V-Day

En toen was V-Day ineens daar. Goed, het had allemaal veel te lang geduurd, maar op 1 juni mocht ik, bouwjaar 1981, een afspraak maken. Tot mijn stomme verbazing kon ik de volgende dag al terecht voor Pfizer. Liever had ik Janssen gehad, want dan was ik in één keer klaar geweest, maar ach, de tweede prik zat er op deze manier toch nog voor de zomervakantie in. Daarbij, wat klaag ik? Het was gratis. En met die vaccinatie zou eindelijk een einde komen aan deze anderhalf jaar durende doffe ellende. Eindelijk. Licht aan het einde van de tunnel.

Het voelde een beetje als de Efteling. Eerst de halve nacht wakker liggen van de spanning (‘als ik me maar niet verslaap’), daarna in de file naar de vaccinatielocatie en dan in de rij voor de nieuwste attractie. Er was een heus parcours in het sportcentrum uitgezet waarbij ik bij een poortje moest wachten, werd doorverwezen, gecontroleerd (‘bekend gezicht, jij bent toch van de pubquiz?’), een brief kreeg met een grote oranje sticker met ‘Pfizer’ en toen was het prikmoment daar.

‘Komt u maar hoor,’ sprak de medewerkster geroutineerd vanuit haar cubicle.
Gedwee nam ik plaats. De medewerkster gaf me een folder en wees me op de brief die ik zojuist had gekregen: ‘Die moet u goed bewaren. Sommige mensen maken er een foto van.’
Nog voor ik kon reageren, vervolgde ze: ‘U bent klaar. Nu nog even vijftien minuten wachten en dan kunt u gaan. Fijne dag.’
Ik had de prik niet gevoeld.

Terwijl ik beduusd plaatsnam op één van de stoeltjes moest ik aan onze kat Saartje denken. Als ze bij de dierenarts een prik kreeg aaide hij haar altijd even over haar bolletje, terwijl aan de andere kant van haar niet al te slanke lijf (‘model theemuts’, aldus de dierenarts) de injectienaald erin gleed.
‘Katten zijn niet zo slim. Zo merkt ze niet dat ze wordt geprikt,’ zei de dierenarts.

Ik dacht dat ik intelligenter was dan onze kat, maar ik heb mezelf overschat.