Inhammen

Ik noem het inhammen. En nogal grote ook, dus misschien is afritten een betere benaming. Engelsen noemen zoiets een ‘widow’s peak,’ een term die op wikipedia wordt omschreven als ‘a distinct point in the hairline in the center of the forehead.’

Zo lust ik er nog wel een paar. Het gaat me niet om die punt, het gaat om die grote lege plekken links en rechts van dit ‘distinct point’ op het voorhoofd (niet dat het in andere talen beter is, Duitsers hebben het over ‘spitzer Haaransatz’). De verklaring is wel weer mooi; de vorm van de haargroei zou gelijkenissen vertonen met een biquoquet, een hoofddeksel dat in vroeger eeuwen door weduwen werd gedragen tijdens de rouwperiode. En vrouwen bij wie het haar in deze vorm groeide en die nog wel een man hadden, zouden vast snel weduwe worden, zo ging de mare.

Als ik de foto’s van mijn beide grootouders erbij pak, kan ik niet anders concluderen dan dat ik erfelijk ben belast; ook zij hadden geen haar op hun slapen, al heb ik beide mannen enkel gekend toen ze al aardig op leeftijd waren; dan mag het ook. Mijn vader houdt het bij een egaal grijze haardos (die overigens ook langzaam maar zeker dunner wordt), wat mij doet vermoeden dat het inhammengen een generatie overslaat. Ik heb er ook zelf om gevraagd. Zo’n vijftien jaar geleden grapte ik er vaak over als ik bij iets oudere mannen inhammen zag ontstaan. ‘Haha, je wordt al kaal!’ ‘Het valt best mee met mijn inhammen.’ ‘Inhammen? Noem het gerust afritten.’ (Ja, ik ben nu eenmaal erg complimenteus ingesteld.) Natuurlijk hadden ze gelijk toen ze me wezen op m’n eigen uitdunnende haardos, dat zag ik zelf ook wel. Niet dat ik er problemen mee heb, al beginnen de inhammen nu dermate diep te worden dat er een soort eilandje op m’n voorhoofd dreigt te ontstaan. Dat hoeft nu ook weer niet.

Een paar jaar geleden kwam ik op een feestje waar veel fietskoeriers waren. Ik keek eens rond en toen viel het me pas op: allemaal inhammen. Het was op dat moment dat ik mijn theorie bedacht: wie veel fietst, doet dat geregeld tegen de wind in, die wind gaat langs je hoofd af langs je slapen en het kan niet anders of dat moet effect hebben op je haargroei. Ik legde de theorie eens voor aan mijn kapper en die was resoluut: ‘ik denk dat je uit je nek kletst.’

Zin of onzin, keer op keer wordt mijn theorie onderschreven. Zo riep enkele weken geleden een vrouwelijke collega me, terwijl ze het mobieltje van haar buurman omhoog hield en zei dat ze het ‘een vrouwentelefoon’ vond. Ik zei niet te twijfelen aan de mannelijkheid van de desbetreffende collega, niet vanwege het mobieltje, maar vanwege z’n haren. ‘Echte mannen hebben inhammen,’ was mijn slogan. En verrek als het niet waar was; deze collega (die overigens bedenkelijk keek bij mijn opmerking) was tot een paar jaar terug nog professioneel wielrenner.

Het schijnt dat voetballer Wayne Rooney een tijdje terug haar vanuit de ‘lagere regionen’ naar z’n hoofd heeft laten transplanteren, bang dat ie is om vroeg kaal te worden. Watje. Geen wonder dat de Britse media krom van het lachen lagen om zoveel ijdelheid. Rooney zou wat vaker om zich heen moeten kijken op de voetbalvelden want ook daar geldt de regel: echte mannen hebben inhammen. Kijk alleen al naar de Nederlandse toppers: Wesley Sneijder, Arjen Robben, André Ooijer, Anthony Lurling, Rafael van der Vaart. Ze hebben allemaal flinke inhammen, soms zelfs afritten. En wat te denken van Erben Wennemars? Die voetbalt dan niet, maar staat zowat dagelijks op de schaats.

En dat schaatsen doet ie met veel tegenwind. Daar twijfel ik niet aan.