Toen de sportschool dichtging, probeerde ik het eerst nog positief te zien. Een mooie kans om het hardlopen weer fanatieker op te pakken. 19 Januari kon ik wel weer verder trainen. Nu wordt dat 9 februari en ik hoor beleidsmakers al fluisteren dat het ‘begin maart’ wordt. Denk eens na over de maatschappelijke kosten die dat met zich meebrengt. De overheid wil niet dat we gezond blijven.

Ik heb een pubquizteam, maar ik kan al maanden niet meer pubquizzen. De laatste keer dat het nog kon, was sowieso lachwekkend. De muziek moest om 21.00 uur uit, de bar mocht geen drinken meer schenken. We moesten anderhalve meter afstand houden, wat lastig overleggen is. Ik ging nog om de sociale contacten te onderhouden, maar pubquizzen was verworden tot een surreële ervaring. Toen een medespeler een keer in huilen uitbarstte, kon niemand haar troosten, want: anderhalve meter.

Ik had in september en oktober met een paar vrienden skateles. De skatehal waar die lessen doorgaans worden gegeven, wordt verbouwd. De lessen vonden dus buiten plaats. Maar buitensporten in teamverband werd verboden en dus werden de lessen gestaakt. Teamverband klinkt wat gek bij skatenboarden, maar soit. Sowieso vreemd, want de kans op besmetting in de buitenlucht is nul. Dat is al maanden bekend. In de tussentijd konden de lessen die indoor werden gegeven, in andere skateparken in het land, wél doorgaan (nouja, tot half december dan). Een kromme redenering.

Het enige sociale contact dat ik nu nog ‘in real life’ heb, is een bezoek aan m’n ouders. Ze wonen een paar straten bij me vandaan. We hebben alle drie al in maart corona gehad, zijn daar zonder kleerscheuren doorheen gekomen, en hebben zo onze eigen bubbel. Een keer in de week komen twee vrienden bij me op bezoek voor een online pubquiz. Eentje heeft niet de mogelijkheid om thuis de online pubquiz te spelen. We houden daarbij uiteraard netjes anderhalve meter afstand. Ik ga nog steeds skateboarden, soms ’s avonds. Meestal in m’n eentje, maar af en toe spreek ik met een vriend af. Meer mag niet: want corona.

Ik wil me niet boos maken. Ik ben m’n uitlaatklep in het sporten al kwijt. Maar toch. De overheid is indirect verantwoordelijk voor deze tweede coronagolf. Er zijn vaccins, maar waar sommige landen al miljoenen inwoners hebben gevaccineerd, wil Hugo de Jonge alles vooral zorgvuldig doen. Er is geen thuiswerkplicht, terwijl veel van m’n vrienden op kantoor moeten werken. In al die gevallen kunnen ze prima thuiswerken, maar het mag niet van de baas. Waarom durft de overheid niet de werkgevers aan te spreken? Waarom overweegt de overheid überhaupt een avondklok terwijl Schiphol nog open is?

Nogmaals, ik denk dat ik het nog relatief goed heb. Maar met een avondklok ontneemt de overheid de laatste sociale contacten die ik nog heb. Diezelfde overheid die, als ik het even plat mag zeggen, al maanden een rotzooi van het coronabeleid heeft gemaakt. Ik acht ze dan ook nu weer uitstekend in staat de verkeerde beslissing te nemen.

Ik kan geen minister meer horen die met een zucht in z’n stem zegt dat hij begrijpt dat het écht écht écht heel zwaar is, maar dat we er ‘even’ doorheen moeten.

This entry was posted in Overig, Politiek and tagged . Bookmark the permalink.