Taser

Tongelre heeft binnen Eindhoven een slechte reputatie. Dat is niet terecht. Het telt twee van de rijkste buurten van Nederland (het Villapark en de Karpendonk) en er zijn buurten in Eindhoven die veel erger zijn, zoals De Bennekel en Woensel-West (Hans Teeuwen zong ooit de Woensel-West Blues: ‘if you wanna get down, you gotta get down to Woensel-West’).

Toch cultiveer ik het imago. Een beetje street cred kan geen kwaad. Op sociale media refereer ik aan m’n geliefde Tongelre als ‘da ghetto’: het Compton van Eindhoven. Ik kan op verzoek smakelijke anekdotes over de Tongelrese penoze opdissen. De moorden die zijn gepleegd in het mortuarium van het ziekenhuis. De twee drugsverslaafden die een lijk in de achtertuin hadden begraven, maar waarbij de hand nog boven de grond uitstak. Ze zetten er een omgekeerd emmertje overheen. De man die zichzelf door het hoofd had geschoten op het toilet; per ongeluk, toen hij z’n broek ophees na het plassen en het doorgeladen pistool in z’n broekzak afging. De vriend van me die ooit eens over de Pagelaan (wat vanwege het pauperimago ironisch de Pageboulevard wordt genoemd) reed en achter een raam ‘welkom thuis papa’ zag hangen, en droogjes opmerkte dat hij niet dacht dat papa in Afghanistan was geweest. En vorig jaar nog, de schietpartij op de stoep voor m’n ouderlijk huis; m’n ouders waren nog maar pas verhuisd. En dat in een keurige straat.

Dit filmpje is een paar straten bij me vandaan opgenomen en heeft tot ver buiten Eindhoven een cultstatus. Dat veel betrokkenen in het filmpje (al dan niet onder verdachte omstandigheden) zijn overleden of in de gevangenis zitten draagt daar absoluut aan bij.

Maar het is prima wonen in Tongelre. Ik woon in het betere, of minder slechte, deel van de buurt Lakerlopen, met een mix van expats, jonge starters, pensionado’s, fabrieksarbeiders van de nabijgelegen DAF en studenten. Op een steenworp afstand van dat gegoede Villapark, maar met een iets minder sjieke postcode. Een krachtwijk. En echt, het is hier doorgaans heel rustig. Heel soms word ik ’s nachts wakker van rumoer in de straat. Vaak komt dat van dronken studenten die aan het klooien zijn op het voetbalveldje voor m’n huis.

Eerder deze week was het weer raak. Ik werd half ijlend van een hardnekkige verkoudheid (nee, geen corona) wakker van kabaal op straat. De wekker gaf 3.00 uur aan. Ik hoorde twee mensen ruziën, een man en een vrouw, op nog geen vijftig meter van m’n huis. Ik kon er aanvankelijk weinig wijs uit, maar omdat ik nu toch wakker was, zette ik het slaapkamerraam op een kier om mee te luisteren. Ik ben toch journalist. De timing was perfect, want de vrouw riep net: ‘Bel dan de politie!’

Kijk, dacht ik. Dit kan leuk worden.

Ik werd niet teleurgesteld. Nog geen minuut later kwam een politieauto aangescheurd. Zonder sirene, met zwaailicht, met in het kielzog nog twee politieauto’s. Uit de voorste auto stormden twee politieagenten met steekvrije vesten. Eentje droeg een stroomstootwapen. Hij riep tegen de vrouw dat ze haar wapen moest laten vallen: ‘Anders ga ik je taseren.’ De meeste actie vond plaats buiten m’n gezichtsveld, dus ik kon niet zien wat voor wapen het was. De agent waarschuwde nog een keer en schoot toen met z’n taser. Ik had een harde krijs of gil verwacht, maar zoiets theatraals zie je alleen in politieseries. In de echte wereld bleef het stil. Geen drama. De dame sputterde niet tegen en werd geboeid in de auto gestopt. De man werd gevraagd of ie aangifte wilde doen. Het duurde allemaal niet langer dan een paar minuten.

De volgende ochtend vroeg ik me af of ik me alles had ingebeeld. Het was midden in de nacht gebeurd, in het schemergebied tussen slapen en waken. De wijkagent deelde op Instagram dat hij een driedaagse cursus voor de taser volgde. In de struiken bij de plaats delict vond ik een bijl.

Never a dull moment in da ghetto.

This entry was posted in Eindhoven and tagged , , , . Bookmark the permalink.

One Response to Taser

  1. Frances says:

    Het is ‘in da ghetto’ in elk geval spannender dan bij mij in de buurt… Redelijk veel oudere mensen, dat helpt natuurlijk wel.
    Maar een beetje sensatie mag – met mate. Zeker als je er een leuk stukje over schrijft…

Comments are closed.